αποσπασμα
''Μια από τις χαρακτηριστικές διαστάσεις
της σκέψης του Γκράμσι για τον ιταλικό φασισμό είναι η αντίληψή του ως
έκφανσης όχι ισχύος --όπως προσπάθησε να δείξει με τον χαρακτηριστικά
θεατρινίστικό του τρόπο ο Μουσσολίνι-- αλλά αδυναμίας: ο φασισμός είναι ο
τρόπος με τον οποίο μια πολιτικά αδύναμη αστική τάξη, ανίκανη να
διασφαλίσει τα συμφέροντά της μέσα σε ένα στοιχειωδώς πολιτικά
φιλελεύθερο δημοκρατικό πλαίσιο, προσπαθεί να εγγυηθεί την ηγεμονία της
όταν φοβηθεί συνθήκες πολιτικής αναταραχής από τα κάτω. Γράφει
χαρακτηριστικά ο Γκράμσι: "Έγινε καθαρό μετά τον πόλεμο ότι ήταν αδύνατο
για την ιταλική αστική τάξη να κυβερνήσει με ένα δημοκρατικό σύστημα.
Ακόμα και πριν τον πόλεμο η ιταλική δημοκρατία ήταν ένα σύστημα με
αρκετές ιδιοτυπίες. Ήταν ένα σύστημα, το οποίο δεν γνώριζε ούτε
οικονομική ελευθερία, ούτε τις στοιχειώδεις πολιτικές ελευθερίες, το
οποίο επιστράτευε την καταστολή και τη βία, προκειμένου να αποτρέψει την
ανάπτυξη νέων δυνάμεων, ακόμα και αν αυτές εντάσσονταν μέσα στο πλέγμα
του Κράτους. Αυτό το σύστημα καθιστούσε την άρχουσα τάξη μία μειοψηφία
ανίκανη να κυβερνήσει χωρίς την ενεργητική συνδρομή του αστυνόμου και
του καραμπινιέρου."
Μια ματιά στην ελληνική
κοινωνική πραγματικότητα των τελευταίων είκοσι περίπου ετών αρκεί για να
πολυπλοκοποιήσει την εικόνα αυτή μιας άρχουσας τάξης ως μειοψηφίας
"ανίκανης να κυβερνήσει χωρίς την ενεργητική συνδρομή του αστυνόμου και
του καραμπινιέρου." Την πολυπλοκοποιεί γιατί μάς θυμίζει την σημασία,
μέσα σε αυτά τα πλαίσια αστικής αδυναμίας ως προς την εξασφάλιση
συναίνεσης, των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου