G. Agamben, Η πολιτικοποίηση του θανάτου G.Agamben,Homo Sacer, εκδ. Scripta, Αθήνα 2005, μετάφραση Π. Τσιαμούρας, επίμετρο Γ. Σταυρακάκης, σελ. 253-254 (απόσπασμα).ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ απο το Ιστολογιο αναγνωσεις /περα απο το ατομο

G.Agamben,Χρόνος και ιστορία

G. Agamben, Η πολιτικοποίηση του θανάτου

Giorgio Agamben, Homo Sacer- Κυρίαρχη εξουσία και γυμνή ζωή,  εκδ. Scripta, Αθήνα 2005, μετάφραση Π. Τσιαμούρας, επίμετρο Γ. Σταυρακάκης, ISBN 960-7909-65-8.

(…) Σε ένα ευφυές άρθρο του, o Willard Gaylin επικαλέστηκε το φάσμα σωμάτων -που ο ίδιος αποκαλεί neomorts [σ.τ.μ.: νεονεκροί] -τα οποία θα είχαν το νομικό καθεστώς των πτωμάτων, αλλά θα μπορούσαν να διατηρήσουν, ενόψει ενδεχομένων μεταμοσχεύσεων, κάποια χαρακτηριστικά της ζωής: ” θα ήταν ζεστά, παλλόμενα και διουρούντα”.  Σε αντίθετο επίπεδο ένας θιασώτης του εγκεφαλικού θανάτου χαρακτήρισε ως έναν faux vivant [σ.τ.μ. ψευδοζωντανό] το σώμα που διατηρείται ζωντανό με τεχνητά μέσα, υποστηρίζοντας ότι είναι θεμιτή οποιαδήποτε παρέμβαση πάνω του δίχως καμία επιφύλαξη.

Η νοσοκομειακή αίθουσα ανάνηψης -όπου ταλαντεύονται μεταξύ ζωής και θανάτου ο neomort, το πρόσωπο που βρίσκεται σε “υπερβαθέν κώμα” και ο faux vivant- οροθετεί έναν χώρο εξαίρεσης όπου προβάλλει σε καθαρή μορφή μια γυμνή ζωή για πρώτη φορά πλήρως ελεγχόμενη από τον άνθρωπο και την τεχνολογία του. Και επειδή ακριβώς πρόκειται όχι για ένα φυσικό σώμα, αλλά για μια ακραία ενσάρκωση του homo sacer (ορισμένοι έφτασαν στο σημείο να αποκαλέσουν το πρόσωπο που βρίσκεται σε “υπερβαθέν κώμα” ως ” μια ενδιάμεση ύπαρξη μεταξύ ανθρώπου και ζώου”), το διακύβευμα είναι, για μια ακόμα φορά, ο ορισμός μιας ζωής η οποία μπορεί να αφαιρεθεί δίχως να διαπραχθεί ανθρωποκτονία (και η οποία, όπως ο homo sacer, είναι “άθυτη”, με την έννοια ότι δεν θα μπορούσε προφανώς κάποιος να θανατωθεί συνεπεία μιας θανατικής ποινής).

Ως εκ τούτου δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι μεταξύ των περισσότερων ένθερμων υποστηρικτών του εγκεφαλικού θανάτου και της νεωτερικής βιοπολιτικής συγκαταλέγονται και εκείνοι οι οποίοι επικαλούνται την παρέμβαση του κράτους, το οποίο, αποφασίζοντας τη στιγμή του θανάτου, θα επιτρέπει την ακώλυτη παρέμβαση στον ” ψευδοζωντανό”, όταν αυτός βρίσκεται στην αίθουσα ανάνηψης.(…)

G.Agamben,Homo Sacer, εκδ. Scripta, Αθήνα 2005, μετάφραση Π. Τσιαμούρας, επίμετρο Γ. Σταυρακάκης, σελ. 253-254 (απόσπασμα).