Αναλύοντας τις εκδοχές του νόμου, δηλαδή τη σχάση
και τις αντινομίες του, η εργασία αυτή αναφέρεται σε τρεις πρωταγωνιστές
του νόμου: τον Kant, τον Sade και τον Kafka.
Ο Kant εισάγει την έννοια του νόμου ως καθαρή μορφή και την έννοια της
ηθικότητας ως ιδιότητα του έλλογου όντος να ενεργεί χάριν των νόμων.
Όταν συγκροτεί τον νόμο, η καντιανή φιλοσοφία δεν περιορίζεται στη φύση
της ηθικής αλλά στην καθολικότητα του νόμου.
Ο Sade εισέρχεται με το έργο του -αυτήν την "ανοσιουργό φιλοσοφία", όπως
χαρακτηρίζεται η ιδιότυπη λογοτεχνία του- στη σφαίρα του νόμου,
εισάγοντας μια θεμελιακή αντινομία: ο νόμος εγκαθιδρύει την κατάλυση των
κανόνων του Λόγου μέσω του ίδιου του κανονιστικού Λόγου.
Ο Kafka παρωδεί με το έργο του τον νόμο και αναδεικνύει τις εκδοχές του:
πρώτα στη "Δίκη", συνδέοντας, όπως ο Kant, τον νόμο με τη μορφή της
επιθυμίας και ύστερα στη νουβέλα του "Στη σωφρονιστική αποικία",
συναρτώντας, όπως ο Sade, τον νόμο με την απόλαυση.
Οπότε, οι εκδοχές του νόμου στη νεωτερικότητα ανακύπτουν σε τρεις
τουλάχιστον περιπτώσεις:
- όταν ο νόμος θεμελιώνεται στον εαυτό του (καντιανός φορμαλισμός).
- όταν ο νόμος υπάγεται στη φύση, η οποία, προ σηλωμένη στο κακό, ορίζει
μια διεστραμμένη ανθρώπινη συμπεριφορά (σαδική ωμότητα).
- όταν ο νόμος αποσυναρμολογείται και καθίσταται προ φανής η τυχαιότητα
της συναρμογής του (καφκική ειρωνεία).
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου