ενα αξιοπροσεκτο κειμενο για τις Εκλογές στη ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ:Ψηφίζω ή απέχω; του ΠΑΝΟΥ ΛΙΒΕΡΗ..Αναδημοσιευση απο Αγγελιοφορο

πηγη :
http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=36&artid=66923

ΠΑΝΟΥ ΛΙΒΕΡΗ
-----------------------------------------------------

Γκιουλέκα, Μπουτάρη ή αποχή; Δύο διλήμματα, με κοινό όρο την αποχή, θα αντιμετωπίσουν οι 100.000 Θεσσαλονικείς που απείχαν στον πρώτο γύρο, καθώς και οι 35.500 που ψήφισαν άλλους υποψηφίους. Ολοι αυτοί θα κρίνουν την εκλογή του νέου δημάρχου της πόλης. Το βάρος τους είναι μεγαλύτερο από τις λιγότερες από 90.000 ψήφους που δόθηκαν αθροιστικά στους δύο μονομάχους κατά την πρώτη Κυριακή. Είναι βέβαιο, όμως, ότι ένα μικρό μόνο κλάσμα όσων απέχουν θα ψηφίσει διαφορετικά στη δεύτερη Κυριακή. Και τι λόγο έχει, άλλωστε;

Η μετριότητα του εντόπιου προσωπικού σε πολιτικό, επιχειρηματικό, ακόμη και εκκλησιαστικό επίπεδο, οδήγησε στη σταδιακή έκπτωση της πόλης από τη θέση της «συμπρωτεύουσας». Ιδιαίτερα την τελευταία 25ετία εκδηλώθηκαν βαθύτερες διεργασίες οπισθοδρόμησης ή χάθηκαν ευκαιρίες, με συνέπεια να ξεθωριάσουν ορισμένα από τα πιο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ή από τα σημεία υπεροχής της πόλης απέναντι στην Αθήνα.

Ο καθένας με το δικό του τρόπο αντίληψης, πολλοί Θεσσαλονικείς βιώνουν αυτήν την έκπτωση της πόλης απέναντι στην Αθήνα, αλλά και τον πιο αργό βηματισμό ή την οπισθοδρόμησή της απέναντι σε άλλες επαρχιακές πόλεις. Ενα είναι σίγουρο: ο κόσμος αλλάζει και εμείς μένουμε πίσω. Οπου, δε, υπάρχει στασιμότητα αναπτύσσονται φαινόμενα σαπίλας, όπως ήταν η συστηματική υπεξαίρεση πόρων του δήμου από στελέχη του, υπό την άγνοια (ή μήπως επίγνωση;) του αποσυρθέντος Παπαγεωργόπουλου.

Ηδη από τις προηγούμενες αυτοδιοικητικές εκλογές (2006) η ψήφιση με 16% της ανεξάρτητης -και «αντάρτικης» απέναντι στο ΠΑΣΟΚ και το ΣΥΝ- Πρωτοβουλίας γύρω από τον Μπουτάρη, σηματοδότησε την αντίδραση ενός τμήματος της τοπικής κοινωνίας στις ανεπάρκειες του πολιτικού (και όχι μόνο) προσωπικού της. Από πέρσι πολλοί μνηστήρες, από την κεντροδεξιά μέχρι την οικοαριστερά, διεκδίκησαν να πετύχουν εκεί που ο Μπουτάρης απέτυχε την προηγούμενη φορά. Ταυτόχρονα, η ματαίωση του έργου της υποθαλάσσιας λεωφόρου οδήγησε στην εμφάνιση αρκετών κινήσεων ενεργών πολιτών, που, χωρίς να προβάλλουν δικό τους υποψήφιο, επιδίωκαν τη δημοκρατική συνεννόηση για την ανάδειξη ενός κοινού προγράμματος και υποψηφίου, που θα ανέτρεπε το «καθεστώς» Παπαγεωργόπουλου.

Η διαπλοκή της ηγεσίας του δήμου με τους μαγαζάτορες της νύχτας, τους προμηθευτές Δημοσίου, τη σκοταδιστική Εκκλησία, καθώς και η κατάχρηση του ταμείου του δήμου, δημιούργησαν τόση απέχθεια, που οδήγησαν στο λεγόμενο «Διαπαραταξιακό». Ηταν ένα τραπέζι διαλόγου, όπου συμμετείχαν συνιστώσες του ΠΑΣΟΚ, των Οικολόγων, της Αριστεράς, των Κοινωνικών Κινημάτων και ατόμων με αναπηρίες της πόλης. Το «Διαπαραταξιακό» δεν κατάφερε να φτάσει σε συμφωνία για το πώς θα αναδειχτεί κοινός υποψήφιος, αλλά κατέληξε σε:

α) ένα κοινό προγραμματικό πλαίσιο και

β) μια συμμετοχική και αμεσοδημοκρατική λειτουργία της δημοτικής αρχής.

Οπως παραδέχτηκε πρόσφατα ο Μπουτάρης, οι κοινές επεξεργασίες του «Διαπαραταξιακού» είναι πολύτιμη παρακαταθήκη και η ανανέωση της λειτουργίας του σε περίπτωση εκλογής του θα δώσει ένα χρήσιμο think tank (συμβουλευτικό όργανο). Εχει σημασία τι λένε οι άλλες παρατάξεις. «Οικολογία - Αλληλεγγύη»: «Δημοκρατία σημαίνει συμμετοχή. Εμείς θα συμμετέχουμε ως ψηφοφόροι και στο δεύτερο γύρο και καλούμε και όσους δεν πήγαν στον α΄ γύρο να το πράξουν επίσης». Ακόμη και αριστεροί πολίτες που ψήφισαν ΚΚΕ για τη σκληρή του στάση δε θα στοιχηθούν αναγκαστικά πίσω από την αλαζονική κομματική γραμμή του «κανέναν άλλον εκτός από μας». Στην παράταξη του Μηταφίδη παραμερίστηκαν οι επισημάνσεις των ψυχραιμότερων: «Μην επαναλάβουμε τα λάθη. Τι Παπάγος, τι Πλαστήρας;». Παρά τις επισημάνσεις ότι πρόκειται για «μια ιδεολογική αναμέτρηση για τη φυσιογνωμία της Θεσσαλονίκης», τελικά… ακολούθησαν το ΚΚΕ και απομακρύνονται από την πλειοψηφία των ψηφοφόρων τους.

Ηγετικά στελέχη κινημάτων της πόλης, όπως οι «Street Panthers», έμπειρες αυτοδιοικητικές φυσιογνωμίες που προέρχονται τόσο από το ΠΑΣΟΚ όσο και από τον ενιαίο ΣΥΝ, νέοι πολίτες με σφρίγος και ιδέες, συνιστούν ένα δυναμικό δημιουργικών ανθρώπων, που δεν μπορεί κανείς να το εξισώσει με τους ίδιους επανεκλεγμένους συμβούλους που ανέλαβαν να συνεχίσουν το έργο του Παπαγεωργόπουλου...

Αφορά αυτό το δυναμικό τους δημότες που απείχαν; Αλλους ναι και άλλους σαφέστατα όχι. Δεν αφορά αυτούς που η αγανάκτηση για το προσωπικό τους στρίμωγμα από την οικονομική κρίση (που προϋπήρξε του μνημονίου) τους ωθεί σε αντικοινωνικό αυτισμό και ένα «δεν πάνε να... όλοι τους». Αφορά, όμως, το σοσιαλιστή που υπογράμμισε την αντιηγετική του δυσφορία, χωρίς να προτίθεται να αφήσει τον Ανθιμο να ορίζει ποιος θα είναι ο «άρχων» της πόλης υπό τη σκιά του.

Αφορά τον αντιαυταρχικό οπαδό της άμεσης δημοκρατίας, που περιμένει να δει τις διαδικασίες κατάρτισης του συμμετοχικού προϋπολογισμού στις λαϊκές συνελεύσεις της γειτονιάς. Η αλλαγή των ισορροπιών στην πόλη ενδιαφέρει εκείνους τους αριστερούς που παλεύουν με υπομονή για την πολιτική ανατροπή. Ενδιαφέρει το δημότη που θέλει να δει το χώρο της Εκθεσης και τα στρατόπεδα μέσα στην πόλη να γίνονται πνεύμονες πρασίνου. Δεν αφορά το μόνιμα αραγμένο φραπεδιάρη, που απολαμβάνει τις αναπαραστάσεις της τηλεοπτικής του αισθητικής στην κλίμακα της πλατείας Αριστοτέλους.

Τη διακοπή της 24χρονης συνέχειας θα την ψηφίσει αυτός που θέλει τη ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΑΛΛΙΩΣ. Οχι για τον Μπουτάρη. Αλλά για την ευκαιρία που ανοίγει η εκλογή της παράταξής του και η συνεργασία με τις άλλες δημιουργικές δυνάμεις στο δημοτικό συμβούλιο, στις γειτονιές, στις διεκδικήσεις για ένα δήμο με κοινωνική ευαισθησία στους δύσκολους καιρούς που έρχονται.