''Εδώ ήταν που είδα τις αρετές της ταινίας. Η
ταινία ήταν ένα περίτεχνο κινηματογραφικό δοκίμιο πάνω στην εξουσία των
κανόνων που διέπουν τις οποιεσδήποτε ανταλλαγές, από γλωσσικά παιχνίδια
(και την ανέφικτη χιμαιρική κυριαρχία της ιδιωτικής γλώσσας, που έλεγε ο
Wittgenstein) και τις φετιχοποιημένες τελετές των αλλεπάλληλων
(υποχρεωτικών, όπως θα δούμε) πραγμοποιήσεων ως τις εντελώς σωματικές
(και μ’ αυτή την έννοια βιοπολιτικά αναγκαίες) ανταλλαγές της ζωής και
τις βασανιστικές υλικές δοκιμασίες αντοχής της δύναμης μιας ιδιωτικά κι
αυταρχικά επιβεβλημένης τάξης πραγμάτων. Ανταλλαγές όπου λέξεις ή
πράγματα ή συναισθήματα περνούσαν αδιάκοπα από τον ένα στον άλλο.
Βέβαια, η αυταρχικά καλλιεργημένη κλειστότητα είχε μόνο νόημα αν κι όταν
μπορούσε να ελέγξει αυτές τις οποιουδήποτε είδους ανταλλαγές. Γι’ αυτό
κι η πατριαρχική εξουσία έκτιζε τον απόλυτο έλεγχό της πάνω στο φόβο της
διείσδυσης του ο,τιδήποτε ξένου απειλούσε να περάσει μέσα στην
επικράτειά της. Ό,τι έμπαινε μέσα έπρεπε να ήταν μια από τις εξής τρεις
περιπτώσεις. Είτε εξ αρχής υποταγμένο (σαν την υπάλληλο του πατέρα που
εξυπηρετούσε σεξουαλικά τον γιο). Ή εντελώς αποχαρακτηρισμένο, χωρίς
καμιά διακριτή ιδιότητα πέρα από ό,τι χρειαζόταν για την ικανοποίηση των
φυσικών αναγκών της οικογένειας (όπως οι φιάλες του νερού με σχισμένες
τις ετικέτες τους και χωρίς τα οποιαδήποτε διακριτικά σήματά τους). Ή
τελετουργικά στημένο και σκηνοθετημένο για να λειτουργήσει χειραγωγικά
μέσα σε κάποια διαδικασία επιβράβευσης ή τιμωρίας με την οποία
διεκπεραιωνόταν ο απόλυτος έλεγχος των υποτακτικών παιδιών της
οικογένειας (όπως τα αεροπλανάκια που κάθε τόσο έπεφταν στον κήπο). Όλα
τ’ άλλα (όπως γάτες, βακτηρίδια κ.λπ.) ήταν οι μισητοί εχθροί, που
έπαιζαν τον ρόλο του στυγερού κέρβερου φύλακα της απόλυτης απομόνωσης
του εγκλεισμένου ιδιωτικού οικογενειακού χώρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου