Ιστολόγου και ιστολογίου αυτοβιογραφία
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
''Έγραφα όπως και όταν μου ερχόταν η επιθυμία να γράψω και, δεδομένης της έλλειψης
ανταπόκρισης και της ολοκληρωτικής μου άγνοιας για το αν διαβάζει κανείς
οτιδήποτε, δεν είχα καμμία απολύτως συναίσθηση του δημόσιου χαρακτήρα του
ιστολογίου. Με ενδιέφεραν τότε δύο πράγματα: πρώτον, η διασπορά ιδεών που
θεωρούσα (και θεωρώ) σημαντικές για όσους τύχαινε να σκοντάψουν επάνω στα
κείμενά μου, και δεύτερον, η εξερεύνηση και αποτύπωση των σκέψεών μου για μια
σειρά θεμάτων που με απασχολούσαν. Πέρασαν αρκετοί μήνες έτσι, χωρίς την αίσθηση
κάποιας απτής σύνδεσης με αναγνώστες, εκτός από σποραδικές στιγμές. Μετά τον
Δεκέμβρη του 2008, μπήκα σε μια φάση έντονου προβληματισμού για το τι ακριβώς
συνέβαινε πλέον στην Ελλάδα. Όταν ανακάλυψα ότι σχεδόν τίποτε από όσα διάβαζα σε
εφημερίδες και περιοδικά δεν κάλυπτε τα όσα σκεφτόμουν, αποφάσισα ότι ίσως ήταν
καιρός να εκφράσω τις σκέψεις και τα συναισθήματά που μου προκάλεσαν τα όσα είδα
εξ αποστάσεως να διαδραματίζονται τις άγριες εκείνες ημέρες. Κάπου εκεί
δημιουργήθηκαν ουσιαστικά για πρώτη φορά οι συνθήκες επαφής με ένα ευρύτερο
σχετικά αναγνωστικό κοινό και επανασύνδεσης με μια χώρα την οποία είχα προ
καιρού εγκαταλείψει όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχικά. Από εκεί και πέρα, μπήκα
και εγώ αυθόρμητα σε έναν ιδιαίτερα εντατικοποιημένο ρυθμό και ανέπτυξα
πολυεπίπεδες φιλοδοξίες και απαιτήσεις από τον εαυτό μου, κάποιες από τις οποίες
νιώθω ότι εκπλήρωσα σε ικανοποιητικό για μένα βαθμό, και κάποιες όχι. Όπως και
να έχει, η διάδραση με αναγνώστες--σε γενικές γραμμές, ιδιαίτερα γόνιμη για
μένα--οδήγησε στην ανάγκη συντεταγμένης σκέψης για πράγματα για τα οποία δεν
είχα σκεφθεί στο παρελθόν.
Θεωρώ ότι κέρδισα πολλά από αυτή την
διαδικασία, ότι δημιούργησα πρώτα από όλα για τον εαυτό μου ένα εργαστήρι
σκέψης. Με χαροποιεί πολύ η ιδέα ότι σε αυτό το εργαστήρι συμμετείχαν και άλλοι,
ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μετακενώθηκε ανάμεσα σε ανθρώπους μια στάση
απέναντι στην διαδικαστικότητα της σκέψης--το γεγονός ότι παίρνει χρόνο, ότι
έχει ανάγκη την απτή έκφραση, ότι καθώς παίρνει απτή μορφή ραφινάρεται,
αναπροσαρμόζεται, κλπ--απέναντι στην ηθική υποχρέωση να μείνει κανείς πιστός σε
αυτό που μέσα του σκέφτεται και δεν αναπαράγει απλώς κλισέ και κοινώς αποδεκτές
κενότητες, στην προσπάθεια που απαιτεί αυτή η πιστότητα, στην σημασία της
θεωρητικής συγκρότησης για την επεξεργασία της εμπειρικής πραγματικότητας, στο
θάρρος που χρειάζεται το να σκέφτεσαι διαφορετικά και το να είσαι έτοιμος να
υπερασπιστείς την σκέψη σου, απέναντι στην σχέση του σκέπτεσθαι με το δίκαιο, με
την ελευθερία, με την ισότητα του καθενός με τον καθένα. Φυσικά, στην πορεία
ανακάλυψα επίσης ότι ο όποιος βαθμός επιτυχίας αυτού του διαλόγου επισύρει και
απαιτήσεις, σε κάποιες από τις οποίες αισθάνθηκα ότι οφείλω να ανταποκριθώ κατά
το καλύτερο δυνατό.
Σε κάποιες άλλες, οι οποίες είτε με υπερβαίνουν είτε δεν
αφορούν το τι νομίζω εγώ ότι πράττω σε αυτό το ιστολόγιο--που ποτέ δεν ήταν "να
καθοδηγήσω τις μάζες", να τις "διαφωτίσω", να κάνω προπαγάνδα, κλπ--δεν
ανταποκρίθηκα.
Θεωρώ ότι όταν γράφει κανείς δημόσια πρέπει να γράφει με την
μεγαλύτερη δυνατή ειλικρίνεια--το διανοητικό επίπεδο των κοινωνιών μας είναι
τέτοιο που ούτε αξίζει ούτε επιδέχεται για πολύ την χειραγώγηση. Αυτό το οποίο
πιστεύω ότι αναζητά η υπερκαταρτισμένη αλλά τεμαχισμένη και ανερμάτιστη κοινωνία
μας είναι η συνεργασία, η συνεύρεση, η από κοινού όξυνση αντίληψης και
ανακλαστικών--και το αναζητά έστω και χωρίς να το γνωρίζει, έστω και όταν
αντιδρά απέναντι στην πρό(σ)κληση να πάψει να είναι αυτιστικά βολεμένος
καταναλωτής/επικριτής έτοιμων ιδεών και να γίνει εκτεθειμένος και ευάλωτος στους
άλλους παραγωγός σκέψης.
Όπως (θεωρώ ότι) αντιμετωπίζω τους αναγνώστες
μου--ανυπόκριτα, χωρίς το "τουπέ" μιας παρωχημένης ιντελιγκέντσια σε αναζήτηση
αίγλης--έτσι περιμένω και να αντιμετωπιστώ. Απεχθάνομαι την παθολογική στάση που
υπαγορεύει το "ψάρεμα", την τακτική του "ρίχνω άδεια να πιάσω γεμάτα", την εκ
του ασφαλούς "εξυπνάδα", το προβοκάρισμα. Αναγνωρίζω όμως ότι αυτές οι
παθολογικές έξεις είναι συστατικά στοιχεία του τρόπου με τον οποίο εμποδίζεται η
δημόσια σφαίρα από το να λειτουργήσει μετασχηματιστικά για το άτομο, με τον
οποίο ουσιαστικά ιδιωτικοποιείται εκ νέου η συλλογική έκφραση, υποτασσόμενη στη
θλιβερή μας ικανότητα να ικανοποιούμαστε από μια κενή νοήματος ψευδαίσθηση
δύναμης απέναντι στους άλλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου