«Iki dir bir bavul» («Στο δρόμο για το σχολείο»),των Orhan Eskiköy και Özgür Doğan.

βλ και
απο το
http://feleki.wordpress.com/2010/01/30/iki-dir-bir-bavul/

αποσπασμα:

''Γράφει η Ρένα Χόπλαρου




Ας φανταστούμε τον εφιάλτη ενός εκπαιδευτικού: τοποθετείται πρωτοδιόριστος σε ένα απομακρυσμένο, μονοθέσιο σχολείο με ανύπαρκτη υλικοτεχνική υποδομή. Το εκπαιδευτικό υλικό που έχει στη διάθεσή του είναι εντελώς ακατάλληλο. Ζει χωρίς τρεχούμενο νερό και με συχνές διακοπές ρεύματος. Η μόνη του επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο, όταν υπάρχει σύνδεση, είναι το κινητό του τηλέφωνο. Άφησα το καλύτερο για το τέλος: δεν μιλάει την ίδια γλώσσα με τους μαθητές του και δεν έχει λάβει καμία εκπαίδευση από το πανεπιστήμιο του για το πώς να διδάξει την επίσημη γλώσσα του σχολείου ως ξένη ως προς από τη μητρική των μαθητών του. Τι είδους εκπαίδευση άραγε θα προσφέρει στους μαθητές του;

Αυτήν ακριβώς την απίστευτα ζόρικη εκπαιδευτική συνθήκη περιγράφουν στο ντοκιμαντέρ τους «Iki dir bir bavul» («Στο δρόμο για το σχολείο»), οι Orhan Eskiköy και Özgür Doğan. Οι δύο Τούρκοι σκηνοθέτες ακολουθούν με την κάμερά τους τον Εμρέ, ένα πρωτοδιοριζόμενο δάσκαλο, ο οποίος πηγαίνει για να διδάξει σε ένα φτωχό και σκονισμένο κουρδικό χωριό κάπου στην ανατολική Τουρκία. Εκεί, ο νεαρός δάσκαλος, θα ζήσει για ένα χρόνο απομονωμένος σε ένα δωματιάκι μες στο σχολείο. Το τηλεφώνημα στη μητέρα του φαίνεται να είναι η μόνη επαφή που έχει ο Εμρέ με τον «πολιτισμό» κατά τη διάρκεια της «εξορίας» του. Οι δύο σκηνοθέτες καταφέρνουν μέσα από τις εικόνες της καθημερινής ζωής του Εμρέ, εντός και εκτός της σχολικής τάξης, να αναδείξουν με απλότητα και με τόλμη ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει το τουρκικό εκπαιδευτικό σύστημα: την εκπαίδευση των παιδιών του κουρδικού πληθυσμού''