Αρχαία Δειλινά, Tου Νορμαν Μέιλερ

Ενα βιβλιο που αγαπησα ..Διαβαζεται μονορουφι ..Και μιλά για τα αιωνια .Τον ερωτα , τον θανατο , την αναγεννηση , τον Νειλο...

http://www.books.gr/ViewShopProduct.aspx?Id=2635072

Το μυθιστόρημα Αρχαία Δειλινά, εκθαμβωτικό, πληθωρικά μεστό και βαθιά συγκινητικό, αναπλάθει δεξιοτεχνικά το μισοβυθισμένο στη λήθη πολιτισμό της αρχαίας Αιγύπτου. Ο Μέιλερ εμφυσά ζωή στα πρόσωπα της εποχής της 18ης Δυναστείας των Φαραώ: στον Ραμσή Β' και στη σύζυγό του Νεφερταρί, στον Μενενχετέτ, δημιούργημα, εραστή και θύμα τους, στους θεούς και τους θνητούς που τους περιστοιχίζουν, διατηρώντας άμεση, τηλεπαθητική επικοινωνία μαζί τους. Ο ήρωάς του, που μετενσαρκώνεται τρεις φορές στη διάρκεια του μυθιστορήματος, κινείται μέσα στο εκτυφλωτικό φως πάλλευκων ναών, στους εξαίσιους κήπους του βασιλικού χαρεμιού, κατά μήκος του επιβλητικού, ζωοδότη Νείλου, αλλά και μέσα στην κλαγγή της μάχης.Σημαντικότατο έργο δημιουργικής φαντασίας, το μυθιστόρημα Αρχαία Δειλινά εκφράζει την εμμονή του Μέιλερ με τη μαγεία και τον ερωτισμό και συνεχίζει να ζει στο νου του αναγνώστη για πολύ καιρό αφού διαβάσει και την τελευταία σελίδα.''

βλεπε και στο βήμα

http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=13870&m=S07&aa=1

μυθιστόρημα
Σκιές στο λυκόφως
Ο Νόρμαν Μέιλερ και η ματιά του πάνω στις ΗΠΑ του αντιπολεμικού κινήματος και στην Αίγυπτο του φαραώ Ραμσή B'
ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΒΙΣΤΩΝΙΤΗΣ

Αποσπασμα

''Τα Αρχαία δειλινά κυκλοφόρησαν στις αρχές της δεκαετίας του '80. Η αρχαία Αίγυπτος άσκησε, τηρουμένων των αναλογιών, στον Μέιλερ την ίδια γοητεία που άσκησε και στον Φλομπέρ. Ο Νόρμαν Μέιλερ όμως δεν θέλησε να γράψει ένα ιστορικό μυθιστόρημα, αλλά ένα λυρικό έργο-ποταμό όπου θα μιλούσε αλληγορικά για τα δύο μείζονα θέματα που κυριαρχούν σε όλο του το έργο: τον έρωτα και τον θάνατο. Αν σκεφτεί κανείς ότι ένας πολιτισμός όπως ο αιγυπτιακός, με τόσο βαθιές ρίζες στον χρόνο, δεν είναι δυνατόν να προμηθεύσει στον πεζογράφο «ζωντανούς» χαρακτήρες, αντιλαμβάνεται και το μέγεθος του εγχειρήματος. Εξάλλου το σύγχρονο ιστορικό μυθυστόρημα, παρά τις όποιες προσπάθειες, δεν έχει καταφέρει ακόμη να ξεπεράσει το αδιαφιλονίκητο αριστούργημα του είδους: το Εγώ, ο Κλαύδιος του Ρόμπερτ Γκρέιβς.
Ο Μέιλερ επιχειρεί να αναπλάσει εδώ τη ζωή στην Αίγυπτο της 18ης δυναστείας των φαραώ. Τόσο ο φαραώ Ραμσής Β' και η σύζυγός του Νεφερταρί όσο και το θύμα τους, ο Μενεχετέτ, είναι σκιές που περνούν και χάνονται μέσα στο λυκόφως της προϊστορίας. Αναζητώντας το πρωτογενές της αίσθησης και της επιθυμίας και προσπαθώντας να ανατάμει την πρωταρχική εμπειρία, δηλαδή τον έρωτα και τον θάνατο, ο Μέιλερ απογειώνει μέσα σε μιαν ατμόσφαιρα άκρατου λυρισμού αλλά και ακραίου ρεαλισμού τον αφηγηματικό λόγο, προσπαθώντας να γράψει ένα «διαφορετικό» και άκρως φιλόδοξο μυθιστόρημα λειτουργώντας ως ποιητής, σκεπτόμενος ωστόσο ως πεζογράφος. Το αποτέλεσμα παρουσιάζεται συναρπαστικό και ταυτοχρόνως άνισο.
Ανιστορικές κοινωνίες
Τα Αρχαία δειλινά είναι αναμφισβήτητα ένα ηρωικό βιβλίο. Ηρωικό τόσο όσον αφορά την πλευρά της συγγραφικής πρόθεσης όσο και την τεράστια προσπάθεια που καταβλήθηκε για την ολοκλήρωση του έργου. Από την ανάγνωσή του προκύπτει βεβαίως το κρίσιμο ερώτημα: Ποιες μορφές δράσης μπορεί να δημιουργήσει ο συγγραφέας περιγράφοντας έναν επαναλαμβανόμενο - τουτέστιν σταθερό - κόσμο; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι πρώτες εκατό σελίδες του βιβλίου είναι όντως μαγευτικές, σελίδες που μόνον ένας συγγραφέας σαν τον Μέιλερ θα μπορούσε να γράψει. Παγιδευμένος, στη συνέχεια, στον ιστό της τερατώδους αλληγορίας που ο ίδιος δημιούργησε (να μιλήσει για το παρόν βυθισμένος στην απατηλή ατμόσφαιρα μιας τόσο μακρινής εποχής) ο Μέιλερ μοιάζει να επαναλαμβάνεται. Αλλά ενώ η επανάληψη είναι ουσία και ικανή και αναγκαία συνθήκη για την παρουσία, τη διάρκεια και την επιβολή του αρχαίου κόσμου, στο σύγχρονο μυθιστόρημα λειτουργεί ως σύμβαση μετατρέποντας την υποβολή σε αυθυποβολή.