Όπως έλεγε ένας δάσκαλος παλιά, η ζωή είναι σαν να περπατάς στην κόψη του ξυραφιού,πας αριστερά πέφτεις, πας δεξιά πέφτεις, πας ίσια κόβεσαι. Και εν προκειμένω από τη μια είναι ο ολισμός, η σύντηξη, ο θάμνος του Εμπεδοκλή και τα συναφή χαοτικά και καταστροφικά μέσω της κοινωνικότητας και δεξιά η απομόνωση, η αδιαφορία, η αδυναμία και η καταστροφή μέσω της άρνησης της πραγματικότητας.Γι'αυτό σιγά σιγά ας συνεχίσουμε με ό,τι μπορούμε, χωρίς ολισμούς στην κοινωνικότητα αλλά ακόμα περισσότερο χωρίς ολιστικές διαιρέσεις (και χωρίς ηττοπάθεια, το σημαντικότερο πάντα).
coerdia
20 Νοέμβριος 2008 12:02 μμ
20 Νοέμβριος 2008 12:02 μμ
9 σχόλια:
Άσε Νόσφυ,όλο ψέμματα λέω, και καλύτερα να τα κάνουμε όσα λέμε και να μην τα λέμε, παρά να τα λέμε και να μην τα κάνουμε. Σκέφτομαι τι να διαλέξω τον ολισμό;ή την ιδιωτεία;μάλλον την ηττοπάθεια που πάει με όλα:)
coerdia
Καλυτερα να διαλεξουμε την πληροτητα
Μεσα σε καθε λέξη
την πολλαπλοτητα.. Γιατί δεν ειμαστε παρά ζωές , μικρες , στιγμής, αναλαμπες ,σαν νυχτο πεταλουδες, σαν της φωτιας ,τις σπιθες ,σαν αρκουδες , στην παγωνια , στην ερημιά, σαν και το Ψαρι που σιωπηλά κοιτα..
( ωχ παρασυρθηκα...Δεν ξερω τι να πώ αγαπητη μου..)
νοσφεράτε
και της το χω πει της γυναίκας μου, να μη επιλέγει τα δίπολα, αλλά αυτή εκεί!
να διαβάσει για το μηχανισμό του εκκρεμούς
τικ-τακ τικ τακ:)
Το όνειρο, χωρίς την πραγματικότητα είναι εφικτό. Η ονειρική πραγματικότητα είναι ανέφικτη. Ο ολισμός ήταν κάποτε προστατευτική ομπρέλλα. Τώρα έχουμε να κάνουμε τη σύνθεση της πολλαπλότητας. ΚΙ όσο αντέξουμε..
Δεν καταλαβαίνω τι εννοείτε όταν μιλάτε για σύνθεση της πολλαπλότητας.Μόνο το unity in diversity μπορώ να σκεφτώ.Αλλά και πάλι αυτό δεν γίνεται αν δεν υπάρχει μια κοινή κατεύθυνση, γίνεται;(καταραμένα δίπολα- Συμπληγάδες)
Τις συν -πλην- γαδες μου ποθώ
πουναι σαν τις νιφάδες..
και λυώνουν απ' τη ζεστη σαν κυράδες(ειπα κυ- οχι κου)
και ωρες ωρες μοιαζουνε και συνυφάδες
-διπολη ειναι παντα η Αγάπη ...
Αντιλαμβάνομαι τον ολισμό σαν μια ενιαία ατομική θεωρία, που τα "ερμηνεύει" όλα. Π.χ γνωστοί -ισμοί. Οδηγεί όμως στους δογματισμούς.
Η πολλαπλότητα, για τα ματογυάλια μου, είναι η θεώρηση της πραγματικότητας μέσω σύνολου, φαινομενικά ίσως, ετερόκλητων ερμηνειών, που ανασυνθέτουν μια ενιαία προσωπική πλέον οπτική. Έτσι θέλω να το βλέπω. Θα ρωτήσω και το φίλο ..βρυκόλακα
A,αν κατάλαβα καλά εννοείτε να μην ενώνει κανείς συγκρητιστικά ετερόκλητα μεταξύ τους πράγματα (και να βγάζει αποτελέσματα όπως π.χ.:ο χριστιανοκομμουνισμός)αλλά να συνθέτει τα στοιχεία που του φαίνεται ότι ταιριάζουν μόνο κι ας υπάρχουν αντιφάσεις;εγώ έλεγα για το να εξομοιώνει κανείς στην πράξη τα χαρακτηριστικά των άλλων για να τους προσεγγίσει και να λέει "είμαστε όλοι άνθρωποι" κ.τ.λ.Πράγμα το οποίο δεν είναι καθαυτό καθόλου κακό, αλλά όταν φτάνει σε άκρα αντιστρέφεται εύκολα και τότε γίνεται κάτι σαν εκείνο που έλεγε ένας Ρωμαίος αυτοκράτορας,ότι θα ήθελε όλοι οι άνθρωποι να είχαν ένα λαιμό για να τον κόψει άπαξ. Mε αυτά που λέω όμως έχω αρχίσει να αισθάνομαι σαν τον φτερωτό ιπποπόταμο...
Ίσως να μην υπάρχουν οι ..αντιφάσεις, όπως φαίνονται. Οι Ισραηλινοί έχουν δίκιο και οι Άραβες όμως έχουν δίκιο, στον μεταξύ τους πόλεμο. Αν είσαι από μέσα, μιλώντας για "δίκιο" στην ειρήνη, αντιφάσκεις κλπ κλπ
Δημοσίευση σχολίου