Ιδιωτικοποιήστε τις εκτελέσεις»!
Ο Μίλερ γεννήθηκε με μια πένα στο χέρι και πέθανε με μια πένα στο χέρι. Στα 87 του χρόνια, το 2003, ανέβηκε το προτελευταίο του έργο, το Μπλουζ της Ανάστασης (Resurrection Blues).
Εδώ ο θεατρικός συγγραφέας χρησιμοποιεί για πρώτη φορά τη μορφή της σάτιρας και τοποθετεί τη δράση σε μια φανταστική χώρα της Λατινικής Αμερικής, όπου κυβερνά μια δικτατορία με τη στήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών. Κεντρικό πρόσωπο είναι ένας αντάρτης, ηγέτης μιας λαϊκής εξέγερσης, ο οποίος συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε θάνατο. Ο δικτάτορας παραχωρεί τα αποκλειστικά δικαιώματα της +λάιβ τηλεοπτικής μετάδοσης της εκτέλεσης του «Μεσσία» σε μια αμερικανική διαφημιστική εταιρεία. Σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του, ο Μίλερ είχε επισημάνει ότι η κυβέρνηση Μπους στηρίζεται όλο και περισσότερο σε έναν μισθοφορικό στρατό, που στο μέλλον θα ρημάζει τη μια ξένη χώρα μετά την άλλη, ανοίγοντας το δρόμο στους εργολάβους και τους επιχειρηματίες.
Με το έργο αυτό (που δέχτηκε και φρικτές και εγκωμιαστικές κριτικές, αλλά δεν έφτασε στο Μπροντγουέι), ο Μίλερ μιλά για τη θανατική ποινή, αλλά και για τη συνολική κουλτούρα της εποχής μας και ειδικότερα για το ρόλο των ΜΜΕ στη διαμόρφωση της λαϊκής συνείδησης.
Έντεκα χρόνια πριν από το Μπλουζ της Ανάστασης, ο Μίλερ είχε γράψει για τους Τάιμς της Νέας Υόρκης ένα σπινθηροβόλο σατιρικό κείμενο με τίτλο, Ιδιωτικοποιείστε τις Εκτελέσεις, που θυμίζει το κλασικό κείμενο του Τζόναθαν Σουίφτ , στο οποίο υποστηρίζεται ότι η παιδοφαγία είναι η λύση στο πρόβλημα της φτώχειας. Εδώ ο Μίλερ προτείνει τη διεξαγωγή των εκτελέσεων σε ένα μεγάλο κλειστό στάδιο και την απευθείας μετάδοσή τους από την τηλεόραση. Το κοινό θα πληρώνει ένα εισιτήριο περίπου 250 δολαρίων για την παρακολούθηση του θεάματος και οι εισπράξεις θα διατίθενται για την αναμόρφωση των φυλακισμένων. Η ηλεκτρική καρέκλα θα τοποθετείται σε μια ψηλή πλατφόρμα, όπως στο ρινγκ, μια μπάντα της αστυνομίας ή του στρατού θα παιανίζει, ο κυβερνήτης θα περιγράφει με μελανά χρώματα τα εγκλήματα του θανατοποινίτη και τέλος στη σκηνή θα ανεβαίνει ο ιερέας για τη δημόσια εξομολόγηση του κτήνους.
«Καθώς θα διοχετεύεται το ηλεκτρικό ρεύμα και η σάρκα του καταδικασμένου θα καπνίζει, οι θεατές θα αντιλαμβάνονται πόσο τυχεροί είναι που ζουν μια έντιμη, καθωσπρέπει ζωή», γράφει ειρωνικά ο Μίλερ. «Ίσως», συνεχίζει ο Μίλερ, «κάποιοι βρουν αυτή την εκδήλωση τόσο συναρπαστική που να διαπράξουν φόνο μόνο και μόνο για να πρωταγωνιστήσουν στο πρόγραμμα. Όμως καμία λύση για ένα κοινωνικό πρόβλημα δεν είναι τέλεια».
Επίσης είναι πολύ πιθανό, ύστερα από μερικές δεκάδες εκτελέσεις, το κοινό να βαρεθεί αυτό το θέαμα, που θα έχει γίνει μονότονο και προβλέψιμο. «Ίσως τότε να αναλογιστούμε ότι με την εφαρμογή της θανατικής ποινής απλώς αυξάνουμε τον αριθμό των οριστικά νεκρών χωρίς να μειώνουμε τον αριθμό των δολοφονιών… Η πλήξη, λοιπόν, ίσως μας αναγκάσει να σκεφτούμε γιατί οι Αμερικανοί διαπράττουν δολοφονίες πιο συχνά από ότι άλλοι λαοί. Προς το παρόν, δεν έχουμε μπουχτίσει αρκετά με τις εκτελέσεις ώστε να θέσουμε αυτό το ερώτημα…».
«Η πρότασή μου», καταλήγει ο Μίλερ «θα μας οδηγήσει ταχύτερα στην πλήξη (…) και ίσως σε μια πιο σοφή χρήση του εναλλασσόμενου ρεύματος».
Ο Μίλερ γεννήθηκε με μια πένα στο χέρι και πέθανε με μια πένα στο χέρι. Στα 87 του χρόνια, το 2003, ανέβηκε το προτελευταίο του έργο, το Μπλουζ της Ανάστασης (Resurrection Blues).
Εδώ ο θεατρικός συγγραφέας χρησιμοποιεί για πρώτη φορά τη μορφή της σάτιρας και τοποθετεί τη δράση σε μια φανταστική χώρα της Λατινικής Αμερικής, όπου κυβερνά μια δικτατορία με τη στήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών. Κεντρικό πρόσωπο είναι ένας αντάρτης, ηγέτης μιας λαϊκής εξέγερσης, ο οποίος συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε θάνατο. Ο δικτάτορας παραχωρεί τα αποκλειστικά δικαιώματα της +λάιβ τηλεοπτικής μετάδοσης της εκτέλεσης του «Μεσσία» σε μια αμερικανική διαφημιστική εταιρεία. Σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του, ο Μίλερ είχε επισημάνει ότι η κυβέρνηση Μπους στηρίζεται όλο και περισσότερο σε έναν μισθοφορικό στρατό, που στο μέλλον θα ρημάζει τη μια ξένη χώρα μετά την άλλη, ανοίγοντας το δρόμο στους εργολάβους και τους επιχειρηματίες.
Με το έργο αυτό (που δέχτηκε και φρικτές και εγκωμιαστικές κριτικές, αλλά δεν έφτασε στο Μπροντγουέι), ο Μίλερ μιλά για τη θανατική ποινή, αλλά και για τη συνολική κουλτούρα της εποχής μας και ειδικότερα για το ρόλο των ΜΜΕ στη διαμόρφωση της λαϊκής συνείδησης.
Έντεκα χρόνια πριν από το Μπλουζ της Ανάστασης, ο Μίλερ είχε γράψει για τους Τάιμς της Νέας Υόρκης ένα σπινθηροβόλο σατιρικό κείμενο με τίτλο, Ιδιωτικοποιείστε τις Εκτελέσεις, που θυμίζει το κλασικό κείμενο του Τζόναθαν Σουίφτ , στο οποίο υποστηρίζεται ότι η παιδοφαγία είναι η λύση στο πρόβλημα της φτώχειας. Εδώ ο Μίλερ προτείνει τη διεξαγωγή των εκτελέσεων σε ένα μεγάλο κλειστό στάδιο και την απευθείας μετάδοσή τους από την τηλεόραση. Το κοινό θα πληρώνει ένα εισιτήριο περίπου 250 δολαρίων για την παρακολούθηση του θεάματος και οι εισπράξεις θα διατίθενται για την αναμόρφωση των φυλακισμένων. Η ηλεκτρική καρέκλα θα τοποθετείται σε μια ψηλή πλατφόρμα, όπως στο ρινγκ, μια μπάντα της αστυνομίας ή του στρατού θα παιανίζει, ο κυβερνήτης θα περιγράφει με μελανά χρώματα τα εγκλήματα του θανατοποινίτη και τέλος στη σκηνή θα ανεβαίνει ο ιερέας για τη δημόσια εξομολόγηση του κτήνους.
«Καθώς θα διοχετεύεται το ηλεκτρικό ρεύμα και η σάρκα του καταδικασμένου θα καπνίζει, οι θεατές θα αντιλαμβάνονται πόσο τυχεροί είναι που ζουν μια έντιμη, καθωσπρέπει ζωή», γράφει ειρωνικά ο Μίλερ. «Ίσως», συνεχίζει ο Μίλερ, «κάποιοι βρουν αυτή την εκδήλωση τόσο συναρπαστική που να διαπράξουν φόνο μόνο και μόνο για να πρωταγωνιστήσουν στο πρόγραμμα. Όμως καμία λύση για ένα κοινωνικό πρόβλημα δεν είναι τέλεια».
Επίσης είναι πολύ πιθανό, ύστερα από μερικές δεκάδες εκτελέσεις, το κοινό να βαρεθεί αυτό το θέαμα, που θα έχει γίνει μονότονο και προβλέψιμο. «Ίσως τότε να αναλογιστούμε ότι με την εφαρμογή της θανατικής ποινής απλώς αυξάνουμε τον αριθμό των οριστικά νεκρών χωρίς να μειώνουμε τον αριθμό των δολοφονιών… Η πλήξη, λοιπόν, ίσως μας αναγκάσει να σκεφτούμε γιατί οι Αμερικανοί διαπράττουν δολοφονίες πιο συχνά από ότι άλλοι λαοί. Προς το παρόν, δεν έχουμε μπουχτίσει αρκετά με τις εκτελέσεις ώστε να θέσουμε αυτό το ερώτημα…».
«Η πρότασή μου», καταλήγει ο Μίλερ «θα μας οδηγήσει ταχύτερα στην πλήξη (…) και ίσως σε μια πιο σοφή χρήση του εναλλασσόμενου ρεύματος».
πηγή:
http://politikokafeneio-com.anatolikos.net/logotexnia/miler030305.htm
Σχόλιο από Τζιτζιμιτζιχόντζιρας Ιανουάριος 14, 2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου