Εκείνο το καλοκαίρι είχα χάσει τον εαυτό μου. Τριγυρνούσα μόνος στη πόλη-πόλη ζωντανή γεμάτη νεολαία πού δεν κοιμόταν ποτέ ,μπαράκια Φώτα και θόρυβοι ,ανάσες ενός κόσμου σπασμωδικού πού διασκεδάζει γιατί θέλει να ξεχασει,ολες οι νύχτες μοιάζανε σπηλιές –και βυθιζόμουνα μέσα στη σιωπή θολός και μόνος ,ανοργάνωτος ,ανήμπορος να σκεφτώ τίποτε άλλο παρά το παρελθόν ,ανέλπιδα μόνος,γιατί η πόλη είχε τον τρόπο της να με διαλύει ,ερωτική καθώς ηταν,και ξιπασμένη,σαν γυναίκα με ψηλά πόδια πού κουνά τον κώλο της λικνιστικά,πόλη πού αποπλανούσε, αφημενη στο μεθύσι της,εγώ σερνόμουνα το ένστικτο μου σπαρταρούσε(εκείνη η βαθύτατη επιθυμία ,λιμναζουσα,ηδονική ,βαριά πολλές φορές που τριγυρνά στο σώμα σαν την λεπτή γλοιώδη μάζα γύρω από τον κρόκο ενός αυγού),ο χρόνος κυλούσε, οι γυναικες,η πόλη ,ο χρόνος εγώ ένας άλλος,…….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου