ο Πασκάλ για τον Χρόνο

''Ουδέποτε μένουμε στην παρούσα στιγμή . Προτρέχουμε στο επερχόμενο σαν σε κάτι αργοκίνητα ερχόμενο σάμπως για να επισπεύσουμε τη ροή του

. Ή αναπολούμε το παρελθόν ,για να το ακινητοποιήσουμε σαν κάτι υπερβολικά φευγαλέο : πόσο άφρονες είμαστε, ν¨αρμενιζουμε σε χρονικές διαστάσεις οι οποίες δεν μας ανήκουν και να μη σκεφτόμαστε τη μόνη που είναι δική μας.και πόσο ματαιόδοξοι , να αναλογιζόμαστε όλα αυτά τα τιποτένια και να προτρέχουμε αστόχαστα το μόνο που υπάρχει !

Το παρόν συνήθως μας πληγώνει. Το διώχνουμε από μπρος μας, εφόσον μας θλίβει . και, αν είναι ευχάριστο, λυπόμαστε που το βλέπουμε να χάνεται.

Πασχίζουμε να το συγκρατήσουμε δια του μέλλοντος, και σκεφτόμαστε να διαχειριστούμε τα πράγματα που δεν ανήκουν στη δικαιοδοσία μας , για ένα χρονικό όριο όπου δεν είμαστε βέβαιοι ότι θα φτάσουμε . Αν καθένας μας εξετάσει τις σκέψεις του , θα δει ότι όλες ασχολούνται με το παρελθόν ή με το μέλλον .

Σχεδόν ουδέποτε σκεφτόμαστε το παρόν . και , αν το σκεφτούμε , σκοπός μας είναι να δανειστούμε το φως του για να προσπελάσουμε το μέλλον . Το παρόν δεν αποτελεί ποτέ σκοπό μας:το παρελθόν και το παρόν είναι τα μέσα μας. Μόνο το μέλλον αποτελεί σκοπό μας .

Ως εκτούτου , δεν ζούμε ποτέ, αλλά ελπίζουμε να ζήσουμε

και , προδιατεθειμένοι μονίμως να ευτυχήσουμε, είναι μοιραίο να μην το επιτυγχάνουμε ποτέ . ''




Μπλέζ Πασκαλ , Σκέψεις