Ημερομηνία δημοσίευσης: 09/12/2012
Του Νικόλα Σεβαστάκη
Το είπε ο Ευάγγελος Βενιζέλος και άλλα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που ερωτήθηκαν, κατόπιν, στις τηλεοράσεις: ο αγώνας εναντίον του νεοναζισμού και του ακροδεξιού εξτρεμισμού είναι, λένε, άλλης τάξεως ζήτημα από το θέμα του Μνημονίου και των διαφωνιών με τη λογική και τις πρακτικές της τρικομματικής κυβέρνησης. Εν μέρει, αυτό είναι σωστό: η διαιρετική τομή ως προς το Μνημόνιο είναι πολύ σημαντική αλλά, προφανώς, δεν δίνει απαντήσεις σε όλα. Η γοητεία, για παράδειγμα, που ασκεί ο νεανικός συμμοριτισμός και ένα κάποιο βίαιο στυλ στα σχολεία, σε λαϊκές αλλά και μεσοαστικές περιοχές, είναι μια σημαντική παράμετρος που επιτρέπει το «λανσάρισμα» της Χρυσής Αυγής ως μόδας. Πίσω από αυτή τη μόδα δεν βρίσκεται μία και μόνο αιτία, μια και μοναδική φύτρα. Ενδεχομένως, στη φαντασία των πιτσιρικάδων, η έλξη προς τις σβάστικες και τις σιδερογροθιές εμπνέεται περισσότερο από τους warriors των ηλεκτρονικών παιχνιδιών παρά από την ανεργία του πατέρα ή άλλες εμπειρίες της κρίσης. Το ίδιο μπορούμε να υποθέσουμε και για άλλες πλευρές οι οποίες έρχονται από παλιότερες εποχές και αποκτούν σήμερα μιαν άλλη, πολύ πιο επικίνδυνη, ορατότητα: αναφέρομαι στα κοιτάσματα του επιθετικού εθνικισμού, στις παρδαλές ελληνολατρικές μυθολογίες, στο φόντο μιας ανορθολογικής θέασης του κόσμου με όρους συνωμοσίας και παγκόσμιας πλεκτάνης. Όλα αυτά έχουν τη θέση τους στο αποτύπωμα της ακροδεξιάς εδώ και πολλά χρόνια, εδώ και δεκαετίες.
Με μια έννοια, λοιπόν, ο αγώνας εναντίον των νεοναζιστικών ρατσιστικών λόγων και πρακτικών δεν μπορεί να περιμένει τη συμφωνία όλων για την καπιταλιστική κρίση ή την αντιμετώπιση του κοινωνικού προβλήματος. Η αντιπαράθεση στη Χρυσή Αυγή και στον «κόσμο της» χρειάζεται τη συνάντηση δυνάμεων από διαφορετικές αφετηρίες χωρίς δίκη προθέσεων και απαιτήσεις ιδεολογικής καθαρότητας.
Εδώ, ωστόσο, προκύπτει μια εύλογη ένσταση. Είναι άλλο να ισχυρίζεται κανείς ότι η κοινωνικοοικονομική κρίση δεν εξηγεί - και δεν δικαιολογεί, πολύ περισσότερο- τα πάντα και άλλο το να υποτιμά τις συνέπειές της στα ήθη, στις συμπεριφορές και στην όλη ατμόσφαιρα της χώρας. Το «Κέντρο» και μια ορισμένη κεντροαριστερά συνεχίζουν να παραγνωρίζουν την αντικειμενική βία που εκλύεται στην κοινωνία με την καθημερινή ταπείνωση της εργασίας αλλά και τη γενίκευση της επισφάλειας και του άγχους επιβίωσης. Με την πρώτη ευκαιρία, το «Κέντρο», καταφεύγει σε μια αφηρημένη θεσμική ρητορεία για να αφήσει την ‘οικονομία’ έξω από το κάδρο της συζήτησης. Λες και η κοινωνική καχεξία είναι δευτερεύουσας σημασίας για τον προβιβασμό του χρυσαυγιτισμού από περιθώριο σε παράγοντα της δημόσιας ζωής.
Είναι σαφές ότι το μέτωπο απέναντι στον νεοναζισμό και στον ρατσισμό πρέπει να είναι ευρύχωρο και ξένο προς κάθε είδους δογματικό σεκταρισμό. Ευρυχωρία, όμως, δεν μπορεί να σημαίνει ότι αποστρέφουμε τα μάτια από την πραγματικότητα.
ΑΡΑ; ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ..Ευρυχωρία;
(δεν βγαζω ακρη ...)
Το είπε ο Ευάγγελος Βενιζέλος και άλλα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που ερωτήθηκαν, κατόπιν, στις τηλεοράσεις: ο αγώνας εναντίον του νεοναζισμού και του ακροδεξιού εξτρεμισμού είναι, λένε, άλλης τάξεως ζήτημα από το θέμα του Μνημονίου και των διαφωνιών με τη λογική και τις πρακτικές της τρικομματικής κυβέρνησης. Εν μέρει, αυτό είναι σωστό: η διαιρετική τομή ως προς το Μνημόνιο είναι πολύ σημαντική αλλά, προφανώς, δεν δίνει απαντήσεις σε όλα. Η γοητεία, για παράδειγμα, που ασκεί ο νεανικός συμμοριτισμός και ένα κάποιο βίαιο στυλ στα σχολεία, σε λαϊκές αλλά και μεσοαστικές περιοχές, είναι μια σημαντική παράμετρος που επιτρέπει το «λανσάρισμα» της Χρυσής Αυγής ως μόδας. Πίσω από αυτή τη μόδα δεν βρίσκεται μία και μόνο αιτία, μια και μοναδική φύτρα. Ενδεχομένως, στη φαντασία των πιτσιρικάδων, η έλξη προς τις σβάστικες και τις σιδερογροθιές εμπνέεται περισσότερο από τους warriors των ηλεκτρονικών παιχνιδιών παρά από την ανεργία του πατέρα ή άλλες εμπειρίες της κρίσης. Το ίδιο μπορούμε να υποθέσουμε και για άλλες πλευρές οι οποίες έρχονται από παλιότερες εποχές και αποκτούν σήμερα μιαν άλλη, πολύ πιο επικίνδυνη, ορατότητα: αναφέρομαι στα κοιτάσματα του επιθετικού εθνικισμού, στις παρδαλές ελληνολατρικές μυθολογίες, στο φόντο μιας ανορθολογικής θέασης του κόσμου με όρους συνωμοσίας και παγκόσμιας πλεκτάνης. Όλα αυτά έχουν τη θέση τους στο αποτύπωμα της ακροδεξιάς εδώ και πολλά χρόνια, εδώ και δεκαετίες.
Με μια έννοια, λοιπόν, ο αγώνας εναντίον των νεοναζιστικών ρατσιστικών λόγων και πρακτικών δεν μπορεί να περιμένει τη συμφωνία όλων για την καπιταλιστική κρίση ή την αντιμετώπιση του κοινωνικού προβλήματος. Η αντιπαράθεση στη Χρυσή Αυγή και στον «κόσμο της» χρειάζεται τη συνάντηση δυνάμεων από διαφορετικές αφετηρίες χωρίς δίκη προθέσεων και απαιτήσεις ιδεολογικής καθαρότητας.
Εδώ, ωστόσο, προκύπτει μια εύλογη ένσταση. Είναι άλλο να ισχυρίζεται κανείς ότι η κοινωνικοοικονομική κρίση δεν εξηγεί - και δεν δικαιολογεί, πολύ περισσότερο- τα πάντα και άλλο το να υποτιμά τις συνέπειές της στα ήθη, στις συμπεριφορές και στην όλη ατμόσφαιρα της χώρας. Το «Κέντρο» και μια ορισμένη κεντροαριστερά συνεχίζουν να παραγνωρίζουν την αντικειμενική βία που εκλύεται στην κοινωνία με την καθημερινή ταπείνωση της εργασίας αλλά και τη γενίκευση της επισφάλειας και του άγχους επιβίωσης. Με την πρώτη ευκαιρία, το «Κέντρο», καταφεύγει σε μια αφηρημένη θεσμική ρητορεία για να αφήσει την ‘οικονομία’ έξω από το κάδρο της συζήτησης. Λες και η κοινωνική καχεξία είναι δευτερεύουσας σημασίας για τον προβιβασμό του χρυσαυγιτισμού από περιθώριο σε παράγοντα της δημόσιας ζωής.
Είναι σαφές ότι το μέτωπο απέναντι στον νεοναζισμό και στον ρατσισμό πρέπει να είναι ευρύχωρο και ξένο προς κάθε είδους δογματικό σεκταρισμό. Ευρυχωρία, όμως, δεν μπορεί να σημαίνει ότι αποστρέφουμε τα μάτια από την πραγματικότητα.
ΑΡΑ; ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ..Ευρυχωρία;
(δεν βγαζω ακρη ...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου