προσεχώς : Γιατι ειναι ακρως επικινδυνα τα διπολα «καλού»/ παραγωγικού και «ληστρικού»/ χρηματιστικού κεφαλαίου ;

απόσπασμα

το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο συγκεντρώνει, τώρα,  τα πυρά ως ο αποκλειστικός φταίχτης για την κρίση, μέσα από επικίνδυνα δίπολα «καλού»/ παραγωγικού και «ληστρικού»/ χρηματιστικού κεφαλαίου που λίγο απέχουν από τα αιώνια αντισημιτικά στερεότυπα του ληστρικού Εβραίου τοκογλύφου

η οικονομική λογική του Ναζισμού

Στη προσπάθεια τους να διατυπώσουν μια θεωρία « βέλτιστου οικονομικού μεγέθους » οι οικονομικοί σχεδιαστές των ναζί εξέταζαν κάθε περιοχή και , ανάλογα με τον αριθμό των κατοίκων , αποφαίνονταν για το πόσο μπορούσε να τους προσφέρει όφελος η ζημία .

Για παράδειγμα :

Ο γερμανός Οικονομολόγος HELMUT Meinhold του Ινστιτούτου Εργατικής Ανάπτυξης στην Ανατολή υπολόγισε το 1941 ότι υπήρχε ένα «πλεόνασμα » 5,83 εκατομμυρίων Πολωνών ( συμπεριλαμβανόμενων των παιδιών και των Γέρων ) Η ύπαρξη αυτού του πλεονάσματος συνεπαγόταν «πραγματική διάβρωση του κεφαλαίου » Οι άνθρωποι που το αποτελούσαν ηταν Ballastexistenzen -«περιττές υπάρξεις »

απο το Laurence Rees

Αουσβιτς , Οι Ναζι καιη τελική λυση , μτφ Κωνσταντινος Κριτσης ΑΘΗΝΑ 2006

προσεχώς : Τι συμβαινει οταν Εθνικισμός και Ρατσισμός συναντηθουν με μια Αντικαπιταλιστική- Δήθεν- Ρητορεια ;

- Στα ξενοδοχεία στους καταρράκτες του Σιουξ στη νότια Ντακότα κάθε δωμάτιο επιβάλλεται να έχει δύο μονά κρεβάτια. Και στην περίπτωση που πρόκειται για διαμονή μίας βραδιάς η απόσταση μεταξύ των κρεβατιών πρέπει να είναι μισό μέτρο τουλάχιστον. Επίσης είναι παράνομο να κάνουν σεξ στο πάτωμα ανάμεσα στα κρεβάτια.

εδώ το ειδα

∞ Α π ε ι ρ 8 Ανιχνεύσεις: Η επικαιρότητα του Αλαίν Μπαντιού

∞ Α π ε ι ρ 8

Ανιχνεύσεις: Η επικαιρότητα του Αλαίν Μπαντιού

Πολιτικό κακό: από το παρελθόν στο παρόν του Nικολα Σεβαστακη.. αναδημοσιευση απο την Αυγή

Πολιτικό κακό: από το παρελθόν στο παρόν

 

του Nικολα Σεβαστακη

 Ημερομηνία δημοσίευσης: 02/01/2011

1.

Εδώ και κάποια χρόνια επανέρχεται η συζήτηση για το κακό και τους πολιτικούς του όρους. Δεν αναφέρομαι προφανώς στις καθιερωμένες και παλαιές φιλοσοφικές και θεολογικές ή στις νεότερες ανθρωπολογικές προσεγγίσεις του κακού. Μιλώ για τη δημόσια χρήση του θέματος, για τις εντυπώσεις που δημιουργεί «αυτό που κάνει ο άνθρωπος στον άλλον άνθρωπο» κατά την έκφραση της φιλοσόφου Μυριάμ Ρεβώ ντ’ Αλόν.¹ Οι όροι της συζήτησης φαίνεται λοιπόν να παραπέμπουν σε δυο διαφορετικούς τόπους προέλευσης.

Ο πρώτος τόπος σχετίζεται με τη γνωστή, εδώ και μια εικοσαετία προβληματική μιας επιστροφής της ηθικής στην οποία εντάσσεται και η ονομαζόμενη ηθική στροφή (ethical turn) στην πολιτική σκέψη. Η ηθική στροφή συνδέθηκε γενικά με την επάνοδο της έννοιας του υπεύθυνου υποκειμένου και των αξιών στη συγκυρία που σφραγίστηκε από την κρίση του μαρξισμού. Στην αφετηρία αυτής της επιστροφής υπήρξαν δύο αλληλοσυνδεόμενα διαβήματα: ο αναστοχασμός --περισσότερο απαιτητικός και συχνότατα αρκετά επιφανειακός-- των «εμπειριών του ολοκληρωτισμού» και δεύτερον η μαζική καθιέρωση του ζητήματος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Για να δανειστώ μια έκφραση του Μαρσέλ Γκωσέ έχουμε εδώ και πολλά χρόνια τη μετατροπή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε πολιτική,² στη μόνη μάλιστα --έτσι ισχυρίστηκαν πολλοί-- «εφικτή» πολιτική που μπορεί να σεβαστεί την πλουραλιστική ανθρωπότητα και το δημοκρατικό συμβόλαιο.

Υπάρχει ωστόσο, όπως είπα, και ένας δεύτερος τόπος προέλευσης ενός προβληματισμού για το πολιτικό κακό. Πρόκειται για την ενασχόληση με την έννοια του ορίου, για την εξερεύνηση της αρνητικότητας και της έλλειψης οι οποίες κατοικούν το ίδιο το υποκείμενο στη σχέση του με τον εαυτό του και τον κόσμο. Εδώ θα βρούμε σωρευμένες απορίες για τις ιστορίες της δυτικής υποκειμενικότητας και των ενσαρκώσεών της σε διαφορετικούς τύπους της «βούλησης για δύναμη». Σε τούτο το πλαίσιο συμβάλουν ποικίλα κριτικά εγχειρήματα με διαφορετικές αφετηρίες όπως η ψυχανάλυση, η ερμηνευτική φιλοσοφία, η σκέψη που επερωτά τη σύγχρονη τεχνοεπιστήμη και την κυριαρχία της, οι κριτικές που ασκήθηκαν στην ιδέα της προόδου και στο κοσμοείδωλο του προμηθεϊκού ανθρώπου.

Μπορεί να πει κανείς ότι οι δυο τόποι καταγωγής υποβάλλουν διαφορετικές προσεγγίσεις στις εμπειρίες των μεγάλων ιστορικών δεινών και του πολιτικού κακού, είτε αναφερόμαστε στις συνθήκες της «ολοκληρωτικής κυριαρχίας» είτε στις παθολογικές εμπειρίες του φιλελεύθερου καπιταλισμού. Η πρώτη προσέγγιση παραμένει εντός του φιλελεύθερου υποδείγματος και εκδηλώνει σκεπτικισμό σε σχέση με τη δυνατότητα για ένα ισχυρό δημόσιο αγαθό με οικουμενική αξία και ισχύ. Εμφορείται επιπλέον από βαθιά καχυποψία για μια ιδέα της χειραφέτησης, για το όποιο σχέδιο ριζικής ηθικοπολιτικής αναδιοργάνωσης των κοινωνιών του ύστερου καπιταλισμού. Στην περίπτωση αυτή η κριτική στις αποτυχίες και στις μεγάλες εκτροπές των ριζοσπαστικών λόγων οδήγησε σε αυτό που ο Μισεά αποκαλεί αυτοκρατορία του μικρότερου κακού,³ σε έναν μετριασμένων απαιτήσεων ανθρωπισμό με επίκεντρο το δίκαιο και τους φιλελεύθερους θεσμούς.

Μια τέτοια πολιτική της μερικής επιδιόρθωσης, της λείανσης των κυρτών όψεων κυριάρχησε και δεσπόζει, με εξαιρέσεις, στο χώρο της κανονιστικής πολιτικής σκέψης. Η ποπ εκδοχή της ίδιας δημόσιας φιλοσοφίας πήρε τη μορφή της έκρηξης των παγκόσμιων εκστρατειών συμπόνιας για ιδιαίτερες εμπειρίες τραυμάτων. Ακολουθούν οι τελετουργίες αλληλεγγύης σε επιλεγμένα θύματα και μεμονωμένους αγαθοεργούς σκοπούς (good causes). Εδώ τον τόνο θα δώσει ένας μελοδραματικός και θεαματικός «ανθρωπισμός» στο στυλ του Μπερνάρ Ανρί Λεβύ που τον ανακάλυψαν τα ελληνικά μήντια με είκοσι χρόνια καθυστέρηση και ως τιμητή της δικής μας «αναχρονιστικής Αριστεράς».

2

Αυτή ωστόσο η παλινδρόμηση δεν σημαίνει ότι μια σκέψη του πολιτικού κακού η οποία επανεκτιμά το ζήτημα των ορίων είναι εγγενώς ένας συντηρητικός αντι-ουτοπισμός, μια σκέψη δηλαδή η οποία αποθαρρύνει την αναζήτηση νέων αληθειών στην πολιτική. Για παράδειγμα, είναι απαραίτητη η επισήμανση των ορίων της τυφλής οικονομικής μεγέθυνσης σε έναν κόσμο πεπερασμένων πόρων και δυνατοτήτων. Η αυτοκριτική υπέρβαση των παλαιών υποδειγμάτων της καλής κοινωνίας χρειάζεται πάντοτε τον κριτικό στοχασμό του ορίου και του αυτοπεριορισμού, πράγμα που δοκιμάζεται άλλωστε σε ενδιαφέρουσες προτάσεις των τελευταίων χρόνων όπως ο οικοσοσιαλισμός στον οποίον συμβάλει και ο συνομιλητής μας σήμερα Μικαέλ Λεβί.

Θα ήταν λάθος πάντως να υποτιμήσουμε τις ιδεολογικές χρήσεις του κακού, αυτές ιδίως οι οποίες εμμένουν στα αιφνίδια επεισόδια βαναυσότητας στο πεδίο της δημοκρατίας (λ.χ. την τρομοκρατία ή τις μορφές μιας άτακτης κοινωνικής βίας) ενώ συζητούν ελάχιστα τους όρους αναπαραγωγής βάναυσων σχέσεων στο ίδιο το πεδίο επικράτησης των «νόμιμων συμβάσεων» και των κυρίαρχων τρόπων ρύθμισης/ απορρύθμισης του κοινωνικού δεσμού.

Στην κυρίαρχη ιδεολογική χρήση του κακού παραλλάσσουν δύο μοτίβα: το μοτίβο του στιγματισμού της σύγκρουσης και συγχρόνως η επίκριση σε μια υποθετική βούληση για αρμονία και συμφιλίωση η οποία χρεώνεται σε κάθε αντίπαλο των υφιστάμενων κοινωνικοοικονομικών θεσπίσεων. Πρώτον δαιμονοποιείται η σύγκρουση ως παράγοντας ανομίας και ενδεχόμενης υπονόμευσης των δημοκρατικών κανόνων. Συγχρόνως κινητοποιούνται φωνές οι οποίες υπερασπίζονται το ατελές και το μερικό ως πραγματιστικά αναχώματα στις υπερβολές της «ιδεολογίας».

Με τούτη τη διπλή κίνηση έχει παγιωθεί η σύγχρονη φιλελεύθερη δημοκρατική δόξα ως ένας λόγος συγχρόνως κανονιστικός και εμπειριστικός. Έχουμε να κάνουμε με έναν λόγο που εμφανίζεται την ίδια στιγμή ως τιμητής των παθών και ως συνήγορος των ανθρώπινων παθών/ατελειών απέναντι σε κάθε ριζοσπαστικό ορθολογισμό στον οποίον προσάπτεται ότι επιδιώκει, απάνθρωπα, να «ισιώσει το στραβό ξύλο της ανθρωπότητας».

Η συνύπαρξη αυτών των δυο μοτίβων, ενός ορθολογικού και ενός σκεπτικιστικού, εμφανίζεται σε διαφορετικές κόγχες του λεγόμενου μετριοπαθούς δημόσιου λόγου. Λογοτέχνες και άνθρωποι της τέχνης που ισχυρίζονται ότι αποτάσσονται την «ξύλινη γλώσσα» της ιδεολογίας (εννοώντας κατά βάση μόνο μιας ιδεολογίας, αυτής που θέτει προτάγματα κοινωνικής χειραφέτησης) προσεταιρίζονται αυθόρμητα έναν ρηχό σκεπτικιστικό φιλελευθερισμό διεκδικώντας την αλήθεια της «ατέλειας» ενός κόσμου που πρέπει να αποτελείται, όπως πίστευε ήδη ο Φλωμπέρ, από «καθάρματα και απατεώνες». Ο συλλογισμός είναι απλός: μιας και το κακό --η ραδιουργία, η παλιανθρωπιά, οι εγωιστικές μικρότητες-- βρίσκονται στη βάση του ανθρώπινου, οποιαδήποτε ιδέα μετασχηματισμού σε ηθικοπολιτικό επίπεδο πρέπει να απορριφθεί ως ανεύθυνη και καταστροφική «θεολογία». Αν το κακό είναι η ίδια η γοητευτική σκοτεινή χώρα της ανθρώπινης συνθήκης, οποιαδήποτε αξίωση για ένα ισχυρό αγαθό, για ένα κοινό αγαθό, συνιστά απλώς… μεταφυσική ανοησία.

Από την άλλη, οι ταγοί μιας φιλελεύθερης κανονιστικότητας αντιλαμβάνονται το πολιτικό κακό σαν μια ουρανοκατέβατη κακή άρνηση της εύτακτης κοινωνίας, μια διαστροφή η οποία παρουσιάζεται ως προϊόν αθέμιτων επιδιώξεων και αποχαλινωμένων επιθυμιών. Το κακό αποσυνδέεται εδώ από αιτιώδεις αλληλουχίες και ζητήματα τα οποία προκύπτουν από την ίδια την αρχιτεκτονική των φιλελεύθερων καπιταλιστικών συστημάτων. Προσεγγίζεται ως υπόθεση βλαπτικών και αυτοκαταστροφικών συμπεριφορών ή ακόμα ως απότοκο στρεβλής επικοινωνίας μεταξύ των ατόμων και των κοινωνικών θεσμών που μπορεί να μετριαστεί μέσα από μια πιο ευφυή θεσμική διαρρύθμιση. Αυτή η ανιστορική «ορθολογιστική» προσέγγιση δεν είναι τόσο ξένη προς την ακραία της απόληξη σε εκείνο το βλέμμα που προβάλλει σε ορισμένες μορφές του πολιτικού κακού το φάντασμα του δαιμονικού. Σεσημασμένοι φιλελεύθεροι αναλυτές που διεκδικούν την κοινή λογική μετατρέπονται εν μια νυκτί σε δαιμονολόγους και εξορκιστές φαντασμάτων. Κάτι τέτοιο είδαμε κατ’ επανάληψη στην αντιμετώπιση των ανθρώπων της ισλαμικής τρομοκρατίας ή άλλων «εξτρεμιστικών ιών» εδώ και μια δεκαετία.

3

Μπορούμε άραγε να αποφύγουμε παρόμοιες καταχρήσεις του πολιτικού κακού; Το ίδιο το θέμα προσφέρεται για ανταγωνιστικές ερμηνείες. Χρειαζόμαστε ενδεχομένως μια πιο απαιτητική συζήτηση για τη σημερινή ουσία του πολιτικού κακού. Μιλώ εδώ για ουσία εννοώντας απλώς τον τρόπο φανέρωσης ενός προβλήματος και όχι μια μεταφυσική αλήθεια που διασχίζει τον ιστορικό και πολιτικό χρόνο αναλλοίωτη. Κάνω την υπόθεση ότι το πρόβλημα που μας εγκαλεί σήμερα ως πολιτικό κακό περιλαμβάνει κυρίως μια συνθήκη συλλογικής πολιτικής αδυναμίας, μια αφάνεια του συλλογικού υποκειμένου. Είναι η επαναφορά, μέσα στις δικές μας «μεταπαραδοσιακές» κοινωνίες, της αρχαϊκής έννοιας του πεπρωμένου, του fatum. Αυτό το γεγονός μας συνδέει με το πρόβλημα της φυσικοποίησης κοινωνικά θεσπισμένων μορφών κυριαρχίας. Κυρίαρχο γνώρισμα μιας τέτοιας εκτροπής σε ένα «φυσικό πεπρωμένο», σε έναν δογματικό νατουραλισμό, είναι ότι συνδυάζει το θέμα της συνεχούς κίνησης με τη συμβολική καθήλωση της πολιτικής κοινότητας. Η πολιτική κοινότητα έχει παύσει να είναι ένας χώρος ζωντανών αντιθέσεων και διαλεκτικών ανταγωνισμών για να μετατραπεί σε μια νεκρή έννοια, σε ένα ανιστορικό πλέγμα. Η «αέναη κίνηση», το κατά Νίτσε ελευθερωμένο γίγνεσθαι χορεύει πλέον στο ρυθμό των χρηματοπιστωτικών κινήσεων και των μυστικοποιημένων αγορών κεφαλαίου οι οποίες εκτυλίσσονται πέρα από κάθε έλεγχο ως προς τη σκοπιμότητα, το νόημα, τον λόγο που τις διέπει. Και ένα είδος θλιβερής αδράνειας προσβάλλει τα υποκείμενα της πολιτικής πράξης και το βασίλειο των σκοπών του κριτικού λόγου.

Μια ορισμένη σκέψη αντιμετώπισε επί δεκαετίες το πρόβλημα του πολιτικού κακού ως ζήτημα μιας υπερπολιτικής βίας, ως ζήτημα εξουσιαστικής εκτροπής με επίκεντρο το πολιτικό κράτος όπως το ονόμαζε ο Μαρξ. Αυτή ακριβώς η σκέψη πιστεύω ότι δυσκολεύεται να αρθρώσει ερωτήματα για τη σημερινή ουσία του πολιτικού κακού.

Τι έλεγε το παλαιό μάθημα; Ότι η πηγή του κακού στην πολιτική ανάγεται στην υπερβολή μιας δύναμης που η ουσία της είναι η επιθυμία για αδιαμοίραστη πολιτική κυριαρχία. Αυτή η δύναμη θεωρήθηκε κατά κόρον συνώνυμη της αυθαιρεσίας ενός Λεβιάθαν, μιας κρατικής/κομματικής μηχανής η οποία δεν αναγνωρίζει τα όρια του δημόσιου και του ιδιωτικού, του ανθρώπινου και του θεϊκού. Πάνω σε αυτή τη βάση στηρίχτηκε η καταγγελία όλων των πολιτικών θρησκειών, αλλά και η αναθεωρητική προσέγγιση σε ιδρυτικά γεγονότα της νεότερης πολιτικής ιστορίας όπως η Γαλλική Επανάσταση. Η καταγγελία των λογής φανερών ή ανομολόγητων ιακωβινισμών-λενινισμών επισφραγίζει μια ολόκληρη πολιτική τερατολογία με τρόπο χαρακτηριστικό.

Καθόλου δεν ισχυρίζομαι ότι αυτό το μάθημα δεν έχει καμιά αξία ή ότι δεν προσφέρει ευκαιρίες για να ξανασκεφτούμε προβληματικούς δεσμούς μεταξύ εκδοχών της ριζοσπαστικής βούλησης και συγκεκριμένων καταστάσεων ηθικής και πολιτικής αλλοτρίωσης. Όταν για παράδειγμα ο Τσέχος φιλόσοφος Jan Patocka --ο οποίος πέθανε μετά από πολυήμερες ανακρίσεις από την κρατική Ασφάλεια της Τσεχοσλοβακίας το 1977-- διερωτάται για τη σχέση μεταξύ «ριζοσπαστισμού»⁴ και «βούλησης για απόλυτη κυριαρχία στα όντα» χρησιμοποιεί το γνωστό λεξιλόγιο του Χάιντεγκερ για να δείξει τα όρια εκείνου του καθεστωτικού μαρξισμού, ο οποίος εκτρέπεται σε έναν αφελή δογματικό ορθολογισμό με πολύ ανησυχητικές συνέπειες.

Θα μπορούσαμε πάντως να πούμε ότι το πολιτικό κακό ως μετωνυμία της απόλυτης δύναμης στα χέρια ενός Κράτους-Αστυνομία είναι μια ανεξάλειπτη υποθήκη, ένα ισχυρό σημείο για την πολιτική αυτογνωσία μας. Αυτή η αυτογνωσία πρέπει να μας οδηγεί σήμερα λ.χ. στην αλληλεγγύη σε έναν Τζαφάρ Παναχί που φιμώνεται στο Ιράν του Αχμαντινετζάντ ή στην απαίτηση για άνευ όρων απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων στην Κούβα. Αλλά η επίκαιρη φανέρωση του πολιτικού κακού στις δικές μας κοινωνίες αντιστοιχεί κυρίως σε μια νέα «ύλη και μορφή» της διακυβέρνησης των κοινοτήτων. Εμφανίζεται ως καθεστώς συλλογικής πολιτικής αδυναμίας και συγχρόνως ως διαρκής ολιγαρχική αυτονόμηση, αυτό που πολλοί αποκαλούν μεταδημοκρατία. Θα έπρεπε ίσως να θυμηθούμε την προφητεία του Τοκβίλ για τον μελλοντικό κηδεμόνα των πληθυσμών ο οποίος συναιρεί αυταρχικά και επιτρεπτικά στοιχεία, την ενίσχυση της ασφάλειας του ηγεμόνα στη βάση της εμπέδωσης ατομικιστικών («αντικοινωνικών») ελευθεριών.

Έχω την αίσθηση ότι πολλά από τα δεινά της συγκυρίας που ζούμε, πολλά από τα πρακτικά και πολιτικά μας δράματα δεν είναι άσχετα με την ισχύ αυτού του παράδοξου κακού. Η συλλογική αδυναμία, η εμπειρία της impotenza συνυπάρχει με την εκτροπή της δύναμης προς το ακαταλόγιστο πεπρωμένο των νομισμάτων και των αγορών. Αυτό το πεπρωμένο δεν αφορά πλέον μια ιδιαίτερη σφαίρα ή μια περιοχή του κοινωνικού κόσμου: επιδιώκει να σφετεριστεί το νόημα του όλου κόσμου και της ζωής, το νόημα της ίδιας της οικουμενικότητας. Η οικουμενικότητα του κεφαλαίου είναι πλέον ένα πεπρωμένο αδιάφορο για τις συνέπειές του, τυφλό σε σχέση με το σκάνδαλο που φέρει στο εσωτερικό του. Αντιμετωπίζουμε το πολιτικό κακό όχι μόνο αναγνωρίζοντας το σκάνδαλο αυτό αλλά και τον κίνδυνο τον οποίο αντιπροσωπεύει η λήθη του σκανδάλου, η μετατροπή του σε κανονικότητα.

[Σχόλια και συζήτηση για το άρθρο στο ιστολόγιο των Ενθεμάτων]

Ο Νικόλας Σεβαστάκης διδάσκει στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ.

Το κείμενο βασίζεται στην ομιλία του στο διεπιστημονικό συνέδριο «Εννοιολογήσεις του Κακού» που οργάνωσε το Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου στις 16-18 Δεκεμβρίου, στο Πάντειο.

1 Myriam Revaut d’ Allones, Ce que l’homme fait à l’homme. Essai sur le mal politique, Flammarion, Παρίσι 1999.

2 Marcel Gauchet, La démocratie contre elle-même, Gallimard-Τel, Παρίσι 2002.

3 Jean-Claude Michéa, Η αυτοκρατορία του μικρότερου κακού. Δοκίμιο για τον φιλελεύθερο πολιτισμό, μετάφραση: Άγγελος Ελεφάντης, Πόλις, Αθήνα 2008.

4 Jan Patoçka, «La surcivilisation et son conflit interne», στον τόμο δοκιμίων Liberté et sacrifice. Ecrits politiques, Jerome Millon, Παρίσι 1990.

φυσικά εμεις οι ελληνες εχουμε διαπρεψει στο αθλημα ..φταινε οι ξένοι: (τμημα σχολιου μου)

φυσικά εμεις οι ελληνες εχουμε διαπρεψει στο αθλημα ..φταινε οι ξένοι: οι ξενοι φταινε που δεν μας βοηθησαν στην επανασταση του 21 ενώ οταν αρχισαν να μας βοηθανε με ενα πρωτοφανές για καθε εποχή και για καθε εθνος φιλελληνικο κινημα τους ονομαζε φραγκους
(οπως θα λέγαμε ..φλωρους ) επεδή δεν ειχανε αξιοπρπεή μουστακια και δεν επιδιδονταν στο εθνικόσπορ την Μακρια Γαιδουρα.. Οι Ξενοι φταιγανε που δεν μας βοηθησαν αρκετά ξεχνωντας πως αν δεν γινοτανε η Ναυμαχια του Ναυαρινου (κατα λάθος βεβαια ) δεν θα υπήρχαμε ως εθνος .. Ο Ξενος Καποδιστριας εφταιγε και τον φαγανε τα ..ντοπια παλληκαρια .. Οι Ξενοι βεβαια φταιγανε που μας δωκανε τα δανεια ανεξαρτησιας με ληστρικά επιτοκια και μεσιτειες (κατι που βεβαια ειναι αλήθεια και πώς αλλιως θα δανειζε κανεις σε μια επαναστατημ,ένη χωρα ..ξεχνωντας ομως οτιοι μεσιτες ησαν και Ελληνες και πώς τα Εθνικά κτηματα τα βαλανε Υποθηκη για τα δανεια ( και το αγροτικόζητημα καθυστερησε εναν αιωνα) παλι Ελληνες και οτι οι Ελληνες κοτζαμπασηδες ησαν που δαπανησαν τα λεφτα σε μλκιες και σε καιροσκοπικους εμφυλιους ενμέσω επαναστασης οπως και ελληνες ησαν αυτοι που επι αντιβασιλειας γλύφανε επισης παρα το οτι τους εφταιιγε- που εφταιγε και η Αντιβασιλεια ..

κΑΝΟΝΤΑς ΕΝΑ ΑΛΜΑ εΛΛΗΝΕς ΕΠΙΣΗς ΟΡΓΑΝΩΣΑΝ ...Ολυμπιακους αγώνες το 1896 εν μέσω Χρεωκοπίας και Διεθνους οικ. Ελέγχου (ατιμοι ξένοι ) ενω ελληνες ηταν εκεινοι που προκαλεσαν το Μαυρο '97 αι αν δεν τους εμποδιαζαν τους Τουρκους οι κακές ξενες δυναμεις θα εφανα μχρι τη Αθηνα .. Φυσικά για το 22 φταιγανε οι Αγγλοι οι Γαλλοι , ΟΙι Ιταλοι , και οι Ρώσσοι και φυσικά και το ΚΚΕ και ουχι π.χ ο Χατζηανέστης με τις απιστευτες μαλκιες τους και κατά την κατοχή φρικτά εγκληματα εκαναν Μόνο οι Γερμανοι Ναζί και Οχι οι ταγματασφαλήτες εντοπιοι χασαπηδες συνερργατες τους .. Για τον Εμφυλιο εφταιγάν Μόνο οι Αγγλοι και Αμεριανοι αν και τα χερια ταβαψαν με αιμα Ελληνες εις βαρος Ελληνων και αργοτερα ΓΙΑ τηνν Χουντα φταιγανε μόνο οι Αμερικάνοι που την υποστηριξαν ενώ οι καυμένοι οι Χουνταιοι ητανε τα παραπλανημένα θυματα ..

πόσο δικιο ειχε ο φίλοςπου μου ειπε καποτε οτι το να πιανεις φιλίες με τον πασαενα στο διαδικτυο ...

..ειναι σα να  πηδάς  εδώ κιεκει χωρις προφυλακτικό ....

One World One Revolution

Συνεχεια σχολιου μου για τον αντισημιτισμο : Η Φαντασιωση πληροτητας του ρατσιστή αντισημιτη και ο Αλλος που του κλέβει την απολαυση (αμ λάχει να 'ουμ )

Συνεχιζω για τον αντισημιτισμό :

Πισω του βρισκεται μια φαντασιωση πληροτητας  ο τελειος κυκλος : Το εθνος ,, η λευκή ευρωπη η Αρεια φυλή ..

Κατι σαν φανατσιακή αναμνηση  γαληνιας πληροτητας στην κοιλια η στο βυζι της μάνας .. Μια φαντασιακή επιθυμια- ψευδομνημη χαμενου παραδεισου και Πληρους απολαυσης ..

Ο αντισημιτης επιθυμει τον τελειο κύκλο.δηλαδή την  Απολαυση ...

Φυσικά δεν μπορει να αποδεχτει οτι υπαρχει καταστατικά σε καθε κοινωνια , η ελειψη , ο ανταγωνισμός η παλη των ταξεων

 'Καποιος μου κλεβει την απολαυαση'' καποιος χαλαει την αισθηση της αρμονιας ..

Ποιος ; Ο εγχρωμος , ο μεταναστατης , ο Μουσουλμανος η ο Εβραιος ... ειναι κατι συγκεριμμένο , απρο χειροπιαστό και προπαντων εξω απο μένα .. Εμεις οι Ελληνες Αποκλειεται να κανουμε κακά πραματα ''  λεει  Εληνας εθνολαικιστής  αντισημιτης

(και συνηθως και αντιμουσουλμανος  ρατσιστής )

Α Π Ο Κ Λ Ε Ι  Ε Τ Α Ι..

διοτι απανεκαθεν ειμασταν καλοι , αγαπησιαρηδες και πονοψυχοι ..(βέβαια ξεχναει επιλεκτικά π.χ τον Εμφυλιο και πώς οι Ελληνες νικητε΄ς  φερθηκαν στους ελληνες αριστερους ηττημένους ..)

 και αφου  Αποκλειεται αρα κάποιος αλλος φταιει

 Ποιος ; Οι Ξενοι..

 Ομως και πάλι οι λέξη ξένοι  ειναι ..αοριστη .. Πρεπει να γινει πιο ...συγκεκριμμένη : Ποιοι ξένοι

 Οι Μελαψοι , οι μαυριδεροι , οι μουσουλμανοι και φυσικα ο .. Εβραιος (προσεξτε οχι οι Εβραιοι ..ο Εβραιος ) Η μυθικη εικονα του ...Εβραιου που αν ψαξεις  ολους τους  ξενους και τους εδώ κακους  θα βρεις εναν εβραιο.. Ακομα και τον ..Εβερτ καποτε τον βγαλανε ..εβραιο .. Φυσικά τον Σημιτη (γιατι εξαλλου τον λέν .. Σημιτη; ε;)

  Τον Γιωργάκη τον Παπανδρεου που  το μητρικο του ηταν Μινεικο (φυσικάτα Μινεικο ηταν Πολωνικο αλλά τι σημασια εχει ..).. Τον Κεμάλ .. φυσικά

εδώ ακομα και τον Χιτλερ  τον βγαζουν ..εβραιο

.. Και ολα αυτά με περισπουδαστο υφος  του στυλ

: ( Να σου πώ  ενα  μυστικό  που ξερω καλά  κλπ  λές και λένε μυστικά για μετοχές ΄η για αλογα στον ιπποδρομο )

  Ο ξΈΝΟς ΛΟΙΠΌΝ  ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ Ο σΥΓΚΕΚΡΙΜΜΈΝΟς ΞΈΝΟς ..  αυτος φταιει που δεν απολαμβανει ο αντισημιτης , ρατσιστής : ειτε γιατι ο ξένος δεν δουλευει αρκετα  και τεμπελιαζει (συνηθως λέγεται για μαυρους εργατες κλπ

ειτε γιατι δουλευει πιο πολύ (οι Αλβανοι ) και μας κλεβει τιςδουλειες , ειτε γιατιειναι πιο εξυπνος και αρα ..εβραιος  ( δεν μπορει δεν μπορει)  ειτε γιατι  τον θεωρουν ηλιθιο και μαςεμποδιζει να απολαυσουμετην εξυπναδα ...

 Ο Ξένος φταιε που δεν μπορει να κλεισει ο Κυκλος , ο Μαυρος ο σκυλος , ο ταμ ταμ ταμ,ο Εβραιος

.. Ειναι κατι σαν  κηλιδα στο ματι... Αυτος με εμποδιζει να δω καλά , αυτος , αυτος αυτος ο Αποδιοπομπαιος τράγος .. Οχι  η μαυρη μιζερια  πουχω μέσα  ή στο εθνος και στη κοινωνια  μου : ο Απ εξω

για την αντισημιτικη προπαγάνδα (τμημα σχολιου)

Πολλες φορες οι ταινιες, τα βιβλια και γενικοτερα η τεχνη, αποτυπωνει απλα τις προκαταλειψεις του δημιουργου, χωρις να υπαρχει οργανωμενο σχεδιο απο πισω.
------------------------------------------
απο την αλλη η νεωτερη αντισημιτική προπαγάνδα ξεκινησε απο τον Κινηματογραφο και την οργανωσε συστηματικά ο Υπουργος Προπαγάνδας τουΧιτλερ ο Γκαιμπελς: εικονες αστραπιαιες εβραιων που τις διαδεχονταν εικονες αρουραιων κ.α
---------------
οσο σωστο ειναι οτι τα στερεοτυπα διαμορφωνονται βαθμιαια ανα τους αιωνες αλλο τοσο σωστο ειναι οτι στην νεωτερικοτητα οργανώνονται συστηματικά απο μηχανισμους
----
καλύτερα θα ηταν να λέγαμε οτι οι μηχανισμοι παραλαμβανουν ετοιμα στερεοτυπα και τα αναδιοργανώνουν με συστηματικο τροπο για πολιτικους σκοπους

-- παραδειγμα οι Αστικοι μυθοι οπως η χιλιοειπωμένη δηθεν δηλωση Κισσιγκερ για τους ελληνες

που παρα τις πληρεις διαψευσεις εξακολουθει συστηματικά να αναπαραγεται ..
-------------------------
το ποσο ευκολα διαδιδονται οι -ευκολοχωνευτοι αυτοι μυθοι δεν ειναι..δυσκολο να το δακρινουμμε .. Κοιταξτε γυρω σας : ''οι Αμερικανοι θα ..υιοθετουσαν τα ελληνικά παρα μια ψηφο που κατα συμπτωση ητανε ενος..εβραιου κ.α.. Οι παλαιστινιοι παντρευονται 9χρονα κοριτσακια κλπ


Οσο πιο απιθανο , οσο πιο τρελό ειναι ενα ψεμα τοσο πιο ευκολα γινεται πιστευτο ..

Γιατί;
ο Αντορνο εγραψε πριν πολλά χρονια την θεωρια της ημιμαθειας : η ημιμαθεια -ελεγε - ειναι ενα βραχυκύκλωμα διαρκειας..


φυσικά προσφερει ενα ψυχικό ωφελος : ενας που ξερει - η φαταζεται οτι ξερει τα μεγαλα μυστικά αισθανεται πιο ασφαλής και αναπληρωνει και το κομπλεξ του εναντι των ..''θολοκουλτουριαραιων''


ξερω την αληθεια-ειναι σαν να λέει ..επιτηδες μου την κρυβουν οι διαννοουμενοι που ειναι ..εβραιοι

Στην Αυστρια κατα τον μεσοπολεμο ενας φοιτητης σκοτωσε τον μεγαλο μαθηματικό φιλοσοφο Σλικ .. οι εφημεριδες της Αυστριας εγραψαν ' ενας εβραιος λίγωτερος''
ο Σλικ δεν ηταν αν εβραιος αλλά ποιος νιαζοταν .. Φτανει που ηταν διαννοουμενος


με τον αντισημιτισμό περνουν την εκδικηση τους και τα φτωχα μυαλά: δεν φταινε αυτα που δεν καταλαβαινουν τιποτα.. φταινε οι... εβραιοι

ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ

Στράτος Κερσανίδης

ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ

Απορίες για τη θεωρία του Big Bang (or, what is it that puts Moody's in a bad mood, really?)

Radical Desire

Απορίες για τη θεωρία του Big Bang (or, what is it that puts Moody's in a bad mood, really?)

η συνταγή των Πρωτοκολλων της Σιων(τμημα σχολιου μου)

η συστηματική επιλεκτική απομονωση οσων εκ των καπιταλιστων (οικων αξιολογησης, χρηματιστηριακών αταιρειων κλπ ,τραπεζιτων) , ειναι εβραιοι ή σχετιζονται με εβραους και η συνομωσιολογική συνδεση τους υπο τον τυπον ερωτηματων του στυλ : "Τυχαιο; δεν νομιζω'' -




 ειτε ηθελημένα ειτε αθελητα - ακολουθει την συνταγή των Πρωτοκολλων της   Σιων (που σου θυμιζω δεν κατασκευασε ο Χιτλερ αλλα η Τσαρική Οχράνα ) και ακολουθουσε τον ιδιο τυπο μαυρης προπαγάνδας ..

Φυσικά απο την αλλη ενα μερος του Παγκοσμιου κεφαλαιου ιδιως του χρηματιστηριακου και του Τραπεζικου ελεγχεται απο Εβραίους - ενω ενα αλλο πολύ μεγαλύτερο μερος κυριως Βιομηχανικό , κατασκευαστικό κλπ απο Γερμανους , Αγγλοσαξονες κλπ χωρις αυτο να σημαινει οτι αυτοι υπολειπονται στο χρηματιστηριακό κλπ

και φυικά ο ΜΑΡΞ θεωρει οτι οι δυο τυποι κεφαλαιων εχουν πληρη συνεχεια και για την κριση δεν φταιει η ..απληστια του χρηματιστηριακου αλλά η πτωτική ταση του ποσοστου του κέρους οπως γνωριζει ο καθε στοιχειωδως μαρξιστης.
Τωρα προσεξε
Η Γνωστοτατη συνταγή που ακολουθουσαν μεσοπολεμικά οι Ναζί ειναι η εξής
α) Υπαρχουν 2 τυποι κεφαλαιου : το ..παραγωγικό (βιομηχανικό) και το μη παραγωγικό-παρασιτικό (χρηματιστές - τραπεζιτες)
- Το Βιομηχανικό = καλό ..
β)
Και προτεινε -οπως αλλωστε και οι Ιταλοι φασιστες - ενα τυπο ..νιου ντηλ , μια συμφωνια εργατων και βιομχανων . Αυτο που ειναι συστατικο στοιχειο του απαναταχου Φασισμου και ονομαζεται Κορπορατισμός
-σε οτι αφορά το χρηματιστικό - τραπεζικο προχωρησαν στην απλή εξισωση
1. Φταιει το κακό χρηματιστικο κεφαλαιο που απομυζά το ..καλό 2 .Ενα μερος του χρ. κεφαλαίου το ελέγχουν οι εβραιοι 3. Οι Ναζί εστιασαν την προπαγάνδα τους αποκλειστικά σε αυτο το μέρος με τακτικές τυπου Γκαιμπελς πειθοντας τους τοτε Γερμανους οτι Ολοι οι Χρηματιστες τραπεζιτες κλπ ειναι Εβραιοι
αυτή η προπαγανδιστική τακτική - που πρωτοδιατυπωσε ο Γκαιμπες ειναι απλή και συνοψιζεται σε τρεις λέξεις : Α) γενίκευση -ολοι ειναι εβραιοι) 

β) συμπύκνωση ( ολοι οι εβραιοι ειναι τραπεζιτες - κρυβοντας οτι το πιο μεγαλο ηταν π.χ Εργατες κλπ)
γ) Μεγεθυσνη (μεγεθύνουν τον ρολο των εβραιων παρουσιάζοντας τους ως διαβολικά  οντα που ελεγχουν  τα πάντα )..

Negri, Hardt : Finance και Αριστερά

• Negri, Hardt : Finance και Αριστερά

  

  αναρτήθηκε από τον χρήστη LEFT LIBERAL SYNTHESIS στις LEFT LIBERAL SYNTHESIS - Πριν από 21 λεπτά

  Καθώς η χρηματοοικονομική κρίση βαθαίνει, είναι φανερό πως οι απαντήσεις δεν είναι και τόσο απλές όσο φαίνονται. Η εντυπωσιακά αγχολυτική ,λόγω εκθαμβωτικής απλότητας, λύση της εξόδου από το Ευρώ, μάλλον υποχώρησε μετά την 21 Ιουλίου. Παραμένουν στο τραπέζι διάφορα πολύπλοκα μίγματα μερικής διαγραφής, αναστολής χρέους κλπ , των οποίων η δημοφιλία είναι ανάλογη της επιτηδευμένης και υποτιμητικής προς την νοημοσύνη απλότητας. Άραγε όλα είναι τόσο απλά, τόσο κατανοητά όσο οι δημαγωγοί λαϊκιστές όλων των αποχρώσεων αφήνουν να εννοηθεί;
  
  Τι σημαίνει πέφτει το χρηματιστήριο, ανεβαίνουν τα spreads για τον κόσμο της εργασίας; Προφανώς δεν είναι αδιάφορα. Αν δεν είναι αδιάφορα τότε τακτικά ο κόσμος της εργασίας καλό είναι να εύχεται οι εμπειρικοί δείκτες του finance να «πηγαίνουν καλά»; Η πραγματική κατάσταση του κόσμου της εργασίας επηρεάζεται αρνητικά με την κάμψη αυτών των δεικτών;
  Στα ερωτήματα αυτά οι Negri Hardt δίνουν μερικές σκέψεις και αφήνουν μερικά ερωτήματα ανοικτά. Στο πρώτο απόσπασμα αποδεικνύουν πως οι αξίες του finance, δεν είναι «καζίνο φούσκες» αλλά δείκτες πραγματικής αντιπροσώπευσης του πλούτου που παράγει η εργασία. Στο δεύτερο εκφράζουν τον αγνωστικισμό τους για τους τρόπους που το finance εισέρχεται στην ατζέντα της πολιτικής της αριστεράς.
  Τα αποσπάσματα προσφέρονται σε όσους έχουν τις λύσεις στην «κωλότσεπη» LLS
  
  
  Πηγή: A.Negri, M Hardt Commonwealth 2009
  
  Το χρηματιστηριακό κεφάλαιο έχει αντικείμενο κριτικής για την ενίσχυση των οικονομικών κινδύνων και για το ότι τελικά δεν παράγει τίποτα. Μετά την κρίση του 2008 η βιτριολική κριτική προς το χρηματιστηριακό κεφάλαιο έχει επιταθεί. Το χρηματιστηριακό κεφάλαιο είναι καπιταλισμός καζίνο και οι κριτικές εναντίον του είναι ένα νόμιμο στοίχημα χωρίς κοινωνική χρησιμότητα.
  
  Κάποιοι ισχυρίζονται πως η αξιοπρέπεια του βιομηχανικού κεφαλαίου εδράζεται στο ότι εμπλέκει παραγωγικές δυνάμεις απ’ ευθείας , παράγει αξία στα υλικά αγαθά.
  
  Αντίθετα τα προϊόντα του finance είναι πλασματικά , παράγοντας χρήμα μέσω του χρήματος, παραμένουν αφηρημένα και τελικά παρασιτικά, δεν παράγουν πραγματικές αξίες.
  
  Αυτές οι κριτικές είναι μερικά ορθές, αν και μέσω τα χρηματιστηριακά εργαλεία αρχικά χρησιμοποιούνται για διαχείριση κινδύνου αλλά τελικά προσανατολίζονται στην κερδοσκοπία και έτσι η βιοπολιτική οικονομία ωθείται στα άυλα αγαθά. Όμως αν αντιλαμβανόμαστε την χρηματιστηριακή κερδοσκοπία ως στοίχημα , είναι ένας έξυπνος καλά πληροφορημένος τύπος στοιχήματος στο οποίο ο επενδυτής κρίνει την μελλοντική απόδοση κλάδων της παραγωγής κρίνοντας δείκτες εκ των οποίων κάποιοι είναι αφηρημένοι , όπως ακριβώς και στον ιππόδρομο όταν κάποιος ποντάρει παράλληλα σε δύο άλογα με κριτήριο την φυσική κατάσταση.
  
  Το χρηματιστηριακό κεφάλαιο είναι ουσιαστικά μια ειδική μηχανή που αντιπροσωπεύει το «κοινό», δηλαδή τις κοινές σχέσεις και δίκτυα τα οποία είναι απαραίτητα για την παραγωγή ενός συγκεκριμένου εμπορεύματος , ή μια κατηγορία εμπορευμάτων ή άλλες μορφές κεφαλαίου.
  
  Αυτή η αναπαράσταση εμπεριέχει μια εξαιρετική διαδικασία αφαίρεσης από τα ίδια τα κοινά και τελικά τα χρηματιστηριακά προϊόντα παίρνουν μια ακόμα αφαιρετική μορφή η οποία αναφέρεται σε άλλες αναπαραστάσεις μελλοντικής παραγωγής ή αναπαραστάσεις των αναπαραστάσεων. Οι δυνάμεις του finance είναι τόσο ιλιγγιώδεις και για αυτό τα μαθηματικά μοντέλα γίνονται τόσο σημαντικά. Η αφαίρεση είναι δυνατή γιατί ο πλούτος που αντιπροσωπεύεται είναι κοινωνικός. Σε κάθε επίπεδο αφαίρεσης τα χρηματιστηριακά εργαλεία συλλαμβάνουν και αναφέρονται σε ένα ανώτερο επίπεδο δικτύων τα οποία αμέσως ή εμμέσως συνεργάζονται στην παραγωγή. Αυτή η δύναμη της αφηρημένης οικονομίας αναπροσδιορίζει και ταυτόχρονα μυθοποιεί το «κοινό»
  
  P 157-158
  
  Μια παραδοσιακή αντικαπιταλιστική στρατηγική για να αντιμετωπίσει την επικυριαρχία του χρήματος είναι να καταστρέψει ταυτόχρονα τις δυνατότητες αντιπροσώπευσης, καταστρέφοντας όχι μόνο την καπιταλιστική επιταγή αλλά και τον ρόλο του χρήματος ως γενικού ισοδύναμου. Αυτή η στρατηγική προκρίνει την δημιουργία ενός δικτύου συναλλαγών μέσω ανταλλακτικού εμπορίου ή κατά περίπτωση μορφών ανταλλαγής αξιών, τελικά μέσω ενός οράματος επιστροφής σε ένα μονοσήμαντο κόσμο αξιών χρήσης.
  
  Μια δεύτερη στρατηγική είναι να υπερασπιστούμε την μια όψη του χρήματος και να επιτεθούμε στην άλλη: να διατηρήσουμε το χρήμα ως αναπαράσταση της αξίας αλλά να καταστρέψουμε την δυνατότητα του να αναπαριστά το γενικό πεδίο της παραγωγής. Αυτή είναι η στρατηγική της ιδέας του «δίκαιου εμπορίου» και των ισότιμων συναλλαγών.
  
  Μήπως όμως η δύναμη του χρήματος να αντιπροσωπεύσει το κοινωνικό πεδίο της παραγωγής ,αν βρεθεί στα χέρια του «πλήθους» γίνει ένα όργανό απελευθέρωσης , με την δυνατότητα να αποτινάξουμε την φτώχεια και την μιζέρια. Όπως η έννοια της αφηρημένης εργασίας ήταν αναγκαίο να κατανοήσουμε την βιομηχανική εργατική τάξη ως συνεκτικό ενεργό υποκείμενο το οποίο περιλαμβάνει εργαζόμενους σε διάφορους κλάδους , μήπως και οι αφαιρέσεις του χρήματος και των παραγώγων ομοίως παρέχουν τα όργανα για να κατανοήσουμε το πλήθος να δημιουργείται από τις ποικίλες μορφές ευέλικτης, κινητικής και προσωρινής εργασίας; Δεν μπορούμε να απαντήσουμε τα ερωτήματα αυτά ικανοποιητικά , αλλά φαίνεται ότι οι προσπάθειες επανάκτησης του χρήματος μέσω αυτού του τρόπου είναι μια επαναστατική κατεύθυνση σήμερα.
  
  P 293-294
  Αναρτήθηκε από LEFT LIBERAL SYNTHESIS στις 1:01 PM

ΘέσειςΑΝΑΛΥΣΕΙΣ - ΚΡΙΤΙΚΗ - ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ ΕΚΔΟΣΕΙΣ νήσος

 

Θέσεις

ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ - ΚΡΙΤΙΚΗ - ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ

ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ    

ΕΚΔΟΣΕΙΣ νήσος

Σαρρή 14, 10553 Αθήνα. Tηλ. / FAX 3250058, e-mail: nissos92@otenet.gr

(www.theseis.com)

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις νήσος το τεύχος 116 (Ιούλιος – Σεπτέμβριος 2011) της τριμηνιαίας επιθεώρησης οικονομικής και πολιτικής θεωρίας Θέσεις.

Στο τεύχος αυτό των Θέσεων η Συντακτική Επιτροπή αναλύει τη νέα συγκυρία που διαμορφώθηκε στην Ελλάδα μετά τη διαρκή μαζική κινητοποίηση εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών ενάντια στα Μνημόνια, για ψωμί - αξιοπρέπεια – ελευθερία - δημοκρατία, σε όλες τις μεγάλες πλατείες της χώρας (Τιτλοποίηση του οράματος. Η θεοποίηση του Σχεδίου στην παράδοση της Αριστεράς) .

Ακολουθούν τέσσερα άρθρα τα οποία προσεγγίζουν το ζήτημα των καπιταλιστικών πολιτικών σχέσεων κυριαρχίας και των διαδικασιών νομιμοποίησής τους. Ο Δημήτρης Τζανακόπουλος (Σκέψεις για το κράτος, τα δικαιώματα και τη δημοκρατία) μελετά τον ρόλο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και των δικαιωμάτων ως λειτουργιών του αστικού κράτους, μέσω των οποίων εμπεδώνεται η ταξική εξουσία του κεφαλαίου. Οι Δημήτρης Δημούλης και Soraya Lunardi (Οι αποσιωπημένες λειτουργιές της ιδιότητας του πολίτη. Αποκλεισμός, ιδεολογική νομιμοποίηση, ασημαντότητα), επιλέγουν το παράδειγμα της Βραζιλίας για να καταδείξουν ότι τα προνόμια που προκύπτουν από την απόκτηση της ιθαγένειας αποτελούν απλώς την άρνηση των περιορισμών που αντιμετωπίζουν οι αλλοδαποί, χωρίς να συνεπάγονται αναγκαστικά περισσότερη δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη, ή ηπιότερες μορφές ταξικής βίας και εκμετάλλευσης. Η Μαρία Μαρκαντωνάτου (Κράτος και νέο δημόσιο μάνατζμεντ) σκιαγραφεί τις νέες μορφές αυταρχικής-αντιδημοκρατικής διακυβέρνησης στις χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού, με βάση τις τεχνικές εξουσίας που αυτοαποκαλούνται επιχειρηματική διακυβέρνηση, «καλές πρακτικές» και ISO-προτυποποίηση και οι οποίες μεταξύ άλλων στοχεύον στη προνοιακή απορρύθμιση του δημοσίου. Στον αντίποδα αυτών των κυρίαρχων σήμερα τεχνικών εξουσίας, ο Δημήτρης Δημούλης (Ο βασιλιάς είναι γυμνός) προτείνει εννέα σημεία για την άμεση και πραγματική/ουσιαστική δημοκρατία.

Στη συνέχεια δημοσιεύονται δύο μελέτες που περιγράφουν τα χαρακτηριστικά, την προέλευση και τη δυναμική του δημόσιου χρέους στην Ελλάδα, εστιάζοντας παράλληλα στις στρατηγικές διαχείρισής του και στις εναλλακτικές στρατηγικές της Αριστεράς: Σπύρος Λαπατσιώρας και Δημήτρης Σωτηρόπουλος, Η αριθμητική του δημόσιου χρέους … όχι μόνο για αρχαρίους και Σπύρος Λαπατσιώρας, Γιάννης Μηλιός και Δημήτρης Σωτηρόπουλος, Ταξίδι μέσα στην ήττα: Πολιτικές αντιμετώπισης της κρίσης ή πολιτικές αξιοποίησης της κρίσης; Σκέψεις για μια αριστερή στρατηγική. Μέρος 2ο. Οι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι παρότι το χρέος λειτουργεί ακόμα ως ο βασικός μοχλός για την αντιδραστική αναδιάρθρωση της κοινωνίας υπέρ των δυνάμεων του κεφαλαίου, οι εργαζόμενοι μπορούν πλέον να διανοίξουν μία τρίτη εναλλακτική λύση, πέρα από το δίλημμα «εσωτερική» ή νομισματική υποτίμηση που θέτουν οι κυρίαρχες αστικές πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις.

Η ύλη του τεύχους ολοκληρώνεται με το άρθρο του Θεοφάνη Τάση, Αυτονομία και κυριαρχία στη ριζική φιλοσοφία του Frieder Otto Wolf, και τη συνέντευξη του Ευτύχη Μπιτσάκη, Φυσικές επιστήμες και Φιλοσοφία, με αφορμή την πρόσφατη έκδοση στα ελληνικά του βιβλίου του Η Ύλη και το Πνεύμα.

ΓΡΑΦΤΕΙΤΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΕΣ: Αν επιθυμείτε να λαμβάνετε ταχυδρομικά το περιοδικό, στείλτε με ταχυδρομική επιταγή 25€ (συνδρομή για 1 χρόνο – για το εξωτερικό 33€) στη διεύθυνση: Κώστα Σβόλη, εκδ. Νήσος, Σαρρή 14, 10553 Αθήνα.

Το παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας από την πλευρά του λύκου

____________________________________________________________________________

Το παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας από την πλευρά του λύκου

2011 Ιουλίου 28

by odysseas

Έτσι κι αλλιώς κοντά δυο δεκαετίες τώρα μας κατηγορούν ως οικολόγους ότι ελευθερώνουμε λύκους στα δάση, λες κι αν θέλαμε να «εμπλουτίσουμε» τα δάση μας με ζώα δεν υπάρχουν σκίουροι, λαγουδάκια και ελαφάκια… Προσπαθώντας να συμβάλλουμε στην αντικειμενική αντιμετώπιση των κατηγοριών που δέχεται για δεκαετίες ο λύκος από την Κοκκινοσκουφίτσα και τους φίλους της, παραθέτουμε  παρακάτω την άποψη των γεγονότων από την μεριά του δυσφημισμένου λύκου.

Το δάσος ήταν το σπιτικό μου. Ζούσα εκεί και νοιαζόμουν γι’ αυτό. Προσπαθούσα να το διατηρώ ταχτικό και καθαρό. Μια ηλιόλουστη μέρα, ενώ προσπαθούσα να συμμαζέψω κάτι σκουπίδια που είχε παρατήσει ένας κατασκηνωτής, άκουσα βήματα. Πήδηξα πίσω από ένα δέντρο και είδα ένα μικρό κορίτσι να έρχεται από ένα μονοπάτι, κρατώντας ένα καλάθι. Μου φάνηκε ύποπτη από την αρχή γιατί φορούσε αστεία ρούχα ολοκόκκινα, και το κεφάλι της ήταν καλυμμένο με μια κουκούλα σαν να μην ήθελε να την αναγνωρίσουν. Φυσικά την σταμάτησα για να ερευνήσω το ζήτημα. Την ρώτησα ποια ήταν, που πήγαινε, από που ερχόταν κ.τ.λ. Μου είπε μια ιστορία για κάποια γιαγιά που πήγαινε να την επισκεφθεί και να της πάει φαγητό.
Έδειχνε βασικά έντιμο άτομο, αλλά βρισκόταν στο δάσος μου και έδειχνε ύποπτη μ’αυτά τα ρούχα. ΄Έτσι αποφάσισα να της δείξω πόσο σοβαρό ήταν να εισβάλλει έτσι, χωρίς ειδοποίηση, ντυμένη αστεία. Την άφησα να συνεχίσει αλλά έτρεξα πριν από αυτήν στο σπίτι της γιαγιάς της. Όταν συνάντησα την συμπαθητική γριούλα, της εξήγησα το πρόβλημά μου και συμφώνησε ότι η εγγονή της χρειαζόταν ένα μάθημα. Η γριούλα συμφώνησε να κρυφτεί ώσπου να την φωνάξω. Έτσι, κρύφτηκε κάτω από το κρεβάτι.

Όταν έφτασε το κορίτσι την κάλεσα να μπει στην κρεβατοκάμαρα όπου βρισκόμουν στο κρεβάτι ντυμένος σαν τη γιαγιά. Το κορίτσι ήρθε με τα κόκκινα μαγουλά της και είπε κάτι άσχημο για τα μεγάλα μου αυτιά. Με είχαν προσβάλλει κι άλλοτε και έτσι προσπάθησα να πω κάτι θετικό. Είπα ότι, ίσως, τα μεγάλα μου αυτιά, μου επέτρεπαν να την ακούω καλύτερα. Δηλαδή έδειχνα ότι την συμπαθούσα και ήθελα να προσέχω αυτά που λέει. Αλλά έκανε άλλο ένα καλαμπούρι για τα γουρλωτά μου μάτια. Τώρα καταλαβαίνετε πώς άρχισα να αισθάνομαι γι’ αυτό το κορίτσι, που έβαζε ένα ευγενικό προσωπείο αλλά ήταν τόσο κακοήθης. Παρ’ όλα αυτά, έχω την τακτική να γυρίζω και το άλλο μάγουλο και της είπα ότι τα γουρλωτά μου μάτια με βοηθούν να την βλέπω καλύτερα. Η επόμενη προσβολή στ’ αλήθεια με νευρίασε. Έχω κάποιο σύμπλεγμα για τα μεγάλα μου δόντια κι αυτό το κορίτσι έκανε μία προσβλητική παρατήρηση. Ξέρω ότι θα έπρεπε να μην χάσω την ψυχραιμία μου, αλλά πήδηξα από το κρεβάτι και της φώναξα πως τα μεγάλα μου δόντια ήταν χρήσιμα για να την φάω καλύτερα.

Τώρα ας είμαστε ειλικρινείς, κανείς λύκος δεν θα έτρωγε ποτέ ένα κορίτσι, όλοι το ξέρουν αυτό, αλλά αυτό το τρελοκόριτσο άρχισε να τρέχει γύρω-γύρω ουρλιάζοντας κι εγώ προσπαθούσα να την φτάσω για να την ηρεμήσω. Έβγαλα και τα ρούχα της γιαγιάς αλλά αυτό φάνηκε να χειροτερεύει τα πράγματα. Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε με δυνατό κρότο και ένας μεγαλόσωμος τύπος στεκόταν εκεί με το τσεκούρι του. Τον κοίταξα και κατάλαβα ότι είχα βρει τον μπελά μου. Υπήρχε ένα ανοιχτό παράθυρο πίσω μου και την κοπάνησα.
Θα ήθελα να μπορούσα να πω πως εδώ τελειώνει η ιστορία. Όμως αυτή η γριούλα γιαγιά, ποτέ δεν είπε την δική μου πλευρά της κατάστασης.  Σύντομα κυκλοφόρησε η φήμη ότι ήμουν κακός και μοχθηρός. Όλοι άρχισαν να με αποφεύγουν. Δεν ξέρω τι έγινε το κοριτσάκι με τα αστεία κόκκινα ρούχα, όμως εγώ δεν έζησα από τότε καλά. Έτσι αποφάσισα να σας γράψω την ιστορία μου.

Με εκτίμηση
Ο λύκος

Η ξενοφοβία και ο ρατσισμός ξεκινούν από την ιδέα ότι δίκιο υπάρχει μόνο στη μια πλευρά. Ελπίζουμε με το παραμύθι που παρουσιάσαμε να συμβάλλουμε στην αναγνώριση της σύνθεσης, των απόψεων.

Το παραμύθι με αυτή τη μορφή αποτελεί υλικό εκπαίδευσης στα ανθρώπινα δικαιώματα της Ν. Ρουμπάνη

κάτι που μπορειτε να κανετε το καλοκαιρι (α δεν μπορειτε να πατε στη θαλασσα..) ξεκαθαριστε με τους δηθεν φιλους σας ..

....................................
 κατι ειναι κι αυτο

Ο αντισημιτικος σιωνισμος του Μπρειβικ.(αναδημοσιευση απο το Black Cat ★ Red Cat κιενα δικο μου σχολιο )

 

Ο αντισημιτικος σιωνισμος του Μπρειβικ.

Πριν λιγες μερες σχολιαζα στο μπαζζ το μανιφεστο του Μπρειβικ, και μεταξυ αλλων εγραφα:

Ενα ακομα ωραιο ειναι πώς ολος αυτος ο συρφετος, με τον τρελαρα να ειναι το ακραιο outlier παραδειγμα, κρυβει ή τουλαχιστον προσπαθει να κρυψει τον καραμπινατο αντισημητισμο του (γιατι τι αλλο ειναι η καταδικη του “πολιτισμικου μαρξισμου” παρα μεταμοντερνα εκδοχη του αντισημητισμου της νεοτερικοτητας – οπου ο Εβραιος ειναι ο κοσμοπολιτης Αλλος με τα αμφιβολα loyalties που νερωνει τη σουπα του εθνους) πισω απο εναν κραγμενο και ακραιο σιωνισμο. Ουσιαστικα, ο Εβραιος που δεν αυτοκαταττασσεται στο δικο του εθνικιστικο προτζεκτ, το Ισραηλ παραμενει για τον παραδοσιακο αντισημητη το αγαπημενο του αντικειμενο μισους – αλλωστε πολλοι απο αυτους που ο τρελαρας ονομαζει “πολιτισμικους μαρξιστες”, και κατα βαση πολλοι εξεχοντες καθαυτο μαρξιστες ειναι ακριβως Εβραιοι που δεν μπαινουν στο καλουπι του εθνικισμου και ειναι καταλυτες για την πολιτικη συμμαχια των κινηματων της Μ.Ανατολης και μουσουλμανογενων δυτικων και της Aριστερας (οπως πχ η στηριξη της Judith Butler στο κινημα BDS) που ο τρελαρας τρεμει.

Η συλλογιστικη  μου αυτη βασιζεται (πού αλλου?) στον Ζιζεκ (δες πχ αυτην εδω την ομιλια). Ειναι λιγο τρομακτικο, αλλα τελικα ακριβως ετσι σκεφτεται τελικα ο Μπρειβικ, οπως φαινεται απο αυτο το κομματι του μανιφεστου του, που αναδημοσιευει ο Richard Seymour:

“Were the majority of the German and European Jews disloyal? Yes, at least the so called liberal Jews, similar to the liberal Jews today that opposes nationalism/Zionism and supports multiculturalism. Jews that support multiculturalism today are as much of a threat to Israel and Zionism (Israeli nationalism) as they are to us. So let us fight together with Israel, with our Zionist brothers against all anti-Zionists, against all cultural Marxists/multiculturalists. Conservative Jews were loyal to Europe and should have been rewarded. Instead, [Hitler] just targeted them all … He could have easily worked out an agreement with the UK and France to liberate the ancient Jewish Christian lands with the purpose of giving the Jews back their ancestral lands … The UK and France would perhaps even contribute to such a campaign in an effort to support European reconciliation. The deportation of the Jews from Germany wouldn’t be popular but eventually, the Jewish people would regard Hitler as a hero because he returned the Holy land to them.”

(Σημειωτεον οτι η πρωτη φορα που συναντησα αυτη την οχι-και-τοσο-περιεργη αντιστροφη ηταν στην Israeli Apartheid Week (IAW) πριν καναδυο χρονια, οταν μια ομιλητρια (η Jenny Peto αν θυμαμαι καλα) απευθυνομενη στους Καναδους βουλευτες που καταδικασαν την IAW σαν αντισημητικη ελεγε “με αυτον τον τροπο μερικοι απο εσας προσπαθειτε να κρυψετε τον αντισημητισμο σας”. Και εγω αναρωτιομουν τοτε.)
κιενα δικο μου σχολιο εκει

NOΣΦΕΡΑΤΟΣ 03:02 on July 28, 2011 Permalink | Reply

κοιτα νομιζω οτι ειναι απλό : εκεινο που θαυμαζουν οι ..αντισημιτες σιωνιστες στο Ισραηλ ειναι η υποτιθεμενη ενοτητα .και η φαντασιωση της δυναμης .. Επιπλεον το Ισραήλ τους ερχεται .πιο μαλακά ..πιο λευκο αποτους ”μαυριδερους”αραβες ..
αντιστροφα μην αντεχοντας την πολυπολιτισμιοτητα ..δεν αντεχουν καιτους εβραιους της Διασποράς : Αντιπροωπευουν το ακαθαρτο ,μπερδεμένο , εκεινο που εμποδιζει την φαντασιωση του τελιου κυκλου του εθνους , της Λευκής Χριστιανικής Ευρωπης και των σχετικών..
λιγοτερα τρελά ο πολιτισμικος ρατσισμός εδω και χρονια λεει πανω κατω το ιδιο ..”Δεν εχω τιποτε με τους Αραβες αρκει να εινα μακρια ..στηνκοινοτητα τους , στο Μαγκρεμπ κλπ
κιεδω τ’ακουαμε τοσα χρόνια …

Προσεχώς : Σχολιο για ενα εξαιρετικής κουτο πονηριας κολπο των αντισημιτων. Πως εκμεταλλευονται την κριση για να διαστρεψουν τον αντικαπιταλισμό και αντι-νεοφιλελευθερισμό σε αντισημιτισμό

αναδημοσίευση τηςαναδημοσίευσης απ΄τη ∞ Α π ε ι ρ H CaRiNa (MOY)

ο Σατανας στο νησι

αναδημοσίευση απ΄τη  ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ

απόσπασμα

…….εντωμεταξύ ο ουρανος αρχιζει να παιζει περιεργα παιχνίδια μαζευονται συννεφα αγριεμένα,ταστερια κρυβονται και αρχίζει να λυσσομανα ο αέρας ,ψυχή δεν υπαρχει γυρω, ,ενώ ανοιγαν καποιες από τις τρυπες της κολασης:ανοιγματα πού φαινονται στο ματι σαν ρωγμές στα βραχια , άλλες ορθανοιχτες και άλλες περιορισμένες και στενές ενώ ολες ηταν ακανόνιστες και μαυρες,εβγαιναν από μεσα τους αναθυμιάσεις σαν πυκνη ομιχλη και να σιγά σιγα πού από μια τέτοια οπη αναδυεεται ο ιδιος ο σατανάς ,όχι εκείνος με τα κερατα και τη διχαλωτή ουρά αλλά ο άλλος,πανεμομορφος και μελαγχολικός ,μεγαλοπρεπα απεχθής εκπεσών και ανημπορος με δακρυσμενα μάτια ,καταμαυρος σαν τη νυχτια,αλήτης του επέκεινα-καλύτερα βασιλιάς στην κόλαση παρα δουλος στον ουρανό-

διεφθαρμενος ως τα βαθη της ψυχής του, μόνος….
Την ίδια ώρα στην άλλη άκρη του νησιου μια γυναίκα μόνη ,όχι πολύ μεγάλη, έκλαιγε σιωπηλά για εκείνον πού ήξερε να κάνει έρωτα στη ψυχή της την ίδια της-τον ποθούσε με ανήμπορο πόθο-ήθελε να τον βλέπει με δάκρυα στα μάτια όταν τον είχε και να γέρνει το κεφάλι πίσω ,τα μάτια ,πράσινα να τον κοιτούν καθώς εκείνος της χάιδευε σιωπηλά το στήθος-της έλεγε λέξεις πού χώνονταν η μια μέσα στην άλλη σαν ονειρικά κεραμίδια, απροσδόκητα αγγίγματα στο κορμί της ,έρωτας πού μοιάζε μ ένα γλυκό θάνατο, ύστερα εκείνος έφευγε και αυτή έμενε μόνη με τα μαλλιά ξέπλεκα να κυματίζουνε νεκρά σαν ανεμώνες, μονάχα σκόρπιες μνήμες ενός έρωτα πού μοιάζε σαν άρχεται από τα βάθη του ύπνου ή της Κόλασης-και τώρα μόνη με κείνη την ανείπωτη λαχτάρα να τον ξαναδεί και μαζί την ολοπικρη βεβαιότητα του ‘’ποτέ πιά’’,ποτέ πιά.
Αυτός αδυσωπητα αμειλικτος σαν τον τρομερο Γιαχβε πού σκορπουσε φωτια και θανατο στους πιστούς του εχθρού του Βαάλ ,ρουφηξε τη ψυχή της κι εγινε καπνός αφηνοντας πίσω του μυρωδια από θειαφι και την ακολαστη γευση της απουσιας τόσο σκληρα ηδονική οσο εκείνη του Ναρκισσου όταν- βεβαιος για τον θανατο του -βυθιζοταν στην εικόνα του για πάντα(στο αμνιακο υγρό, την ιδια την αισθηση του εαυτου του ,πλεονασμα γλισχρο σαν βλενα)η γυναικα,ψηλή με ποδια μακρια και το αιδοιο κουρασμενο από την ματαιη προμονη ,κλαιουσα τωρα με αναφυλλητα αναρωτιεται με την ακρη του μυαλού της μην όλα τουτα τα φανταστηκε κι ακόμα τι εγινε ο χρονος ,πως συρρικνωθηκε ετσι και χρονια ολοκληρα μοιαζουν να εχουνε συμπυκνωθει σε μιαν ατελειωτη-απεθαντη στιγμη,χωρίς βεβαια να ξερει ότι για αιωνες ολοκληρους ,τεραστια καζανια βραζανε ασταματητα για τουτη τη στιγμή,γιa τον δικο της τελειωτικό, πλεριο,ηδυτατο χαμό..

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Θεσσαλονίκη:Συμπλοκή Εβραίων με αντισημίτη κατά τη διάρκεια βανδαλισμού/Abravanel

Θεσσαλονίκη:Συμπλοκή Εβραίων με αντισημίτη κατά τη διάρκεια βανδαλισμού

Αναρτήθηκε από τον/την Abravanel στο 21/07/2011

πρώτος βανδαλισμός 17/6/11 - πηγή:ΚΙΣ

Οι βανδαλισμοί εβραϊκών μνημείων και οι απειλές εναντίων Εβραίων αποτελούν ένα συχνό φαινόμενο και σε αυτό το ιστολόγιο έχω επιλέξει να αναφέρω μόνο τα σημαντικότερα περιστατικά. Ακριβώς για αυτό το λόγο το πρώτο βανδαλισμό του Μνημείου του Ολοκαυτώματος στην Θεσσαλονίκη που συνέβη πριν ένα μήνα, την Παρασκευή 17η Ιουνίου, δεν τον ανέφερα γιατί ο βανδαλισμός εβραϊκών στόχων μέσω γκραφίτι αποτελεί μια μόνιμη κατάσταση οπότε επιλέγω να αναφέρω μόνο τις περιπτώσεις που ξεχωρίζουν ή που είναι ιδιαίτερα απειλητικές.

Ο πρώτος βανδαλισμός της 17/6/11 είχε την ιδιαιτερότητα οτι δεν έγινε από κάποια νεοναζιστική ομάδα, όπως αναφέρθηκε λανθασμένα, αλλά από χριστιανούς αντισημίτες που εξίσωσαν το Άστρο του Δαυίδ με την ναζιστική σβάστικα, αρνήθηκαν το Ολοκαύτωμα γράφοντας οτι είναι “Ψέματα” και θεώρησαν οτι οι Σοβιετικοί Εβραίοι έσφαξαν εκατομμύρια χριστιανούς στην Ρωσία (!), (σημειολογικά ενδιαφέρον οτι τα μισά ήταν στα Αγγλικά, αποδεικνύοντας οτι οι έλληνες αντισημίτες φρονούν τους Ελληνες Εβραίους τόσο ξένους ώστε νοιώθουν την ανάγκη να χρησιμοποιήσουν μια κοινή ξένη γλώσσα για να επικοινωνήσουν). Παρόλα αυτά το γεγονός οτι βρέθηκε κάποιος αντισημίτης με ένα μαρκαδόρο, δεν κίνησε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον μου.

πρώτος βανδαλισμός 17/6/11 - πηγή:ΚΙΣ

δεύτερος βανδαλισμός 16/7/11 - πηγή:ΙΚΘ

Το προηγούμενο Σάββατο όμως είχαμε ένα σημαντικότερο γεγονός στο οποίο δεν δόθηκε η πρέπουσα σημασία: το απόγευμα του Σαββάτου 16/7/11 ένας Ελληνας Χριστιανός προσπάθησε να βανδαλίσει το Μνημείο για δεύτερη φορά γράφοντας “Σιωνιστές=Δολοφόνοι” και εξισώνοντας το άστρο του Δαυίδ με την σβάστικα. Εκείνη την στιγμή όμως ήταν παρούσα μια ομάδα Γάλλων Εβραίων τουριστών που αντέδρασε, λογομάχησαν και ήρθαν στα χέρια. Τελικό αποτέλεσμα υπήρξε η επέμβαση της Αστυνομίας και η σύλληψη του δράστη.

Από δικαστικές πηγές, (h/t L.), μαθαίνω οτι παραπέμφθηκε στο Αυτόφωρο και τελευταίες πληροφορίες τον αναφέρουν ως “ιδιόρρυθμο” – προβλέπω μέχρι την δίκη να διαρρεύσουν και άλλες πληροφορίες περί μειωμένου καταλογισμού λόγω ψυχικών διαταραχών, εντίμου βίου, με κοινωνική προσφορά και άλλα παρόμοια ελαφρυντικά – ίσως να χρειαστεί να του κόψουμε και επίδομα, άλλωστε εναντίον των σιωνιστών ήταν.

δεύτερος βανδαλισμός 16/7/11 - πηγή:ΙΚΘ

Το παρόν περιστατικό αποτελεί το πρώτο περιστατικό σωματικής αντισημιτικής βίας που σημειώνεται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα ή τουλάχιστον το πρώτο που αναφέρεται επίσημα μιας και υπάρχουν ανεπίσημες μαρτυρίες για πρόσφατες παρενοχλήσεις στο μετρό της Αθήνας ανθρώπων που φορούσαν το άστρο του Δαυίδ, όπως και τον ξυλοδαρμό ενός Ισραηλινού στην Κω από Αλβανούς μετανάστες το 2007. Είναι προφανές οτι είναι μεμονωμένο περιστατικό, αλλά ταυτόχρονα εντάσσεται πλήρως στο κλίμα αυξανόμενης ποσότητας και της ποιότητας του αντισημιτισμού στην Ελλάδα. Επίσης αξίζει επισήμανση η διαπίστωση οτι μόλις η εβραϊκή παρουσία έγινε περισσότερο εμφανής – μαθαίνω οτι χιλιάδες ευρωπαίοι Εβραίοι και Ισραηλινοί βρίσκονται ως τουρίστες στη πόλη – είχαμε την άμεση εμφάνιση περιστατικών.

Σεβόμενος τη στάση της ΙΚΘ, πιστεύω οτι αντί να τονίζουν την αυτονόητη ανάγκη τιμωρίας του δράστη από τα αναξιόπιστα ελληνικά δικαστήρια και την λήψη μέτρων προστασίας του Μνημείου, πιστεύω οτι θα έπρεπε να ζητήσουν την καθιέρωση επίσκεψης στο Εβραϊκό Μουσείο κάθε Δημοτικού και Γυμνασίου της πόλης, που στην συντριπτική τους πλειοψηφεία αγνοούν το ιστορικό σαλονικιώτικο χρέος για την καταπολέμηση του αντισημιτισμού και διατήρηση της εβραϊκής τους κληρονομιάς. Για τους φοιτητές δε προτείνω κάτι, αυτοί έτσι και αλλιώς φοιτούν σε ένα ανοικτό εβραϊκό αρχαιολογικό πάρκο ακόμα και αν δε το ξέρουν.

26 Ιουλίου 1929: Η κυβέρνηση του Ε. Βενιζέλου ψηφίζει το Ιδιώνυμο

Erodotos Weblog

26 Ιουλίου 1929: Η κυβέρνηση του Ε. Βενιζέλου ψηφίζει το Ιδιώνυμο

Πώς να διώξετε… τους "ανεπιθύμητους επισκέπτες σας" [πρακτικές συμβουλές για να περιορίσετε την παρουσία εντόμων, φιδιών και ποντικών ]

Πώς να διώξετε… τους "ανεπιθύμητους επισκέπτες σας" [πρακτικές συμβουλές για να περιορίσετε την παρουσία εντόμων, φιδιών και ποντικών ]

δεν....

o Mαξ Σελλερ για το Θάνατο πως θαθελα να εγραφα ποιημα πυρακτωμένο Γαμος και εξατομικευση

• o Mαξ Σελλερ για το Θάνατο
• πως θαθελα να εγραφα ποιημα πυρακτωμένο
• Γαμος και εξατομικευση

♪♫ Twist in my sobriety ♫♪Ράκος "lumpen" Κουρελάριος ει δ' εκπλυνείται τούτο το ψιμύθιον, όφει κατάδηλα του προσώπου τα ράκη (Αριστοφάνης)

♪♫ Twist in my sobriety ♫♪
All God’s children need travelling shoes
Drive your problems from here
All good people read good books
Now your conscience is clear [x2]
In the morning when I wipe my brow
Wipe the miles away
I like to think I can be so willed
And never do what you say [x2]
[CHORUS:]
Look my eyes are just holograms
Look your love has drawn red from my hands
From my hands you know you’ll never be
More than twist in my sobriety [x3]
We just poked a little pie
For the fun that people have at night
Late at night don’t need hostility
The timid smile and pause to free
I don’t care about their different thoughts
Different thoughts are good for me
Up in arms and chaste and whole
All God’s children took their toll
[CHORUS]
Cup of tea take time to think yeah
Time to risk a life a life a life
Sweet and handsome soft and porky
You pig out ’til you’ve seen the light
Pig out ’til you’ve seen the light
Half the people read the papers
Read them good and well
Pretty people nervous people
People have got to sell
News you have to sell

Ράκος "lumpen" Κουρελάριος

κοινότοπο: αιφνίδιος θάνατος νεαράς σταρ

MHNYMAL

κοινότοπο: αιφνίδιος θάνατος νεαράς σταρ

Σχολή της Φρανκφούρτης:Η Διαλεκτική του Διαφωτισμού και η διαπλοκή μύθου και διαφωτισμού Του Παντελή Θεοδωρίδη Δημοσιευτηκε στο περιοδικό ΕΝΕΚΕΝ Τ. 19

Σχολή της Φρανκφούρτης:Η Διαλεκτική του Διαφωτισμού και η διαπλοκή μύθου και διαφωτισμού

Του Παντελή Θεοδωρίδη     Δημοσιευτηκε  στο περιοδικό    ΕΝΕΚΕΝ Τ. 19        Το βιβλίο αυτό, που κατά το μεγαλύτερο μέρος του ...

Anepidoti : η επιστροφή ...

Anepidoti

 

Žižek knows! H σχέση Χέγκελ, WikiLeaks και Λέιντι Γκάγκα/∞ Α π ε ι ρ 8

Žižek knows! H σχέση Χέγκελ, WikiLeaks και Λέιντι Γκάγκα

 Žižek knows!

Τι σχέση μπορεί να έχουν ο Χέγκελ, το WikiLeaks και η Λέιντι Γκάγκα σε μία και μόνο συνέντευξη;

«Ας μιλήσουμε ειλικρινά, όχι άλλες βλακείες, το μεγαλύτερο κομμάτι της αριστεράς με μισεί, ακόμη κι αν υποτίθεται ότι είμαι ένας από τους κορυφαίους κομμουνιστές διανοούμενους» - Ζίζεκ, Γκάρντιαν 15 Ιουλίου 2011.

Ο Στούαρτ Τζέφρις (Stuart Jeffries) επιχείρησε πριν λίγες μέρες να σκιαγραφήσει το προφίλ του Σλαβόι Ζίζεκ για την εφημερίδα Γκάρντιαν. Τον συνάντησε κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του τελευταίου στο Λονδίνο, όπου βρέθηκε για την προώθηση του τελευταίου του βιβλίου «Ζώντας σε έσχατους καιρούς» και για μια συζήτηση με τον Τζούλιαν Ασσάνζ, την οποία συντόνισε η γνωστή από το Democracy now! Έιμι Γκούντμαν. «Η πρώτη δουλειά ενός αναγνώστη ή κάποιου που προσπαθεί να πάρει συνέντευξη από το Ζίζεκ είναι να δημιουργήσει πολύ γρήγορα ένα δίκτυο από νοηματικές γέφυρες με σκοπό τη σύνδεση των φαινομενικά αυτόνομων πεδίων της σκέψης του», αναφέρει ο δημοσιογράφος της Γκάρντιαν υποψιασμένος για το δύσκολο έργο του. Αποτιμώντας προκαταβολικά τα αποτελέσματα της συζήτησης, μπορούμε μάλιστα να πούμε ότι τα κατάφερε πολύ καλά.

Ας ξεκινήσουμε όμως διαβάζοντας τη συνέντευξη ανάποδα, απ’ το σημείο που ετοιμάζεται να φύγει ενημερώνοντας πως πάει να δει με το γιο του «Τρανσφόρμερς». Ο Στούαρτ Τζέφρις τον ενημερώνει πως η ταινία είναι τραγική, για να λάβει την απάντηση πως πολλές ταινίες είναι τραγικές αλλά «πάντοτε όμως υπάρχει κάτι που αξίζει να δεις». Ίσως αυτό θα μπορούσε να είναι και το μότο όλων όσων θεωρούνε ότι πολύς λόγος γίνεται για το Ζίζεκ, ενώ πολύ λίγα ουσιαστικά πράγματα έχει τελικά να μας πει.

«Ο Τζούλιαν Ασσάνζ είναι τρομοκράτης, αλλά με τον τρόπο που ήταν κι ο Γκάντι»

Κάτι λοιπόν που άξιζε στην προκειμένη συνέντευξη ήταν οι αναφορές στον Τζούλιαν Ασσάνζ και το WikiLeaks. Είναι αλήθεια πως είσαι τρομοκράτης λέει κάποια στιγμή ο Ζίζεκ στον Ασσάνζ κατά τη διάρκεια της συζήτησης τους: «Είσαι τρομοκράτης με τον τρόπο που ήταν και ο Γκάντι. Προσπάθησε να σταματήσει την κανονική λειτουργία του Βρετανικού κράτους στην Ινδία. Εσύ προσπαθείς να σταματήσεις την κανονική λειτουργία της ροής των πληροφοριών».

 Όπως έγραφε και σε ένα σχετικό κείμενο αυτό που θέλει να αντικρούσει ο Σλοβένος φιλόσοφος είναι μια φιλελεύθερη ερμηνεία του WikiLeaks που το βλέπει σαν άλλη μια περίπτωση «ερευνητικής δημοσιογραφίας». Μ' αυτό τον τρόπο δε θα διέφερε και πολύ από την ιδεολογία χολιγουντιανών υπερπαραγωγών όπως το "All the President's Men" ή το "The Pelican Brief". Το σενάριο γνωστό: ένα απλό καθημερινό ζευγάρι ανακαλύπτει ξαφνικά ένα σκάνδαλο που αγγίζει τον Πρόεδρο και τον οδηγεί τελικά σε παραίτηση. Τι είναι αυτό που μένει στο τέλος; «Δεν είναι βέβαια ότι η διαφθορά αγγίζει την κορυφή, αλλά το πόσο υπέροχη είναι μια χώρα, που δυο απλοί, καθημερινοί άνθρωποι σαν εμένα και σένα μπορούν να ρίξουν τον πρόεδρο, τον ισχυρότερο άνθρωπο του κόσμου!» σημειώνει σαρκαστικά ο Ζίζεκ. Αντίθετα, η λειτουργία του WikiLeaks (και η επικινδυνότητά του για το σύστημα) έγκειται σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο. «Αυτό που το σύστημα βρίσκει ανυπόφορο είναι την αποκάλυψη της υποκρισίας, πάνω στην οποία βασίζεται όλη η ισχύς του», τονίζει στη συνέντευξη.

Η θέση αυτή σχετίζεται με τη συνολικότερη θεώρησή του για την ιδεολογία, η οποία τον ακολουθεί στο σύνολο του έργου του με αξιοσημείωτη συνοχή. Για τον Ζίζεκ το βασικό στοιχείο της μαρξιστικής θεωρίας της ιδεολογίας είναι πως εμμένει στο ότι η παραγνώριση της κοινωνικής πραγματικότητας δεν είναι ένα πέπλο ψεύδους αλλά καταστατικός όρος της αναπαραγωγής αυτής ακριβώς της πραγματικότητας. Εκεί που δίνει έμφαση, με άλλα λόγια δεν είναι σ’ αυτό που οι άνθρωποι «δεν ξέρουν, αλλά το κάνουν», όσο σε εκείνο που «το ξέρουν, αλλά συνεχίζουν να το κάνουν». Αυτό έχει να κάνει με τη λειτουργία του “as if” στη συμπεριφορά των ανθρώπων. «Δε μάθαμε κάτι πραγματικά καινούργιο από το WikiLeaks. Ο Τζούλιαν είναι σαν το αγόρι που μας λέει ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός - μέχρι τότε όλοι συμπεριφερόντουσαν σαν ο βασιλιάς να φορούσε ρούχα». Και συνεχίζει με ένα παράδειγμα πιο κοντά στο προσωπικό του στυλ: «Είναι σαν τον άντρα που ξέρει πως η γυναίκα του τον απατάει από δω κι από κει, αλλά μέχρι να μάθει με λεπτομέρειες τί ακριβώς είχε κάνει, μπορεί να συμπεριφέρεται σαν να μην έχει πάει τίποτε απολύτως στραβά. Ο Τζούλιαν καταστρέφει ακριβώς αυτό το πρόσχημα». Όλοι υποψιάζονταν αυτά που ήρθαν στο φως από το WikiLeaks. Είναι άλλο όμως να το υποψιάζεσαι και άλλο να αποκαλύπτονται όλες οι λεπτομέρειες μπροστά στα μάτια σου. Ο βασιλιάς είναι γυμνός λοιπόν. Τώρα πώς μπορεί κάποιος να συνεχίσει να παριστάνει πως δε βλέπει τη γύμνια του;

Ενδιαφέρουσες οι παρατηρήσεις, αλλά μην έχει κανείς την αυταπάτη ότι όλη η συζήτηση κύλησε κατ’ αυτό τον τρόπο. Προφανώς, παρεμβάλλονταν τα γνωστού επιπέδου ανέκδοτά του Ζίζεκ: Ο γιατρός λέει στο σύζυγο ότι υπάρχει ένα καλό κι ένα κακό νέο. Το καλό είναι ότι θα ζήσει η γυναίκα του, το κακό είναι ότι δε θα μπορέσουν να ξανακάνουν σεξ. Ο σύζυγος εξεγείρεται. Και ποιο είναι το αστείο; Ο γιατρός αστειεύεται. Η γυναίκα του δεν είναι ζωντανή. Όποιος θέλει μπορεί να το διαπιστώσει και μόνος του ακολουθώντας τη συμβουλή του Στούαρτ Τζέφρις ότι αξίζει να αναζητήσει κανείς στο YouTube τη σχετική σκηνή, μόνο και μόνο για να δει πόσο ηρωικά η Γκούντμαν και ο Ασσάνζ προσπαθούν να κρύψουν την αηδία τους για το ανέκδοτο.

«Έπρεπε να αφήσω ένα περιθώριο στην πιθανότητα να είμαι ο εραστής της Λέιντι Γκάγκα».

Κι ανάμεσα σ’ όλα αυτά η Λέιντι Γκάγκα! Πώς καταφέρνει κι έχει τον πρώτο λόγο στη συνέντευξη; Μια αναρχική ομάδα του Λονδίνου έχει την απάντηση. «Υπάρχει μια ομάδα αναρχικών κι αριστεριστών εδώ στο Λονδίνο που με μισεί», αναφέρει γελώντας στο δημοσιογράφο στην αρχή της συνέντευξης. Και συνεχίζει λίγο παρακάτω «Ας μιλήσουμε ειλικρινά, όχι άλλες βλακείες, το μεγαλύτερο κομμάτι της αριστεράς με μισεί, ακόμη κι αν υποτίθεται ότι είμαι ένας από τους κορυφαίους κομμουνιστές διανοούμενους». Αυτό που συνέβη στην πραγματικότητα είναι ότι η ομάδα αυτή με ψεύτικο λογαριασμό στο facebook διακίνησε ότι "κάτι παίζει" ανάμεσα στο Ζίζεκ και τη Στέφανι Τζοάν Αντζελίνα Γκερμανότα, γνωστή ως Λέιντι Γκάγκα (Lady Gaga). Επρόκειτο απλά για φάρσα, που οδήγησε όμως στην αναπαραγωγή του νέου σαν να ήταν πραγματικότητα. Ο Ζίζεκ έπεσε θύμα των ίδιων των αναλύσεων του. Όλοι γνώριζαν ότι δεν ισχύει η πολυπόθητη σχέση, αλλά συμπεριφέρονταν σαν να ισχύει. Η είδηση έπαιξε μεταξύ άλλων στη Νιου Γιορκ Ποστ ενώ η Ντέιλι Σταρ έφτασε να γράφει ότι «οι φίλοι της ανησυχούν ότι ο Σλοβένος Ζίζεκ γεμίζει το μυαλό της Λέιντι Γκάγκα με τις εξτρεμιστικές του ιδέες».

Όπως παρατηρεί βέβαια ο Στούαρτ Τζέφρις, ο Ζίζεκ δεν ενοχλήθηκε τόσο από αυτή την «αδικαιολόγητη εγελιανή διαλεκτική αντιστροφή», αφού ο φόβος ότι η Λέιντι Γκάγκα θα μπορούσε να διαφθείρει το Ζίζεκ με τις εξτρεμιστικές της ιδέες είναι εξίσου πραγματικός! Αυτό που τον πείραξε ήταν ότι σύμφωνα με τις ίδιες διαρροές του facebook η σχέση τους εδραιώθηκε μέσα από τη συζήτηση για την αποδόμηση της πατριαρχικής ιδεολογίας, το φεμινισμό και την έννοια της συλλογικής ανθρώπινης ευθύνης. Αυτό θεωρήθηκε ανυπόφορη προσβολή. «Δε λέω τέτοιου είδους πράγματα. Μπορείς να φανταστείς πιο βαρετό βράδυ απ' αυτό;». «Και πως θα περνούσες λοιπόν ένα βράδυ με τη Λέιντι Γκάγκα;». Ο Ζίζεκ αποφεύγει να απαντήσει. «Σε μια συζήτηση κάνει πολλά πράγματα, αλλά το να απαντάει στις ερωτήσεις δεν είναι ένα απ' αυτά», σχολιάζει ο Τζέφρις. Το καταληκτικό σχόλιο πάντως του Ζίζεκ ήταν να αναγνωρίσει το λάθος του για το ότι αρνήθηκε κατηγορηματικά κάθε πιθανή σχέση όταν τον ρωτούσαν οι δημοσιογράφοι. «Έπρεπε να είχα πει «ουδέν σχόλιο» αφήνοντας ένα περιθώριο στην πιθανότητα να είμαι ο εραστής της».

Λίγο πριν το τέλος πίνοντας μερικές γουλιές από τη ζεστή σοκολάτα του και σκουπίζοντας τα γένια του ομολογεί: «Μιλώντας ειλικρινά, δε θα έπρεπε να είμαι αυτός ο άνθρωπος που μιλάει για το "Σκοτεινό Ιππότη", το Χέγκελ, την αξία των WikiLeaks και τη Λέιντι Γκάγκα. Θα έπρεπε να είμαι ένας μέτριος καθηγητής φιλοσοφίας στη Λιουμπλιάνα».

Η παράλληλη αναφορά στο Χέγκελ, το WikiLeaks και τη σχέση του με τη Λέιντι Γκάγκα οδηγεί πολλούς από τους αναγνώστες του να φρίττουν, όχι άδικα είναι η αλήθεια. Για όσους πάλι τον βλέπουν σαν άλλο «Έλβις Πρίσλεϊ της πολιτισμικής θεωρίας» αυτές οι αναφορές είναι οι πλέον διασκεδαστικές. Άλλωστε κάθε σταρ που σέβεται τον εαυτό του έχει και τους μύθους που τον ακολουθούν ... Γιατί όχι κι ο Ζίζεκ;

Πηγή: alterthess.gr

αναδημοσίευση από TVXS.gtr