ενα ακόμα Γερμανικό Φθινόπωρο
[Κείμενο του Moishe Postone που προσφωνήθηκε στη διαδήλωση εναντίον του αντισημιτισμού στο Αμβούργο στις 13/12/2009.αποσπασμα
''Το θέμα δεν είναι εάν οι ισραηλινές πολιτικές μπορούν να υποβληθούν σε κριτική ή όχι. Οι ισραηλινές πολιτικές θα έπρεπε να υποβληθούν σε κριτική, ιδιαίτερα αυτές που στοχεύουν στην υπονόμευση κάθε πιθανότητας ύπαρξης ενός βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα. Ωστόσο, η κριτική του «Σιωνισμού» που κυριαρχεί σε πολλούς αντιιμπεριαλιστικούς κύκλους, απομακρύνεται από μία κριτική των ισραηλινών πολιτικών. Αποδίδει στο Ισραήλ και στους «Σιωνιστές» μία μοναδική μοχθηρία και μία παγκόσμια συνωμοτική εξουσία. Το Ισραήλ δεν υποβάλλεται σε κριτική με τον ίδιο τρόπο που υποβάλλονται άλλα κράτη – αλλά ως ενσάρκωση του βαθιά και θεμελιακά κακού. Εν ολίγοις, η αναπαράσταση του Ισραήλ και των «Σιωνιστών» σ’ αυτή τη μορφή «αντιιμπεριαλισμού» και «αντισιωνισμού» είναι στην ουσία ίδια μ’ αυτή των εβραίων στον λυσσαλέο αντισημιτισμό που βρήκε την πιο καθαρή του έκφραση στον ναζισμό. Και στις δύο περιπτώσεις, η «λύση» είναι η ίδια – εξολόθρευση στο όνομα της απελευθέρωσης.
Η συμβατική σταλινική και σοσιαλδημοκρατική αναπαράσταση του ναζισμού
και του φασισμού απλά ως εργαλείων της καπιταλιστικής τάξης, συνήθως
κατατρόπωνε τις οργανώσεις της εργατικής τάξης, παραλείποντας πάντα μία
από τις κεντρικές τους διαστάσεις: αυτά τα κινήματα, με τους όρους της
δικής τους αυτοκατανόησης και μαζικής απεύθυνσης, ήταν εξεγέρσεις. Ο
ναζισμός αυτοπαρουσιάστηκε ως απελευθερωτικός αγώνας (και υποστήριξε
«αντιιμπεριαλιστικά» κινήματα στον αραβικό κόσμο και την Ινδία). Βάση
γι’ αυτήν την αυτοκατανόηση αποτελούσε μία φετιχοποιημένη κατανόηση του
καπιταλισμού: η αφηρημένη, άυλη και παγκόσμια κυριαρχία του κεφαλαίου
κατανοούνταν ως η αφηρημένη, άυλη, παγκόσμια κυριαρχία των Εβραίων. Πολύ
περισσότερο από μία επίθεση σε μία μειονότητα, ο αντισημιτισμός των
ναζί κατανοούσε τον εαυτό του ως αντιηγεμονικό. Στόχος του ήταν η
απελευθέρωση της ανθρωπότητας από την αμείλικτη πανταχού παρούσα
κυριαρχία των εβραίων. Γι’ αυτό τον λόγο, έναν αιώνα πριν, ο
αντισημιτισμός μπορούσε να χαρακτηριστεί «σοσιαλισμός των ηλιθίων».
Σήμερα μπορεί να χαρακτηριστεί «αντιιμπεριαλισμός των ηλιθίων».
Αυτή η αντισημιτική μορφή «αντισιωνισμού», δυστυχώς, δεν είναι
καινούρια. Βρισκόταν στο κέντρο των σταλινικών στημένων δικών στις
αρχές της δεκαετίας του 1950, ειδικά στην Τσεχοσλοβακία. Τότε,
διεθνιστές κομμουνιστές, πολλοί από τους οποίους ήταν εβραίοι,
κατηγορήθηκαν ως «σιωνιστές πράκτορες» και εκτελέστηκαν.''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου