Πως θάθελα να έκλεινα ζωή μες ένα ποίημα
να έστελνα στον ουρανό,με πεφταστέρι, σήμα,
σαν χελιδόνι που χυμά ,νάτανε σαν μπαλόνι
που φουσκωμένο υψώνεται ,σ’ ουράνιο αλώνι
πως θάθελα να έγραφα ποίημα που,σα νεράκι
να διασχίζει ,σέρνοντας ,την υγραμένη γη
και ύστερα σε ποταμό να πέφτει σαν ρυάκι
κι η μοναξιά να σβήνεται στην πάλλουσα ζωή
πως θάθελα να έγραφα ποίημα πυρακτωμένο
να τρίζει,σαν το κάρβουνο,να ναι σαν μουσική
ν’ αφήνει με τα χνάρια του ,σαν να ναι ερωτευμένο
βαθιά σημάδια στη καρδιά,σα ράβδος μαγική
Πως θάθελα να έγραφα ποίημα ζωγραφιστό
και μέσα εκεί να έκλεινα το αίμα το ζεστό
της ζωντανής αυτής στιγμής που όλους μας περιρρέει
κι εiναι σαν σώμα ερωτικό,φωτιά που σιγοκαίει
2 σχόλια:
Θα το γράψεις το ποίημα!
μόνο ξεκόλλα λιγουλάκι από τη μέγγενη της ομοιοκαταληξίας και στίψε/απόσταξε την ουσία, το νόημα...
..όχι, δεν φιλοδοξώ να γράψω τέτοιο ποίημα, ούτε καν ποίημα..
(μόνο να διαβάζω γνωρίζω, ίσως ούτε κι αυτό πολύ καλά)
καλημέρα πυρακτωμένε φίλε μου!
εγώ πάλι θάθελα να ζούσα ένα τέτοιο ποίημα.
Δημοσίευση σχολίου