από τον E.M. Cioran (1911-1995) το 1956, και τον "Πειρασμό του Υπάρχειν" αναδημοσιευση αποσπασματος απο το danger few

 http://dangerfew.blogspot.gr/2016/02/shit-happens.html

 

"Είναι κάποιοι που περνούν από κατάφαση σε κατάφαση: η ζωή τους- ένας ειρμός από ναι… Επικροτώντας το πραγματικό, ή ό,τι τους φαίνεται ως τέτοιο, συναινούν στα πάντα και δεν τους ενοχλεί να το ομολογήσουν Δεν υπάρχει ανωμαλία που δεν την εξηγούν ή δεν την κατατάσσουν στα πράγματα «που συμβαίνουν». Όσο περισσότερο αφήνονται να μολυνθούν από την φιλοσοφία, τόσο περισσότερο στο θέαμα της ζωής και του θανάτου παραμένουν καλοί θεατές.

Για άλλους, εθισμένους στην άρνηση το να καταφάσκεις απαιτεί όχι μόνο θέληση για σύγχυση, αλλά προσπάθεια επί του εαυτού μας, θυσία: το παραμικρό ναι τους κοστίζει!
Τι αυταπάρνηση! Ξέρουν ότι ένα ναι δεν έρχεται ποτέ μόνο του, συνεπάγεται κι ένα άλλο, ολόκληρη κουστωδία: πώς αυτοί θα διακινδύνευαν ελαφρά τη καρδία. Αυτό δεν εμποδίζει να εκνευρίζονται από την ασφάλεια του όχι. Έτσι τους γεννιέται η ανάγκη κι η περιέργεια του ό,τι να ‘ναι.

Να αρνείσαι: δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο προκειμένου να χειραφετηθεί το πνεύμα. Όμως η άρνηση είναι γόνιμη μόνο κατά τη στιγμή κατά την οποία προσπαθούμε να την κατακτήσουμε και να την οικειοποιηθούμε. Μόλις την αποκτήσουμε, μας φυλακίζει. Γίνεται μια ακόμα αλυσίδα. Δουλεία∙ είναι καλύτερα να προσανατολίζεται κανείς προς τη δουλεία του είναι, μολονότι αυτό δεν γίνεται χωρίς σπαραγμό: αρκεί, ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο, να γλυτώσει από την μετάδοση του μηδενός, από την άνεση του ιλίγγου….

ΟΙ θεολόγοι το έχουν επισημάνει, η ελπίδα είναι καρπός της υπομονής. Θα έπρεπε να προσθέσουμε: και της σεμνότητας. Ο υπερήφανος δεν έχει το χρόνο να ελπίζει… Χωρίς να θέλει, η να μπορεί να αναμένει , παραβιάζει τα γεγονότα όπως παραβιάζει τη φύση του∙ πικρόχολος, διεφθαρμένος όταν εξαντλεί τις εξεγέρσεις του, παραιτείται: γι αυτόν δεν υπάρχει καμία ενδιάμεση φόρμουλα. Ότι είναι διαυγής δεν υπάρχει αμφιβολία η διαύγεια όμως, μην το ξεχνάμε, είναι ίδιον εκείνων που, από ανικανότητα να αγαπήσουν, παύουν να είναι αλληλέγγυοι τόσο προς τους άλλους όσο και προς τον εαυτό τους."

από τον E.M. Cioran (1911-1995) το 1956, και τον "Πειρασμό του Υπάρχειν"