Aριστερά-Δεξιά/πατριωτισμός-κοσμοπολιτισμός ως σύστημα Λόγου Die Bestimmung des Menschen

Aριστερά-Δεξιά/πατριωτισμός-κοσμοπολιτισμός ως σύστημα Λόγου

 

Die Bestimmung des Menschen

 

Το παρακάτω, αν διαβαστεί, πρέπει να διαβαστεί συνολικά και όχι αποσπασματικά, διαφορετικά δημιουργούνται παρανοήσεις-το ίδιο το θέμα έχει τις ιδιορρυθμίες του.

1] Ως παραδειγματική περίπτωση για μια τέτοια ανάλυση πήραμε ένα σύστημα που συγκροτείται στη διασταύρωση δύο αξόνων (βλ εικόνα):

Eδώ ο βασικός άξονας Λόγου είναι ο άξονας Αριστερά-Δεξιά (πρωτεύουσα αντίθεση αναφοράς) και ο εξαρτημένος άξονας ο άξονας πατριωτικός-κοσμοπολίτικος (δευτερεύουσα αντίθεση). Στο βασικό άξονα βλέπουμε την αντίθεση δύο Υποκειμένων (η Αριστερά-η Δεξιά), ενώ στον εξαρτημένο άξονα βλέπουμε την αντίθεση δύο επιθετικών προσδιορισμών, που προσδιορίζουν τα ''Υποκείμενα''.

2] Κανόνας συνδυασμού ανά ζεύγη: Η διαγώνια σχέση δηλώνει αντιθετική/εχθρική σχέση, η πλάγια σχέση δηλώνει συμπληρωματική/φιλική σχέση.

Τα πρόσημα + και – δηλώνουν το θετικό ή αρνητικό φορτίο της κάθε έννοιας.

               
 ----->                    Δυνατές Αφηγήσεις φίλων εναντίον εχθρών:

‘’Εξωτερικές’’ Αντιθέσεις Αριστερά vs Δεξιά:

Η Πατριωτική Αριστερά (++) ενάντια στην εθνοπροδοτική Δεξιά(--)

Η Πατριωτική Δεξιά (++) ενάντια στην εθνοπροδοτική Αριστερά (--)

Η κοσμοπολίτικη Αριστερά (++) ενάντια στην εθνικιστική Δεξιά (--)

Η κοσμοπολίτικη Δεξιά (--) ενάντια στην εθνικιστική Αριστερά (--)

‘’Εσωτερικές’’ Αντιθέσεις (ενδοαριστερές-ενδοδεξιές)

Eνδοαριστερές: Πατριωτική + (εθνικιστική -) vs Εθνοπροδοτική- (Κοσμοπολίτικη +) Αριστερά

Ενδοδεξιές: Πατριωτική + (εθνικιστική -) vs Εθνοπροδοτική - (Κοσμοπολίτικη +) Δεξιά

Η ''Αλήθεια'' του Συστήματος

Α) Όλες οι αντιθέσεις περιέχονται στο ίδιο σύστημα Λόγου και προϋποθέτουν το αν-υπαρκτο Κέντρο (βαθμός 0, ούτε + ούτε -), που αποτελεί το σημείο ισορροπίας του συστήματος και ελάχιστη σχέση των αντιθέτων. Το Κέντρο είναι αν-ύπαρκτο γιατί ανήκει και δεν ανήκει στο σύστημα των αντιθετικών και των συμπληρωματικών σχέσεων. Είναι το Πραγματικό του συστήματος όπως αναπαρίσταται (ως κέντρο) στο εσωτερικό του συστήματος και πηγή του Νοήματος (αφού το σύστημα αν ειδωθεί στατικά δεν είναι παρά μια αναπαράσταση του Πραγματικού, όπως ένα όνομα αν ειδωθεί στατικά αναπαριστά κάτι εξωτερικό και πραγματικό). To Κέντρο είναι σημαίνον και σημαινόμενο του κενού, της ανυπαρξίας που το σύστημα επιμελώς ''κρύβει''. Το Τραύμα του Πραγματικού ή Κρίση του Πραγματικού είναι η συνειδητοποίηση από τον αριστερό, δεξιό, πατριώτη και κοσμοπολίτη, ότι οι θετικά φορτισμένοι αυτοπροσδιορισμοί τους βασίζονται σε έναν κόμβο αμοιβαίας επικοινωνίας και συνύπαρξης με αυτούς που μισούν, βασίζονται δηλαδή στη συλλογική τους μέθεξη στο κενό σημαίνον του Κέντρου, του κομβου όλων των αντιθέσεων. Έτσι η ίδια η διάκριση φίλου και εχθρού στο εσωτερικό του συστήματος αποδομείται, αφού όλοι συντηρούν το ίδιο σύστημα Λόγου (άρα είναι όλοι φίλοι ως προς αυτό), και εχθρεύονται από κοινού ο,τιδήποτε ξεφεύγει από το σύστημα (δηλαδή ο,τιδήποτε έρχεται Απέξω, το Πραγματικό και τη Κρίση του). Η Κρίση του Συστήματος βραχυκυκλώνει το σύστημα Λόγου και τις αντιθέσεις του, δείχνει τα όρια των ίδιων των οριοθετήσεων, είναι η στιγμή Αλήθειας που αποκαλύπτει πως το νόημα των αντιθέσεων βασίζεται στο οριακά α-νόητο του αν-ύπαρκτου Κέντρου.Η λεγόμενη μετατόπιση του ''κέντρου'' (πιο αριστερά, πιο δεξιά κλπ) αντανακλά τον συσχετισμό δυνάμεων μεταξύ των πόλων. Στο συγκεκριμένο σύστημα Λόγου, θα αντανακλά το συσχετισμό και των τεσσάρων όρων, στις σχέσεις συμπληρωματικότητας και αντίθεσης μεταξύ τους.

Β) Αριστερά-Δεξιά καθώς και εθνικός-κοσμοπολίτικος, είναι αντιθέσεις με όρους πραγματικά αντιθετικούς και ασύμμετρους, και η ασυμμετρία αυτή θα πρέπει να μελετηθεί ιστορικά και σε σχέση με το εξωτερικό (άλλα συστήματα) του συγκεκριμένου συστήματος Λόγου (πράγμα που δεν θα κάνουμε εδώ). Η διαπίστωση ενός ‘’κοινού’’ κέντρου δεν πρέπει να παραγνωρίσει πως το κέντρο είναι ταυτόχρονα ανύπαρκτο, και άρα υπάρχει στο ''σημείο'' του κέντρου και ταυτότητα των αντιθέτων και αγεφύρωτο χάσμα-υπάρχει παρ-ουσία σημείου και απ-ουσία σημείου (με τον ίδιο τρόπο που το σημείο 0 είναι η παρουσία του ανύπαρκτου). Αυτό σημαίνει πως Αριστερά και Δεξιά δεν ταυτίζονται, αφού την ίδια στιγμή που επικοινωνούν στο κέντρο και αναφέρονται σε αυτό, την ίδια στιγμή το κέντρο αυτό εξαφανίζεται, έτσι μαζί εξαφανίζεται και το κοινό σημείο αναφοράς. Η Αριστερά και η Δεξιά παραδοσιακά κρατούν μια ενεργή και δυνητική σχέση καθαρής εξωτερικότητας με τους απόλυτους ιδεότυπους της ‘’άκρας-καθαρής αριστεράς’’ και της ''άκρας-καθαρής δεξιάς''. Η κάθαρση όμως της αριστεράς και της δεξιάς από το κέντρο και το Άλλο τους, σημαίνει την ίδια στιγμή πως παύουν να είναι ‘’αριστερά’’ και ‘’δεξιά’’. Αριστερά και Δεξιά μεταδίδουν στα παράγωγά τους (πχ πατριωτική αριστερά, πατριωτική δεξιά) το παράδοξο της ταυτόχρονης, μεταξύ τους, ταυτότητας και της ετερότητας. Η μόνη λύση για να το συλλάβουμε πρακτικά αυτό είναι μάλλον μια προσέγγιση τυπικής λογικής, που βλέπει πχ κοσμοπολίτικη αριστερά και κοσμοπολίτικη δεξιά όμοιες από κάποιες σκοπιές (σε κάποια θέματα κλπ) και ανόμοιες από κάποιες άλλες σκοπιές (σε κάποια άλλα θέματα).

Γ) Αν στόχος είναι η κατάρρευση αυτού του συστήματος Λόγου και των αντιθέσεών του, αυτό μπορεί να γίνει από δυο ειδών δυνάμεις: α) από εκείνες που δεν αυτοπροσδιορίζονται καν ως Αριστερά ή Δεξιά και άρα δεν εμπίπτουν στο δυαδικό κώδικα του συστήματος, έχοντας ταυτόχρονα ριζοσπαστικό αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο β) από εκείνες που είναι διατεθειμένες και ικανές, κατά την εκτύλιξη των αντιθέσεων, να φτάσουν στην κάθαρσή τους από το νόημα του συγκεκριμένου συστήματος, αγγίζοντας τα απόλυτα όρια του συστήματος και υπερβαίνοντας τους όρους του.Οι πρώτες δυνάμεις (α) αντιμετωπίζουν το πρόβλημα, του πώς να έρθουν σε επαφή με το σύστημα Λόγου για να το αρνηθούν και να το καταστρέψουν, πως δεν θα βαίνουν δηλαδή παράλληλα, στον δικό τους μικρόκοσμο, αλλά και πραγματικά ενάντια, διαμορφώνοντας μαζικά συνειδήσεις και πρακτικές. Οι δεύτερες δυνάμεις (β) αντιμετωπίζουν το πρόβλημα, πώς δεν θα αφομοιωθούν, χάνοντας τη διακριτότητά τους, από τη ρουφήτρα του κέντρου, του γενικού Νόμου του Συστήματος και της ομαλής αναπαραγωγής του.

Δ) Το Κέντρο είναι η αν-ύπαρκτη πηγή ενός Νοήματος που εκτείνεται σε όλη την επιφάνεια του πίνακα, μέχρι τα έσχατα άκρα της επιφάνειας. Στα άκρα βρίσκεται η αντισυστημική βία (ως προς το συγκεκριμένο σύστημα Λόγου και όχι κατ'ανάγκη ως προς άλλο σύστημα αναφοράς πχ τον καπιταλισμό συνολικά). Τα άκρα σήμερα κατονομάζονται από το σύστημα Λόγου ανεξαιρέτως ‘’τρομοκρατικά’’, ‘’ολοκληρωτικά’’, ‘’φασιστικά’’ κ.α. Επειδή όμως αριστερά και δεξιά είναι ασύμμετρες, ασύμμετρα είναι και τα άκρα τους. Το καπιταλιστικό σύστημα δείχνει ξεκάθαρη προτίμηση στην ''άκρα δεξιά'' παρά στην ''άκρα αριστερά'' (όπως είπαμε παραπάνω, η ασυμμετρία αυτή δεν είναι θέμα της εδώ ''ανάλυσης λόγου''). Όταν το σύστημα Λόγου θέλει να αιχμαλωτίσει στο παιχνίδι των αντιθέσεών του μια δύναμη, την χαρακτηρίζει και την ταξινομεί με οικείους όρους. Έτσι, σε ένα άλλο σύστημα λόγου που δομείται με βάση την αντίθεση φιλελευθερισμός-κομμουνισμός, μπορεί να χαρακτηρίσει ως ‘’κομμουνιστή’’ κάποιον που δεν είναι, ώστε να του προσδώσει αρνητικό πρόσημο.

  Ε) Εχθροί και Φίλοι εντός του συστήματος περιστρέφονται γύρω από το Κέντρο της ομαλής, ειρηνικής αναπαραγωγής του. Όλοι τους συμμαχούν ενάντια σε ό,τι διασαλεύει το πυρηνικό κέντρο, ενάντια στους τρομοκράτες. Το αστικό κέντρο σημαίνει ειρήνη και ομαλή αναπαραγωγή μόνο για τις δυνάμεις που ασπάζονται τα αξιώματά του, ειρηνική αναπαραγωγή, μεταξύ άλλων, της σχέσης αφεντικού-υποτασσόμενου. Την ίδια στιγμή, το ''ειρηνικό'' ''ομαλό'' κέντρο σημαίνει την απόλυτη βία ενάντια στους ''εχθρούς της δημοκρατίας'' του ''κοινοβουλίου'', ενάντια στους ολοκληρωτισμούς, τις τρομοκρατίες, τους αναρχικούς, τους κομμουνιστές κ.α. Έτσι φίλοι και εχθροί γίνονται φίλοι ''εντός των τειχών'', ασπαζόμενοι όλα τα αξιώματα της καπιταλοκοινοβουλευτικής ομαλότητας, με εχθρούς τους ''εκτός των τειχών'', στο εγχώριο και διεθνές επίπεδο της κοινωνικής πάλης. Η''ειρήνη'' και ''ασφάλεια'' σημαίνει πόλεμο συχνά ''αμυντικό-προληπτικό'' προς όσους την αμφισβητούν. Αυτή είναι η ωριμότητα, το τελευταίο στάδιο, από τεχνολογική σκοπιά,  της αστικής πολιτικής, όπως εμφανίζεται με τη πλέον καθαρή της μορφή στις ΗΠΑ, και πραγματώνεται όσο προχωρούν οι καπιταλιστικές ολοκληρώσεις, με διαφορετικές ταχύτητες και χωρικές-πολιτισμικές ιδιαιτερότητες, στα διάφορα μέρη του καπιταλιστικού κόσμου. Η έννοια της τρομοκρατίας επιτρέπει τη στοχοποίηση της πολιτικής βίας των ‘’άκρων’’ ανεξάρτητα από τον ‘’ιδεολογικό’’ προσανατολισμό της πολιτικής δράσης, ώστε ο εχθρός να ορίζεται ευέλικτα, χωρίς ιδεολογικές δεσμεύσεις, ως αναρχικός, κομμουνιστής ή ό,τιδήποτε άλλο.

Τώρα πια, υπηρετεί το σύστημα όποιος είναι με την ειρήνη του, την ασφάλειά του, τον μεταπολιτικό τεχνολογικό εκσυγχρονισμό του

Δημοσιεύτηκε 33 minutes ago από τον χρήστη Ονειρμός