© Ch. Bilios Theseum
από την παράσταση του Μ. Μαρμαρινού το Νοέμβρη του 2009 στο Παρίσι
…
γριές που ούτε κι αυτές οι ίδιες δεν ήξεραν να πουν την ηλικία τους και
μεταφέρονταν σαν ιερά λείψανα προαιώνιων κι ανώνυμων αγίων πάνω στ’
αυτοκίνητα, αντί να σηκώσουν το χέρι τους και να σταυροκοπηθούν
ακούγοντας τις αγωνιώδεις εκκλήσεις του προέδρου της Δημοκρατίας,
έφτυσαν στην παλάμη τους κι έκαναν όλες μαζί, κουνώντας με νόημα το
κεφάλι, την κίνηση που κάνουν οι άντρες, μικροί και μεγάλοι, με το δεξί
τους χέρι όταν θέλουν να δείξουν χωρίς λόγια πως κάποιον τον έχει
βαρέσει η μαλακία στο κεφάλι. (…)
…
την χρονιά εκείνη έγιναν κι οι περισσότερες συνωμοσίες στα ανώτερα
κρατικά κλιμάκια, κοπάδια βουλευτών εξαγοράζονταν και προσχωρούσαν
κορδωμένοι στην ακριβώς αντίθετη παράταξη μόνο και μόνο για να
ικανοποιήσουν προσωπικές ή οικογενειακές φιλοδοξίες (ένας, λένε, δέχτηκε
να γίνει υπουργός για να δώσει μια τελευταία χαρά στην ετοιμοθάνατη
γριά μητέρα του γιατί την είχε φάει το μαράζι που ο γιος της είχε
γεράσει βουλευτής), οι φανατικοί πατριώτες κι εθνικόφρονες φυγάδευσαν
περιουσίες ολόκληρες στο εξωτερικό με την βοήθεια των αλληλοκα-
θρεφτιζόμενων καθεστώτων που ορισμένοι απ’ αυτούς τα κρατούσαν με τα
λεφτά τους και τις διασυνδέσεις τους στην εξουσία, (…) οι κυβερνήσεις
διαδέχονταν η μια την άλλη μ’ έναν πυρετώδη ρυθμό αλληλουχίας αποτυχιών,
εγκλημάτων κι αναρίθμητων μορφών ανικανότητας που έφτανε στα όρια της
πνευματικής παραλυσίας, φρενιασμένοι οπαδοί πεθαμένων πολιτικών αρχηγών
τούς έβγαλαν απ’ τους τάφους τους και κρατώντας τους ψηλά μέσα στα
λασπωμένα φέρετρά τους, τους περιέφεραν στους δρόμους ζητώντας με
εξτρεμιστικά συνθήματα την επαναφορά τους στην ενεργό πολιτική γιατί
υποστήριζαν πως μόνο αυτοί θα γλίτωναν την χώρα απ’ την ολοκληρωτική της
εξαφάνιση, (…)
από το ΠΕΘΑΙΝΩ ΣΑΝ ΧΩΡΑ του Δημήτρη Δημητριάδη (1978)
Εκδόσεις ΣΑΙΞΠΗΡΙΚόΝ, Θεσσαλονίκη 2010
Butthole Surfers, Strangers Die Everyday, by NightmareInMoloch
Butthole Surfers, Strangers Die Everyday, by NightmareInMoloch
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου