V.I. Lenin-Για το κράτος
V.I. Lenin
Για το κράτος (1919)
Μτφρ.: Νίκος Μανωλόπουλος
Απ' το Etienne Balibar, Για τη δικτατορία του προλεταριάτου, εκδ. Οδυσσέας.
Επιλογές αποσπασμάτων: Αντώνης, RD.
[...] [Πολλοί] προσπαθούν να
οικοδομήσουν συχνά μια πολύπλοκη θερία, στηριζόμενοι σε έννοιες και
επιχειρηματολογίες ιδεολογικού και φιλοσοφικού χαρακτήρα, μια θεωρία
βάσει της οποίας το κράτος θα ήταν κάτι το θείο, το υπερφυσικό, δεν ξέρω
ποια ζωογόνα δύναμη της ανθρωπότητας, που παρέχει ή πρέπει να παρέχει
στους ανθρώπους, κάτι που δεν έχει τίποτε το ανθρώπινο, που έρχεται σε
αυτήν από τα έω, μια δύναμη τελικά θείας καταγωγής.
[...]
Η θεωρία του κράτους χρησιμεύει
στο να δικαιολογεί τα κοινωνικά προνόμια, να δικαιολογεί την
εκμετάλλευση, να δικαιολογεί την ύπαρξη του καπιταλισμού.
[...]
Αν κάνουμε μια αφαίρεση των
θρησκευτικών δογμάτων, των υπεκφυγών, των φιλοσοφικών συστημάτων, των
διαφόρων γνωμών των αστών διανοουμένων και αν θέλουμε πράγματι να
προχωρήσουμε στο βάθος των πραγμάτων, θα δούμε ότι το κράτος κατέληξε
ακριβώς σε ένα μηχανισμό διακυβέρνησης που ξεκόπηκε από την κοινωνία.
Μόνο όταν εμφανίζεται αυτή η ειδική ομάδα ανθρώπων της οποίας η μόνη
λειτουργία είναι η διακυβέρνηση, και που για αυτό έχει ανάγκη από ένα
ειδικό καταναγκαστικό μηχανισμό --φυλακές, ειδικά στρατιωτικά
αποσπάσματα, στρατιωτικά σώματα, κλπ-- προκειμένου να καταπιέσει βίαια
τη θέληση των άλλων, τότε εμφανίζεται το κράτος.
[...]
Ο νόμος προστατεύει τους πάντες
στον ίδιο βαθμό: προστατεύει την ιδιοκτησία αυτών που την έχουν από
κάθε μαζική απόπειρα αυτών που δεν την έχουν, που δεν έχουν παρά τα
χέρια τους και που σιγά σιγά πέφτουν στη μιζέρια, καταστρέφονται, και
γίνονται προλετάριοι. Τέτοια είναι η καπιταλιστική κοινωνία.
[...]
Και αυτή η κοινωνία, βασισμένη
στην ατομική ιδιοκτησία, στη δύναμη του κεφαλαίου, στην πλήρη εξάρτηση
όλων των εργατών και των φτωχών φιλόπονων μαζών των χωρικών, αυτή η
κοινωνία λέω, διακηρύσσε ότι η κυριαρχία της ήταν θεμελιωμένη στην
ελευθερία. Παλεύοντας ενάντια στον τιμαριωτισμό, διακήρυσσε ελεύθερη
κάθε ιδιοκτησία και ήταν ιδιαίτερα περήφανη που το κράτος είχε, ας
πούμε, πάψει να είναι ταξικό κράτος.
Άρα, το κράτος παρέμενε μια
μηχανή που βοηθάει τους καπιταλιστές να υποτάσσουν τους φτωχούς χωρικούς
και την εργατική τάξη, εξωτερικά όμως είναι ελεύθερο. Διακηρύσσει την
καθολική ψηφοφορία, δηλώνει με το στόμα των ζηλτών του, των δικηγόρων
του, των σοφών του και των φιλοσόφων του ότι δεν είναι ταξικό κράτος.
Ακόμα και σήμερα, όταν οι Σοσιαλιστικές Σοβιετικές Δημοκρατίες έχουν
αρχίσει την πάλη ενάντι σε αυτό, μας κατηγορούν ότι παραβιάζουμε την
ελευθερία, ότι οικοδομούμε ένα κράτος θεμελιωμένο στον εξαναγκασμό, στην
καταστολή των με από τους δε, ώστε να αντιπροσωπεύουν αυτοί, το
δημορκατικό κράτος, το κράτος όλου του λαού. Και σήμερα, την ώρα που η
σοσιαλιστική επανάσταση έχει αρχ΄σιε σε ολόκληρο τον κόσμο, που η
επανάσταση θριαμβεύει σε μερικές χώρες, που η μάχη ενάντια στο παγκόσμιο
κεφάλαιο βρίσκεται σε παροξυσμό, το ζήτημα του κράτους απέκτησε
υπερβολική σπουδαιότητα, έχει γίνει, θα μπορούσαμε να πούμε, το πιο
νευραλγικό ζήτημα· είναι στην καρδιά όλων των πλατιών προβλημάτων, όλων
των πολιτικών μερίδων της εποχής μας.
[...]
Όποιες και αν είναι οι μορφές
που περιβλήθηκε η δημοκρατία, και αν ακόμα υπήρξε η πιο δημοκρατική, αν
είναι μια αστική δημοκρατία, όσο υπάρχει ατομική ιδιοκτησία της γης, των
εργοστασίων και των βιοτεχνών, όσο το ιδιωτικό κεφάλαιο κρατάει όλη την
κοινωνία σε μισθωτή δουλεία, με άλλα λόγια, όσο δεν πραγματοποιείται
αυτό που διακηρύσσει το πρόγραμμα του κόμματός μας και το σοβιετικό
Σύνταγμα, αυτό το κράτος είναι μια μηχανή που επιτρέπει σε μερικούς να
καταπιέζουν τους άλλους. Και αυτή τη μηχανή θα την ξαναβάλουμε στα χέρια
της τάξης που οφείλει να ανατρέψει την δύναμη του κεφαλαίου. Θα
απορρίψουμε όλες τις παλιές προλήψεις, σύμφωνα με τις οποίες το κράτος
είναι η γενική ισότητα.
Δεν είναι παρά μια παγίδα·
εφόσον υπάρχει εκμετάλλευση, η ισότητα είναι αδύνατη. Ο μεγάλος
γαιοκτήμονας δεν μπορεί να είναι το ίσο του εργάτη, ούτε ο πεινασμένος
του χορτάτου. Αυτός ο μηχανισμός, που ονομάζεται κράτος, που εμπνέει
στους ανθρώπους έναν υπερευλαβή σεβασμό, με την πίστη στους παλιούς
μύθους, κατά τους οποίους το κράτος είναι η εξουσία όλου του λαού -- ο
προλετάριος το απορρίπτει και λέει: είναι ένα ψέμμα αστικό. Αυτή τη
μηχανή την έχουμε κλέψει από τους καπιταλιστές, την έχουμε κυριέψει. με
αυτή τη μηχανή, ή με αυτό το ρόπαλο, θα αφανίσουμε κάθε εκμετάλλευση και
όταν δεν θα έχει μείνει πια στη γη καμία δυνατότητα εκμετάλλευσης του
άλλου, όταν δεν θα έχει μείνει πια ούτε γαιοκτήμονας, ούτε
εργοστασιάρχης, όταν δεν θα υπάρχουν πια παραχορτασμένοι από τη μια
μεριά και πεινασμένοι από την άλλη, όταν αυτό θα έχει γίνει αδύνατο,
τότε μόνο θα βάλουμε αυτή τη μηχανή στα παλιοσίδερα. Τότε, δεν θα
υπάρχει πια κράτος, δεν θα υπάρχει πια εκμετάλλευση. Αυτός είναι ο
στόχος του κομμουνιστικού μας κόμματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου