Μικρή, πικρή ιστορία διαλεκτικής αντιστροφής.. ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ Radical Desire (το καλό να λέγεται)

Μικρή, πικρή ιστορία διαλεκτικής αντιστροφής

Κάποτε, πριν 70 περίπου χρόνια, οι Έλληνες ήταν ένας πολύ φτωχός λαός. Στην περίοδο της κατοχής πείνασαν πραγματικά. Είπαν το ψωμί ψωμάκι. Και κάποιοι απ' αυτούς --μερικοί μικρά παιδιά-- πέθαναν από ασιτία. Κι όμως, στην ίδια αυτή περίοδο ακραίας ένδειας, βρέθηκαν αρκετοί που σπίτωσαν και περιέθαλψαν αλλοεθνείς και αλλόθρησκους, γλιτώνοντάς τους απ' τα χέρια του κατακτητή.

Όταν τέλειωσε ο πόλεμος, και όταν, χρόνια μετά, έφτιαξαν τα πράγματα σχετικά, κάποιοι Έλληνες είπαν ότι αυτό που έγινε τότε ήταν πολύ σπουδαίο. Ηρωικό. Φτιάξανε τραγούδια και ποιήματα που συγκινούσαν τους άλλους Έλληνες, και τους έκαναν να αισθάνονται περήφανοι για τη φτώχεια τους και για την αντίστασή τους στο κακό.

Σιγά-σιγά όμως, αυτό που έμενε δεν ήταν αυτή καθαυτή η πράξη υπέρβασης, η πράξη που σε κάνει άνθρωπο, αλλά το ποιοι την έκαναν. Το γεγονός ότι ήταν Έλληνες. Και αυτό ειπώθηκε ξανά και ξανά, και τόσο πολύ και τόσο πλατιά, που στο τέλος έγινε συνώνυμο της πράξης. Και στο τέλος, αυτό που έμεινε ήταν ότι οι Έλληνες ήταν για κάποιο λόγο άτρωτοι στην αδικία, και στο δόλωμα του χρήματος και της εύκολης ζωής, ότι ήταν φτιαγμένοι για ηρωισμούς από πάντα, ότι ήταν θέμα φύσης της φυλής.

Και μετά ήρθαν χρόνια όπου οι Έλληνες έπαψαν να είναι φτωχοί, αλλά δεν έπαψαν να διαβάζουν τα ποιήματα και να λένε τα τραγούδια, και καθώς αποκοβότανε το ένα από το άλλο, τα ποιήματα και τραγούδια έγιναν ένας τρόπος να τρώνε χωρίς ενοχή, με ψυχές ανάλαφρες, ως άνθρωποι δικαιωμένοι από την ιστορία και υπεράνω κακού.

Μετά ήρθαν άλλοι φτωχοί, φτωχοί όπως ήταν κάποτε οι Έλληνες, και αυτούς οι Έλληνες τους εκμεταλλεύτηκαν αλλά συνέχιζαν να διαβάζουν τα ποιήματα και να ακούνε τα τραγούδια σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα ποτέ.

Στο τέλος ξαναγίνανε φτωχοί οι Έλληνες, όχι όσο φτωχοί ήταν πριν, πολύ λιγότερο στην πραγματικότητα από όσο ήταν πριν, αλλά τους αλλόθρησκους και τους αλλοεθνείς δεν τους ήθελε πια σχεδόν κανείς, και σχεδόν κανείς δεν μίλαγε πια για το πόσο σπουδαίο και ηρωικό ήταν αυτό που έκαναν κάποιοι από τους προγόνους του παλαιότερα.

Στο κάτω-κάτω, συμφωνούσαν και αρκετοί από αυτούς που έγραψαν τα τραγούδια και τα ποιήματα: Τούτου του είδους τα πράγματα που κάνανε οι παλιοί ήταν απαλλαγές αιώνιες για όσα θα έκαναν οι απόγονοί τους. Και αφού ο Έλληνας παλιά ήταν φτωχός και αλληλέγγυος, δικαιολογούνταν τώρα που ήταν λιγότερο φτωχός να ξεσπάει κάπου-κάπου και αυτός στους φτωχότερους απ' αυτόν. Και αν ο πρώτος ενέπνευσε τα τραγούδια και τα ποιήματα, ο δεύτερος δικαιούται να κάνει πως ξέρει για τι μιλάνε, ακόμα κι αν πράττει τα αντίθετα. Αυτό είπαν μερικοί από αυτούς που τα έγραψαν, και οι υπόλοιποι συμφώνησαν, γιατί η σχέση τους με την αριστερά είχε πια γίνει σχέση μεταφυσική.