ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ :
Βγαίνοντας από τη Βηθανία για να επιστρέψει στην Ιερουσαλήμ, λέει ο Μάρκος, ο Ιησούς πείνασε. «Και ιδών συκήν από μακρόθεν έχουσαν φύλλα», την πλησίασε μήπως βρει κάτι να φάει. Φτάνοντας όμως κοντά στο δέντρο είδε πως πάνω του υπήρχαν μόνο φύλλα, όχι σύκα. Και τότε, με απροσδόκητη οξύτητα, την καταράστηκε να μην ξανακαρπίσει: «μηκέτι εκ σου εις τον αιώνα μηδείς καρπόν φάγοι». Οτι ακόμα και ο γλυκύς Ιησούς οργιζόταν το γνωρίζουμε από τα Ευαγγέλια, από την επίθεσή του κατά των εμπόρων στον Ναό, αλλά και από τον «ταλανισμό» των Φαρισαίων, το φραστικό μαστίγωμά τους.Μολαταύτα, το ξάφνιασμα παραμένει. Είναι σαν να υποχωρεί εδώ από τη θεανδρική φύση του Χριστού τόσο η θεϊκή (ως Θεός, γνώριζε φυσικά ότι η συκιά δεν είχε καρπό, δεν χρειαζόταν να την πλησιάσει για να το διαπιστώσει) όσο και η ανθρώπινη: Ανάμεσα στους ταπεινούς έζησε ο Ιησούς, ψαράδες κι αγρότες, ήξερε λοιπόν αυτό που καταγράφει ο Μάρκος, ότι δεν ήταν ο καιρός που καρπίζουν οι συκιές («ου γαρ ην καιρός σύκων»), δεν ήταν καλοκαίρι αλλά άνοιξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου