Μνήμη
αποσπασμα
''..Διάβασα κάπου πως τις μνήμες, όταν τις θάβεις στα βάθη του
μυαλού σου, είναι σαν τα πτώματα που σιγά-σιγά αποσυντίθενται. Κάποια στιγμή,
εκεί που δεν το περιμένεις, θα ανοίξεις την καταπακτή του μυαλού σου και θα
βρεις εντός του τα πάντα μολυσμένα από τη δυσοσμία και τη σαπίλα τους. Οι μνήμες,
λέει, θέλουν θρήνο, κηδεία και μνημόσυνα για να αναπαυτούν, θέλουν χρόνο και
υπομονή, αντοχή και θάρρος για να ξεχαστούν, να σβήσουν ή να αλλάξουν σχήμα και
όψη. Ποίος έχει χρόνο γι’ αυτά σήμερα; Ποίος είναι αρκετά δυνατός για να αναλωθεί
σε τέτοιους ηρωισμούς; Το παράχωμα και η τσαπατσουλιά είναι πιο εύκολα, μα
δυστυχώς, όχι το ίδιο αποτελεσματικά.
Αναθεματισμένες μνήμες. Αλλάξατε σχήμα, μα η δυσοσμία σας δεν
λέει να υποχωρήσει, πληγώνει το ίδιο τις αισθήσεις, όπως όταν ήσασταν ακόμη
παρόν. Όποια ταμπέλα και να σας κρεμάσω δεν σας ξεγελάω. Όποια χροιά και να σας
δώσω, δεν αλλάζετε χρώμα και γεύση. Θα κάνετε του κεφαλιού σας, θα πάτε όπου
θέλετε, θα αλωνίσετε στο χώρο και στο χρόνο και θα θρονιαστείτε, όπως πάντα, σε
λάθος σημείο.
Έχει πλάκα τελικά αυτή η ζωή. Βγάζει γέλιο ο πόλεμος που
μαίνεται μέσα στα κεφάλια μας, καθώς τραβάμε τον εαυτό μας απ’ το γιακά, του
ρίχνουμε χαστούκια και απειλές για να τον συνετίσουμε, να τον κάνουμε να δει τα
σημαντικά, να τον πάρουμε μαζί μας οικειοθελώς, και όχι σαν κανένα μωρό που το
σέρνει ο γονιός του απ’ το χέρι. Έχει μια αίσθηση σαδιστικής γελοιότητας η
διαμάχη που εξελίσσεται μέσα μας καμιά φορά, όταν το σωστό και το λάθος συνομιλούν
φωναχτά, προτάσσοντας το καθένα ετοιμόρροπα, γεμάτα υποκειμενικότητα,
επιχειρήματα....''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου