Κυριακή, 30 Ιανουαρίου 2011
Οι "ικέτες" της Αθήνας και του Παρισιού
| Το γαλλικό προηγούμενο με την απεργία πείνας 300 μεταναστών σε χώρο ασύλου | |
Του Δημήτρη Ψαρρά
Στις 28 Ιουνίου 1996 τριακόσιοι
μετανάστες χωρίς χαρτιά από την Αφρική (κυρίως από το Mάλι και τη
Σενεγάλη) εισέβαλαν στην εκκλησία του Παρισιού Σεν Μπερνάρ και
ξεκίνησαν απεργία πείνας με αίτημα τη νομιμοποίηση της παρουσίας τους
στη Γαλλία. Είχε προηγηθεί η προσπάθειά τους να εγκατασταθούν στο άσυλο
μιας άλλης εκκλησίας, της Σεν Αμπρουάζ, τρεις μήνες νωρίτερα. Από κει
εκδιώχτηκαν με επέμβαση της αστυνομίας, στην οποία παρέδωσε τα κλειδιά
της εκκλησίας ο ιερέας της με την εντολή του καρδινάλιου Λούστιγκερ.
Στη συνέχεια, οι 300 μετανάστες κατέφυγαν σε άλλα σημεία του Παρισιού
(ένα γυμνάσιο και δυο εγκαταλειμμένες αποθήκες), αλλά και από κει τους
έδιωξε η αστυνομία. Η υπόθεση πήρε μεγάλες διαστάσεις στα γαλλικά μέσα
ενημέρωσης και εκδηλώθηκε μαζικό κύμα συμπαράστασης. Ετσι η εγκατάστασή
τους στην εκκλησία Σεν Μπερνάρ αντιμετώπισε την ανοχή των αρχών.
Επί δύο μήνες συνεχιζόταν η απεργία
πείνας, ενώ η γαλλική κυβέρνηση υποσχόταν ότι αν οι απεργοί υποχωρήσουν
τότε θα εξεταστούν θετικά τα αιτήματά τους. Κάτω, όμως, από την πίεση
του Λεπέν και του ακροδεξιού Τύπου, ο τότε πρόεδρος Σιράκ και ο
πρωθυπουργός Ζιπέ αποφάσισαν τελικά τη βίαιη επέμβαση της αστυνομίας
στην εκκλησία. Σχεδόν 1.500 άνδρες των γαλλικών ΜΑΤ (CRS) συμμετείχαν
σε μια τεράστια επιχείρηση την αυγή της 23ης Αυγούστου 1996. Πρώτα
διέλυσαν τους διαδηλωτές που ήταν συγκεντρωμένοι γύρω από την εκκλησία
και στη συνέχεια έσπασαν την πόρτα του Σεν Μπερνάρ με τσεκούρι και
συνέλαβαν τους "ικέτες"-μετανάστες.
Οι περισσότεροι απεργοί πείνας
εκδιώχτηκαν από τη Γαλλία με τη βία, παρά τις υποσχέσεις που είχαν
λάβει. Η γαλλική κοινωνία την κρίσιμη ώρα βρέθηκε διχασμένη και η
κυβέρνησή της επέλεξε να ακολουθήσει τη γραμμή που υποδείκνυε ο Λεπέν.
Αλλά ο αγώνας των μεταναστών του Σεν Μπερνάρ -που μέχρι σήμερα
αποτελούν σύμβολο για το αντιρατσιστικό κίνημα σε όλη την Ευρώπη- δεν
πήγε χαμένος. Το κίνημα αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε γύρω από την
εκκλησία λειτούργησε ως ασπίδα για να αποκρουστούν -προσωρινά βέβαια-
οι σκληρότερες νομοθετικές προβλέψεις του περιβόητου νόμου Πασκουά για
το άσυλο και τη μετανάστευση.
Δεν είναι δύσκολο να μεταφέρει κανείς στην ελληνική πραγματικότητα τα διδάγματα αυτής της ιστορίας:
- Δεν έχουν ανάγκη από "υποκινητές" οι μετανάστες για να οδηγηθούν σ΄ αυτές τις οριακές μορφές αγώνα. Απλά το μόνο τους όπλο είναι η ίδια η ζωή τους. - Η εκδίωξη των απεργών πείνας από ένα σημείο της πόλης σε ένα άλλο δεν μειώνει την αγωνιστική τους διάθεση. - Κανείς στη Γαλλία δεν υπέδειξε ως "λύση" την κατάργηση του ασύλου στις εκκλησίες. Ούτε καν ο Λεπέν. - Μέχρι και σήμερα, η βάρβαρη εισβολή των CRS στην εκκλησία αποτελεί στίγμα για τη γαλλική πολιτική τάξη. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου