149. Παζλ

149. Παζλ

Απ' το Through the Loophole.
RD (Αντώνης)
---

Αν σε ένα σετ κομματιών παζλ υπήρχε ένα κομμάτι το οποίο αντί να φέρει την σωστή, δυσδιάκριτη εικόνα του ενός χιλιοστού, ας πούμε, της πραγματικής, έφερε σε σμίκρυνση την εικόνα του όλου, τότε θα ήταν το μοναδικό κομμάτι που θα ήταν σφαλερό και άχρηστο. Γιατί το κομμάτι με την εικόνα του όλου δεν θα ταίριαζε πραγματικά με κανένα από τα κομμάτια των οποίων το συνταίριασμα δημιουργεί το όλο.

Αυτό σημαίνει ότι αυτός που εντοπίζει την εικόνα της ολότητας στη μερικότητα κινδυνεύει να εγκαταλείψει πρόωρα την προσπάθεια να φτιάξει την εικόνα της ολότητας. Ή αλλιώς, ότι η αλήθεια που εκφέρεται από τη μερικότητα είναι ψεύδος. Και αντιστρόφως, ότι μόνο η ανάδειξη του ψεύδους σε κάθε μερικότητα υπηρετεί τον σκοπό της αλήθειας. Για αυτόν που σκέφτεται διαλεκτικά, η κρυφή αλήθεια που οι άλλοι ανακαλύπτουν κάτω από τα μερικά φαινόμενα είναι ήδη ψεύδος, γιατί το ψεύδος δεν είναι παρά η ίδια η μερικότητα.

Αυτές οι αινιγματικές σκέψεις δεν είναι όσο αινιγματικές φαίνονται. Στην πρόσφατη συζήτηση για το εφοπλιστικό πάρτι στο "Αβέρωφ", οι ανοιχτά εξαπατημένοι και εξαπατώντες προσέφυγαν σε άλλες φορές γραφικές και άλλες φορές υποκριτικές κορώνες για προσβολή σε ένα εθνικό σύμβολο. Οι περισσότερο εκλεπτυσμένοι κατέδειξαν την εξαπάτηση των πρώτων. Αλλά με τη σειρά τους εξαπατώνται, όπως οι υποψιασμένοι ντετέκτιβ του Έντγκαρ Άλαν Πο, που ποτέ δεν ανακαλύπτουν το προφανές ακριβώς γιατί ψάχνουν το μύχιο και το κρυφό: το ψέμμα των συναισθημάτων που εκμεταλλεύτηκαν τα μήντια είναι η στρεβλωτικά μερική εικόνα μιας αλήθειας. Είναι ο τρόπος, ποτισμένος από την μνησικακία, με τον οποίο τα ίδια αυτά υποκείμενα προσπαθούν να κωδικοποιήσουν για τον εαυτό τους μερικά την αλήθεια: το κεφάλαιο, ο μονοκράτορας κάθε αξίας, δεν έχει αξίες, και δεν μπορεί να διακρίνει ανάμεσα σε αξίες. Το κεφάλαιο είναι από τη φύση του βέβηλο, καταστροφέας κάθε τι του σεπτού ή ιερού. Αλλά αυτή είναι ακριβώς η υπόσχεση ελευθερίας που περιέχει, η υπόσχεση την οποία δίνει μέσα στις ίδιες τις συνθήκες σκλαβιάς που δημιουργεί. Η ουτοπική υπόσχεση του κεφαλαίου είναι αυτή που το ίδιο το κεφάλαιο προδίδει καθώς αυτο-μυθοποιείται, καθώς μεταμορφώνεται στον μεγαλύτερο μύθο όλων: η απελευθέρωση απ' τον μύθο. Αυτός που απολαμβάνει της βέβηλης δύναμης του κεφαλαίου είναι ταυτόχρονα Προμηθέας και Μίδας, φορέας της υπόσχεσης, θύμα εγκλωβισμού σε μια υπόσχεση που έγινε κατάρα. Και αυτός που τον φθονεί τον φθονεί από τη θέση ενός Προμηθέα που οι Θεοί του ξανάκλεψαν τη φλόγα, κι ενός Μίδα που νιώθει καταδικασμένος από την ανάστροφη μοίρα: ολόγυρά του βλέπει διαρκώς χρυσό, αλλά στα χέρια του, όταν πάει να ακουμπήσει, μένει μόνο αέρας.

Αναρτήθηκε από Αντωνης