Με αυτή την έννοια η παρέμβαση σε σχέση με τις χρηματαγορές είναι πάντα θέμα δοσολογίας. Μπορούμε να φανταστούμε ένα συνεχές που αρχίζει από την απόφαση Tρισέ, περνάει στη φορολόγηση χρηματοπιστωτικών συναλλαγών όπως πρότεινε ο James Tobin, συνεχίζει με περιορισμούς στις κινήσεις κεφαλαίου και φτάνει μέχρι την κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Για όλες αυτές τις παρεμβάσεις θα υπάρχουν πολλά τεχνικά ζητήματα, και ζητήματα αποτελεσματικότητας. Ένας άλλος συσχετισμός δυνάμεων που θα θέλει το χρηματοπιστωτικό σύστημα να παίξει έναν πολύ διαφορετικό ρόλο, να εξυπηρετήσει τις ανάγκες των πολλών, οφείλει να μην το ξεχνά αυτό. Αλλά η ιδεολογία της φυσικότητας των αγορών, ως μια εξωτερική δύναμη πάνω από εμάς που μας επηρεάζει χωρίς να μπορούμε να την επηρεάσουμε, έχει δημιουργήσει πολλά εμπόδια για τη στρατηγική της αριστεράς. Δεν είναι πάντα εύκολο να αντιμετωπίσεις μια ιδεολογία αποκλειστικά στο πεδίο της ιδεολογίας. Γι' αυτό η πράξη του Tρισέ έχει τόση σημασία. Αναδεικνύει πρακτικά ότι δεν αντιμετωπίζουμε ένα φυσικό φαινόμενο που δεν σηκώνει πολιτικές παρεμβάσεις. Και αυτό εν δυνάμει μπορεί να παίξει μεγαλύτερο ρόλο αποδόμησης της φιλελεύθερης πολιτικής οικονομίας από χιλιάδες ιδεολογικά κείμενα δικά μας. Και γι' αυτό του οφείλουμε ένα ευχαριστώ.

Ο Tρισέ, ο Γκράμσι και η φιλελεύθερη οικονομία