http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=69025460,83199028,91024820,96957236
αποσπασμα :
''Υπάρχει, άραγε, «χρήσιμη» πολιτική βία, ακόμα κι αν είναι δολοφονική; Το ερώτημα στρέφεται προς τις πολιτικές δυνάμεις και τα μέσα ενημέρωσης που θεώρησαν ανάξια λόγου την τυφλή απόπειρα με χειροβομβίδα στο «Στέκι Μεταναστών», στο κέντρο της Αθήνας.
Πριν από λίγες μέρες επιχειρήθηκε στο κέντρο της Αθήνας η πιο δολοφονική τυφλή απόπειρα των τελευταίων δεκαετιών.
''Υπάρχει, άραγε, «χρήσιμη» πολιτική βία, ακόμα κι αν είναι δολοφονική; Το ερώτημα στρέφεται προς τις πολιτικές δυνάμεις και τα μέσα ενημέρωσης που θεώρησαν ανάξια λόγου την τυφλή απόπειρα με χειροβομβίδα στο «Στέκι Μεταναστών», στο κέντρο της Αθήνας.
Πριν από λίγες μέρες επιχειρήθηκε στο κέντρο της Αθήνας η πιο δολοφονική τυφλή απόπειρα των τελευταίων δεκαετιών.
....ευτυχώς η χειροβομβίδα που ρίχτηκε στο κτίριο της οδού Τσαμαδού στα Εξάρχεια (όπου στεγάζεται το Στέκι Μεταναστών και το Δίκτυο για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα) δεν πέρασε στο εσωτερικό του κτιρίου, όπου διεξαγόταν ανοιχτή συζήτηση για τους αντιρρησίες συνείδησης. Η πρόθεση, όμως, του δράστη (καλύτερα: των δραστών) ήταν σαφής.
Η ενέργεια αυτή μπορεί να συγκριθεί μόνο με τις τυφλές βομβιστικές ενέργειες των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης και κυρίως την επίθεση στον κινηματογράφο «Ελλη», που προκάλεσε τον τραυματισμό 18 θεατών στις 10/3/78 (βλ. «Ιός» 29/9/02, «Η ξεχασμένη τρομοκρατία»).
Τις ενέργειες εκείνες σχεδίασαν νεοφασιστικές ομάδες της μεταπολιτευτικής περιόδου, σε μια τελευταία προσπάθεια να ανατρέψουν το κλίμα εκδημοκρατισμού της χώρας και να εξασφαλίσουν τα «κεκτημένα» των χουντικών μηχανισμών. Σε μεγάλο βαθμό ήταν εμπνευσμένες από τη δράση των ιταλών ομοφρόνων τους που οδήγησε στα μολυβένια χρόνια της ιταλικής δημοκρατίας και, σε συνδυασμό με την έκρηξη της ένοπλης οργανωμένης βίας, προετοίμασε με τον καλύτερο τρόπο την απαξίωση του πολιτικού συστήματος που άνοιξε το δρόμο στην εποχή του Σίλβιο Μπερλουσκόνι.
Σημείο εκκίνησης της σκοτεινής αυτής περιόδου της σύγχρονης ιταλικής ιστορίας ήταν η βόμβα στην Piazza Fontana του Μιλάνου. Η βόμβα που είχε τοποθετηθεί στις 12 Δεκεμβρίου 1969 στην Εθνική Αγροτική Τράπεζα έσκασε νωρίς το απόγευμα και σκότωσε 16 πολίτες, ενώ τραυματίστηκαν άλλοι 88. Ακολούθησε σειρά βομβιστικών ενεργειών σε όλη τη χώρα, με αποκορύφωμα την έκρηξη στο σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνια, τον Αύγουστο του 1980, που προκάλεσε το θάνατο 85 ανθρώπων και τον τραυματισμό εκατοντάδων άλλων.
Η ιστορία διδάσκει
Ακόμα και σήμερα δεν έχουν πλήρως διαλευκανθεί οι υποθέσεις αυτές. Οι δράστες του μακελειού στην Μπολόνια δεν έχουν ακόμα εντοπιστεί. Γνωρίζουμε, όμως, τον ιδιαίτερο ρόλο που έπαιξαν σε αυτές τις ενέργειες οι διασυνδέσεις των ακροδεξιών ομάδων της Ιταλίας με την αστυνομία και το στρατό, κάτω από την καθοδήγηση των μυστικών υπηρεσιών. Ηταν η περίοδος της «στρατηγικής της έντασης» που επιλέχθηκε στη γειτονική χώρα από το κυρίαρχο τμήμα της πολιτικής τάξης, ως απαραίτητη για να αντιμετωπιστεί η άνοδος της αριστεράς. Ειδικά η επίθεση στην Piazza Fontana θεωρείται ότι οργανώθηκε ως απάντηση στην απεργιακή έκρηξη του «θερμού φθινοπώρου» που προηγήθηκε.Κοινό στοιχείο στην αντιμετώπιση όλων αυτών των επιθέσεων στην Ιταλία της δεκαετίας του '70 ήταν ότι οι αρχές επιδίωξαν με κάθε θυσία να τις αποδώσουν σε συνωμοσίες ακροαριστερών ή αναρχικών ομάδων. Οι περισσότερες απ' αυτές τις κατηγορίες αποδείχτηκαν αυθαίρετες, αλλά η στόχευση των διωκτικών αρχών δεν στράφηκε παρά ελάχιστα προς την πλευρά των νεοφασιστικών ομάδων. .....''
Η ενέργεια αυτή μπορεί να συγκριθεί μόνο με τις τυφλές βομβιστικές ενέργειες των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης και κυρίως την επίθεση στον κινηματογράφο «Ελλη», που προκάλεσε τον τραυματισμό 18 θεατών στις 10/3/78 (βλ. «Ιός» 29/9/02, «Η ξεχασμένη τρομοκρατία»).
Τις ενέργειες εκείνες σχεδίασαν νεοφασιστικές ομάδες της μεταπολιτευτικής περιόδου, σε μια τελευταία προσπάθεια να ανατρέψουν το κλίμα εκδημοκρατισμού της χώρας και να εξασφαλίσουν τα «κεκτημένα» των χουντικών μηχανισμών. Σε μεγάλο βαθμό ήταν εμπνευσμένες από τη δράση των ιταλών ομοφρόνων τους που οδήγησε στα μολυβένια χρόνια της ιταλικής δημοκρατίας και, σε συνδυασμό με την έκρηξη της ένοπλης οργανωμένης βίας, προετοίμασε με τον καλύτερο τρόπο την απαξίωση του πολιτικού συστήματος που άνοιξε το δρόμο στην εποχή του Σίλβιο Μπερλουσκόνι.
Σημείο εκκίνησης της σκοτεινής αυτής περιόδου της σύγχρονης ιταλικής ιστορίας ήταν η βόμβα στην Piazza Fontana του Μιλάνου. Η βόμβα που είχε τοποθετηθεί στις 12 Δεκεμβρίου 1969 στην Εθνική Αγροτική Τράπεζα έσκασε νωρίς το απόγευμα και σκότωσε 16 πολίτες, ενώ τραυματίστηκαν άλλοι 88. Ακολούθησε σειρά βομβιστικών ενεργειών σε όλη τη χώρα, με αποκορύφωμα την έκρηξη στο σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνια, τον Αύγουστο του 1980, που προκάλεσε το θάνατο 85 ανθρώπων και τον τραυματισμό εκατοντάδων άλλων.
Η ιστορία διδάσκει
Ακόμα και σήμερα δεν έχουν πλήρως διαλευκανθεί οι υποθέσεις αυτές. Οι δράστες του μακελειού στην Μπολόνια δεν έχουν ακόμα εντοπιστεί. Γνωρίζουμε, όμως, τον ιδιαίτερο ρόλο που έπαιξαν σε αυτές τις ενέργειες οι διασυνδέσεις των ακροδεξιών ομάδων της Ιταλίας με την αστυνομία και το στρατό, κάτω από την καθοδήγηση των μυστικών υπηρεσιών. Ηταν η περίοδος της «στρατηγικής της έντασης» που επιλέχθηκε στη γειτονική χώρα από το κυρίαρχο τμήμα της πολιτικής τάξης, ως απαραίτητη για να αντιμετωπιστεί η άνοδος της αριστεράς. Ειδικά η επίθεση στην Piazza Fontana θεωρείται ότι οργανώθηκε ως απάντηση στην απεργιακή έκρηξη του «θερμού φθινοπώρου» που προηγήθηκε.Κοινό στοιχείο στην αντιμετώπιση όλων αυτών των επιθέσεων στην Ιταλία της δεκαετίας του '70 ήταν ότι οι αρχές επιδίωξαν με κάθε θυσία να τις αποδώσουν σε συνωμοσίες ακροαριστερών ή αναρχικών ομάδων. Οι περισσότερες απ' αυτές τις κατηγορίες αποδείχτηκαν αυθαίρετες, αλλά η στόχευση των διωκτικών αρχών δεν στράφηκε παρά ελάχιστα προς την πλευρά των νεοφασιστικών ομάδων. .....''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου