Για τον ερωτα την αγωνια και το εθνος ..Παλια σχολια

Μάρτιος 30, 2007 στο 3:12 μ.μ

Για τον ερωτα και την αγωνια
Amorosus semper est timorosus» γράφει ο Andrea Cappelano ,

δηλαδή, «φοβάται πάντα αυτός που αγαπά».

Και ο Μπαταιγ υποστηρίζει ότι ο ερωτισμός έχει στη βάση του την επιθυμία να ζούμε στην αβεβαιότητα, λες και αυτό που λειτουργεί βαθιά μέσα μας σαν ελατήριο και μας ωθεί στη διαιώνιση του είδους ,δεν είναι η επιθυμία για ευτυχία αλλά για αγωνία.

«Φαίνεται ΄λέει ο Μπαταιγ ότι η αγωνία συγκροτεί την ανθρωπότητα» .

Η κατάσταση της αγωνίας, δεν πρέπει να ταυτίζεται με την έννοια του φόβου. Ο φόβος είναι μια απάντηση σε μια ειδική απειλή, έχει ένα προσδιορισμένο αντικείμενο. Η αγωνία, ανακαλεί στον εαυτό τους βρεφικούς φόβους αποχωρισμού, το διάχυτο φόβο αποδοκιμασίας, παραλύει εν τέλει τον πυρήνα του εαυτού Η αγωνία, παραβλέπει το αντικείμενο, είναι μια κατάσταση διάχυτη πού κυματίζει ελεύθερα, πού εκδηλώνεται με συμπτωματικές αντιδράσεις πού έχουν ομιχλώδη μόνο σχέση με ό,τι αρχικά την προκάλεσε. ..

Όμως ποιο είδος αγωνίας υποβαστάζει τον έρωτα; Η αγωνία για την πιθανή απώλεια του αγαπημένου προσώπου υπονομεύει την κάθε ερωτική σχέση: Αγωνία γιατί« ανά πάσα στιγμή μπορεί να σε χάσω» Ο έρωτας είναι μια κατάσταση αγωνίας:απειλείται διαρκώς από, το τέλος του τον θάνατο του. Τι σημαίνει γα μας το να νιώσουμε ότι έχουν πάψει να μας αγαπούν; Είναι σαν να γινόμαστε ξαφνικά αόρατοι.

«Όταν χάσουμε τα μάτια που μας έχουν ποθήσει, τα χέρια που μας έχουν χαϊδέψει, το σώμα μας τότε περνάει στην αφάνεια , εκμηδενίζεται .» Και ,τη στιγμή της οριστικής απώλειας του έρωτα, (του χωρισμού)μπορεί να ισχύσει αυτό που λέει ο J.S Lec «Κοιταχτήκαμε στα μάτια . Εγώ είδα μόνο τον εαυτό μου, εκείνη είδε μόνο τον εαυτό της. »
Μάρτιος 30, 2007 στο 8:30 μ.μ
nik-athenian

@ΒουρκόλακαςΦαίνεται απόλυτα σωστή η διάκριση φόβου και αγωνίας. Κατά το φόβο έχουμε συνείδηση τι φοβόμαστε. Φόβο νιώθουμε μόνο σε εγρήγορση.Η αγωνία εμφανίζεται πιο συχνά σε κατάσταση ασυνείδητου. Δεν εξελίσεται στο ίδιο εγκεφαλικό τμήμα που εξελίσσεται η έλλογη σκέψη. Λεκτικά πολλές φορές τα μπερδεύουμε. Λέμε ότι αισθανόμαστε αγωνία ενώ εννοούμε φόβο για κάτι. Νευρικά πάντως δεν έχουν την ίδια εικόνα οι δύο καταστάσεις.Τώρα για τη σχέση της αγωνίας με τον έρωτα, τα έχει πει και ο μεγάλος βάρδος Τόλης Βοσκόπουλος.….Αγωνία με λαχτάρα να σε νοιάζομαιαγωνία δυστυχώς να σε μοιράζομαι….
Μάρτιος 30, 2007 στο 8:47 μ.μ
Βουρκόλακας

Αγωνία με λαχτάρα να σε νοιάζομαι αγωνία δυστυχώς να σε μοιράζομαι….

και υπάρχει ενα είδος ηδονής σ’ αυτήν την αγωνία ενα ”μ’ αγαπά …δεν μ’ αγαπά” που κάνει τον ερωτα να ειναι ερωτας (αλιωτικός απο το απλό σεξ ή από την αγάπη ).

Ετσι ο ερωτας -θυμίζει (ή ανακαλεί) τη σχεση του μωρού με τη μαμά του οπου το βρεφος ζει πραγματικά εντονα τον φοβο αφανισμου του -το αγχος αποχωρισμου- καθε φορά που η μαμά λειπει - και επιστρεφει.

Ο ερωτας θυμίζει κυριολεκτικά στον καθενα μας -ανακαλεί- αυτή την πρωταρχική σχεση βρεφους μητερας - γιαυτό και οι ερωτευμένοι χρησιμοποιυν μωρουδιστικες εκφρασεις - Μωρό μου!…

Τωρα …. και στον παθολογικο εθνικισμο -νομίζω υπάρχουν ομοιοτητες με την ερωτική σχεση -ανακατεμένες με ζηλεια ή φθόνο : εμένα αγαπά περισσοτερο η πατριδα (εθνος) και οχι τον αλλο αδελφο μου…..Παλιμπαιδισμοι ,γενικώς…..