Για την ιδιοτητα του Πολιτη σημερα

Για την ιδιοτητα του Πολιτη σημερα .
(απο το Βιβλίο:Οι Μεταμορφωσεις της Ταυτότητας,εθνος νεωτερικοτητα και εθνικιστικος λόγος )
—————————
Η ιδιότητα του πολίτη ενείχε στην νεωτερικότητα μια συνδήλωση ενεργούς συμμετοχής, πού ανήγαγε τον πολίτη σε υποκείμενο της πολιτικής και τον συνέδεε -μεσω του έθνους - με τη κρατική κυριαρχία.

Η ”δευτερη” νεωτερικότητα, προικίζει την έννοια της ιδιότητας του πολίτη, κυρίως με την ικανότητα επιλογής: Μετατοπίζει το περιεχόμενο της έννοιας στον ”υπεύθυνο πολιτη”, πού συνεκτιμά δεδομένα και ”σενάρια” και επιλέγει από την πλούσια ποικιλία των πολιτικών και πολιτισμικών ”lIfe -styles’

Από υποκείμενο της πολιτικής, το άτομο γίνεται θεατής και καταναλωτής

H ιδιότητα του πολίτη ως ενεργητική, συνεκτική, εσωτερικά δομημένη και ιεραρχημένη έννοια, υφίσταται και μια επιπλέον μεταμόρφωση στα κράτη που συμμετέχουν στην πορεία της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης

Η άμεση συμμετοχική, σωματική παρουσία, η ευκαιρία για πολιτική δράση και κυρίως η ανά-συγκρότηση των δικαιωμάτων χάρη σε μια συνεκτική δομή που θα καθιστά το άτομο υποκείμενο της πολιτικής ,δηλαδή ενεργό πολίτη, μοιάζουν να μην αγγίζουν τον υποθετικό Ευρωπαίο πολίτη. Το ιστορικά πρωτοφανές μέγεθος της Ε.Ε -αφήνει τα πολιτικά συμμετοχικά δεδομένα του μελλοντικού Ευρωπαίου πολίτη, ασυντόνιστα, μη ιεραρχημένα, σχεδόν άυλα, ενώ, αποσυνθέτει σιγά -σιγά τον συνεκτικό ιστό πού διατηρούσε την ιδιότητα του πολίτη αγκαλιασμένη, σχεδόν σωματικά ,με το οικείο , σχετικά μικρό εθνικό κράτος.

Η ιδιότητα του πολίτη, ως δυαδική έννοια, σημαίνει τη συμμετοχή στη δική σου κοινότητα αλλά και την ανοχή των άλλων κοινοτήτων.

Και αυτό το δεύτερο, η ανοχή, γίνεται σχεδόν αβάσταχτη στις συνθήκες της ύστερης νεωτερικότητας, της παγκοσμιοποίησης και των μεγάλων κρατικών μορφωμάτων. Γιατί οι κοινότητες πολλαπλασιάζονται διαρκώς ,έρχονται σε στενή συνάφεια και σύγκρουση, εγείρουν διαφορετικές και συχνά αντιφατικές απαιτήσεις πίστης .

Έτσι, συχνά το άτομο μπροστά στη διαρκή κατάσταση αμφιθυμίας, βρίσκει καταφύγιο στην ”κατασκευασμένη, ενεργητική ,συνειδητή εγκατάλειψη της αμφιβολίας” Εγκαταλείπει την ανοχή, πού σε συνθήκες διαρκούς αβεβαιότητας μοιάζει να μετατρέπεται σε κινούμενη άμμο, και βυθίζεται στη θαλπωρή της εθνικής ταυτότητας και του εθνικισμού, για να ανακουφισθεί κατά κάποιο τρόπο ή ένταση των διλημμάτων που αντιμετωπίζει.
Η σύγχρονη αναβίωση εθνικισμών και φονταμενταλισμών μοιάζει να σφραγίζεται από αυτή την –εκ των υστέρων – εγκατάλειψη.
Αλλά αυτή η παθητική και πολλές φορές υστερική εγκατάλειψη, αφαιρεί από τις ταυτότητες εκείνη την ενεργητική διάσταση που τις χαρακτήριζε, τις αποσυνδέει από την νεωτερική ηθική του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ου αιώνα..

Εν γένει, αυτή η απόσυρση θρυμματίζει την αισιόδοξη, εναρμονιστική ηθική πού ανέθρεψε τις γνωστές ταυτότητες, τόσο τις κοινωνικοπολιτικές, τις εθνικές ή τις πολιτικές όσο και την ατομική. Το ίδιο το άτομο κινδυνεύει να χάσει σήμερα τον θώρακα της προσωπικής του ταυτότητας, να συντριβεί στις συμπληγάδες των πάμπολλων, εναλλασσόμενων, αντιφατικών ταυτοτήτων.

------------------------------------------
”Η αγωνία προκαλείται από τόν πρόσφατο αποχωρισμό των δυο εννοιών πού ήσαν στη νεώτερη ελληνική ιστορία ,σφιχταγκαλιασμένες : της ιδιότητας του πολίτη και της εθνικής πίστης. Το διαζύγιο της εθνικής πίστης από την ιδιότητα του πολίτη -πού οφείλεται και στις αποδιαρθρωτικες και αναδιαρθρωτικές διαστάσεις της παγκοσμιοποίησης και στην Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση- , συν-πλέκεται και με την γενικότερη διάσταση ανάμεσα στον εργαλειακό ορθολογισμό και το συναίσθημα .Αυτοί όμως οι αποχωρισμοί ,αποσυνθέτουν με την σειρά τους την συνοχή της προσωπικής ταυτότητας.”

Απο το :
http://www.media.uoa.gr/sas/issues/5_issue/theodorid.html

http://pontosandaristera.wordpress.com/2007/11/13/5-11-2007/
βλ σχ 330, 331