Ο Vladimir Jankelevitch μας υπενθυμίζει τις δυσκολίες αυτού πού ο Καντ ονόμασε «κάθοδο στη κόλαση της γνώσης ΄του εαυτού » «πρέπει να πούμε, πως δεν βλέπουμε σχεδόν ποτέ τους ίδιους μας τους εαυτούς αντικειμενικά διότι σε όλες μας τις εικόνες αυτό το βλέμμα ΄το δικό μας βλέμμα΄ μας καταδιώκει , βλέμμα που κατά κάποιο τρόπο αποτελεί το στίγμα της ίδιας του της λειτουργίας, δηλαδή το στίγμα του υποκειμένου Είναι απολύτως αδύνατον να πει ένας άνθρωπος αυτό που σκέπτεται, ή μονάχα να το ξέρει, αν βλέπει τον εαυτό του να σκέπτεται » ενώ ο Friedrich Nietzsche την αυτοπαρατήρηση του εαυτού την περιγράφει ως ονειροπόληση πάνω στη ράχη ενός τίγρη.«Ας φαντασθούμε για λίγο τον εαυτό να κοιτά τον εαυτό του, την συνείδηση να αυτόπαρατηρείται. Εκείνη την φοβερή στιγμή του, στη φωτεινή του νύχτα ανακαλύπτει την αλήθεια του κενού του ,το αδιάκοπο χτυποκάρδι του ,τον ήχο του στομαχιού την αίσθηση του κρύου η της ζέστης τον πόνο του ,σωματικό η ψυχικό τα κλωθογυρίσματα των εντέρων ,τα τρεμουλιάσματα των ινών του σώματος του «Το κλειδί το πέταξε:κι αλίμονο στην ολέθρια εκείνη περιέργεια που κατάφερε να κοιτάξει κάποτε μέσα από μια σχισμή έξω και κάτω από το δωμάτιο της συνείδησης και που τώρα διαισθάνθηκε ότι ο άνθρωπος στηρίζεται στο άσπλαχνο, στο αδηφάγο, στο αχόρταγο ,στο δολοφονικό, μέσα στην αδιαφορία της αγνοίας του, ονειροπολώντας κατά κάποιο τρόπο πάνω στη ράχη ενός τίγρη»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου