Στον Θειο Ισιδωρα ::Οψεις του εαυτου)

Στον Θειο Ισιδωρα *
(Οψεις του εαυτου)

Στον Αρχαίο κόσμο η μέριμνα του εαυτού μας εντασσόταν στην αισθητική της ύπαρξης. Ο Φουκώ μας λέει πως για τους Έλληνες το φαγητό και η διατροφή είχαν πολύ μεγαλύτερη σημασία από το σεξ.« Στην αρχαιότητα η δουλειά πάνω στον εαυτό με την συνοδεύουσα αυστηρότητα της δεν επιβάλλεται στα άτομα μέσω του αστικού δικαίου ή της θρησκευτικής υποχρέωσης αλλά είναι μια επιλογή για την ύπαρξη την οποία κάνει το άτομο. Οι άνθρωποι αποφασίζουν από μόνοι τους αν θα φροντίσουν ή όχι τον εαυτό τους[….]δρούσαν με τέτοιο τρόπο για να δώσουν στη ζωή τους ορισμένες αξίες να αναπαράγουν ορισμένα παραδείγματα, να αφήσουν πίσω τους μια εξαιρετική φήμη να δώσουν την μεγαλύτερη δυνατή λάμψη στη ζωή τους. Ήταν θεμα να μετατρέψεις τη ζωή σου σε αντικείμενο για ένα είδος γνώσης, για μια τέχνη Ο χριστιανισμός αντικατέστησε την κλασσική άποψη με την ιδέα ενός εαυτού που πρέπει να αποκηρύξουμε:«Αυτό συνέβη όταν ο χριστιανισμός αντικατέστησε την ιδέα ενός εαυτού ο οποίος έπρεπε να δημιουργηθεί όπως ένα έργο τέχνης με την ιδέα ενός εαυτού τον οποίο έπρεπε να απαρνηθεί κανείς, επειδή η προσκόλληση στον εαυτό ήταν αντίθετη στη θέληση του Θεού »
Πως διαφέρει η χριστιανική από την αρχαία ασκητική αυτοκυριαρχίας :«Αφήστε με –λέει σε μια συνέντευξη του ο Φουκώ – να πάρω σαν παράδειγμα την περιπατική άσκηση που συνιστά ο Επίκτητος. Κάθε πρωί , ενώ κάνεις μια βόλτα στην πόλη, πρέπει να προσπαθείς να προσδιορίσεις απέναντι σε κάθε πράγμα (σε ένα κρατικό λειτουργό ή σε μια ωραία γυναίκα)τα κίνητρα σου, ανά εντυπωσιάζεσαι η παρασύρεσαι απ¨αυτό, η αν έχεις αρκετή αυτοκυριαρχία ώστε να μένεις αδιάφορος. Στον χριστιανισμό έχει κανείς το ίδιο είδος ασκήσεων , αλλά οι ασκήσεις αυτές χρησιμεύουν στο να ελεγχθεί η εξάρτηση του καθενός από τον Θεό. Θυμάμαι που βρήκα σε ένα κείμενο του 17ου αιώνα μια άσκηση που μου θύμιζε τον Επίκτητο:ένα νέος ιεροσπουδαστής, ενώ βαδίζει, κάνει ορισμένες ασκήσεις που δείχνουν με ποιο τρόπο δείχνει κάθε πράγμα την εξάρτιση του από τον θεό, που του επιτρέπουν να αποκρυπτογραφήσει την παρουσία της θειας πρόνοιας. Στην πρώτη περίπτωση , του Επίκτητου, κατά τη διάρκεια του περίπατου το άτομο βεβαιώνεται για την κυριαρχία του στον εαυτό του και δείχνει ότι δεν εξαρτάται από τίποτα . Στη δεύτερη περίπτωση ο ιεροσπουδαστής βαδίζει και μπροστά σε κάθε πράγμα που βλέπει ,λέει:«Α πόσο μεγάλη είναι η καλοσύνη του Θεού! Αυτός που τοκανε αυτό κρατάει όλα τα πράγματα στην εξουσία του και μαζί μ¨αυτά και μένα ». Ετσι υπενθυμίζει στον εαυτό του ότι είναι ένα τίποτα.»
Στην «Καλιφορνέζικη λατρεία του εαυτού»»-την κατά το Φουκώ πιο μοντέρνα εκδοχή της καλλιέργειας του εαυτού-«υποτίθεται ότι ανακαλύπτει κανείς τον αληθινό εαυτό του, τον αποσπά απ ¨ότι μπορεί να τον θολώσει η να τον αλλοτριώσει» ο εαυτός είναι κάτι που πρέπει να αποκρυπτογραφήσουμε και να τεκμηριώσουμε την αλήθεια του. κάποιος πρέπει να ανακαλύψει τον πραγματικό εαυτό του, να τον διαχωρίσει από οτιδήποτε πιθανόν τον μπερδεύει η τον αποξενώνει, να αποκρυπτογραφήσει την αλήθεια του χάρη στις επιστήμες της ψυχολογίας και της ψυχανάλυσης

σχ 364
http://pontosandaristera.wordpress.com/2007/11/13/5-11-2007/