• χρόνος-επικοινωνια και νεωτερικοτητα

• 
  • χρόνος-επικοινωνια και νεωτερικοτητα
• Ενεκεν τευχος 4… Καλοκαιρι 2006 μ τιτλο”Ταυτοτητες και Ξενοι”
• του Πέτρου Θεοδωριδη
• Αποσπασμα :
  
  ΕΝΕΚΕΝ τευχος 4 Ταυτοτητες σε Κρίση
  
  Στην παραδοσιακή κοινωνία η επικοινωνία γίνεται κυρίως προφορικά: Όταν επικοινωνώ προφορικά βλέπω τον συν-ομιλητή μου στον ίδιο χώρο. Βρίσκομαι μαζί του στον ίδιο χρόνο. Ετσι στην παραδοσιακή κοινωνία ο χώρος και ο χρόνος σχεδόν ταυτίζονταν. Ο χώρος θεωρείτο ”μερικός”, ”τοπικός”, δηλαδή ενσωματωμένος στη ζωή της κοινότητας Ο χρόνος στην παραδοσιακή κοινωνία θεωρείτο ”ταυτοχρονικός” δηλαδή δεν υπήρχε σαφής διάκριση παρελθόντος και μέλλοντος, καθώς –όπως γράφει ο Γκυ Ντεμπορ- «οσο η αγροτική παραγωγή εξακολουθεί να είναι η κύρια εργασία ο κυκλικός χρόνος πού εξακολουθεί να παρευρίσκεται στα βάθη της κοινωνίας θρέφει τις συνασπισμένες δυνάμεις της παράδοσης, πού βάζουν φρένο στην κίνηση»
  

Η μορφή της παραδοσιακής κοινωνίας χαρακτηρίζεται από την επανάληψη, την ομοιομορφία την συνέχεια:Το ειδοποιό γνώρισμα της παράδοσης -σύμφωνα με τον Αντονυ Γκιντενς -είναι η τελετουργία και η επανάληψη «Επανάληψη σημαίνει χρόνος και η παράδοση στην παραδοσιακή κοινωνία είναι αναμεμιγμένη με τον έλεγχο του χρόνου Η αντίληψη για παράδειγμα που έχει για τον χρόνο η ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα ΄-σύμφωνα με τον Giorgio Agamben-«είναι κατά βάση κυκλοτερής και συνεχούς τύπου[…].εξασφαλίζει τη διατήρηση των ίδιων πραγμάτων μες ¨από την επανάληψη και τη συνεχή επιστροφή»
• Κυρίαρχος τύπος κοινωνικής οργάνωσης στη νεωτερικοτητα δεν ήταν πια η κοινότητα ,αλλά η κοινωνία, η πόλη. Από τον 19ο αιώνα η κοινωνία αναδεικνύεται-όλο και πιο βαθιά- σε πεδίο αναφοράς της πολιτικής, καθημερινής πολιτικής νομιμοποίησης:. η ‘’κοινωνία’’ έγινε ο τόπος της ιδέας της προόδου ,της φυγής προς τα εμπρός. Αυτή η κοινωνία έβλεπε τον εαυτό της να βρίσκεται κάτω από ένα κράτος- παράσιτο, μηχανικό ,στεγνό, στυγνό, ξένο εν τέλει ως κάτι άχρηστο, δυσκίνητο απομεινάρι καταναγκασμού. Η ανάπτυξη της κοινωνίας σήμαινε ανάμεσα στα αλλά και την απορρόφηση, κατάργηση ή ελαχιστοποίηση του κράτους

• Στην παραδοσιακή κοινωνία, ήταν αποδεκτή η συνύπαρξη με τον άλλο, (με άλλες εθνότητες, με άλλους πολιτισμούς, αν εξαιρέσουμε τους θρησκευτικούς φανατισμούς και τα κατ διαστήματα πογκρόμ εναντίον των εβραίων κ.α.) Αυτό οφειλόταν στην κοινωνική τοπολογία της προνεωτερικής εποχής Σ αυτήν οι τόποι ήταν ακίνητοι ,αμετάθετοι ,με όρια και αποκλεισμούς ,καθαγιασμένοι μέσα από μια θρησκευτική νομιμοποίηση. Ο παραδοσιακός πολιτικός και κοινωνικός κόσμος, ήταν κόσμος ανυπέρβλητων διακρίσεων, περιχαρακώσεων, συμβόλων ενδυματολογικών, θρησκευτικών ,γεωγραφικών, κοινωνικής θέσης. Η υπέρβαση τους αποτελούσε ”υβριν”, προσβολή της τάξης του κόσμου. Οι παραδοσιακές κοινωνίες χαρακτηριζόταν από μια πολύ περίπλοκη κατανομή εργασίας πού συνοδευόταν και κατά κάποιο τρόπο επικυρωνόταν από μια μεγάλη πολιτισμική διασπορά. Οι διαφοροποιήσεις λόγου, ενδύματος, τρόπων εμφάνισης, αποτελούσαν δείκτες των προνομίων και δικαιωμάτων των φορέων τους
  
• Ο τύπος ανθρώπου πού κυριαρχεί είναι ‘’παραδοσιακά κατευθυνόμενος’’ αυτός δηλαδή πού θεωρεί σωστό να εξακολουθεί να πράττει ότι έπραττε ο πατέρας του και ο παππούς του. Ο παραδοσιακός άνθρωπος δεν αναπολούσε την παράδοση, γιατί ήδη βρισκόταν μέσα σε αυτήν.