αποσπασμα απο την ομιλια του Πετρου Θεοδωριδη στην βιβλιοπαρουσιαση του βιβλιου του Μιχάλη Κωνσταντζίκη :ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

''Κι έρχεται  αυτό εδώ το βιβλίο  να μας θυμίσει τι είναι  ζωή , γραφή.. η γραφή είναι η ζωή μια ζωή που διαβάζεται μονορούφι , μια μονοκοντυλιά ,μια άνω τελεία,,ένα κόμμα ένα σημείο στίξης το μεσοδιάστημα μεταξύ εισπνοής και εκπνοής

και πίσω από τις γραμμές αυτού του εντελώς πυκνογραμμένου βιβλίου  οσφραινόμαστε την οσμή του  Τραυμάτων- του μεγάλου κοινωνικού τραύματος ( των καταστροφών , της κατοχής του εμφύλιου)

το Τραύμα  .

Δηλαδή μία σχισμή , μια τρύπα ,ένα κενό , ένα σχiσιμο στο δέρμα (που όπως με τις πληγές μας έρχεται να το ξύσουμε και να το βυζάξουμε ) απολαυστικό ..Και κάθε τραύμα ανασύρει ένα παλιότερο σε μια αέναη αλυσίδα Σε ένα   ατελείωτο  ταξιδι του Σίσυφου , σαν ένα Χορό που δεν τελειώνει ποτέ σαν το  Βιβλίο – Ζωή του κυρίου Μιχάλη : Πέφτει και ανασηκώνεται αλλά δεν το Βάζει κάτω , πέφτει κι ξανασηκώνεται , σχεδόν Χορεύοντας\: ΖΩΗ