και λυπαμαι /φοβαμαι τους ανθρωπους που ειχανε βολευτει τοσα χρόνια μεροδουλι μεροφαι /αντε κανενα γλυψιμο με το Πασοκ και ειχαν και αποψη και δηλωναν και ”αριστεροι” τρομαρα τους/ μεσα στην νυχτωμένη τους απάθεια και τη νωθροτητα του νου/ φοβαμαι που ξυπνησαν ξαφνικά και θυμηθηκανε την επανασταση και το Εαμ ,μεσα στη κολαση αυτή πουναι στρωμένη με καλές προθεσεις -/ Που πατε ορέ ,γυμνοι, τυφλοι ,χωρις πυξιδα μα και χωρις αγάπη ;/ λυπαμαι τους μικροαστους που νομιζουνε πως φθανει η οργή /σε τουτον τον ανηλεή αιώνα /και μαστιγωνουνε τη θαλασσα ,φοβαμαι.................. , την συντριβή κια τη μελαγχολία που μας περιμένει , που πατε ορέ ,τελειωσανε τα εβδομήντα ,εχουμε δυοχιλιαδες δεκα πεντε ,/φοβαμαι και λυπαμαι..
2 σχόλια:
Δίκιο έχεις. Κι εγώ με φοβάμαι.
Μα πιο πολύ φοβάμαι εκείνους τους μικροαστούς που αφού κοινώνησαν στο ναό του χρηματιστηρίου, γεύθηκαν τα καλά και συμφέροντα της "Ανάπτυξης", τώρα που ξεπέφτουν, αγκαλιά με τα "πρωτόκολλα της Σιών", ντυμένοι στα μεταξικά, αναθεματίζουν και υπερθεματίζουν για την χρυσό λυκαυγές του Καθαρού τους Οίκου.
Φοβάμαι κι αυτούς που "εντός των τειχών" διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για το ξεπούλημα του "Δημοσίου" ενώ στην καθημερινή πρακτική τους, επιμένουν, ακόμα πιο λυσαλέα, να επιμελούνται το εργοληπτικό-εργοδοτικό, ιδιόκτητο τους (μετα)καθεστώς.
Το "Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα"
http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=2637
είναι πια ένα νοσταλγικό "παιδικό" τραγούδι.
Η Αγάπη, επιμένει να είναι "...ο Φόβος που μας ενώνει με τους Άλλους...γιατί η σιωπή μας είναι ο δισταγμός για τη ζωή και το θάνατο".
http://www.youtube.com/watch?v=bfkM6YQ6nvo
Δε λέει όλους (τους Άλλους), απαραίτητα, ούτε και ποιους, βεβαίως.
χε χε ..ξερεις γιατι γελαω ; γιατι εκεινοι εκει νομιζουν πως γραφεις ετσι δεν ξερουν πως μιλας επισης..ετσι
Δημοσίευση σχολίου