Διαισθανομαι
οτι το πολιτικό συστημα στην Ελλάδα (και δεν εννοω εδώ τις Κοινοτοπίες περι Δικομματισμου και ολα τα παρομοια (ελαφρως Κιτς ) συναφή ...
Παει απο το κακό στο χειροτερο
και οδηγουμεστε σε εναν Πολιτικό φυλετισμό
( κερματισμό του διαλόγου- αποσυρση στον κομματικό πατριωτισμό κλπ)
Ο Οποίος Νεοφυλετισμός ΕΥΝΟΕΙ εκ των πραγματων την ιδεολογική ηγεμονια της Δεξιας και Ακροδεξιας (εθνικισμός, Νεοφιλελευθερισμός , Ρατσισμός )
Ακριβώς γιατί κερματιζει τον Πραγματικό ή Νοητο Δημοσιο χωρο που ειναι χωρος Διαλόγου , δηλαδή Επιχειρηματων και Αντεπιχειρηματων για το Δημοσιο Αγαθό (οικονομια -παιδεια -πολιτισμός Φυση )
Ελπιζω οτι οι Ο-Π Θα μπορουσαν να παιξουν τον ρόλο
του χαμενου αντικειμενου απο το Πολιτικο Παζλ.: Δηλαδή του πολιτικου φορεα που θα προωθησει τον Διαλογο για το Δημοσιο Αγαθό..
Και νομίζω οτι Τωρα ,ακριβώς Τωρα, ειναι η στιγμή που οι Οικολογοι Πρασινοι μπορουν -και πρεπει - να παιξουν αυτό τον Ρόλο.....
7 σχόλια:
Καλώς τον και καλό να δεί.
http://www.e-ecology.gr/DiscView.asp?mid=986&forum_id=1&
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=11/08/2009&id=71919
Αγαπητέ Νοσφεράτε,
νομίζω πως οι ελπίδες που έχεις ούτε πρόκειται, ούτε δύνανται να πραγματοποιηθούν. Μια (μετα)πολιτική οικολογία, όπως αυτή που αντιπροσωπεύουν οι Ο-Π, χωρίς την προοπτική ρήξης/υπέρβασης ενός συστήματος σε μεγάλο βαθμό αποτελματωμένου, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να λειτουργήσει ως "αγωγός εκτόνωσης" προς εξυπηρέτηση των κυρίαρχων πολιτικών (και όχι μόνο πολιτικών) δυνάμεων. Το 'χαμένο αντικείμενο από το Πολιτικό Παζλ', που αναφέρεις, δεν είναι παρά το ίδιο το πολιτικό. Το πρόβλημα είναι η ίδια η απώθηση της οντολογικής διάστασης του πολιτικού, η διαρκής προσπάθεια εξάλειψης του ανταγωνισμού, υπέρ μιας άνευρης και άχρωμης συναίνεσης στο κέντρο (που θα μας έλεγε και η Μουφ). Η αέναη σύγκρουση (πολιτική, ιδεολογική, αξιακή κ.λπ.) για την οργάνωση, διαμόρφωση και επαναδιαμόρφωση του κοινού συμβολικού (αλλά και πραγματικού) πεδίου που μοιραζόμαστε, ο ίδιος ο αγώνας για την υπεράσπιση της δυνατότητας έκφρασης αυτής της σύγκρουσης παραμένει ένα από τα πολλά επιζητούμενα και δε νομίζω πως μπορεί κανείς να ανιχνεύσει τέτοια στοιχεία στον πολιτικό λόγο και τις πρακτικές των Ο-Π.
Θα μπορούσα να σου πω εδώ πολλά ακόμα, αλλά επειδή τα έχει πει ήδη πολύ καλά ο Νικόλας ο Σεβαστάκης σε παλαιότερο άρθρο του, θα σε παραπέμψω εκεί: "Πραγματισμός ή έλλειψη στίγματος;", Κυριακάτικη Αυγή (Ενθέματα), 24/05/2009, link: http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=461014
Φιλικά,
Γιώργος.
Marsch durch die Institutionen - πορεία διά μέσου των θεσμών
(όπως το διατύπωσε ο Rudi Dutschke).
Ποιοί μπορούν να το κάνουν; Όσοι μπορούν, θα κριθούν χρήσιμοι και επαρκείς.
Τα κοινωνικά συστήματα (και ο καπιταλισμός) δεν αλλάζουν, άν πρώτα δεν αναπτυχθούν μέσα τους κάποιες προβλαστήσεις, έμβρυα του νέου που έρχεται. Τίποτε τέτοιο δεν υπάρχει (ούτε υπήρξε στον 20ό αιώνα, ο "υπαρκτός" ήταν βιομηχανική κοινωνία της μεγέθυνσης, κρατικός καπιταλισμός).
Οι κοινωνίες (και η Ελληνική) θα συνεχίσουν το δρόμο τους σε συνθήκες πληγωμένου καπιταλισμού, αλλά πάντως καπιταλισμού. Και οι κοινωνικοί αγώνες θα συνεχίσουν. Η ιστορία δεν τέλειωσε.
Πρέπει να μή καταστραφούμε. Να εμποδίσουμε το χειρότερο, να μη πάμε με τον Τιτανικό στον πάτο. Να βελτιώσουμε όπου μπορούμε. Όσοι πιστοί, να ρίχνουμε σπόρους. Να επιδιώκουμε την ηγεμονία (με τον τρόπο του Γκράμσι).
Ίσως βοηθήσουμε τα παιδιά ή τα εγγόνια μας να είναι πιό τυχερ΄΄α.
Και μην έχουμε αυταπάτες:
Rom is burning (Robert Redford, Lions for Lambs).
Αγαπητε Γιωργο οπως θα ειδες εκανα αμεσως αναρτηση το κειμενο του Πολυ πολύ αγαπητου Νικολα Σεβαστακη
Οσο για την ουσια ειπα: ''Ελπίζω''
και φυσικά ελπίζω να εγκαταλειφθει αυτου του ειδους ο ''πραγματισμος'' που αναφερει κι ο Νικολας
Στην προκειμένη περιπτωση ο''πραγματισμός στους Ο -π θα σημαινε -εν ονοματι ενος Φθηνου εργαλειακου χειρισμου η συνεργασια με την πιο Αδιανοητη Δεξια (αυτή του Καραμανλή..) κατι που περα απο Αηθες θα ηταν και Καταστροφικο και για τους Ο -π και ..''πραγματιστικά''(στην πολιτική συγκυρια που διανυουμε
Εν πασει περιπτωσει ελπίζω και στην ..''Πανουργια του Λόγου'' με την εννοια του Χεγκελ...
Δηλαδή σε ενα Πιθανο απροσδοκητο αποτέλεσμα ανεξαρτητως προθεσεων
ρέπει να μή καταστραφούμε. Να εμποδίσουμε το χειρότερο, να μη πάμε με τον Τιτανικό στον πάτο. Να βελτιώσουμε όπου μπορούμε. Όσοι πιστοί, να ρίχνουμε σπόρους. Να επιδιώκουμε την ηγεμονία (με τον τρόπο του Γκράμσι).''
Συμφωνω απολυτως gritz
(και οπως λεω πάντα : Το Μη χοιρον βελτιστον ακομα και αν ειναι να επιλεξουμε μεταξύ Χοιρων
''Ενεργητική απαισιοδοξια και ουχι Χαζοχαρουμενη αισιοδοξια .''
Όπως βλέπεις Νοσφεράτε, ο καπιταλισμός δεν πληγώθηκε πρόσφατα τόσο από τα θύματα και αρνητές του, όσο από τους ίδιους τους ευνοημένους λειτουργούς του, golden boys κτλ. Τα είχαν προβλέψει αυτά καποιοι παλιοί (προδοσία των "διευθυντών", Μπάρναμ κτλ) και ο αγαπητός μας Κρίστοφερ Λάς, για να μή πάμε μέχρι και τον μεγάλο Μάξ Βέμπερ.
Μήπως ο καπιταλισμός κινδυνεύει, χωρίς να κουνήσουμε δαχτυλάκι εμείς οι αρνητές του;
Είναι όντως πολύ πανούργα η Εγελιανή πανουργία του Λόγου, που έγραψες και σύ.
Δες όμως τι γίνεται και με την πραγματική καταστροφή, του πλανήτη, και από αυθεντικούς καπιταλιστές και από αυτούς που ήθελαν να τον φθάσουν και να τον ξεπεράσουν: Οι μέν νεοφιλελεύθεροι αναπτυξιακοί έκοψαν τις κορυφές των Απαλλαχίων στην Βιρτζίνια για να βγάλουν κάρβουνο, οι δέ κρατιστές αναπτυξιακοί ρούφηξαν το νερό της λίμνης Αράλη, ακριβώς δίπλα στο περίφημο Κοσμοδρόμιο του Μπαικονούρ, απ' όπου απογειώνονται τώρα οι Σπούτνικ και τα διαστημικά λεωφορεία της ΝΑSA (ψάξε στο Google Earth και θα δεις που είναι).
Πώς να είναι άραγε ο ταξικός αγώνας στην εποχή μας, όπου κατέρρευσε μέν η μία ομάδα (αλλά who cares, το μονατήρι να είναι καλά και καλογέροι θα βρεθούνε), όμως το όντως καταστροφικό είναι ότι καταρρέει και το ίδιο το γήπεδο;
Θα γίνεται αγώνας σε γκρεμισμένο γήπεδο ή όπου φύγει φύγει; Και για που η φυγή; Γι άλλη Γή;
Άν δεν υπάρξει Νέα Ηγεμονία και δημοκρατικά οργανωμένος αυτοπεριορισμός, το σύστημα θα καταρρεύσει μαζί με τις υλικές και πνευματικές προυποθέσεις του (νεωτερικού) πολιτισμού μας.
Άν δεν αναπτυχθεί κουλτούρα διακυβέρνησης σε κατάσταση κρίσης, η πράσινη (ή κόκκινη) πολιτική είναι σήμερα αχρείαστη, άσκοπη. Γι' αυτό εκτιμώ τους Γερμανούς και άλλους Βόρειους Πράσινους (μαζί με τον μακαρίτη Ρούντυ Ντούτσκε, ακόμη και τον Γιόσκα Φίσερ, που ως απόστρατος της πολιτικής πήγε να διδάξει στις ΗΠΑ, δίπλα στον Άλ Γκόρ), όχι όμως τις εύκολες επαναστατικές ρητορείες που φοβούνται μη λασπωθούν από τον "κυβερνητισμό". Είμαστε όλοι μέσα στη λάσπη μέχρι τους αγκώνες.
Ευχαριστώ που μού έδωσες τροφή για (λίγο ακόμα) προβληματισμό.
Δημοσίευση σχολίου