της αγελαδας τον μαστο καλεισαι να Αρμέξεις
την Ρογα της ποιησεως γλυκα να γαραγαλήσεις
και στην καρδάρα ,την λευκη ,την ριμα της ,να χυσεις
ειναι πολύ παχυρευστη η ριμα της γελάδας
-μονο προσεξτε ποιηται και τεκνα της Ελλάδας
να μην το παρακάνετε αρμέγοντας την Ρίμα
κι αντι για γάλα βγαλετε ,καφε με γάλα, Χυμα
ζουλωνντας, πασπατευοντας μαστους του Τερεσια
οι ποιηται ζαλιζονται , βλεπουν μια οπτασια
βεπουν την ριμα ζωντανή , σαν μια γυμνη γυναικα
- και ειναι ομορφη πολύ και ειναι και μπεμπεκα-
πανε να την αγγιξουνε,πανε να την φιλήσουν
– κι ακομα οι τολμηροτεροι ,ελπίζουν να ..αμίσουν
Μα η οπτασια ,δυστυχώς , αυτή η γυναικα -ποιημα
ολοταχώς μαραινεται και μενει μόν’ η Ρίμα
κι η ριμα μας που φανταζε φανταχτερό παγώνι
μενει φτερό στον ανεμο, στο κρυο και παγώνει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου