Τώρα χτυπούν το σύστημα σαν μάνα που χτυπάει το παιδί της. ΑΠΟ ΤΟ Μη μαδάς τη μαργαρίτα

Τώρα χτυπούν το σύστημα σαν μάνα που χτυπάει το παιδί της.

Στις 20 Μάη έγραφα:

« Όταν η σιωπηλή πλειοψηφία κρίνει ότι πρέπει να μιλήσει και αποφασίσει να βγει στους δρόμους, κανένας μπάχαλος δεν θα τολμήσει ν’ ανάψει το φυτίλι, αλλά και κανένας εργατοπατέρας να βγάλει γλώσσα,   τότε θα είναι κάπως αλλιώς.»

Και είναι πια αλλιώς. Το γνώριμο σκηνικό των κινητοποιήσεων μετά απεργίας και πορείας στην οποία ηγούνται ο Παναγόπουλος και κάτι καλοθρεμμένοι και ακολουθεί το συνδικάτο της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ δεν παίζει πια στο Σύνταγμα. Το πυκνό πλήθος μπροστά στον Άγνωστο σε στενή επαφή με τα ΜΑΤ, δυσκολεύει τους μπάχαλους να παίξουν το γνωστό «κλέφτες και αστυνόμοι». Άσε που μπορεί να φάνε και ξύλο, όχι από τα ΜΑΤ. Οι ροχάλες και τα μπινελίκια προς το πολιτικό σύστημα δεν επιτρέπουν ούτε στα αριστερά κόμματα να καπελώσουν τη διαμαρτυρία. Τα επηρμένα, τα ξύλινα, δεν πάνε, όταν η μούτζα πέφτει σύννεφο ακόμα και ηλεκτρονικά. Τώρα κοιτούν από μακριά και γλείφονται, αλλά δεν...

Στην κάτω πλατεία, κάτι ξεπεσμένοι αριστεριστές, οκλαδόν στο γρασίδι, προτείνουν απεργία γενική και ορέγονται εαμικές καταστάσεις με βαρύγδουπες αναλύσεις περί ηγεμονίας της Αριστεράς επί των εξεγερμένων μαζών.  Μετά, ένα διπλό εσπρέσο παρακαλώ.

Το βρώμικο, γευστικό και  κατακόκκινο, απλώνει τις ευωδιές του. Ο ρυθμός του ήχους της γεννήτρια η electronica του μέλλοντός μας.  

Καρατζαφέρης και Αλαβάνος προτείνουν απόσυρση των ημέτερων βουλευτών από τη βουλή, σα να λένε δεν είμαστε όλοι ίδιοι, υπάρχουν και χειρότεροι, οι ροχάλες δεν είναι για μας είναι για τους άλλους. Οι εσχατιές του πολιτικού συστήματος, θέλουν να θεωρούνται εκτός. Τους παίρνει;

Ο Πελεγρίνης και ο Θεοδωράκης φοβούνται μην πουληθεί η Ακρόπολη στους Τούρκους, σε μια πατριωτική φιέστα που συμμετέχουν και συνεργαζόμενοι με το ΣΥΡΙΖΑ.

Ελληνική σημαία φουλ στην πάνω πλατεία, σφυροδρέπανο ούτε για δείγμα στην κάτω.

Εναλλακτικοί ποδηλάτες με ποδήλατα όχι κάτω των 2000 Ευρώ.

Συνελεύσεις εκλέγουν επιτροπές για τα πάντα, δεν ξέρω που και αν συνεδριάζουν, αλλά και τι κάνουν αφού εκλεγούν. Διάφοροι αρπάζουν το μικρόφωνο και λένε διάφορα, συχνά ενδιαφέροντα, συχνά αθώα.

Μην είδατε κάτι από ΚΚΕ;

Φοιτητές μαθητές, νοικοκυραίοι και συνταξιούχοι με λέιζερ των 5 Ευρώ στα χέρια βομβαρδίζουν τη βουλή. Η μικροαστική τάξη στο προσκήνιο. Η σιωπηλή πλειοψηφία in action.

Στα έντυπα, 5- 6 αναλύσεις κάθε μέρα, από κάθε σκοπιά που μπορεί να βάλει ανθρώπου νους και πάντα στο κάδρο των πολιτικών πεποιθήσεων του κάθε αναλυτή.

Είναι εξέγερση απολιτίκ; Όχι, είναι ακομματίκ; Είναι προανάκρουσμα αντικαπιταλιστικής εξέγερσης ή φασιστικής εκτροπής; Τι ζητούν οι αγανακτισμένοι;

Ζουν μια ελευθεριακή φαντασίωση μετά τη δουλειά τους ή κατά τη διάρκεια της ανεργίας τους, ζητούν να πέσει η δημοκρατία ή απλά η κυβέρνηση, ζητούν να φύγει το μνημόνιο και να πεινάσουν, ή να φύγει το μνημόνιο και να ζήσουν την ευωχία του παρελθόντος;

Πόσοι από αυτούς που μαζεύονται, ήταν και στις φιέστες του Χριστόδουλου για τις ταυτότητες, ή για το Μακεδονικό, πόσοι παραληρούσαν με μπλε και πράσινες σημαίες, πόσοι δάκρυσαν στην έναρξη των ολυμπιακών αγώνων, πόσοι αναστενάζουν κάθε Κυριακή στα γήπεδα;

Τι είναι η πατρίδας μας στο φινάλε; Και αυτά και κείνα; Ίσως και άλλα μου δεν έχουμε ματαδεί.

Υπάρχει κάτι που ενοποιεί το ετερόκλητο πλήθος και τα συνθήματά του;

Για μένα υπάρχει και είναι «η πατρίδα ως θύμα προδοσίας».

Ο απλός, καθημερινός, ακαταμάχητα λαϊκίστικος πολιτικός λόγος της δεξιάς και της αριστεράς μας. Είτε είναι οι κακοί Ευρωπαίοι, είτε οι Γερμανοί που ξανάρχονται με τα δανεικά τους (που δεν θέλουν να είναι αγύριστα), είτε είναι οι δανειστές και οι διεθνείς τοκογλύφοι, είτε είναι το κεφάλαιο που επέλεξε την φτωχή μας χώρα ως πειραματόζωο, είτε είναι η διεθνής αντίδραση που ενοχλήθηκε από το Δεκέμβρη του 2008, είτε είναι οι Εβραίοι, που πάντα μας μισούσαν, είτε η Siemens και οι μίζες της, ο εχθρός είναι πάντοτε απέξω. Εθνική παραμυθία, ο από Βορρά κίνδυνος, Ελλάς το μεγαλείο σου βασίλεμα δεν έχει.

Και ποιος τους άνοιξε την Κερκόπορτα;

Κάποτε ήταν οι κομμουνιστές που έπλεκαν τον ιστό της αράχνης. Σήμερα είναι οι πολιτικοί, τα  κόμματα, οι βουλευτές, το σάπιο πολιτικό σύστημα. Δηλαδή ποιος; Η δημοκρατία με ολίγη από ολιγαρχία;

Οι αγανακτισμένοι δεν είναι βλάκες, ούτε και αμνήμονες. Ξέρουν πως το πολιτικό σύστημα είναι θεμελιώδης δομή της κοινωνίας μας, σώμα από το σώμα της, ο πυρήνας του κυττάρου της.

Τώρα το χτυπούν σαν μάνα που χτυπάει το παιδί της.

Το αγαπούν γιατί τους νανούρισε με τις εθνικές του αφηγήσεις, τους τάισε με τα δανεικά, τους ζέστανε στις δημόσιες φωλιές του, τους διέγειρε πνευματικά με τα ψευδεπίγραφα σύμβολα της ορθοδοξίας, τους ανέδειξε κοινωνικά με το κόμμα, την κλαδική, τη συντεχνία.

Τώρα τους αγανακτεί γιατί το παραμύθι τέλειωσε και ο κακός ο λύκος πήδηξε από τις αράδες του βιβλίου και είναι μέσα στην κουζίνας τους. Θυμώνουν που το παιδί τους δεν πάει πια καλά στο σχολείο, δεν φέρνει εικοσάρια, δεν τους κάνει υπερήφανους και το χτυπούν, αλλά αυτό έχει χαζέψει και όσο και αν διαβάσει δεν πιάνει ούτε τη βάση.

 Δεν φταίνε αυτοί βέβαια. Αυτοί το χρέος τους το έκαναν, το φρόντιζαν το σύστημα σαν παιδί τους. Και στις εκλογές ψήφιζαν το σωστό κόμμα, και στο σωματείο ή στο δήμο έστριβαν και λίγο αριστερά για νάχουν και από κει το αποκούμπι τους.

Και στην παρέλαση πρώτοι - πρώτοι έστεκαν και θαύμαζαν τα αεροπλάνα και τα άρματα που θα σκότωναν τον Τούρκο, και την κάρτα τη φούλαραν πάνω από τα όρια για να δουλεύει η τράπεζα και η αγορά.

Και τον οβολό τους μέσα σε φακελάκια και κάτω από το τραπέζι τον έδιναν ανελλιπώς για την υπόθεσή τους, και την εφορία, αν μπορούσαν την έριχναν συνάδοντας με τις εθνικές επιταγές που τους καλούσαν να αποκρούσουν τη κάθε «φοροεπιδρομή».

Και τους ήρωες  τιμούσαν που θυσιάστηκαν για να ζούνε αυτοί σήμερα ελεύθεροι.

Και, μάρτυς τους ο θεός, την τηλεόραση δεν την έκλεισαν ποτέ και ποτέ τους δεν άφησαν έξω από τη βουλή διαπλεκόμενο και μιζαδόρο.

Και ενώ  αυτοί έκαναν το σωστό, τα παιδιά τους, τα τζιέρια τους που λέγαν και οι παλιές Μικρασιάτισες, τους πρόδωσαν. Δεν τα μετρούσαν σωστά, έφαγαν πολλά οι λίγοι και λίγα οι πολλοί και τώρα έμειναν οι πολλοί στον άσσο. Οι λίγοι πάλι όχι.

Αλλά είναι το παιδί τους το σύστημα και το πονάνε. Και είναι έτοιμοι να το σφίξουν και πάλι στην αγκαλιά τους. Γι’ αυτό και εκείνο τους αφήνει να το χτυπούν και να το βρίζουν. Οικογενειακές υποθέσεις, το αίμα νερό δε γίνεται. Ή μήπως γίνεται και ζήσουμε εμφύλιους σε κάθε γειτονιά;

Η πολιτική χειραφέτηση περνάει μέσα από την αυτοκριτική και την ατομική ευθύνη. Όσο αυτές σπανίζουν, δεν υπάρχει ελπίς. Θα υπάρχει όχλος και μούτζα. Θα ζήσουμε το ξεφούσκωμα και τη διάψευση της εξέγερσης και θα επιστρέψουμε στην αναδιάρθρωση και την επιμήκυνση, ελπίζοντας σε πλεονάσματα και ανάπτυξη. 

Η ρήξη με την κίβδηλη πολιτική εκπροσώπηση είναι γεγονός, μπορεί να οδηγήσει σε καλύτερες, αλλά και χειρότερες μέρες. Αδύνατον να την φορτωθείς, αλλά και να την ιππεύσεις. Ως τότε, υπάρχουν τίποτα επαΐοντες να επιληφθούν των υποθέσεών μας;

Τους αγαπώ τους αγανακτισμένους, είναι οι άνθρωποι που ζούνε δίπλα μου, αλλά δεν έχω δάκρυα να τους κλάψω, ούτε αυτούς, ούτε εμένα. Κολυμπάω μέσα στην κρίση, πασχίζοντας να κάνω το σωστό. 

Η σύντροφός μου είναι 6 μήνες άνεργη.  

Δίπλα, απέναντι, κοντά, σε όλες τις ιδεολογίες και τους χώρους συναντώ ανθρώπους που πασχίζουν να κάνουν το ίδιο.  Συμμαχώ, αντιστέκομαι, σκέφτομαι, δεν έχω την αλήθεια, αλλά και ούτε και τα ψέματα που μας έφεραν μέχρι εδώ. Έχω τα χέρια μου. Δεν θα πεθάνουμε κιόλας.

Δείτε και δω:

http://mhmadas.blogspot.com/2011/05/blog-post_4662.html
http://endeaneos.blogspot.com/2011/06/blog-post.html
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.aganaktismenoi&id=7193
aformi blog 
http://enosy.blogspot.com/2011/06/blog-post_02.html