Γιωργος Constance..:ΛΑΚΑΝΟΛΟΓΙΑ, ΖΙΖΕΚΙΖΜΟΣ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΙΑ ΣΥΝΑΠΑΝΤΗΜΑΤΑ

ΛΑΚΑΝΟΛΟΓΙΑ, ΖΙΖΕΚΙΖΜΟΣ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΙΑ ΣΥΝΑΠΑΝΤΗΜΑΤΑ 

Για να το γυρισουμε λιγο στην ψυχανάλυση, η οποια πρεπει να ιδωθει απλα ως ένα διαβημα, ένα εγχειρημα περασμάτων του χρονου στην πορεια για την ριζικη υποκειμενικοτητα που λεγανε και οι σιτουασιονιστες, καλοι αν και λιγο μπερδεμενοι αθρώποι κι αυτοί, διαβημα σημαινει ακριβως αυτό: προσπαθεια.

Ένα από τα ουσιαστικά ερωτηματα που μας θετει η ψυχανάλυση είναι αν αυτό το διάβημα συνιστα μια διαδικασια διορθωσης ή συμπλήρωσης. Δεν είναι ευκολο να απαντηθει γιατι εξαρταται από την περιπτωση, το χρονικο σημειο στο οποιο αναλαμβανει κανεις αυτην την προσπαθεια, συμφωνα με το οποιο βρισκεται μακρυτερα ή κοντυτερα από το κεντρο του εαυτου. Και μιας και το πιασαμε από την χρονικη οπτικη ας το συνεχισουμε ετσι, λέγοντας ότι το συμπληρωμα μαλλον προηγειται και η διόρθωση επεται. Πρωτα πρεπει κανεις να συναντηθει με το ολον του και κατοπιν να συνεχισει διορθωνοντας. Η αντίληψη του Λακαν ότι με την ψυχαναλυτικη διαδικασια διορθωνουμε, πιστευω πως αδικει την πολυεπίπεδη εργασια του να οδηγησει το ατομο στο κεντρο του, το πνευμα στον τοπο του όπως ακριβως το λεει. Μπορει πράγματι, το ατομο να κειται κατά μέρος του κέντρου του, ως παρέκκλιση, μη κανονικοτητα, μη ορθολογικοτητα, ωστοσο, στον βαθμο που αναφερόμαστε στο πνευμα, αυτό κειται τοπικά επάνω και όχι διπλα. Αυτό μας υποψιάζει, λυνοντας μας ταυτοχρονα όλα τα προβλήματα μετωνυμιων που παρεμποδιζουν, σαν μηχανισμοι ανακυκλωσεων στο ιδιο, την προσέγγιση του αληθινου. Το αληθινο υπάρχει πέραν του πραγματικού. Θα πρέπει συνεπώς να εστιάζουμε ζουμαροντας σταδιακά στο αληθινο, αλλά αμφιβάλλω αν αυτό μπορουμε να το ονομάσουμε διόρθωση ή επίνευση. Νομιζω, πως είναι συμβατοτερο με την συγ-χρονικότητα του διαβηματος να θεωρησουμε την κάθε στιγμή του περάσματος ως ουσιαστική στιγμή και όχι μονο ως τυπικη στιγμη της διαδρομης. Με την εννοια ότι αναφαινεται σε κάθε τετοια στιγμη το πραγματικά ουσιαστικό. Το ουσιαστικό δεν βρισκεται σε κάποιο τερμα, (τέλος της ανάλυσης, αρχη της ευρεσης), αλλά ουσιαστικό είναι η διαδρομη η ιδια, και αυτό δεν νοειται ως διορθωση παρα ως επίνευση. Αυτό εννοουμε ως συμ-πλήρωμα, την συμπεριληψη του όλου της διαδρομης, όπου δεν υπάρχουν κενά, γιατι το ατομο τοτε κατανοει, φτανει με την Νοηση στο Πραγματικο που είναι η αληθεια του εαυτού. Από κει και περα ξεκιναει η διορθωση. Τοτε μπαινει στην πραγματικη διαδικασια της διορθωσης, το προηγουμενο ήταν ένα trance, μια περιπετεια που μπορει να κυμαινεται μεταξυ του κακου απειρου της ψυχωσης και της απλως αστοχιας της τρελλας, γιατι η τρελλα είναι απλως η αστοχια, το ατυχημα ταυτισης που ελεγε ο Vanegeim.

Ετσι εξηγειται γιατι ο ιδιος ο Λακαν υπεβαλλε την εργασια του σε συνεχεις διορθωσεις. Διοτι ο ίδιος, μαλλον, απωθουσε την ιδεα του Μεγάλου Αλλου την ιδια στιγμη που την επεξεργαζοταν αλλα σαν μετωνυμια.

Τελος πάντων, ας είναι καλά ο ανθρωπος εκει που ειναι, Θεος σχωρές τα ποθαμένα του, καλος ανθρωπος ήτανε, όποιος τον καταλαβε τον καταλαβε, κι όποιος δεν τον καταλαβε δεν πειραζει δεν χαθηκε ο κοσμος, σημασια εχει τον εαυτο μας να καταλαβαινουμε και όλα τα αλλα ερχονται.

Θεσσαλονικη, 14-5-2011