η αναδημοσιευση μιας αναδημοσιευσης : Νίτσε και Φρόυντ περί Χριστιανικής αγάπης και η απαντηση ενος Χριστιανου ......

Νίτσε και Φρόυντ περί Χριστιανικής αγάπης

 απο το Μπλογκ:

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

 

Από καιρό ήθελα ν' ανεβάσω κάτι για τις απόψεις των δυο στοχαστών περί χριστιανικής αγάπης, αλλά δε βρήκα το χρόνο να πληκτρολογήσω τα αποσπάσματα των βιβλίων τους. Τώρα μού παρέχονται έτοιμα από το φίλο Νοσφεράτο. Τον ευχαριστώ γι' αυτό. Είναι ένα από τα καλά που προσφέρει το (κατά τα άλλα άκρως επικίνδυνο για την ψυχική μας υγεία) Διαδίκτυο.

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ

Ας πάρουμε τη περίπτωση της χριστιανικής αγάπης –αυτής που ο Νίτσε θεωρεί ως τον λεπτότερο, τον πιο υπέροχο καρπό του μίσους:

«Η αγάπη φύτρωσε μέσα από τούτο το μίσος, σαν η κορωνίδα του, σαν η θριαμβεύουσα, που φαρδαίνει μέσα στο πιο αγνό φέγγος κι απλώνεται αδιάκοπα όλο και πιο πέρα... Επιδιώκοντας τους σκοπούς του ίδιου του μίσους, την νίκη, δηλαδή την κατάκτηση, την αποπλάνηση ...» [1].

Και ας θυμηθούμε μια βασική εντολή της: «να αγαπάς το πλησίον σαν τον εαυτό σου»: Θα πάρουμε αφελή στάση απέναντι της σαν να την ακούγαμε για πρώτη φορά.

«Τότε - αναφωνεί ο Φρουντ - δεν θα μπορούσαμε να αποφύγουμε ένα αίσθημα έκπληξης. Γιατί να το κάνουμε αυτό; Σε τι θα μας βοηθήσει; Και κυρίως πώς να το κάνουμε; Πώς μας είναι δυνατόν; Η αγάπη μου είναι κάτι πολύτιμο για μένα,  που δεν μπορώ να το σκορπάω. Μου επιβάλλει καθήκοντα που πρέπει να είμαι έτοιμος να τα εκπληρώσω με θυσίες. Για να αγαπώ κάποιον άλλον, πρέπει κατά κάποιο τρόπο να το αξίζει» [2] Αξίζει να τον αγαπώ, αν σε σημαντικούς για μένα τομείς μοιάζει τόσο, ώστε σε αυτόν να μπορώ να αγαπώ τον εαυτό μου. Αξίζει αν είναι τόσο τελειότερος από μένα, ώστε να μπορώ να αγαπώ σε αυτόν το ιδανικό μου για τον ίδιο μου τον εαυτό. Πρέπει να τον αγαπώ αν είναι παιδί του φίλου μου, γιατί ο πόνος του φίλου μου, αν του συμβεί κάτι κακό, θα είναι και δικός μου πόνος, θα πρέπει να τον μοιραστώ. Αλλά αν μου είναι ξένος και δεν μπορεί να με ελκύσει με καμία ιδιαίτερη αξια, με καμία ήδη αποκτημένη σημασία για την αισθηματική μου ζωή, μου ειναι αδύνατον να τον αγαπήσω. Κάνω μάλιστα και μια αδικία, διότι η αγάπη μου θα κριθεί από όλους τους δικούς μου σαν προτίμηση... Είναι αδικία απέναντι τους να τοποθετώ τον ξένο στην ίδια θέση με αυτούς. Αν όμως τον αγαπήσω με εκείνη την γενική αγάπη, απλώς επειδή είναι και αυτός ένα πλάσμα αυτής της γης όπως το έντομο, φοβούμαι πως τότε θα του πέσει μικρό μερίδιο αγάπης [3].

[1] Νιτσε. Γενεαλογία της ηθικής, οι διθυραμβοι του Διόνυσου, μτφρ Αρη Δικταιου.
[2] Σιγκμουντ Φρουντ Ο πολιτισμός πηγή δυστυχίας, μτφ Γιωργος Βαμβαλής, Επικουρος.
[3] Σιγκμουντ Φρουντ Ο πολιτισμός πηγή δυστυχίας.
 

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ''ΑΠΑΤΗΛΗ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ'' ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΝΕΚΕΝ.

Το σχόλιό μας

Οι ιδέες αυτές περί αγάπης φανερώνουν την τραγικότητα της άθεης σκέψης. Έτσι είναι, όπως τα λένε - ΑΝ δεν υπάρχει Θεός, αν ο Χριστός μας κορόιδεψε λέγοντας πως μας οδηγεί στον Πατέρα, αν οι άγιοι είναι μυθοποιημένοι φιλόσοφοι. Τότε κι η αγάπη είναι ένας παραλογισμός. Η αγάπη στον άσωτο, τον εχθρό και τον αμαρτωλό, αυτή η αγάπη, που κάνει και τη διαφορά της χριστιανικής αγάπης από την αγάπη του κόσμου, και χαρίζει το λευκό που ξεχωρίζει.

Αυτή η αγάπη που "ου ζητεί τα εαυτής" (Παύλος) - ενώ η αγάπη που αποδέχεται ο Φρόυντ έχει πάντα κέντρο και κίνητρο τον εαυτό μου / του. Τούτο οφείλεται στο ότι ο Φρόυντ (και ο Νίτσε και γενικά οι νεωτερικοί δυτικοί στοχαστές) θεωρεί φυσιολογική κατάσταση του ανθρώπου την πτώση, δηλ. τον άνθρωπο που βλέπει γύρω του (και μέσα του). Ενώ οι άγιοι διδάσκαλοι του χριστιανισμού θεωρούν φυσιολογική κατάσταση του ανθρώπου την υπέρβαση της πτώσης, δηλ. την αγιότητα, τη θέωση, την οποία γνωρίζουν εμπειρικά, κάποιοι επειδή βρίσκονται σ' αυτήν και άλλοι επειδή την έχουν προσεγγίσει πάρα πολύ - και γι' αυτό μπορούν ν' αγαπήσουν τον άσχετο & τον εχθρό, να παλέψουν τον ψυχολογικό πόλεμο που τους ασκούν οι δικοί τους ότι δήθεν "τους αδικούν", και να μην αναρωτιούνται αν αξίζει ή όχι αγάπη ακόμη και ο "ελάχιστος" που αναφέρει ο Χριστός στο Ματθ. κεφ. 25, στίχ. 31-46. Να οι ιδέες μερικών αγίων για την αγάπη στους εχθρούς, τους αμαρτωλούς, τους "ανάξιους" για αγάπη.

Ο Ρενάν νομίζω, όταν ρωτήθηκε αν πιστεύει στην αθανασία της ψυχής, είχε πει την περίφημη φράση: "Δε βλέπω το λόγο να είναι αθάνατος ο μπακάλης μου". Επίσης, κάποιος κάποτε μου είπε: "Σκέψου πόσοι Μπετόβεν και Αϊνστάιν χάνονται, λόγω της πείνας που σκοτώνει τόσα παιδιά στον Τρίτο Κόσμο". Ένιωσα και νιώθω φρίκη! Δηλαδή μόνο οι Μετόβεν + οι Αϊνστάιν αξίζουν; Να πώς καταξιώνεται στην πνευματική παράδοση της Ορθοδοξίας ο τρελός του χωριού, ο πιο "άχρηστος" μέσα στην κοινότητα.

Εν πάσει περιπτώσει, αν δεχτούμε πως είναι θέμα προτιμήσεων (συζητήσιμο αυτό), προτιμώ τη δική μου πνευματική κληρονομιά (των αγίων της Ορθοδοξίας) παρά τη δυτική, την οποία θεωρώ νοσηρή. Μια πιο αναλυτική χριστιανική τοποθέτηση σε όλα αυτά υπάρχει στα posts μας: Ένας γελοίος Θεός (;) και οι οπαδοί του, εμείς & Ο Καλός Άθεος.

Αξίζει επίσης, για πληρέστερη (κατά τη γνώμη μου) κατανόηση της σκέψης των δυο στοχαστών, μια επίσκεψη στην Εισαγωγή στην Ψυχολογία του αθεϊσμού, του καθηγητή Paul C. Vitz, και ειδικότερα για το Νίστε εδώ & για το Φρόυντ εδώ. Φυσικά, με χριστιανικά κριτήρια, κι αυτοί αξίζουν την αγάπη μου. Αν δεχόμουν τα δικά τους κριτήρια, μάλλον δε θα είχα λόγο να τους αγαπήσω.

 

Αναρτήθηκε από ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ στις 10:18 μ.μ. 4 σχόλια