αποσπασμα :
''....Αυτό που κυρίως ανησυχεί και αποτυπώνεται επίμονα με τη μορφή ερωτήματος είναι εάν μπορεί και είναι δυνατόν να υπάρξει η επανεμφάνιση του φασισμού όπως τη βίωσε με φρικαλεότητα η ανθρωπότητα και την κατέγραψε η παγκόσμια ιστορία με τα πιο μελανά της γράμματα τις δεκαετίες του 30’ και 40’. Αν η περαιτέρω όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης και η ένταση της ύφεσης μπορούν να τροποποιήσουν τα χαρακτηριστικά της σημερινής ακροδεξιάς και να της προσδώσουν στοιχεία οκληρωτικού αυταρχισμού, τέτοια που να συνηγορούν στην επανάληψη της εκδήλωσης του φασισμού.Η διεθνής βιβλιογραφία επιμένει πως ο φασισμός δεν μπορεί να επανακάμψει με τα ίδια χαρακτηριστικά που εκδηλώθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα ως ένα μαζικό κίνημα με ισχυρά ιδεολογικά και πολιτικά ερείσματα στην αστική κοινωνία. Όχι τουλάχιστον στη παρούσα φάση. Αυτό που τροφοδότησε και επιτάχυνε την εμφάνιση του κλασικού φασισμού ήταν ασφαλώς το οικονομικό κραχ του 1929, αλλά κυρίως, ήταν οι επιπτώσεις από τις καταστροφές και τα δεινά του Ά Παγκοσμίου πολέμου που επηρέασε, κατά πρώτο λόγο, τις ηττημένες χώρες τη Γερμανία και Ιταλία, εκεί οπού ο φασισμός εκδηλώθηκε σαφώς με επιτυχία.Εξάλλου η επανάληψη του θεωρείται αδύνατη εξαιτίας της αποστροφής που έχουν προκαλέσει στη μνήμη των λαών οι φρικιαστικές εικόνες του Ολοκαυτώματος, των κολαστηρίων του Άουσβιτς, του Νταχάου και του Μπέλζεκ. Επιπλέον, το μεγαλύτερο εμπόδιο στην αναβίωση του φασισμού αποτέλεσαν τα χαρακτηριστικά που εκδήλωσαν οι δυτικές κοινωνίες τη μεταπολεμική περίοδο: "Η αυξανόμενη ευημερία και η φαινομενικά μη αναστρέψιμη παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, ο θρίαμβος του ατομικισμού και του καταναλωτισμού, ο φθίνων ρόλος του πολέμου για τη χάραξη εθνικής πολιτικής των ισχυρών εθνών και η ολοένα μικρότερη αξιοπιστία μιας επαναστατικής απειλής μας φανερώνουν πως πιστά αντίγραφα του κλασσικού φασισμού που εκδηλώθηκαν μετά το 1945, συνήθως μοιάζουν πολύ εξωτικά, πολύ δυσάρεστα για να κερδίσουν συμμάχους".(Ρ.Πάξτον.2006)
Το ίδιο και Pierre Milza στο βιβλίο του «Οι μελανοχίτωνες της Ευρώπης» επισημαίνει ότι «ο φασιστικός και ναζιστικός ολοκληρωτισμός βρίσκονται πίσω μας και δεν θα επαναληφθούν αναμφίβολα, ποτέ με τη μορφή που τους γνωρίσαμε. Όπως τονίζει, "Οργανωμένοι «μελανοχίτωνες», «φαιοχίτωνες» και πάει λέγοντας υπάρχουν σχεδόν παντού στην Ευρώπη, (….) αλλά ο μεγαλύτερος κίνδυνος που αντιμετωπίζουν οι φιλελεύθερες δημοκρατίες δεν έρχεται από τις αραιές λεγεώνες τους.
Περισσότερο πρέπει να φοβόμαστε αυτούς οι οποίοι αποφάσισαν να προχωρήσουν με καλυμμένο πρόσωπο (…) για να πάρουν την εξουσία μέσα στα κεφάλια πριν τη πάρουν μέσω της κάλπης.»Και συνεχίζει,«Δε πρέπει να λησμονούμε την ιστορία, αλλά δε πρέπει και να κάνουμε λάθος σχετικά με την ιστορική περίοδο που διανύουμε. Είναι σαφές ότι οι σαλτιμπάγκοι μας, κουστουμαρισμένοι και γραβατωμένοι, (…) δεν αναπαράγουν το μουσσολινικό και χιτλερικό πρότυπο της δεκαετίας του 30’(…) Αφού πρόβαλλαν επί μακρόν τις εξτρεμιστικές τους ιδέες, συνειδητοποίησαν πόσο μικρή επιρροή είχαν αυτές σε ένα εκλογικό σώμα που ασπαζόταν τις αρχές και τις πρακτικές της φιλελεύθερης δημοκρατίας με συνέπεια να απαλύνουν τις πιο αιχμηρές πλευρές του δόγματος τους και να εμφανιστούν ως κόμματα κοινωνικής διαμαρτυρίας.''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου