Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Σαν τον καπνό που στον αέρα ανεβαίνει

Σαν τον καπνό που στον αέρα ανεβαίνει

Είναι καλύτερο που αφεθήκαμε μες τη ρευστότητα
Σαν τον καπνό που στον αέρα ανεβαίνει
Σαν την ελπίδα, σα χαρτί που διπλωμένη
Λουφάζει στης Πανδώρας το κουτί

Καλύτερα που ζήσαμε μέσα από λέξεις
Σαν τις Ατλάντων τις μορφές ,μπορείς να παίξεις
Μες στων ονείρων τις σπηλιές
Συμπυκνωμένα ,στης αγάπης τις θηλές

Και τώρα που η ώρα ,
Μιας άνοιξης που φεύγει απ’ τη χώρα ,
Οι λέξεις ,
Κι οι έλξεις
Κοιμούνται σ’ έναν ύπνο, πια, βαθύ
Κοιμάσαι…
Κοιμάμαι….

Μες του καλοκαιριού τη προσμονή….
Σε δάσος ,που το καίει αυτή η στιγμή.