...Ο αντιεθνικισμός καθίσταται πεμπτουσία της αριστερής πολιτικής με ισοπεδωτικό τρόπο σαρώνοντας όλες σχεδόν τις υπόλοιπες αξίες και τα πολιτικά χαρακτηριστικά της αριστεράς: την μέσα από τις κοινωνικές σχέσεις θεώρηση των πραγμάτων πρώτα απ’ όλα. Πραγματικά η επιλογή αυτή καθιστά την αριστερή παρέμβαση “αταξική” με την έννοια ότι δεν μπορεί να αντιληφθεί το πως αυτά που διακυβεύονται συνδέονται με την οξυμένη κοινωνική -ταξική- πραγματικότητα στη χώρα μας...
... Προσβλέποντας στην “προστασία” απέναντι στα επελθόντα και στα επερχόμενα από το έθνος και διά του έθνους, οι κοινωνικές ομάδες που πλήττονται από τον καπιταλισμό, αναζητούν τρόπους πολιτικής αντίστασης, πολιτική έκφραση για την προάσπιση των συμφερόντων τους που ποδοπατούνται. Αυτό είναι το πολιτικό σώμα που μας ενδιαφέρει σχεδόν τόσο διαυγές όσο και στον καιρό της Γαλλικής Επανάστασης που για πρώτη φορά το προσδιόρισε. Δεν είναι δυνατό η αριστερή πολιτική να στρέφει την πλάτη σε αυτό το κρίσιμο κοινωνικά και πολιτικά σημείο συνεύρεσης...
Εμενα αυτες οι Παρεμβασεις Μαργαριτη μου φαινονται απιστευτα ΑΣΤΕΙΕΣ.. Και ειχα γραψει θυμαμαι ουκ ολιγα για μια Λογική που θελει το Βιλιο της Ιστοριας της ΣΤ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ να μην ειναι Ιμπρεσσιονιστικο ... Και που μαλώνει τους συγγραφεις διοτι δεν μαθαινουν στα παιδια
ποιος ηταν Ακριβώς ο Ιδρυτής του ναζιστικου Κομματος ..
Καλά σ' ολη εκεινη της Ιστορια της Ιστοριας εκεινο που περισσεψε απο Ακροδεξιους και ''αριστερους '' ηταν η .. κια
Εντω μεταξύ για το ΑΙΣΧοσ ΤΗς ΚΑΤ΄' ΑΝΑΘΣΗ στο Ιδρυμα Καραμανλή συυγγραφής εν κρυπτώ του Βιβλιου Ιστοριας της Γ Λυκειου -- α;πιστευτα στειρο βιβλιο που αντικατεστησε ενα Εξαιρετικό
Γιαυτό Τουμπεκί Ψιλοκομμένο ολοι εκεινοι που Τσιριζαν και Εσκουζαν για το Βιβλιο της Ιστοριας της Στ Δημοκτικου ..
Τι να πει κανεις στη χωρα της Μνησικακιας της Εμπαθειας και του Ναρκισσιμου ..;
'' Ξέρετε κάτι αγαπητοί συνάδελφοι: το ναζιστικό κόμμα δεν το ίδρυσε ο Χίτλερ αλλά ο Άντον Ντρέξτλερ στα 1919 -ο Χίτλερ είχε μάλιστα την υπ’ αριθ. 55 κάρτα μέλους γεγονός που προβλημάτιζε την μετέπειτα ναζιστική αγιογραφία.''
----------------------------------- Αυτό οπως βλεπετε θεωρουσε ο κ. Ιστορικός μας οτι επρεπε Οπωσδηποτε να μαθουν οι Μαθητες της Στ Δημοτικου ..Αυτό !!!!
...Κατά τη γνώμη μου, αυτό το συμπέρασμα και η συλλογιστική που το παράγει επιβραβεύουν τον πλέον εγκεφαλικό αντιεθνικισμό, έναν αντιεθνικισμό του εργαστηρίου. Ακόμα και αν εμφανίζεται ως φωνή των νέων απόκληρων και του νομαδικού "προλεταριάτου", ο μεταεθνικός λόγος δεν λειτουργεί παρά ως το αντικομφορμιστικό και εξεγερσιακό συμπλήρωμα του πραγματικά κυρίαρχου λόγου των τελευταίων χρόνων στην Ευρώπη και βεβαίως στη χώρα μας: του φιλελεύθερου και εκσυγχρονιστικού αντιεθνικισμού, αυτής της ισχνής ιδεολογίας που επιλέγοντας μιαν άλλην κοινωνιολογική αφετηρία --τα δυναμικά και καινοτομικά μεσαία στρώματα ή τη νέα επιχειρηματικότητα-- καταλήγει σε μια παραπλήσια αποκωδικοποίηση του ελληνικού προβλήματος. Γιατί τι άλλο είναι άραγε εδώ και χρόνια η φιλελεύθερη εκσυγχρονιστική κριτική στην ελληνική "κλειστή κοινωνία" αν όχι μια συστηματική επίθεση στις καθηλώσεις, στην καχυποψία των παραδοσιακών στρωμάτων για τις αλλαγές, στους φόβους ενός εικαζόμενου αρχαϊκού λαού για τον υπέροχο κόσμο των ανοιχτών συνόρων και οριζόντων; Τι άλλο είναι παρά μια φορτική έκκληση στο υποκείμενο να αποδεχτεί την αιώνια εκκρεμότητα των ταυτοτήτων του, την ευέλικτη αποδιάρθρωση των βιωματικών του διαδρομών, τη συνεχή κινητικότητα που αποδομεί όλες τις εργασιακές, σεξουαλικές, πολιτισμικές, κομματικές μονογλωσσίες των "παραδοσιακών" υποκειμένων; Και τι διαφορετικό κομίζει η ελευθεριακή εικόνα του σύγχρονου νομαδικού εαυτού παρά την παραπλανητική κολακεία σε ένα άνοιγμα δίχως όρια, στην επιτρεπτική ψευδαίσθηση αλλεπάλληλων και διασταυρούμενων αποσταθεροποιήσεων που υποτίθεται ότι καθιστούν τη χειραφέτηση μια υπόθεση βίου, μια υπαρξιακή και σωματική εμπειρία και όχι πλέον ένα γενικό (επομένως κακό και δυνάμει ολοκληρωτικό) μεταφυσικό πολιτικό σχέδιο...
...Η γνώση αυτής της ιδρυτικής απροσδιοριστίας της έννοιας (εθνική) ταυτότητα, σε συνδυασμό με τα ευμετάβλητα σύνορα ανάμεσα στον εθνικισμό και τον πατριωτισμό ωθεί το αντιεθνικιστικό στρατόπεδο στην πάντα ορθή κριτική στάση της απομυθοποίησής της. Ωστόσο, αυτή η πάντα αναγκαία αποδομητική άσκηση, μέσα στην ίδια την εκτύλιξη των επιχειρημάτων της, τείνει να ταυτίσει τον εθνικισμό με τον πατριωτισμό. Με άλλα λόγια, ο πολιτικός αντιεθνικισμός διολισθαίνει από την επισήμανση των πράγματι δυσδιάκριτων ορίων εθνικισμού /πατριωτισμού, στην ουσιοκρατική τους πλέον σύγχυση μέσα στο πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης. Με αποτέλεσμα να αρνείται, ή και να μην μπορεί να παρουσιάσει μια συνεκτική πολιτική αφήγηση του δημοκρατικού έθνους, επενδύοντας σε δημοκρατικά - πατριωτικά σύμβολα στα οποία να μπορεί εν δυνάμει να αναγνωρισθεί ο «λαός». Ο αντιεθνικισμός έχει παραιτηθεί από την «κατασκευή» του δικού του «αντέθνους», από την αφήγηση της δικής του ιδιαίτερης δημοκρατικής κληρονομιάς, μιας μοναδικής μέσα στην ανοιχτότητά της «πατριωτικής ταυτότητας», γι' αυτό και δεν πείθει, τροφοδοτώντας έτσι με αυτό του το έλλειμμα τους αντιπάλους του.
Συνεπώς, πέρα από εμπεδωμένες νοοτροπίες, αναμοχλευόμενες μνήμες και μια στείρα εθνικιστική εκπαίδευση, ο αντιεθνικισμός χρειάζεται να αντιπαλέψει και με τον ίδιο του τον εαυτό. Ορισμένες φορές φαίνεται να βρίσκει οδό διαφυγής προτείνοντας μια οικονομική/τεχνοκρατική εκδοχή του εθνικού συμφέροντος (π.χ. το ευρώ, η ΟΝΕ), ωστόσο πρόκειται για μια εκδοχή ισχνού πατριωτισμού με πολιτική ημερομηνία λήξης. Το εθνικό φαντασιακό δεν μπορεί να γεμίσει μόνο με την οικονομία, ούτε επίσης να αναπληρωθεί με μία μονοδιάστατη προσφυγή στην πάλη των τάξεων...
…Ειδικότερα, η ευρωπαϊκή πολιτική συγκυρία, και μάλιστα η τωρινή, παρά τις υπαρκτές, ενίοτε και μεγάλες, εθνικές ιδιαιτερότητες, μοιάζει να ενοποιεί σε έναν βασικό λόγο τη σοσιαλδημοκρατική καχεξία: την αποεθνικοποίησή της ντουμπλαρισμένη με την αποκοινωνικοποίησή…
…Η κοινωνική ήττα των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων συναρτάται άμεσα με την αδυναμία τους να πείσουν την παραδοσιακή εκλογική τους βάση για την αναγκαιότητα μιας υπερεθνικής δομής, όπως η ΕΕ, προκειμένου να ρυθμισθεί ο αχαλίνωτος καπιταλισμός. Ενα μεγάλο μέρος των παραδοσιακών κοινωνικών τους ερεισμάτων παραμένει δέσμιο ενός κρατικο-προνοιακού φαντασιακού: η έξοδος από το εθνικό ισοδυναμεί με προδοσία του κοινωνικού, και αντίστροφα, η σοσιαλδημοκρατική λιποταξία από το κοινωνικό χρεώνεται στην άνευ όρων προσχώρησή της στο υπερεθνικό, ακόμη και στο μεταεθνικό…
… Υπ΄ αυτή την οπτική, η κρίση της Σοσιαλδημοκρατίας θα μπορούσε να συνοψισθεί ως εξής: παραγνώριση της πραγματικότητας και έλλειμμα πολιτικής βούλησης, όλα αυτά σε ένα φόντο διανοητικής παραίτησης…
...Η βασική αιτία της προταγματικής μετάλλαξης της Αριστεράς ήταν αυτή: εξέλαβε μία πλευρά της πραγματικότητας (τις νέες τεχνολογίες, τη διεθνοποίηση της οικονομίας, τον ατομικισμό) ως αποκλειστική πραγματικότητα. Θεώρησε μία όψη της πραγματικότητας ως τη μοναδική. Διάβασε, δηλαδή, λάθος την πραγματικότητα, αποστραγγίζοντάς την από εδραία αιτήματα κοινού συμφέροντος. Και, έτσι, βρέθηκε εκτός του πραγματικού! Αυτή η κατ' εξοχήν δύναμη, που διαρκώς ομνύει στην πολυπλοκότητα, έπεσε θύμα του ιδεολογικού φανατισμού της, της προοδευτικής δυσκαμψίας της. Και αυτό σε μια «νέα εποχή» ευελιξίας...
...η αριστερά, σε όλες της τις ιστορικές εκδοχές και εκφάνσεις, ένα πράγμα ευαγγελίστηκε, σε ένα πράγμα βάσισε την ύπαρξή της, την πρότασή της.
Στην αντιστροφή της σχέσης κυριαρχίας της οικονομικής βάσης πάνω στο πολιτικοϊδεολογικό εποικοδόμημα. Η χρήση του εποικοδομήματος, ο έλεγχος των θεσμών και της πολιτικής εξουσίας είναι κομβικής σημασίας για την αριστερά, γιατί μέσω αυτού του ελέγχου η αριστερά επιδιώκει να βάλει το εποικοδόμημα να επιδράσει με τη σειρά του πάνω στην οικονομική βάση, ώστε να επηρεάσει τις διεργασίες της βάσης, να τις ελέγξει, ενίοτε και να τις αλλάξει.
Αυτή είναι η στρατηγική πρόταση, η «αποστολή» της (κάθε) αριστεράς και δεν μπορεί να νοηθεί αριστερά ερήμην αυτής της πρότασης.
*Το πρόβλημα λοιπόν που αντιμετωπίζει σήμερα η αριστερά είναι ότι το θεσμισμένο εποικοδόμημα, εθνικό, ευρωπαϊκό ή και οικουμενικό, δεν αντιστοιχεί και δεν ελέγχει πλήρως, ή μάλλον καθόλου, την παγκοσμιοποιημένη οικονομική βάση.
Η παγκόσμια οικονομία ενοποιείται ταχύτατα, την ώρα που το μοναδικό υπαρκτό, εδαφικά ορισμένο, εποικοδόμημα των εθνικών κρατών υπολείπεται των εξελίξεων, όταν δεν του αφαιρούνται κιόλας (όπως στην περίπτωση της Ε.Ε.) σημαντικές αρμοδιότητες ελέγχου, όχι για να μεταβιβαστούν σε ευρύτερους και με αυτή την έννοια αποτελεσματικότερους πολυεθνικούς θεσμούς, αλλά για να εκλείψουν από προσώπου γης. Καθώς λοιπόν η οικονομική βάση εκφεύγει του θεσμισμένου εποικοδομήματος, η πρόταση της αριστεράς, η στρατηγική της αριστεράς, η ύπαρξη της αριστεράς βρίσκονται στον αέρα. Η αριστερά πάσχει στον βαθμό που αποδυναμώνεται το πεδίο ορισμού της, το πολιτικό εποικοδόμημα...
8 σχόλια:
...Ο αντιεθνικισμός καθίσταται πεμπτουσία της αριστερής πολιτικής με ισοπεδωτικό τρόπο σαρώνοντας όλες σχεδόν τις υπόλοιπες αξίες και τα πολιτικά χαρακτηριστικά της αριστεράς: την μέσα από τις κοινωνικές σχέσεις θεώρηση των πραγμάτων πρώτα απ’ όλα. Πραγματικά η επιλογή αυτή καθιστά την αριστερή παρέμβαση “αταξική” με την έννοια ότι δεν μπορεί να αντιληφθεί το πως αυτά που διακυβεύονται συνδέονται με την οξυμένη κοινωνική -ταξική- πραγματικότητα στη χώρα μας...
... Προσβλέποντας στην “προστασία” απέναντι στα επελθόντα και στα επερχόμενα από το έθνος και διά του έθνους, οι κοινωνικές ομάδες που πλήττονται από τον καπιταλισμό, αναζητούν τρόπους πολιτικής αντίστασης, πολιτική έκφραση για την προάσπιση των συμφερόντων τους που ποδοπατούνται. Αυτό είναι το πολιτικό σώμα που μας ενδιαφέρει σχεδόν τόσο διαυγές όσο και στον καιρό της Γαλλικής Επανάστασης που για πρώτη φορά το προσδιόρισε. Δεν είναι δυνατό η αριστερή πολιτική να στρέφει την πλάτη σε αυτό το κρίσιμο κοινωνικά και πολιτικά σημείο συνεύρεσης...
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=741267
Εμενα αυτες οι Παρεμβασεις Μαργαριτη μου φαινονται απιστευτα ΑΣΤΕΙΕΣ..
Και ειχα γραψει θυμαμαι ουκ ολιγα για μια Λογική που θελει το Βιλιο της Ιστοριας της ΣΤ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ να μην ειναι Ιμπρεσσιονιστικο ... Και που μαλώνει τους συγγραφεις διοτι δεν μαθαινουν στα παιδια
ποιος ηταν Ακριβώς ο Ιδρυτής του ναζιστικου Κομματος ..
Καλά σ' ολη εκεινη της Ιστορια της Ιστοριας εκεινο που περισσεψε απο Ακροδεξιους και ''αριστερους '' ηταν η .. κια
Εντω μεταξύ για το ΑΙΣΧοσ ΤΗς ΚΑΤ΄' ΑΝΑΘΣΗ στο Ιδρυμα Καραμανλή συυγγραφής εν κρυπτώ του Βιβλιου Ιστοριας της Γ Λυκειου -- α;πιστευτα στειρο βιβλιο που αντικατεστησε ενα Εξαιρετικό
Γιαυτό Τουμπεκί Ψιλοκομμένο ολοι εκεινοι που Τσιριζαν και Εσκουζαν για το Βιβλιο της Ιστοριας της Στ Δημοκτικου ..
Τι να πει κανεις στη χωρα της Μνησικακιας της Εμπαθειας και του Ναρκισσιμου ..;
'' Ξέρετε κάτι αγαπητοί
συνάδελφοι: το ναζιστικό κόμμα δεν το ίδρυσε ο Χίτλερ αλλά ο Άντον Ντρέξτλερ στα
1919 -ο Χίτλερ είχε μάλιστα την υπ’ αριθ. 55 κάρτα μέλους γεγονός που
προβλημάτιζε την μετέπειτα ναζιστική αγιογραφία.''
-----------------------------------
Αυτό οπως βλεπετε θεωρουσε ο κ. Ιστορικός μας οτι επρεπε Οπωσδηποτε να μαθουν οι Μαθητες της Στ Δημοτικου ..Αυτό !!!!
...Κατά τη γνώμη μου, αυτό το συμπέρασμα και η συλλογιστική που το παράγει επιβραβεύουν τον πλέον εγκεφαλικό αντιεθνικισμό, έναν αντιεθνικισμό του εργαστηρίου. Ακόμα και αν εμφανίζεται ως φωνή των νέων απόκληρων και του νομαδικού "προλεταριάτου", ο μεταεθνικός λόγος δεν λειτουργεί παρά ως το αντικομφορμιστικό και εξεγερσιακό συμπλήρωμα του πραγματικά κυρίαρχου λόγου των τελευταίων χρόνων στην Ευρώπη και βεβαίως στη χώρα μας: του φιλελεύθερου και εκσυγχρονιστικού αντιεθνικισμού, αυτής της ισχνής ιδεολογίας που επιλέγοντας μιαν άλλην κοινωνιολογική αφετηρία --τα δυναμικά και καινοτομικά μεσαία στρώματα ή τη νέα επιχειρηματικότητα-- καταλήγει σε μια παραπλήσια αποκωδικοποίηση του ελληνικού προβλήματος. Γιατί τι άλλο είναι άραγε εδώ και χρόνια η φιλελεύθερη εκσυγχρονιστική κριτική στην ελληνική "κλειστή κοινωνία" αν όχι μια συστηματική επίθεση στις καθηλώσεις, στην καχυποψία των παραδοσιακών στρωμάτων για τις αλλαγές, στους φόβους ενός εικαζόμενου αρχαϊκού λαού για τον υπέροχο κόσμο των ανοιχτών συνόρων και οριζόντων; Τι άλλο είναι παρά μια φορτική έκκληση στο υποκείμενο να αποδεχτεί την αιώνια εκκρεμότητα των ταυτοτήτων του, την ευέλικτη αποδιάρθρωση των βιωματικών του διαδρομών, τη συνεχή κινητικότητα που αποδομεί όλες τις εργασιακές, σεξουαλικές, πολιτισμικές, κομματικές μονογλωσσίες των "παραδοσιακών" υποκειμένων; Και τι διαφορετικό κομίζει η ελευθεριακή εικόνα του σύγχρονου νομαδικού εαυτού παρά την παραπλανητική κολακεία σε ένα άνοιγμα δίχως όρια, στην επιτρεπτική ψευδαίσθηση αλλεπάλληλων και διασταυρούμενων αποσταθεροποιήσεων που υποτίθεται ότι καθιστούν τη χειραφέτηση μια υπόθεση βίου, μια υπαρξιακή και σωματική εμπειρία και όχι πλέον ένα γενικό (επομένως κακό και δυνάμει ολοκληρωτικό) μεταφυσικό πολιτικό σχέδιο...
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=714735
Και τι διαφορετικό κομίζει η ελευθεριακή εικόνα του σύγχρονου νομαδικού εαυτού ;κλπ κλπ κλπ ...
----------------------------------
Κλασσική ναρκισσιστική διατυπωση που μεσα απο κενολογες ρητορικες δεν λεει τιποτε απολύτως ...
θα απαντησω αφου διαβασω προσεκτικότερα αυριο
Παντως απο τετοιες Κενοαερολογιες εχουμε Μπουχτισει ..
Αιδώς βρε! Αιδώς ...
Που μυ περνετε για μεγαλες σοφιες τον Αερα τον Κοπανιστό...
...Η γνώση αυτής της ιδρυτικής απροσδιοριστίας της έννοιας (εθνική) ταυτότητα, σε συνδυασμό με τα ευμετάβλητα σύνορα ανάμεσα στον εθνικισμό και τον πατριωτισμό ωθεί το αντιεθνικιστικό στρατόπεδο στην πάντα ορθή κριτική στάση της απομυθοποίησής της. Ωστόσο, αυτή η πάντα αναγκαία αποδομητική άσκηση, μέσα στην ίδια την εκτύλιξη των επιχειρημάτων της, τείνει να ταυτίσει τον εθνικισμό με τον πατριωτισμό. Με άλλα λόγια, ο πολιτικός αντιεθνικισμός διολισθαίνει από την επισήμανση των πράγματι δυσδιάκριτων ορίων εθνικισμού /πατριωτισμού, στην ουσιοκρατική τους πλέον σύγχυση μέσα στο πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης. Με αποτέλεσμα να αρνείται, ή και να μην μπορεί να παρουσιάσει μια συνεκτική πολιτική αφήγηση του δημοκρατικού έθνους, επενδύοντας σε δημοκρατικά - πατριωτικά σύμβολα στα οποία να μπορεί εν δυνάμει να αναγνωρισθεί ο «λαός». Ο αντιεθνικισμός έχει παραιτηθεί από την «κατασκευή» του δικού του «αντέθνους», από την αφήγηση της δικής του ιδιαίτερης δημοκρατικής κληρονομιάς, μιας μοναδικής μέσα στην ανοιχτότητά της «πατριωτικής ταυτότητας», γι' αυτό και δεν πείθει, τροφοδοτώντας έτσι με αυτό του το έλλειμμα τους αντιπάλους του.
Συνεπώς, πέρα από εμπεδωμένες νοοτροπίες, αναμοχλευόμενες μνήμες και μια στείρα εθνικιστική εκπαίδευση, ο αντιεθνικισμός χρειάζεται να αντιπαλέψει και με τον ίδιο του τον εαυτό. Ορισμένες φορές φαίνεται να βρίσκει οδό διαφυγής προτείνοντας μια οικονομική/τεχνοκρατική εκδοχή του εθνικού συμφέροντος (π.χ. το ευρώ, η ΟΝΕ), ωστόσο πρόκειται για μια εκδοχή ισχνού πατριωτισμού με πολιτική ημερομηνία λήξης. Το εθνικό φαντασιακό δεν μπορεί να γεμίσει μόνο με την οικονομία, ούτε επίσης να αναπληρωθεί με μία μονοδιάστατη προσφυγή στην πάλη των τάξεων...
http://archive.enet.gr/online/online_fpage_text/id=13028612
…Ειδικότερα, η ευρωπαϊκή πολιτική συγκυρία, και μάλιστα η τωρινή, παρά τις υπαρκτές, ενίοτε και μεγάλες, εθνικές ιδιαιτερότητες, μοιάζει να ενοποιεί σε έναν βασικό λόγο τη σοσιαλδημοκρατική καχεξία: την αποεθνικοποίησή της ντουμπλαρισμένη με την αποκοινωνικοποίησή…
…Η κοινωνική ήττα των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων συναρτάται άμεσα με την αδυναμία τους να πείσουν την παραδοσιακή εκλογική τους βάση για την αναγκαιότητα μιας υπερεθνικής δομής, όπως η ΕΕ, προκειμένου να ρυθμισθεί ο αχαλίνωτος καπιταλισμός. Ενα μεγάλο μέρος των παραδοσιακών κοινωνικών τους ερεισμάτων παραμένει δέσμιο ενός κρατικο-προνοιακού φαντασιακού: η έξοδος από το εθνικό ισοδυναμεί με προδοσία του κοινωνικού, και αντίστροφα, η σοσιαλδημοκρατική λιποταξία από το κοινωνικό χρεώνεται στην άνευ όρων προσχώρησή της στο υπερεθνικό, ακόμη και στο μεταεθνικό…
… Υπ΄ αυτή την οπτική, η κρίση της Σοσιαλδημοκρατίας θα μπορούσε να συνοψισθεί ως εξής: παραγνώριση της πραγματικότητας και έλλειμμα πολιτικής βούλησης, όλα αυτά σε ένα φόντο διανοητικής παραίτησης…
http://www.ananeotiki.gr/el/readAuthors.asp?authorID=60&page=1&textID=3619
**************************
Εγώ δεν ξέρω τίποτα, αυτοί τα είπανε. Λες να φταίνε κιόλας από πάνω που "χάνουν οι Σοσιαλιστές";
...Η βασική αιτία της προταγματικής μετάλλαξης της Αριστεράς ήταν αυτή: εξέλαβε μία πλευρά της πραγματικότητας (τις νέες τεχνολογίες, τη διεθνοποίηση της οικονομίας, τον ατομικισμό) ως αποκλειστική πραγματικότητα. Θεώρησε μία όψη της πραγματικότητας ως τη μοναδική. Διάβασε, δηλαδή, λάθος την πραγματικότητα, αποστραγγίζοντάς την από εδραία αιτήματα κοινού συμφέροντος. Και, έτσι, βρέθηκε εκτός του πραγματικού! Αυτή η κατ' εξοχήν δύναμη, που διαρκώς ομνύει στην πολυπλοκότητα, έπεσε θύμα του ιδεολογικού φανατισμού της, της προοδευτικής δυσκαμψίας της. Και αυτό σε μια «νέα εποχή» ευελιξίας...
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=58050
...η αριστερά, σε όλες της τις ιστορικές εκδοχές και εκφάνσεις, ένα πράγμα ευαγγελίστηκε, σε ένα πράγμα βάσισε την ύπαρξή της, την πρότασή της.
Στην αντιστροφή της σχέσης κυριαρχίας της οικονομικής βάσης πάνω στο πολιτικοϊδεολογικό εποικοδόμημα. Η χρήση του εποικοδομήματος, ο έλεγχος των θεσμών και της πολιτικής εξουσίας είναι κομβικής σημασίας για την αριστερά, γιατί μέσω αυτού του ελέγχου η αριστερά επιδιώκει να βάλει το εποικοδόμημα να επιδράσει με τη σειρά του πάνω στην οικονομική βάση, ώστε να επηρεάσει τις διεργασίες της βάσης, να τις ελέγξει, ενίοτε και να τις αλλάξει.
Αυτή είναι η στρατηγική πρόταση, η «αποστολή» της (κάθε) αριστεράς και δεν μπορεί να νοηθεί αριστερά ερήμην αυτής της πρότασης.
*Το πρόβλημα λοιπόν που αντιμετωπίζει σήμερα η αριστερά είναι ότι το θεσμισμένο εποικοδόμημα, εθνικό, ευρωπαϊκό ή και οικουμενικό, δεν αντιστοιχεί και δεν ελέγχει πλήρως, ή μάλλον καθόλου, την παγκοσμιοποιημένη οικονομική βάση.
Η παγκόσμια οικονομία ενοποιείται ταχύτατα, την ώρα που το μοναδικό υπαρκτό, εδαφικά ορισμένο, εποικοδόμημα των εθνικών κρατών υπολείπεται των εξελίξεων, όταν δεν του αφαιρούνται κιόλας (όπως στην περίπτωση της Ε.Ε.) σημαντικές αρμοδιότητες ελέγχου, όχι για να μεταβιβαστούν σε ευρύτερους και με αυτή την έννοια αποτελεσματικότερους πολυεθνικούς θεσμούς, αλλά για να εκλείψουν από προσώπου γης. Καθώς λοιπόν η οικονομική βάση εκφεύγει του θεσμισμένου εποικοδομήματος, η πρόταση της αριστεράς, η στρατηγική της αριστεράς, η ύπαρξη της αριστεράς βρίσκονται στον αέρα. Η αριστερά πάσχει στον βαθμό που αποδυναμώνεται το πεδίο ορισμού της, το πολιτικό εποικοδόμημα...
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=56254
Δημοσίευση σχολίου