(Aπο το βιβλιο : Οι Μεταμορφωσεις της Ταυτοτητας, Εθνος Νεωτερικοτητα , Εθνικιστικος λόγος του Πέτρου Θεοδωρίδη)
Σ’ όλη τη διαδρομή του 19ου και στο μεγάλο μέρος του 20ου αιώνα η νεωτερικότητα θριαμβεύει μαζί με τον μύθο της: μύθο φαουστικό, μύθο της καινοτομίας πού αντιμετωπίζει και θριαμβεύει στον αγώνα της με τη φύση, τη δεισιδαιμονία,. Απαξιώνει τη παράδοση, ως οπισθοδρόμηση, πρόληψη, πού οφείλει να προσαρμοσθεί στο νεώτερο κόσμο. Κινείται με λόγους σχεδόν πολεμικούς, με στρατηγικές, με πρόγραμμα να αναπτύξει μια αντικειμενική επιστήμη, μια οικουμενική ηθική και λογική, μια αυτόνομη τεχνική σύμφωνα με την δική της λογική
Σ’ όλη τη διαδρομή του 19ου και στο μεγάλο μέρος του 20ου αιώνα η νεωτερικότητα θριαμβεύει μαζί με τον μύθο της: μύθο φαουστικό, μύθο της καινοτομίας πού αντιμετωπίζει και θριαμβεύει στον αγώνα της με τη φύση, τη δεισιδαιμονία,. Απαξιώνει τη παράδοση, ως οπισθοδρόμηση, πρόληψη, πού οφείλει να προσαρμοσθεί στο νεώτερο κόσμο. Κινείται με λόγους σχεδόν πολεμικούς, με στρατηγικές, με πρόγραμμα να αναπτύξει μια αντικειμενική επιστήμη, μια οικουμενική ηθική και λογική, μια αυτόνομη τεχνική σύμφωνα με την δική της λογική
Ο λόγος της είναι λόγος της προόδου, λόγος της ορθολογικής γνώσης, της βασισμένης σε επιχειρήματα, με δυνατότητες απεριόριστης επέκτασης. Λόγος της γνώσης-αξίας στο βαθμό πού επιτρέπει στις ανθρώπινες υπάρξεις να αποκτήσουν συνείδηση του εαυτού τους αλλά και γνώσης-εργαλείου στο βαθμό πού τούς επιτρέπει να ελέγχουν το φυσικό και το κοινωνικό τους περιβάλλον αφορούσε στην απελευθέρωση του Ανθρώπου( ως έθνους, ως τάξης, ή ως ατόμου) .
Από τον 19ο αιώνα η κοινωνία αναδεικνύεται-όλο και πιο βαθιά- σε πεδίο αναφοράς της πολιτικής, καθημερινής πολιτικής νομιμοποίησης:.η ‘’κοινωνία’’ έγινε ο τόπος της ιδέας της προόδου ,της φυγής προς τα εμπρός. Αυτή η κοινωνία έβλεπε τον εαυτό της να βρίσκεται κάτω από ένα κράτος- παράσιτο, μηχανικό ,στεγνό, στυγνό, ξένο εν τέλει ως κάτι άχρηστο, δυσκίνητο απομεινάρι καταναγκασμού. Η ανάπτυξη της κοινωνίας σήμαινε ανάμεσα στα αλλά και την απορρόφηση, κατάργηση ή ελαχιστοποίηση του κράτους από την κοινωνία. Το κράτος αντιμετωπιζόταν σαν ένα ημιθανές κήτος πού πρέπει να τεμαχισθεί, και να καταβροχθισθεί από την ζωντανή-παραγωγική κοινωνία. Και όσο αυτό δεν ήταν ακόμα δυνατό, γιατί οι σπασμοί του έκαναν ακόμα επικίνδυνο, το θηρίο έπρεπε να ημερωθεί, να αλυσοδεθεί (όπως ο Γκιουλιβερ από τους λιλιπούτειους),με νόμους, συμβόλαια, περιορισμούς και ελέγχους.
Το κράτος όφειλε να γίνει ‘’νυχτοφύλακας ‘’ ή ‘’τροφός’’ της κοινωνίας πριν οριστικά σβήσει Κι αυτή η κοινωνία πού ατέρμονα διεκδικούσε από το κράτος παραχωρήσεις, χώρο για την ανάπτυξη της ,πού φαντάζοταν τον εαυτό της σφριγηλά νεανικό, θεωρείται πάνω από όλα μια κοινωνία παραγωγών ,πού βάσιζε το ήθος της στις επιτυχίες της βιομηχανικής επανάστασης. Το σύμβολο της τελευταίας ,το τρένο, με την ασταμάτητη δύναμη του, έγινε και ο νέος’’ μύθος’’ της κοινωνίας του 19ου αιώνα, πού αντικατέστησε τις παλαιότερες ’’φυσικές’’ μεταφορές της ‘’θύελλας’ ’’ορμής’’ ή ‘’λάβας’’ των επαναστατικών κινημάτων του 18ου αιώνα Όπως έγραφε ο Χάινε [ ο αιώνας μας} τρέχει πάνω σε σιδερένιες ράγιες προς έναν ακτινοβόλο, υπέροχο σκοπό''1
αναφερεται στο E. Pankoke, Social movement ,Εconomy and Society Vol 11 Number 3 August 1982
