ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ''Πρόλογος/ Το ταξίδι του Ka-Tzetnik
Ήμουν εκεί για δύο σχεδόν χρόνια. Ο χρόνος εκεί ήταν διαφορετικός από ότι είναι εδώ στη γη. Κάθε κλάσμα δευτερολέπτου έτρεχε σε ένα διαφορετικό κύκλο του χρόνου. Και οι κάτοικοι αυτού του πλανήτη δεν είχαν ονόματα. Δεν είχαν ούτε γονείς, ούτε παιδιά. Δεν ντύνονταν όπως ντυνόμαστε εδώ. Δεν είχαν γεννηθεί εκεί και ούτε καμιά μπορούσε να γεννήσει. Ακόμη κι η αναπνοή τους καθοριζόταν από τους νόμους μιας φύσης διαφορετικής. Δεν ζούσαν, ούτε πεθαίναν, σύμφωνα με τους νόμους του κόσμου αυτού. Τα ονόματά τους ήταν αριθμοί… Με άφησαν, συνέχιζαν να με αφήνουν, αφημένος… για δύο σχεδόν χρόνια με άφηναν και πάντοτε με άφηναν πίσω… Τους βλέπω, με παρακολουθούν, τους βλέπω…
Yehiel De-Nur (Ka-Tzetnik 135633)
Ο Bastiaans ειδικευόταν στη φροντίδα ασθενών που υπέφεραν από αυτό που ονόμαζε «σύνδρομο (KZ) των στρατοπέδων συγκέντρωσης», ένα μετατραυματικό φαινόμενο γνωστό με τη μία ή την άλλη μορφή από τον καιρό του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου αλλά που εμφανίστηκε επίσης σε μια ισχυρή μορφή μεταξύ των επιζώντων των στρατοπέδων συγκέντρωσης των Ναζί. Για αυτούς, μου εξήγησε ο καθηγητής, η προσαρμογή στην κανονική ζωή, αν συνέβαινε καν, θα έπαιρνε 30 ή 40 χρόνια και πάντοτε απαιτούταν τεράστια φυσική και συναισθηματική προσπάθεια. Ο Bastiaans κατάλαβε ότι αυτοί οι επιζώντες που εμφανίζονταν ως ευπροσάρμοστοι, στην πραγματικότητα, βασίζονταν κυρίως σε ισχυρούς αμυντικούς μηχανισμούς. Έτσι, πολλοί από αυτούς γίνονταν εξαιρετικά εσωστρεφείς – «λες και βρίσκονταν σε ένα εσωτερικό στρατόπεδο συγκέντρωσης». Οι τοίχοι αυτού του στρατοπέδου απέφεραν την άμυνά τους. Φοβούνταν να ανοίξουν τις πύλες του και έτσι υπέφεραν τους βασανισμούς τους ατέρμονα και μόνοι τους. Συγγενείς, φίλοι και ακόμη και γιατροί γενικά έτειναν να σκέφτονται πως αυτοί οι επιζώντες είχαν θεραπευτεί από τις εμπειρίες τους και ότι η «καθημερινή» τους ζωή ήταν όπως ακριβώς φαινόταν – μια ιστορία βολική για όλους, κάποιες φορές ακόμη και για τον ίδιο τον επιζώντα......''
Ήμουν εκεί για δύο σχεδόν χρόνια. Ο χρόνος εκεί ήταν διαφορετικός από ότι είναι εδώ στη γη. Κάθε κλάσμα δευτερολέπτου έτρεχε σε ένα διαφορετικό κύκλο του χρόνου. Και οι κάτοικοι αυτού του πλανήτη δεν είχαν ονόματα. Δεν είχαν ούτε γονείς, ούτε παιδιά. Δεν ντύνονταν όπως ντυνόμαστε εδώ. Δεν είχαν γεννηθεί εκεί και ούτε καμιά μπορούσε να γεννήσει. Ακόμη κι η αναπνοή τους καθοριζόταν από τους νόμους μιας φύσης διαφορετικής. Δεν ζούσαν, ούτε πεθαίναν, σύμφωνα με τους νόμους του κόσμου αυτού. Τα ονόματά τους ήταν αριθμοί… Με άφησαν, συνέχιζαν να με αφήνουν, αφημένος… για δύο σχεδόν χρόνια με άφηναν και πάντοτε με άφηναν πίσω… Τους βλέπω, με παρακολουθούν, τους βλέπω…
Yehiel De-Nur (Ka-Tzetnik 135633)
Ο Bastiaans ειδικευόταν στη φροντίδα ασθενών που υπέφεραν από αυτό που ονόμαζε «σύνδρομο (KZ) των στρατοπέδων συγκέντρωσης», ένα μετατραυματικό φαινόμενο γνωστό με τη μία ή την άλλη μορφή από τον καιρό του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου αλλά που εμφανίστηκε επίσης σε μια ισχυρή μορφή μεταξύ των επιζώντων των στρατοπέδων συγκέντρωσης των Ναζί. Για αυτούς, μου εξήγησε ο καθηγητής, η προσαρμογή στην κανονική ζωή, αν συνέβαινε καν, θα έπαιρνε 30 ή 40 χρόνια και πάντοτε απαιτούταν τεράστια φυσική και συναισθηματική προσπάθεια. Ο Bastiaans κατάλαβε ότι αυτοί οι επιζώντες που εμφανίζονταν ως ευπροσάρμοστοι, στην πραγματικότητα, βασίζονταν κυρίως σε ισχυρούς αμυντικούς μηχανισμούς. Έτσι, πολλοί από αυτούς γίνονταν εξαιρετικά εσωστρεφείς – «λες και βρίσκονταν σε ένα εσωτερικό στρατόπεδο συγκέντρωσης». Οι τοίχοι αυτού του στρατοπέδου απέφεραν την άμυνά τους. Φοβούνταν να ανοίξουν τις πύλες του και έτσι υπέφεραν τους βασανισμούς τους ατέρμονα και μόνοι τους. Συγγενείς, φίλοι και ακόμη και γιατροί γενικά έτειναν να σκέφτονται πως αυτοί οι επιζώντες είχαν θεραπευτεί από τις εμπειρίες τους και ότι η «καθημερινή» τους ζωή ήταν όπως ακριβώς φαινόταν – μια ιστορία βολική για όλους, κάποιες φορές ακόμη και για τον ίδιο τον επιζώντα......''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου