Ο Εrik Erickson υποστήριξε πως το μέγιστο επίτευγμα μια φυσιολογικής ανάπτυξης ήταν μια σταθερή και προσηλωμένη «αίσθηση ταυτότητας»
Η εναγώνια αναζήτηση πού απαντάται σε μια κατάσταση «σύγχυσης ταυτότητας» σήμαινε αποτυχία στα βασικά θέματα ανάπτυξης της προσωπικότητας
Σήμερα ο καθένας ψάχνει να βρει τον αυθεντικό εαυτό του .Προκείμενου να ζήσουν μια ζωή με νόημα, οι άνθρωποι χρειάζονται απαντήσεις Η εξεύρεση μιας ταυτότητας ,είναι δυνατή μόνο αν κάποιος μπορεί να αφηγηθεί μια σχετικώς συνεκτική ιστορία για το ποιος ήταν και ποίος προτίθεται να γίνει.
Η προσωπική ταυτότητα προϋποθέτει μια αφηγηματική ταυτότητα , ότι δηλαδή κάποιος είναι σε θέση να αφηγηθεί μια συνεκτική ιστορία για αυτόν. Ο χρόνος –ως μια ενότητα του παρελθόντος ,του παρόντος και του μέλλοντος-συνδέονται μέσω της αφήγησης. Το να έχει μια προσωπική ταυτότητα σημαίνει να έχεις κάποιας μορφής αναπαράσταση του αφηγηματικού νοήματος της ζωής, όπου παρελθόν και μέλλον να μπορούν να δώσουν ένα νόημα στο παρόν.
«Το να έχεις μια ταυτότητα, να είσαι ο εαυτός σου, απαιτεί να μπορείς να πεις μια ιστορία για τον εαυτό σου, για το ποιος ήσουν, ποιος θέλεις να γίνεις και ποιος είσαι τώρα , μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος»
Όμως, στην εποχή μας απωθούμε το παρελθόν και το μέλλον, επαναλαμβάνοντας ,ο καθένας μας ,το τρομερό ερώτημα του Νίτσε :«Και όλα αυτά έχουν συμβεί αναρίθμητες φορές μέχρι τώρα – και αν πρόκειται να ξανασυμβούν αναρίθμητες φορές στο μέλλον ;»
Πετρος Θεοδωριδης
Απο την ''Απατηλη υποσχεση της Αγάπης'' περιοδικο ΕΝΕΚΕΝ
8 σχόλια:
Α! "αίσθηση ταυτότητας"! Να πούμε ευθύς αμέσως τί προτιθέμεθα να γίνουμε... Εξαιρετικό!
Δεν πιστεύω στο τυχαίο. Νομίζω πως το ερώτημα αυτό το έσυρες μέν τώρα, όμως πλανιόταν μαζί με τα δακρυγονούχα αέρια πάνω από την πόλη και τους διαδηλωτές. Ακριβώς κάθε φορά που έσκαγε ένα, κάποιος αναγνώριζε το "τι θα γίνει όταν μεγαλώσει".
Όμως γνωρίζουμε πράγματι ποιοί είμαστε, γνωρίζουμε και τί θα γίνουμε. Και για να γελάσουμε λιγάκι, πράγματι μπορούμε να φανταστούμε το τέλος του κόσμου, το τέλος όμως του καπιταλισμού όχι. Ίσως όταν το φανταστούμε, να πάψει να σου κάνει παρέα ο Νίτσε τις νύχτες.
''Ίσως όταν το φανταστούμε, να πάψει να σου κάνει παρέα ο Νίτσε τις νύχτες.''
μπα δεν νομίζω ..Καθε φαντασιωση τελειωνει καποτε ..Και επανέρχεται η αλήθεια, το πραγματικό και ..ο Νιτσε
άρα το σχόλιο θα έπρεπε να ήταν "να είσαι στην πραγματικότητα"... (θυμάσαι;)
εννοεις ο τίτλος του Ποστ; θα καταλαβες φανταζομαι οτι ειναι ειρωνικός..
θα βοηθούσε αν καταλάβαινα φυσικά τις λεπτές αποχρώσεις που χρησιμοποιείς. Ο Νίτσε δεν μου κάνει παρέα όμως να με σκουντάει στις παρανοήσεις. Τι κρίμα!
και ομως..δικαρινω στα λογια σου καποιες ανεπαισθητες λεπτες αποχρωσεις ειρωνίας...Μαλλον σε σκουνταει λιγουλάκι ο Νιτσε...
(ωραια η φωτο σου ...!)
Στα νιάτα μου. Φέτος δυστυχώς συμπληρώνονται 40 χρόνια από τον πρώτο θάνατό μου κε Ν.
;-)
τα ξαναλέμε...
η κριση των σαραντα παρμενει πάντα μια απο τις πιο ενδιαφερουσες κρισεις της αιωνιας επαναληψης (δεν συγκρινεται βεβαιως με την κριση των πενήντααλλά ειναι φυσικά βαθυτερη απο την κριση των τριαντα )
Στο επανιδειν κυριε Raveionistis...
Δημοσίευση σχολίου