ο χρονος…και ο θανατος

Ο χρόνος είναι η επινόηση της αθανασίας, εμπρός στη συνειδητοποίηση του θανάτου. Αυτή η επινόηση προϋποθέτει την αρχή, το τέλος και την κατεύθυνση. Σαν οποιοδήποτε διάνυσμα. Με αυτή την έννοια ο χρόνος είναι αυθύπαρκτος, ο χώρος όχι….
Απρίλιος 26, 2007 στο 9:07 μ.μ

..και αν μόνο για τον ανθρωπο ισχυει η συνειδητοποίηση του θανάτου παλι μόνο γι αυτόν ισχυει και ο χρονος…(οπως και η μνημη ,η λήθη και ο τρομος μπροστα στην ακατανικητη φθορα των πραγματων ….)
ο χρόνος δεν ειναι -υπαρχει,,,
Δηλαδή ο χρόνος προυποθετει ανα-στοχασμό ,το να σκεφτεις πανω στη ζωή ,και μαλιστα να σκεφτεις απο μεσα,δηλαδή ζωντας.
… Γι αυτό λεμε οτι μόνο στον ανθρωπο και για τον ανθρωπο ,υπαρχει η εννοηση του χρόνου(ως χρόνου που περνα ,που μας διασχιζει)
… Γιατί ,μονο ο ανθρωπος μπορεί και αναστοχαζεται τη ζωή του.
.. Και γιαυτό επίσης ,μονο στον ανθρωπο, υπάρχει η ελπίδα ,η προσπαθεια της αθανασιας
…ως (φαντασιακής πάντα)ακινητοποιησης του παρόντος ( για αυτό και οι θρησκειες ….)Απρίλιος 26, 2007 στο 9:43 μ.μ

Νοσφεράτου

Ο χρόνος παραγεται οσο συνειδητοποιουμε το αναπόδραστο του θανατου…
Το μηδέν ,το κενό ,ο θάνατος ,είναι συστατική διάρθρωση του υπάρχοντος Ο θάνατος ,όπως και η γέννηση , συμβαίνουν μόνο μια φορά; δεν υπάρχει τρόπος να μάθει κανείς «να το κάνει σωστά την επόμενη φορά» από ένα συμβάν που δεν πρόκειται να το ξαναζήσει
Ζούμε μόνο μια φορά. Το όριο το μηδενός ,(ή του θανάτου) , περιορίζει και ορίζει την πεπερασμένη, μοναδική ζωή μας:όπως το κενό στο κέντρο ενός δακτυλιδιού ,συγκροτεί και το ίδιο το δαχτυλίδι.Απρίλιος 26, 2007 στο 9:47 μ.μ

Νοσφεράτου

«Μονάχα με τον καιρό /μισοαναγνωρίζουμε το τυφλό αποτύπωμα /που φέρουν όλες μας οι συμπεριφορές»[….]« Μα κι αν ομολογήσουμε,/ εκείνο το άωρο απόγευμα που αρχίζει ο θάνατος μας ,/τι ακριβώς ήταν ,μικρή παρηγοριά,/ Γιατί αφορούσε μόνο έναν άνθρωπο μια φορά, Και τούτον στο κατώφλι του θανάτου
Φίλιπ Λάρκιν

αθανασια
Ομως
Ας φανταστούμε για λίγο την αθανασία ,όχι ως ένα γλυκό Όνειρο αλλά ως εφιάλτη:
Δεν θα θύμιζε λίγο μια κατάσταση αϋπνίας, ένα άπειρο κενό, μια γη του πουθενά, ανάμεσα στον ξύπνο και τον ύπνο;
Σε μια κατάσταση αθανασίας δε θα παραμόνευε η αιώνια πλήξη όπως την περιέγραψε ο Μπορχες στο διήγημα του«ο Αθάνατος » :Στο διήγημα ο Ιωσήφ Καρτάφιλος από τη Σμύρνη ,φτάνει στη Πολιτεία των Αθανάτων. Καθώς περιπλανιέται στο λαβυρινθώδες ανάκτορο, πού αποτελούσε τη πολιτεία, καταπλήσσεται από την εντύπωση μιας παλαιότητας που κόβει την ανάσα, και από την εντύπωση του ημιτελούς, το απροσδιόριστου, του απολύτως άνευ νοήματος. «Το πρώτο ,που μου έκανε εντύπωση-διηγείται ο Ιωσήφ Καρταφιλος – σ εκείνο το απίστευτο μνημείο, ήταν η παλαιότητα του .Αισθάνθηκα ότι ήταν αρχαιότερο των ανθρώπων, αρχαιότερο της γης .Αυτή η πανηγυρική του παλαιότητα(παρόλο που , κατά κάποιο τρόπο, τρόμαζε το βλέμμα ) μου φάνηκε απολύτως ταιριαστή για έργο που έφτιαξαν αθάνατοι τεχνίτες. Στην αρχή με προφυλάξεις, ύστερα με αδιαφορία και στο τέλος με απόγνωση, περιπλανήθηκα στις κλίμακες και στα πλακόστρωτα του ανεξιχνίαστου ανακτόρου. … Αυτό το ανάκτορο είναι έργο των θεών, σκέφτηκα στην αρχή. Όταν εξερεύνησα το ακατοίκητο εσωτερικό του διόρθωσα την σκέψη μου:Οι θεοί που το έχτισαν έχουν πεθάνει .Όταν πρόσεξα τις παραδοξότητες του, αποφάνθηκα : Οι θεοί που το έχτισαν ήταν τρελοί » Το ανάκτορο ήταν γεμάτο αδιέξοδους διαδρόμους, πανύψηλα απροσπέλαστα παράθυρα, φανταχτερές πόρτες που έβγαζαν σε ένα κελί ή ένα πηγάδι, απίστευτες ανάστροφες σκάλες ή κρεμαστές στο πλάι ενός μνημειώδους τοίχου που δεν κατέληγαν πουθενά. Στο ανάκτορο που το έχτισαν αθάνατοι, τίποτε δεν είχε νόημα ,τίποτε δεν υπηρετούσε κάποιο σκοπό. Επρόκειτο για μια πολιτεία όχι των οποιωνδήποτε αθανάτων αλλά κάποιων που γνώρισαν την εμπειρία του να είναι θνητοί, διδάχθηκαν δεξιότητες που αντιστοιχούσαν με μια τέτοια εμπειρία και μετά ,κατά κάποιο τρόπο, απέκτησαν την αθανασία.

Εκείνη την στιγμή, ένιωθαν ακόμη την ανάγκη να εκφράσουν την συνταρακτική ανακάλυψη ότι όλα όσα είχαν μάθει έγιναν ξαφνικά άχρηστα και εντελώς κενά νοήματος.
Τώρα όμως είχαν εγκαταλείψει ακόμη και τα ανάκτορο που έχτισαν την στιγμή της ανακάλυψης , και ο Ιωσήφ τους βρήκε μέσα σε αβαθή πηγάδια στην άμμο :«από εκείνες τις άθλιες τρύπες ξεπρόβαλλαν κάτι άνθρωποι γυμνοί, με γκρίζο δέρμα , με ατημέλητες γενειάδες ,.δεν μιλούσαν και καταβρόχθιζαν φίδια »

........................................................................
Υπέρ Θανατου(ως απέθαντος βεβαια )
-ο Θάνατος, ως περιρρέον τίποτε ,δίνει νόημα στη πεπερασμένη ζωή μας επιβάλλοντας της απλώς ένα όριο:κάθε σχέδιο μπορεί να ακυρωθεί και κάθε ελπίδα να διαψευσθεί .
καθώς.« όλοι μας κάνουμε μακρόπνοα σχέδια λησμονώντας ή κάνοντας πώς λησμονούμε το «όριο»που έχει επιβάλλει ο θάνατος»
Ο θάνατος-έλεγε ο Μαξ Σελερ -υπονοείται ουσιωδώς από την εμπειρία κάθε ζωής, και βέβαια της δικής μας. Είναι ένα πλαίσιο το οποίο δεν προστίθεται τυχαία στην εικόνα, χωρίς την οποία δεν θα υπήρχε η εικόνα μιας ζωής.« Ας σβήσουμε με τη σκέψη μιας όποια φάσεως της ζωής μας την ενορατική βεβαιότητα του θανάτου[…].θα βλέπαμε τότε μπροστά μας την ίδια μας τη ζωή να εκτυλίσσεται σαν μια διαδικασία ατελεύτητη και εκ φύσεως ατέρμονη λόγω της απουσίας προοπτικής μέσα στη σφαίρα αναμονής ,κάθε μια από τις εμπειρίες μας θα έπαιρνε άλλη όψη και κάθε συμπεριφορά μας θα ήταν διαφορετική από ότι είναι στη πραγματικότητα»ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΒΑΡΕΜΑΡΑ
Ο πιο υπερδραστήριος από μας είναι ακριβώς εκείνος που βαριέται λιγότερο. …τρέχουμε βιαστικά από τη μία δραστηριότητα στην επόμενη αφού δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τον χρόνο που είναι αδειος»
Αρκετά παράδοξα, αυτός ο παραγεμισμένος χρόνος , αν τον δούμε αναδρομικά, είναι συχνά τρομακτικά άδειος. Η βαρεμάρα συνδέεται κατά κάποιο τρόπο με το πέρασμα του χρόνου, όπου χρόνος, αντί να είναι ένας ορίζοντας ευκαιριών, είναι μάλλον κάτι που πρέπει να ξεγελαστεί …..
…..
η βαρεμάρα μας δίνει ενα είδος ελαφριάς πρόγευσης του θανάτου… ως πεπερασμένο ον περιβάλλεται κανείς από μια απειρία χρόνου που είναι κενός περιεχομένου . Η βίωση του χρόνου αλλάζει ,με το παρελθόν και το μέλλον να εξαφανίζονται και όλα να γίνονται ένα ανελέητο τώρα. Με αυτή την έννοια η βαρεμάρα μοιάζει επουράνια .
Είναι λές και το άπειρο ήρθε σε αυτό τον κόσμο απ¨το υπερπέραν .Αλλά αυτό το άπειρο ,η μονοτονία ,διαφέρει από αυτό που περιγράφουν οι μυστικιστές
H Simon Weil eπεξεργασθηκε τη διαφορά μεταξύ τους
«Η μονοτονία είναι ταυτοχρόνως το πιο όμορφο και το πιο αποκρουστικό πράγμα που υπάρχει . Είναι το πιο όμορφο αν αντανακλά την αιωνιότητα και το πιο αποκρουστικό α είναι ένδειξη κάτι ατέλειωτου και απαράλλακτου .Κατακτημένος ή στείρος χρόνος. Το σύμβολο της όμορφης μονοτονίας είναι ο κύκλος . Το συμβολο της άσπλαχνης μονοτονίας είναι ο χτύπος του εκκρεμούς »
Από το Lars Svendsen Η φιλοσοφία της βαρεμάρας ,
Απρίλιος 27, 2007 στο 10:25 π.μ.


................

Η βαρεμάρα έχει σχέση και με την διασκέδαση
Η βιασύνη για διασκεδάσεις, η απαίτηση για ικανοποίηση και η έλλειψη της διαπλέκονται αξεδιάλυτα.
Όσο περισσότερο η ατομική ζωή γίνεται το επίκεντρο του ενδιαφέροντος τόσο μεγαλύτερη είναι η επιμονή να βρεθεί νόημα στις κοινοτοπίες της καθημερινότητας.
Γιατί ο άνθρωπος , περίπου δυο αιώνες πριν, άρχισε να βλέπει τον εαυτό του ως ιδιαίτερο ον το οποίο πρέπει να πραγματώσει τον εαυτό του , οπότε είναι λογικό η καθημερινή του ζωή να του φαίνεται τώρα πια σαν φυλακή. Η βαρεμάρα δεν συνδέεται με τις πραγματικές ανάγκες αλλά με την επιθυμία. Και αυτή η επιθυμία είναι μια επιθυμία για αισθητηριακα ερεθίσματα. Τα ερεθίσματα είναι το μόνο πράγμα που έχει ενδιαφέρον
Απρίλιος 28, 2007 στο 10:53 π.μ.

Νοσφεράτου

Και γι αυτό πιά ,στην σημερινη καταναλωτική-θεαματική κοινωνια, χρυσός (δηλαδή εμπορευμα ) γινεται οτι -με τον εναν ή τον αλλο τρόπο - λάμπει…..
…Γιατί,καθως το νοημα εχει εγκλωβιστει στο πασης φυσεως εμπορευμα, και καθώς με τη σειρα του το πιο σημαντικό στο εμπορευμα γινεται το πασης φυσεως ,λαμπερό περιτυλιγμα……
…. και καθως το μόνο που αποκτα αξια στις μερες μας γινεται το Ενδιαφερον (δηλαδή οτι καταφερνει να τραβήξει εστω και για λίγο την προσοχή)….
….Ο χρόνος μετατρεπεται και αυτός σε κατι που πρειε να διασκεδαστει, αναλωθεί,να φαγωθεί,να καταναλωθεί.
… να μετατραπει σε κατι χρησιμα (δηλαδή εμπορευσιμα ) αχρηστο…..

….δηλαδή να ξεπεσει σε ενα απο τα μπιχλιμπίδια μιας διογκουμενης βαρεμαρας,ολο και πιο ακατανικητης,ολο και περισσοτερο ανευ νοηματος…

(και με αυτό τον τρόπο το παλαιο οραμα της αιωνιοτητας γινεται πραγματικότητα αλλά με ενα παραδοξα φθηνό τρόπο : αιωνιοτητα ως εμπορευμα,διαδικτυο,διαφημιση ,)…
….αιωνιοτητα της μιας (ακινητοποιημενης )στιγμής ,της αιωνιας πιά βαρεμαρας,της πληξης που διασκεδαζει ακαταπαυστα τον εαυτό της προσπαθώντας να τον ξεγελασει ,οτι δεν ειναι πλήξη ,οχι, δεν ειναι ανία,
αλλά ειναι Κατι το Πραγματικά Ενδιαφερον…

Στην μετανεωτερική πλανητική εποχή μας η νεωτερική ανοδική συνέχεια του χρόνου (η διάκριση σε παρελθόν παρόν και μέλλον) παύει σιγά –σιγά να υφίσταται.
Ο ‘’παράγοντας ‘’χρόνος’’ χάνει την πρωταρχική του σημασία ,την οποία είχε στο πλαίσιο της αστικής πίστης προς την ιστορία και την πρόοδο,»’ Σήμερα ο χρόνος συρρικνώνεται, γίνεται ένας παροντικός -πλανητικός χρόνος.
Η χρονικότητα σήμερα, θυμίζει την χρονική αίσθηση του (χωροθετη) Κ στον Πύργο του Κάφκα :θυμίζει μια διαρκή αναβολή, όπου τα πάντα ξεθωριάζουν μόλις πας να τα φτάσεις, ένα ατελείωτο σημειωτόν στη κινούμενη άμμο του παρόντος

http://pontosandaristera.wordpress.com/2008/03/14/14-3-2008-2/