Αγαπη και Ζηλια

Αγαπη και Ζηλια
————————

ζηλώ σημαίνει:,προσπαθώ επίμονα να αποκτήσω κάτι .Ζήλος σημαίνει έντονη προθυμία για την εκτέλεση έργου,με συνώνυμο τη ζέση ,θέρμη Το ρήμα Ζηλεύω προέρχεται από το ζήλος, και σημαίνει: επιθυμώ έντονα κάτι που στερούμαι εποφθαλμιώ, φθονώ Ζήλια σημαίνει: δυσαρέσκεια για ξένη ευτυχία, ζηλότυπος προέρχεται από το

ζηλοφθονώ σημαίνει φθονώ , ζηλεύω για την ξένη ευτυχία
.
Ο Παυλος Λεξανδροβιτς Φλωρενσκι , αποδίδει στη ζήλια την κατ΄΄ εξοχήν θετική αξία: Όπως γράφει «Το ελληνικό ζήλος ή στη δωρική του μορφή ζαλος έχει αρχικά την έννοια της θέρμης , του ζήλου ,.

Μόνο αργότερα παίρνει την έννοια της ζήλιας του( ανταγωνισμού του μίσους.), ομοίως το ρήμα ζηλόω σημαίνει αναζητώ με πάθος , ποθώ».

Οι εκφράσεις «νιώθω ζήλια» και «έχω ζήλο»στα ρώσικα , με την ρίζα rev, σημαίνουν την παρουσία μιας δυνάμεως, μιας τάσεως προς ένα πράγμα. Είναι το αντίθετο της απάθειας, της αδυναμίας της αβουλίας

Στα ρωσικά, η ζήλια, revnost ‘ ορίζεται ως δύναμη , ισχύς, ένταση και όχι ως φόβος , μίσος ή φθόνος Για τον Φλωρενσκυ «η ζήλια είναι αυτή η αγάπη αλλά στο «άλλο είναι »της ,στην ετερότητα της Είναι ένα από τα στοιχεία του έρωτα, η βάση του η ουσία του η πρώτη νύχτα του κόσμου απ¨ όπου ξεμυτίζει η αχτίδα της αγάπης.

Η αγάπη δεν έχει μόνο οικουμενικότητα. Είναι και περιγεγραμμένη όχι μόνο «απεριόριστη αλλά και περίκλειστη» Γιατί στη ζήλια ενυπάρχει μια εξύψωση του άλλου στο επίπεδο του Εσύ, του προσώπου: :«Για το Εγώ, για αυτόν που εκλέγει, πρέπει να είναι ακριβώς Εσύ και τίποτε άλλο: ειδεμή η ίδια η αγάπη είναι ανέφικτη

[… Ο έρως είναι ελεύθερη επιλογή: ανάμεσα σ΄ έναν ορισμένο αριθμό προσώπων με μια πράξη εσωτερικού αυτοκαθορισμου το Εγώ διαλέγει ένα μόνο πρόσωπο και με¨ αυτό κτίζει μια σχέση , συνδέεται ψυχικά. Αυτό το συνηθισμένο πρόσωπο, το Εγώ θέλει να το βλέπει σαν εξαιρετικό, ατό που είναι σκιερό το θέλει φωτεινό ,το καθημερινό το κάνει γιορτινό Το Εγώ βεβαιώνει την πράξη της αγάπης του , ως πράξη αιώνιας αξίας και απαιτεί να διαρκέσει παντοτινά, να είναι ανώλεθρη


Όμως –από την άλλη -ο Άγιος Αυγουστίνος έβλεπε την ζήλια ως φθόνο ,ως μοχθηρία ,βαθιά ριζωμένη στην ανθρώπινη ψυχή «Η αθωότητα των παιδιών βρίσκεται στ΄ ανίσχυρα μέλη τους και όχι στην ψυχή τους. Κάποτε κάθισα για ώρα μονάχος και παρατηρούσα ένα παιδί. Ξεχείλιζε από μοχθηρία. Δεν μιλούσε ακόμη, όμως χλόμιαζε από χολή και κοίταζε με ζήλια τον ομογάλακτο αδελφό του. Ποιος δεν τα ξέρει αυτά; Οι μάνες και οι παραμάνες λένε πως ξορκίζουν αυτό το μακό, μακάρι να ¨ξερα με πιο φάρμακο. Τι είδους αθωότητα όμως είναι αυτή, να τρέχει πλούσιο και άφθονο το γάλα από τη μητρική πηγή, κι εμείς να μην αντέχουμε να το μοιραστούμε μεν αδελφό που το έχει τόσο ανάγκη γιατί αυτό είναι η μοναδική τροφή που το κρατά ζωντανό ;» ,

Για τον Λακάν ο-φθόνος(invidia] είναι ιδιότητα του βλέμματος προέρχεται από το ρήμα Videre (βλέπω) «H invidia η πιο υποδειγματική είναι αυτή που διαπίστωσα εδώ και πολύ καιρό στον Αυγουστίνο για να περιγράψω ολόκληρο το ριζικό της , δηλαδή τον φθόνο του μικρού παιδιού που κοιτάζει τον αδελφό του κρεμασμένο στο στήθος τη μητέρας του , που τον κοιτάζει μ ένα βλέμμα πικρό., που του αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά κι έχει πάνω του την ενέργεια ενός δηλητηρίου

Σχόλιο από Νοσφεράτος Απρίλιος 24, 2008

απο
http://pontosandaristera.wordpress.com/2008/04/24/1713/