το αινιγματικό γέλιο της Μόνα Γίτσας

το αινιγματικό γέλιο της Μόνα Γίτσας
——————————————–

Άραγε το αινιγματικό γέλιο της Μονα Γίτσας*
Αυτό που πριν, αντίκρισα στο πρόσωπο Πιπίτσας
-Που ου τε ως σαρκαστικό μπορείς να το εικάσεις ,
ου τε και ως συγκατάβασης ,μπορείς να προ δικάσεις
μηδέ με γέλιο ενός μωρού που χαίρεται στην κούνια.
ούτε χαζοχαρούμενο,παιδιού μωρού ως τα Μπούνια,
δεν είναι καν ειρωνικό ,και δεν καταδικάζει
Ούτε είναι γέλιο γκόμενας, περί ΄Άλλων που τυρβάζει,
μονάχα είναι χαμόγελο που κρέμεται στην άκρη
Ανεμοσκάλας τ’ουρανού και, κάπως, μοιάζει δάκρυ
σαν να ναι πικραμύγδαλο, σα να ναι χαρμολύπη
Σα να ναι η Ζωντανή Χαρά που μας Εγκαταλείπει
Σα το λουλούδι σ έρημο, σα σιγανή φωτιά
Σαν ν’ αιωρείσαι απαλά σ’ ονείρατα παλιά . …

Άραγε το χαμόγελο εκείνο, ω Πιπίτσα!
ήταν καθρέπτης της ψυχής, ή μόνο μια Πίτσα;————————————

* απο την ΧελιδΩνα (μ-λ)