η δεκαετία του 90

Αρχικά η δεκαετία του 90-φαινόταν να είναι -η δεκαετία του θριάμβου των ανθρώπινων δικαιωμάτων ,της αντίληψης μιας ευθύγραμμης παγκοσμιοποίησης, πολυπολιτισμικής αρμονικής συμφωνίας εθνών κάτω από την μπαγκέτα ενός μεγάλου μαέστρου-του παγκοσμιοποιημενου κεφαλαίου
Όμως η ΝΑΤΟική στο Κόσσοβο εκστρατεία έδειξε και την αποτυχία του ιδεολογικού επιχειρήματος των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και της «πολυπολιτισμικότητας » πού αναδείχθηκαν ως το κυρίαρχο ηθικό άλλοθι της Νατοικής επέμβασης στο Κόσσοβο ,κάτι πού θυμίζει την τελική σκηνή στην ταινία ”Δαντών” του Α. Βάιντα: τη δασκάλα πού αναγκάζει τον μαθητή να απαγγείλει τα δικαιώματα του ανθρώπου με βάναυσα χτυπήματα.

Η Δεκαετία του 1990 σφραγίσθηκε και από αυτό κάποιοι αποκάλεσαν «παγκόσμια κοσμική θρησκεία» με ιερό κείμενο την οικουμενική διακήρυξη των Ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα έγιναν το κύριο άρθρο πίστης μιας κοσμικής κουλτούρας, η lingua franca της παγκόσμιας ηθικής σκέψης, όπως τα αγγλικά έγιναν η lingua franca της παγκόσμιας οικονομίας. Ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Κοφι Αναν ,(το 1999)αποκάλεσε την Διακήρυξη το «μέτρο σύγκρισης με το οποίο μετρούμε την ανθρώπινη πρόοδο »Η νομπελίστρια Ναντίν Γκόρντιμερ την περιέγραψε ως «το ουσιαστικό ντοκουμέντο , τη Λυδία λίθο ,το πιστεύω της ανθρωπότητας που σίγουρα συνοψίζει όλα τα άλλα πιστεύω που καθοδηγούν την ανθρώπινη συμπεριφορά»
Η δεκαετία του 90 εμφανίσθηκε και ως θρίαμβος του ατομικισμού

Κατέληξε στον θρίαμβο του κομφορμισμού και της ετερονομίας:συνοδεύτηκε και από μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα φόβου και ένα συντριπτικό αίσθημα αβεβαιότητας

Η δεκαετία του 1990 σημαδεύτηκε από την κατάρρευση των ορίων ανάμεσα στο ‘’εμείς ‘’ και το‘’άλλο’’.Το ‘’άλλο’’, και ο φόβος πού το συνοδεύει, βρέθηκε στο δυτικό κόσμο κοντά μας, ανάμεσα μας. ως μετανάστης ή πρόσφυγας, ως φόβος της ανεργίας και της κοινωνικής υποβάθμισης ,ως καταστροφή του περιβάλλοντος. Ανάμεσα μας διλήμματα πού είχαμε ξεχάσει ή απωθήσει,προβλήματα πού είχαν σκεπαστεί κάτω από το πάπλωμα της αισιοδοξίας και της πίστης στην πρόοδο της μεταπολεμικής εποχής Αυτό πού πριν φάνταζε σαν σταθερό συλλογικό εμείς σήμερα όλο και περισσότερο θυμίζει κινούμενη άμμο:
Ορισμένοι από τους παράγοντες που ευθύνονται γι αυτό το΄ αίσθημα αβεβαιότητας ήταν (και είναι):
Πρώτον .Η νέα αταξία στον κόσμο. Ύστερα από μισό αιώνα ξεκάθαρων διαχωριστικών γραμμών ,και στρατηγικών ήρθε ένας κόσμος χωρίς ορατή δομή και χωρίς καμία΄ -έστω και απειλητική-λογική. Η πολιτική των ισχυρών πολιτικών ομάδων, που μέχρι πρόσφατα κυριαρχούσαν στον κόσμο, τρόμαζε με τις απόκοσμες δυνατότητες της. Αυτό που σήμερα την αντικατέστησε τρομάζει με την έλλειψη συνέπειας και κατεύθυνσης κι επομένως με τις απεριόριστες δυνατές εκδοχές που προμηνύει.
Δεύτερον Η παγκόσμια απορύθμιση, ο παραλογισμός και η ηθική τύφλωση του αγοραίου ανταγωνισμού, η απεριόριστη ελευθερία που παραχωρήθηκε στο κεφαλαίο, το κομμάτιασμα των δημιουργημένων και μέχρι σήμερα πρόσφατα συντηρούμενων από την κοινωνία προστατευτικών δικτύων, καθώς και η απάρνηση όλων των λογικών επιχειρημάτων, πέραν των οικονομικών, έδωσαν μια νέα ώθηση στην αμείλικτη διαδικασία πόλωσης, που κάποτε αναχαιτίσθηκε μέσα από το νομικό πλαίσιο του κράτους πρόνοιας, καθώς και από τη διαπραγματευτική ισχύ των εργατικών σωματείων Σήμερα καμία δουλειά δεν είναι εγγυημένη, καμία θέση δεν είναι απόλυτα αξιόπιστη, η πείρα και η τεχνογνωσία μόλις αποκτηθούν μετατρέπονται σε μειονέκτημα και οι δελεαστικές σταδιοδρομίες συχνά αποδεικνύονται μονοπάτια που οδηγούν στη αυτοκτονία
Τρίτον :

Τα αλλά δίκτυα προστασίας, που είχαν δημιουργηθεί και συντηρηθεί από την κοινωνία, αυτές οι δεύτερες γραμμές χαρακωμάτων που προσέφερε η γειτονιά η οικογένεια, και όπου μπορούσε κανείς να αποτραβηχτεί για να επουλώσει τις πληγές του από τις αψιμαχίες της οράς, αν δεν έχουν καταρρεύσει, έχουν τουλάχιστον εξασθενίσει σε μεγάλο βαθμό Γι αυτή την εξέλιξη ευθύνονται εν μέρει οι πραγματιστικές αλλαγές στο πλαίσιο των διαπροσωπικών σχέσεων που τώρα κυριαρχείται πέρα για πέρα από το πνεύμα του καταναλωτισμού ,ορίζοντας τον άλλο ως εν δυνάμει πηγή ευχάριστων εμπειριών Οι δεσμοί που παράγονται τώρα εν αφθονία έχουν ενσωματωμένη «την μέχρι νεωτέρας ειδοποίησης διάταξη καθώς και την διάταξη της μονομερούς απόσυρσης κατά βούληση»( Ζ.Μπαουμαν).
------------------------------------------------------------------------

απο αρθρο του Π. Θεοδωριδη στην εφημεριδα της Θεσσαλονίκης ''Εν Οίκω''