Τελευταία Μεζεδάκια για το αίνιγμα ο

 ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕΖΕΔΑΚΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ ΚΕΣΣΕΛΑΚΗ .....                                                                  .,Με φίλους προσπαθούσαμε να κατανοήσουμε την λογική των ψηφοφόρων ,αύριο ,του Κασσελακη..Όχι των σκληρών του ακόλουθων αλλά των απλών οπαδών του  Δεν ολοκληρώσαμε την κουβέντα ,θα την συνεχίσουμε και το απόγευμα και αύριο  αλλά πάνω κάτω  συμφωνήσαμε ότι                                                      1.Δεν πρόκειται για πειθώ μέσω επιχειρημάτων αλλά μάλλον ΤΑΥΤΙΣΕΩΝ ..Δεν πείθονται από επιχειρήματα ,λογική ,γνώσεις κλπ.Ισα ίσα έχουν έναν έκδηλο Αντιδιαννοουμενισμο : Τους ενοχλει ο λόγος των επιχειρημάτων ,θεωρούν την Αχτσιογλου επηρμενη και " πανεπιστημιακια" και τον Τσακαλώτο  επίσης .Ο δε Τζουμακας  είναι γέρος . Αντίθετα ο Κασσελακης  με το ," καθαρό βλέμμα" και με την απόλυτη αγνοια του για την ιστορία της αριστεράς ,την επιχειρηματολογία της και το ήθος της ,αλλά και για κάθε τι το πολιτικό , ( και μη πολιτικό εδώ που τα λέμε)  τους δίνει την δυνατότητα να νιώσουν πως είναι ένας από αυτούς                                                                              .Δεν κομπλαρουν μαζί του " Να ένας που τον καταλαβαίνω ,που δεν μιλάει"  ξύλινη γλώσσα" λένε  ,ακριβώς γιατι θεωρούν  κάθε ρητορική που θέτει το περίπλοκο των σύγχρονων ζητημάτων ως..ξύλινη γλώσσα ..." Περίπου κάτι ανάλογο είχα παρατηρήσει πριν από σχεδόν εικοσι χρόνια στην περίπτωση του Παναγιώτη Ψωμιάδη ...Και εκεί είχαμε Ταυτίσεις και μεγάλη αποδοχή όχι Παρα την φανερή του Κενότητα και παπαρολογια του αλλά ΕΞΑΙΤΙΑΣ της.                                                     2ον τα ωραία πεντακάθαρα δόντια του Κασσελακη ,το  αποφασιστικό  του ύφος. και εκείνο το περίφημο βίντεο όπου με αποφασιστικό  σάλτο εφορμά για να  Σβήσει την ιστορική μνήμη της Μακρονήσου ( η Μακρόνησος μας επιβλήθηκε  το 1947 ακριβώς από το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ,στο οποίο ανήκει   τώρα ,,) υποβάλλει στους ψηφοφόρους μια ιδέα Επανεκινησης .Να μια δεύτερη ευκαιρία σκέφτονται όσοι βουλιάζουν στην μαγική σκέψη και στον Παροντισμο .Να τα σβήσουμε όλα Τι χρειάζεται η Ιστορια ,η μνήμη ,η γνώση της ιστορίας του τόπου και της Αριστεράς ..Ο ΠΑΡΟΝΤΙΣΜΟΣ είναι και ένα  διαρκές φλερτ με την  αμνησία ,την μέρα της Μαρμότας , όπως σε εκείνη την ταινία (.before i go.to sleep) που μια γυναίκα έγραφε σε βίντεο κάθε βράδυ το τι της συνέβαινε για να το ξαναθυμηθεί το πρωί .. Σε μια κοινωνία που ακόμα γλείφει τις πληγές της και δεν έχει συνέλθει από το τραύμα της Ματαίωσης της περασμένης Δεκαετίας ο Κασσελακης υπόσχεται  την ως δια μαγείας ΕΠΑΝΕΚΙΝΗΣΗ. ..( Δείτε στο σχόλιο)                                                    3ον       Το τρίτο στοιχείο αποτελεί επέκταση του 2ου .Η Μαγική σκέψη .Συνήθως εκφράζεται  με μια επιθυμία ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΗΣ  επίτευξης  του στόχου ,με μια παιδική επιθυμία Υπέρβασης των δυσκολιών .Όπως τότε που ήμασταν παιδιά και δεν είχαμε διαβάσει  για το Σχολείο και " αχ! Λέγαμε να γίνει κάτι και να μουρθουνε αίφνης οι γνώσεις στο κεφάλι..." Η που ήμασταν έφηβοι με τα προβλήματα της Εφηβείας και φανταζόμασταν έτσι πως γινόμασταν οι Σούπερ ήρωες. ..    Ιδού λοιπόν ο Κασσελακης ως Αιφνίδιος ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΟΣ που έρχεται από το πουθενά ,ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΣ και ΑΦΘΑΡΤΟΣ  και Λαμπερός για να μας σώσει ..Σε σύγχρονη κοινωνία του θεάματος που έχει εθιστεί σε ταινίες τύπου ΣΠΑΙΝΤΕΡΜΑΝ και ΑΒΑΤΑΡ  ο Κασσελακης εκφράζει την φαντασίωση ( η φαντασίωση κατα Λακάν είναι η σκηνοθεσία του πραγματικού ) πολλών : Δεν ξέρει τίποτε αλλά ΜΠΟΡΕΙ να κάνει τα πάντα..Ιδού η υπέρβαση των κανόνων και η λύση τύπου Γορδίου Δεσμού ,η μαγική Λύση της φαντασίωσης σε έναν αποπλαισιωμενα εκτός κειμένου ,ονειρικό κόσμο .4ον Μια Χρονικοτητα του τώρα .Σε αντίθεση με τις μακριές χρονικοτητες του τύπου Μέρμηγκα που υπόσχεται πχ  ο Τσακαλώτος και οι άλλοι υποψήφιοι , ο Κασσελακης υπόσχεται κάτι που θυμίζει. ..Μάη του 68 : Εδώ και τώρα . Άμεση Λύση .Γόρδιος Δεσμός .Μπαμ και κάτω ( σύμφωνα και με την λογική των Μπαλωθιων που εκθειαζε πρόσφατα ) .Αυτή η λογική του Τώρα , ξεκουράζει. Σε έναν κόσμο όπου η εικόνα γίνεται όλο και πιο ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΑ κυρίαρχη έναντι του λόγου ,όπου ο λόγος συρρικνώνεται στους 140 χαρακτήρες ενός Τουητ και τα βιντεάκια  ακολουθούν την τριλεπτη συνταγή του Τικ Τοκ ,ο Κασσελακης  προσφέρει μια ιστορία διλεπτη της  Αριστεράς χωρίς Αριστερά ( όπως λέμε καφές χωρίς καφέ ,μπύρα χωρίς αλκοόλ κλπ ) . Δεν χρειάζεται να κοπιάσεις για να την μάθεις και επιπλέον μπορείς να ανταποδώσεις  στους Αριστερούς που σε κομπλαραν με την ιστορία την ευαισθησία η το ήθος τους το φαντασιακό πλήγμα που νομίζεις ότι  σου έδιναν : " Είστε αλαζόνες και έχετε " αριστερομέτρα" ..Οριστε ,! το λέει και το δείχνει ο  Κασσελακης..Το  είδαμε αυτό το έργο κατά την περασμένη δεκαετία από τα Άκρα Δεξιά : την εξέγερση εναντίον της φαντασιακής " αριστερής Ελίτ " που τάχα κυριαρχεί στα Πανεπιστήμια και στη Διανόηση...Τώρα το βλέπουμε να διεισδύει και στην Αριστερά .Είναι η ίδια λογική ..                                                               .5ον ..Τώρα υπαρχει και κάτι άλλο που συνδέεται με την απώθηση του Πολιτικού ....Εδώ υπενθυμίζουμε  ένα βιβλίο που είχα διαβάσει πολύ παλιότερα Το Δημοκρατικό ΠΑΡΑΔΟΞΟ της Σαντάλ Μουφ.Το βιβλίο  ,από όσο θυμάμαι καταφερόταν ενάντια στην απώθηση της Πολιτικής της Φιλελεύθερης Δεκαετίας του 90 ...Η απώθηση αυτή βλάπτει κατά Μουφ τον ίδιο τον πυρήνα της πολιτικής που είναι ΑΓΩΝΑς  διαπάλη  ιδεών και συμφερόντων κλπ Ε λοιπόν κάτι τέτοιο έγινε και στον ΣΥΡΙΖΑ μέσα : Μια Απωθημένη διαπάλη ιδεών και ομάδων ,μια Σύγκρουση που δεν εκδηλώνεται ανοιχτά και ντόμπρα ...Η  Απώθηση οφείλεται σε δύο παράγοντες α.Την Ηχηρή ΣΙΩΠΗ του Τσίπρα  η οποία όμως εκλαμβάνεται ως σιωπηρή ενθάρρυνση της υποψηφιότητας Κασσελακη β Την οργανωτική απόφαση να μην προηγηθεί ένα συνέδριο Θέσεων  αλλά ένας απολιτικος σιωπηλός  ανταγωνισμός   Υποψηφιοτήτων με την Υπορρητη παραδοχή του πιο ...ικανού και αξιου αρχηγού ( κάτι που αποκλείει εκ των πραγμάτων μια αντίληψη αμεσοδημοκρατικης συμμετοχής και ενισχύει την Απολιτικη αντίληψη του οπαδού που επιλέγει πληρεξούσιο .Αυτά τα δύο συνδέονται και με ενα τρίτο : τον εθισμό στην κουλτούρα της ΑΤΑΚΑΣ και διαρκούς επίθεσης όλων εναντίον όλων που ενισχύεται από το facebooκ και τι κοινωνικά μέσα εν γένει ..Η Απώθηση των προγραμμάτων και των θέσεων ,η διάχυτη λογική της .." προδοσίας " ο  απόκρυφος χαρακτήρας των ομάδων και τάσεων που όντως για χρόνια   κυριαρχούσε και κυριαρχεί στον ΣΥΡΙΖΑ ,ενθάρρυνε ένα επιθετικό  πολλές φορές χυδαίο στυλ διαλόγων ,τύπου πολέμου όλων εναντιον όλων ..Σε αυτόν τον πόλεμο  εξαρχής είχε το πλεονέκτημα ο Κασσελακης.Ειναι ο πιο νεοφερμένος ,ο πιο άσχετος ,ολιγότερο φθαρμένος : δεν έχει ακόμα συγκεντρώσει πάνω του τον Φθόνο ,την μεμψιμοιρια , την μοχθηρία που προκαλούν σαν ναχουν πάνω τους Μαγνητη οι παλαιότεροι " ηγέτες '"                                              6ον  Εντω μεταξύ όλο το σκηνικό θυμίζει περιφράξεις ,εκχερσωσεις ,απο" παρασιτωση " ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ .                     Π.θ 

....

Το έπος του ΦΑΓΚΡΙΟΥ ΦΙΛΕΤΟΥ

 ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ ΦΑΓΚΡΙΟΥ ΦΙΛΕΤΟΥ. 

Έτσι που τανακατεψα

 αυτά τα κανελόνια 

 μορεκτικα και όστρακα 

και σαλτσες με κονιάκ 

/ και Ξυδια κρέμα φασολιών 

τυρί Ευλογημένο 

 

αχ ! Φράουλα σε ζύμωση ,

χταπόδι τιμημένο 

 Νάσου κι αχλάδι αλά ποσε 

και μαρμελαδα Σύκου 

 

Πως θα τα φάω όλα αυτά , 

ωιμε ! 

Και ΚΙΚΙΡΙΚΟΥ 

 Τ ι συμβολίζει άραγε , 

λάδι παλαιωμενο 

Νιώθω να με γεμιζουνε 

Φουντούκια  το Καημένο

  Σαν να μουν πάπια γεμιστή,  

 σαν να μουν Γαλοπούλα   

 και στο Χρηματιστήριο 

φωνάζουν  πουλα ,πουλα  

τι να σημαίνει Μπρισκ Κονιάκ ; 

και τι Φαγκρι φιλέτο ;   

και θα χωρέσω άραγε

 μες στο Στενό το Stretto  ; 

 έτσι που έγινα παχύς

 μ' αυτές τις μαρμελάδες 

Θα  προτιμούσα να τρωγα 

ΦΑΚΕΣ ΚΑΙ ΦΑΣΟΛΑΔΕΣ 

 Είναι πολύ μυστήριος 

ο Μυστικός μας Δείπνος   

 Κι είναι βαρυς κι ασηκωτος 

μετέπειτα ο ύπνος  

και όταν φας τον ταραμά 

και  οστρακοειδή 

 έρχονται  επακόλουθα 

του Μάρτη οι Είδοι 

Και ύστερα και τα τεκνα  , 

Κικερωνες και Βρουτοι

 δεν έχουν τέλος τα Μενού ,

σιρόπια και τοιούτοι 

κι αυτό το Καλωσόρισμα 

τι  άραγε σημαίνει ; 

ας φάω το  φιλέτο αυτό 

που μόνο  απομένει...

Χάριτες πέτρες με τυρί  ,

λευκό κρασί και μπύρες   

Από μικρό με προικισαν  

οι Μάγισσες κι οι Μοίρες  

και να που ενθρονίστηκα 

σε θρόνο Γαργαντουα    

και του θεάτρου ο Χορός

 φωνάζει Ααααουα   ..... 

Και μοιάζει αυτό το γεύμα μας 

ΣΑΤΥΡΙΚΟΝ Φελίνι   

στο δείπνο το επόμενο ,

να δείτε τι Θα γίνει ! 

που θα χει χελιδονοφωλιες

 και άντερα με μέλι .      

 

 και νταχτιρντι  κι αμάν αμάν 

θα λέει το κοπέλι  ....   

Αχ  να ενθρονιζομασταν

 πολλές φορές ανταμα /

 

Δε θαταν Μούρλια η ζωή ; 

δεν θαταν ένα Θαύμα ;

Στους δασκάλους

 Στους δασκάλους   όλων των  ειδών    (  και του Θεατρου  )  εχω να πώ  το εξής :                            Δεν  δεν διδάσκουμε  για να γοητεύσουμε   ουτε  για  να μας  ερωτευτουνε  .                                              Διδασκουμε    για να  Χειραφετησουμε .           Δεν ειμαστε Θηρευτες   ψυχών ή  σωμάτων     αλλα  Σπορείς .                                                          Φυτεύουμε   αλλα  δεν θερίζουμε.                        Δεν αρπάζουμε.                                                          Δεν λεηλατούμε                                           Δωρίζουμε.                                                Προσφέρουμε.                                                               Κι  αφηνουμε τους μαθητες   μας να   ανθίσουν..                                                                 Δεν   επιζητούμε    ούτε   τον έρωτα  ούτε  τον θαυμασμό  των μαθητων  μας                                                    αλλα την αυτονομία τους.     .                           ( Εκεινο  που  θελω να πω    είναι το εξής :  ειναι  Εύκολο  για εναν  δασκαλο να προκαλέσει  τον ερωτα.   Ειναι επι σκηνής και τα   οποια  χαρισματα του μεγενθυνονται - οπως και η απουσία   χαρισμάτων  βεβαια     Υπάρχει   σχεδόν παντα - αν ειναι ενδιαφέρων   δασκαλος  -  η Μεταβιβαση , οπως λενε  στη Ψυχαναλυση ,    που  ειναι  μια Διαδιικασια   Αγάπης .Και... Ναι.         Υπάρχει ο    Ερωτας  στη διαδικασία    της διδασκαλίας  και καλά κάνει και  υπάρχει    ..                                      Όμως  η Ουσία   της     διδασκαλίας  , αυτο  που  οφείλει με τέχνη  να κάνει ο Δάσκαλος  ειναι   - Αφου γινει  η Μεταβίβαση   - να  διοχετεύσει   την Αγαπη     απο το πρόσωπο του   προς  το αντικείμενο   της διδασκαλίας..                          Αν  διδασκει π.χ  Κοινωνιολογια ή  Ιστορια ή Μαθηματικά    προς   αυτα τα αντικείμενα ... Αν διδάσκει θεατρο προς το θεατρο   κ.ο.κ     Και η αληθινή   χαρά,  η μέγιστη χαρά του δασκάλου  ειναι  , οταν μετα απο χρόνια συναντά  αυτα τα παιδια  και μαθαίνει οτι αφιερωθηκαν κι αυτα σε μια επιστήμη   τη τεχνη ένα οποιοδήποτε επάγγελμα  ή την ομορφια της ζωής  και   τα βλεπει     -  χωρις να του λένε  καν -  να λάμπουν τα ματια τους απο  χαρα οταν τον βλεπουν..                                                             Αυτή ειναι  η μόνη   αλλα ανεκτίμητη    ανταμοιβή    του   δασκαλου ..                              Η  χαρά  στα μάτια  των παλιών  του  μαθητών όταν τον      ξαναβλέπουν.                                   Και  τι αλλο ειναι αυτή η χαρα παρα η  Συνενοχή   στην Ελευθερία  ; )

Σκέψεις για το Μπούλιγκ στην εποχή του διαδικτύου

 Σκέψεις για το Μπούλιγκ  το ελληνικό σχολείο την χρήση του στην πολιτική στην εποχή του Διαδικτύου      και τη Λευκή Κορδέλα ( ..μια εν πολλοίς ΒΙΩΜΑΤΚΗ αναρτηση .. ----------------------------------------------------;------;---.                       Το τελευταίο βίντεο ξέσπασμα  της κ.Εφης Αχτσιογλου ενάντια στον οχετο του  Σεξισμου και μοχθηρίας που υφίσταται.  και πού κι εγώ έχω  δει με τα μάτια μου στο διαδίκτυο ,  μου  γέννησε μερικές σκέψεις :                                                        ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΉ ΤΟΥ ΜΠΟΥΛΙΓΚ  και τη. Χρήση του στην πολιτική-( η Μετά - πολιτική ) στην εποχή του Διαδικτυου.  .                                    Οι σκέψεις αυτές δεν είναι ακόμα ξεκαθαρές και για αυτό θα τις διατυπώνω σιγά σιγά.  :.                                                 Μιλώ ως δάσκαλος αλλά και ως χρήστης του Διαδικτύου εδώ και πολλά χρόνια - στα Μπλογκς και στο Facebook- όπου έχω υποστεί μπόλικο ,κυρίως πολιτικό ( αλλά όχι μόνο η μάλλον Μεταπολιτικο ) Μπούλιγκ ......                   .   Ως δάσκαλος στη Μέση εκπαίδευση  έχω βιώσει τόσο.                                                                           α.Την αντίδραση  κάποιων μαθητών σε μια διαφορετική  από την  συνήθη Δασκαλοκεντρικη διδασκαλια                                                                β.την εργαλειακή χρήση αυτών των μαθητών από άλλους  καθηγητές που για Χ  λόγους ,( στην περίπτωσή μου ΚΑΙ πολιτικούς  μιας και δίδασκα μαθήματα ( κοινωνικεε επιστήμες ,δίκαιο ,Ιστορία  που φανέρωναν  την  κοινωνική και πολιτική μου ταυτότητα)  ενοχλούνταν από τον τρόπο διδασκαλίας και τα αντικείμενα.                                γ.την αντίδραση της Χρυσής Αυγής που ενοχλούνταν φυσικά από την παρουσία μου και υποδαυλιζε  όπου μπορούσε την αντίδραση των μαθητών. . ..                                                                 Επίσης όμως  υπήρξα κατά διαστήματα υπεύθυνος για την αντιμετώπιση του Μπούλιγκ μεταξύ των μαθητών ,είχα κάνει κάτι διαδικτυακά σεμινάρια και είχα την ευκαιρία να  παρατηρήσω το φαινόμενο καπως από πιο κοντά                                  .                           Κοιτάξτε ,στα ελληνικά σχολεία γινεται χαμός ,κυριολεκτικά από υπόγειο Μπούλιγκ ..      Σας έχω πει και παλιότερα πως το πρόβλημα του Ελληνικού σχολείου τουλάχιστον της Μέσης Εκπαίδευσης  δεν είναι τόσο  ο Συντηρητισμός η το περιεχόμενο και το  είδος των μαθημάτων• το πρόβλημα  είναι κυρίως ηθικό :                                 Τα παιδια μας διδάσκονται πολλά άλλα όχι ήθος ,ήθος αλήθειας ,παρρησία ....Η Ελληνική μέση εκπαίδευση  απωθεί τα κύρια ζητήματα  κάτω από το χαλί .Τα σκεπάζει όπως η γάτα τα κακά της.  Το μέγα πρόβλημα της Μέσης Εκπαίδευσης είναι ο Κομφορμισμός της.                 Εν πάση περιπτώσει ,τελειώνοντας το Λύκειο τα περισσότερα παιδιά έχουν υποστεί η έχουν ασκήσει Μπούλιγκ  η και τα δύο .                                 Και μη μου πείτε πως γίνεται να υπάρξει κανείς και Θύτης και θύμα ... Γίνεται και παραγινεται..Ταύτιση με τον επιτιθέμενο λέγεται .Στην ταινία  " Στην Αυλή του σχολείου " ένα αγόρι που υφίσταται βασανιστήρια.  από αλλα καταλήγει  να γίνεται κι αυτός βασανιστής  ενός άλλου αγοριού ,για να γλυτώσει το στίγμα .    Έχουμε άπειρα τέτοια  παραδείγματα.     Ποιοι μπορούν να γίνουν θύματα Μπούλιγκ ; η πείρα μου και η θεωρητική μου γνώση λέει : ΟΛΟΙ                 Το Μπούλιγκ επιδιώκει να στιγματίσει και περιθωριοποιήσει και ,όπως έλεγε ο Ερβιγκ Γκοφμαν ( το Στίγμα ) στην εποχή μας           ......................                                            Όλοι μπορεί να νιώσουν σε κάποια στιγμή της ζωής τους τις οδυνηρές συνέπειες του Στίγματος .                                                                    Σε ότι αφορά στη Μέση εκπαίδευση στο Ελληνικό σχολείο  θυμίζω ότι μιλάμε για την πιο Ευάλωτη ηλικία - την Εφηβεία ,ότι οι έφηβοι αισθάνονται τρομερή ανασφάλεια και επιθυμούν όσο τίποτε άλλο την αποδοχή • όχι όμως από τους μεγαλύτερους αλλά από  το κυρίαρχο ρεύμα συνομηλίκων .                                                       Εκείνο λοιπόν που τους διδάσκει  εμμέσως το Μπούλιγκ είναι το ΦΑΙΝΕΣΘΑΙ σαν τους άλλους ,να μην ξεχωρίζουν ,να κρύβουν τα ταλέντα η τις συναισθηματικές τους αδυναμίες ,να δείχνουν τα μεν αγόρια σκληρά τα δε κορίτσια  περιπαικτικά και κουτσομπολες και κυνικές .                            .Αχ! Έχω δει και έχω παρατηρήσει πολλά μέσα στη τάξη και στην Αυλή του Σχολείου.                                                           Τώρα προσέξτε ..Θυμάστε την ταινία ΛΕΥΚΗ ΚΟΡΔΕΛΑ ; Αναφέρεται σε ένα χωριό της Γερμανίας λίγο πριν το ξέσπασμα του Α Παγκοσμίου πολέμου , σε περιπτώσεις Μπούλιγκ αλλά και στην Ψυχοκοινωνική πηγή του φασισμού .. Όσοι την είδατε θα προσέξατε ότι Μπούλιγκ και τρομερή μοχθηρία ,υφίσταντο δύο περιπτώσεις παιδιών : το ένα ,παιδί με διανοητικη αναπηρία το άλλο ευαίσθητο πλουσιόπαιδο .Η ταινία  επίσης δείχνει το πώς τα Κακό είναι κοινωνικό ,το πώς η μοχθηρία  ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ και από πάνω προς τα κάτω ( από τον πλούσιο βαρώνο προς του φτωχούς ) και από κάτω προς τον αδύναμο κρίκο των " από πάνω " ) το παιδί του Βαρώνου ).   (  Στο πρώτο σχόλιο ).                     .... Το Κακο λοιπόν κυκλοφορεί ...                           Εκείνο που θέλω να δείξω ,κατανοώντας   την διαφορά ανάμεσα στο πολιτικό Μπούλιγκ και το   σχολικό - είναι ότι το πρώτο πατάει στο Δεύτερο

Εξηγούμαι :  .                                                                     Η συντριπτικη πλειοψηφία των Ελλήνων έχει τελειώσει το Λύκειο .Άρα έχει ΕΘΙΣΤΕΙ  στο Μπούλιγκ ,ως θύτης η ως θύμα η και τα δύο μαζί .Το λέω μετά βεβαιότητας και γνωρίζοντας καλά το κλίμα στην Μέση παιδεία.            Σε αυτά τα ζητήματα υπαρχει αφασία   Κανείς δεν νοιάζεται ,ουσιαστικά.                                      Β  Καθώς λοιπόν όλοι είναι εθισμένοι στο Μπούλιγκ το  θεωρούν   ως κάτι Φυσικό  Το θεωρουν ότι είναι κάτι που επιτρέπεται και οδηγεί σε κοινωνική επιβράβευση .Καθώς λοιπόν και τα κόμματα - όλα σχεδόν τα κόμματα ,με διαβαθμισεις βέβαια,πρώτα τα κόμματα της άκρας δεξιάς που ίσως θα επρεπε να ονομαστούν και ΚΟΜΜΑΤΑ ΜΠΟΥΛΙΓΚ μετα της Δεξιάς ,κέντρου αριστεράς ,ασκούν η θεωρούν έστω θεμιτο το  Μπούλιγκ το κακό γιγαντώνεται ...Το ΓΚΟΛΕΜ έχει προ πολλού ξεφύγει                                                                     Τωρα συγνώμη που τα λέω λίγο ανακαμενα έτσι κάνω πάντα   Υποθέτω ότι κάποια στιγμή θα τα τακτοποιήσω                                                             Εδώ θέλω προς στιγμήν να επισημάνω την αίσθηση του ειδικού ΦΟΒΟΥ που  διακατέχει το θύμα του Μπούλιγκ .                                                 Αυτή η αίσθηση του φόβου είναι και Αγωνία ,  Άγχος γιατί είναι διάχυτος φόβος ... Δεν είναι μια συγκεκριμένη απειλή • είναι πολλές άγνωστες απειλές     .Και μάλλον αυτό είναι το κοινό σημείο της αίσθησης του Μπούλιγκ που υφίσταται ένας μαθητής / τρία με το πολιτικό Μπούλιγκ του διαδικτύου : η Απειλή είναι διάχυτη και Μουλωχτη .Το θύμα του Μπούλιγκ δεν ξέρει πως να αντιδράσει.Απο την πλευρά του θύματος  το Μπούλιγκ θυμίζει κινούμενη άμμο • όσο αντιδρα χτυπώντας χέρια  πόδια τόσο βυθίζεται πιο μέσα ..Το θύμα του Μπούλιγκ νιώθει αφάνταστα ανυπεράσπιστο , έκθετο και ευάλωτο .Σκεφτείτε έναν μαθητή που υφίσταται Μπούλιγκ μέσα στη τάξη: Αισθάνεται  ότι η επίθεση διαρκώς είναι πισωπλατη  ..Ύπουλα γελακια , περιφρόνηση στο βλέμμα  ,ξαφνικά χτυπήματα ,φόβος φόβος παντού. .Η ομίχλη του Καροεντερ .Το μάθημα  για αυτόν είναι μαρτύριο  το διάλειμμα πολύ χειρότερο .Και το πολύ χειρότερο είναι η εσωτερικευσγ του Μπούλιγκ από το παιδι ως απροσδιόριστης Ενοχής ; τι έφταιξα  ; Ποιον πείραξα ; γιατί μου το  κάνουν αυτό ;   Ποια είναι η λύση ; Να το πει στους δασκάλους του ; Μα ,στην καλύτερη περίπτωση - που όντως ενδιαφέρονται - η παρέμβαση τους θα γίνει ατσαλα και το αποτέλεσμα θα είναι χειρότερο Μπούλιγκ ...Φαυλος κύκλος               Έτσι οι εναλλακτικές του είναι λίγες : Συνηθως τον   αποτραβηγμα και η σιωπή .Το μάθημα  που του δίνουν οι ασκουντες το Μπούλιγκ  είναι ..ΛΟΥΦΑΞΕ ...ΜΕΙΝΕ ΣΤΗ ΓΩΝΙΑ ΣΟΥ  ..Περνα απαρατήρητος .Γίνε αόρατος.  Και όπως έλεγε ο Μπέκετ : " Μη περιμένετε να σας κυνηγήσουν για να κρυφτειτε "  Αυτό είναι το μήνυμα του Μπούλιγκ : ΣΩΠΑ. ( αν θυμάστε το υπέροχο ποίημα του Αζίζ Νεσιν ( θα το βάλω στα σχόλια ,)   Τώρα σκεφτείτε και την δεύτερη εναλλακτική του : Να ασκήσει και αυτός Μπούλιγκ  Να βρει κάποιον ΠΙΟ αδύναμο κρίκο και  βασανίσει κι αυτός .Κοιτάξτε ΔΕΝ το κάνει για λόγους εσωτερικους- ψυχολογικούς κλπ αλλά για λόγους επιβίωσης και θεαματος Να στρέψει την προσοχή  άλλου Είναι σαν να λέει " είναι ένας από σας - βασανίζω κι εγώ αυτόν "..Έτσι βέβαια το σύστημα του Μπούλιγκ αναπαράγεται και διαιωνίζεται     μέσα από   την ταύτιση με τον επιτιθέμενο.  ...   Τώρα για να ξανάρθουμε στο Διαδικτυακό - πολιτικό  Μπούλιγκ.Καταλαβαινετε φαντάζομαι την ομοιότητα με το σχολικό : είναι θολό και σχεδόν αόρατο Ο Αντίπαλος σου σου χαμογελά ευγενικά και δήθεν ζεστά ενώ τα τρολ του - αληθινα η ψεύτικα προφίλ σε χτυπούν πισωπλατα .Κάθε αντίδραση σου φαίνεται μάταιη ...Αν αντιδράσεις  ζητώντας.βοηθεια και αλληλεγγύη σε εμφανίζουν δειλό ,αν αντιδράσεις βίαια τραμπούκο  και επιθετικό .Αν δεν αντιδράσεις ως ....ανεκτικός απλά συνεχίζουν τις επιθέσεις ώσπου να αντιδράσεις ..Σε κάθε περίπτωση επιδιώκουν να σου βγάλουν την ψυχή.  Το έχω ζήσει αυτό ,ξέρετε πέντε χρόνια περίπου πριν όταν οι Ντεμεκ " Μακεδονομάχοι " φασίστες πέραν της απόπειρας να με σκοτώσουν επιδόθηκαν και σε λιντσάρισμα - τόσο πραγματικό ,όσο και διαδικτυακό .Το διαδικτυακό ήταν χειρότερο : διάβαζα δεκάδες σχόλια μίσους καθηλωμένος στο κρεββάτι του Νοσοκομείου ...Όμως ακόμα,ακόμα χειρότερο ήταν η αδιαφορία ,η το ...χιουμορακι των φίλων ...η έλλειψη Αλληλεγγύης και συντροφικοτητας                                                         Έτσι σιγά σιγά διαφαίνεται η σύνδεση που επιχειρώ ανάμεσα στον εθισμό στο Σχολικό Μπούλιγκ ( που υποστηκσμε  ως θύτες η / και θύματα σχεδόν όλοι και στο Πολιτικό  Διαδικτυακό Μπούλιγκ .:Καθώς είμαστε εθισμένοι αλλά και ταυτοχρονα αμαθοι στις σκοτεινές παγίδες του Ίντερνετ  γινόμαστε όλοι Θύματα και Θύτες Εύκολα  ..Γιατί εύκολα ; γιατί από την περασμένη δεκαετία έχουν καταρρεύσει η εξαφανιζονται ραγδαία τα Δίχτυα ασφαλείας : η Συγγένεια , η Ζωντανή φιλια ,η αξία της Αλληλεγγύης ( η οποία προσεξτε πόσο ανοιχτά και βάναυσα συκοφαντειται στις μέρες μας ) ..Τι διάβασμα , η ανάγνωση ,η Εφημερίδα   Όλο και περισσότερο γινόμαστε εξατομικευμένα φαντάσματα παγιδευμενα σε εκατομμύρια εικόνες και  βίντεο στο τικ τοκ και Τοξικότητα και ύβρεις  Θυμίζω πως ο Λεβιάθαν - το τέρας του απόλυτου κράτους που περιέγραφε ο Χομπς αποτελούνταν από χιλιάδες άτομα   ..Ήταν το αντίπαλο δέος στον πόλεμο όλων εναντίον όλων   .........ε αυτό δεν γίνεται και τώρα ; η Εισβολή του διαδικτύου σε μια κοινωνία ρημαγμένη και άκρως Εξατομικευμένη μας βρίσκει όλους Ευαλωτους και ανυπεράσπιστους   Και έτοιμους για ένα  πόλεμο όλων εναντίον όλων που ίσως - μακάρι να μην - προετοιμάσει τον Νέο Λεβιάθαν  ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΜΙΑ ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΙΤΙΚΉ ΤΟΥ ΑΚΗ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΜΟΥ ΣΤΗ ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΙΚΉ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΚΑΣΣΕΛΑΚΗ ΣΕ ΣΥΝΕΧΕΙΕΣ

ΜΙΑ ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΙΤΙΚΉ ΤΟΥ ΑΚΗ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΜΟΥ ΣΤΗ ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΙΚΉ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΚΑΣΣΕΛΑΚΗ ΣΕ ΣΥΝΕΧΕΙΕΣ

• Ο Aκης Γαβριηλίδης πηρε μερικά αποσπάσματα από το εν ροή άρθρο μου για την Μεταπολιτική και τα χρησιμοποιησε σε δικο του αρθρο .

 

Ομως τα καταλαβε ΛΑΘΟΣ. Θα απαντήσω ολοκληρωμένα σιγά σιγά :

• ας ξεκινήσω με το εξής απόσπασμα από το άρθρο του Άκη οπου βγάζει τα συμπεράσματα του από το δικό μου άρθρο .. Λέει λοιπόν ο αρθρογράφος Άκης αναφερόμενος σε αυτά που λέω εγώ :

«Επειδή το νόημα είναι η χρήση, το νόημα που εγώ τουλάχιστον συνάγω από όλες τις παραπάνω χρήσεις είναι το εξής απλό: «μεταπολιτική» είναι μία πολιτική που δεν μας αρέσει. Πρόκειται απλώς για μία ηθικολογική-στιγματιστική έννοια, με την οποία μπορεί κανείς μόνο να ονειδίσει, να εκφράσει το νόημα μιας πτώσης, μιας παρακμής («πού καταντήσαμε, πού βαδίζει ο κόσμος μας, στα χρόνια μας είχαμε αρχές και αξίες οι οποίες τώρα εκπίπτουν»), αλλά όχι να σκεφτεί κάτι.»

Λάθος Άκη Δεν στιγματίζω ως ..μεταπολιτική την πολιτική που δεν μου αρέσει . Προσπαθώ να την κατανοήσω , να κατανοήσω την ρητορική της . Υπάρχει μεγάλη διαφορά : προσπαθώ να καταλάβω ΔΕΝ σημαίνει στιγματίζω .

Αλλά μιας και αναφέρει την αρέσκεια και την απαρέσκεια μου δίνει ένα επιπλέον κλειδί για την κατανόηση της Μεταπολιτικής στην περίπτωση Κασσελακη ,

 

Θα θυμάστε που ο επιχειρηματίας αυτοδημιούργητος πολιτικός χρησιμοποίησε σε ένα από τα άπειρα ολιγόλεπτα βίντεο το ρήμα Γουστάρω . Το είπε πολλές φορές ‘’ Γουστάρω ‘’ Γουστάρετε ‘’ κλπ. …

Κατά λάθος λοιπόν ο Άκης μας έδωσε ένα ακόμα κλειδί για την κατανόηση του συμπτώματος της Μεταπολιτικής Κασσελάκη : Μεταπολιτική είναι η Πολιτική που θεμελιώνεται όχι σε επιχειρήματα λογικά η παράλογα όπως η πολιτική της νεωτερικής εποχής – η οποία θεμελιώνονταν σε ιδεολογίες δηλαδή σε ιδέες με εσωτερική συνοχή αλλά σε ετσιθελικές ΑΠΟΨΕΙΣ σχετικές μεταξύ τους ,που η μονή τους θεμελίωση είναι το Ετσιθελικό Γουστάρω. .. Ο Κασσελακης λέει : έτσι είναι γιατί έτσι γουστάρω ..Ο Στάλιν , ο Ζαχαριάδης , ο Ανδρέας Παπανδρέου , ο Τσίπρας έστω προσπαθούσαν έστω και υποκριτικά και με προφάσεις να τεκμηριώσουν την άποψη τους.

Ο Μεταπολιτικος Κασσελακης απλώς ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ και ανταποκρίνεται στα Γούστα των άλλων .. Γουστάρετε; Γουστάρετε ;

Η Μεταπολιτική λοιπόν είναι και μια πολιτική του Γούστου

 Ενα δευτερο σημειο που δεν κατανοησε επαρκως ο Ακης Γαβριηλιδης

ΓΡΑΦΕΙ

‘’ Ας πούμε: στο παραπάνω κείμενο, ο αρθρογράφος επικρίνει τη θέση ότι πρέπει «να πληρώνουν οι φοιτητές τις ζημιές που κάνουν». Πολύ ωραία. Ωστόσο, η διαφορά ανάμεσα σε όποιον πρεσβεύει αυτή τη θέση και όποιον την απορρίπτει είναι μία απολύτως πολιτική διαφορά: ο ένας λέει ότι για ένα δημόσιο ζήτημα πρέπει να κάνουμε το Α, ενώ ο άλλος το Β. Δεν πρόκειται για τη διαφορά ανάμεσα στην πολιτική (με το οριστικό άρθρο στον ενικό) και σε κάτι εκτός αυτής, σε κάτι που είναι μεταπολιτική ή αντιπολιτικό.

Έτσι, ο επικριτής της «μεταπολιτικής» την πατάει· γίνεται μέρος –και εργαλείο διάδοσης- εκείνου που θέλει να καταγγείλει. Διότι παρουσιάζει ως καινοφανές και σκανδαλώδες κάτι που ανέκαθεν αποτελούσε στοιχείο της πολιτικής. Με αυτό, παραχωρεί ασμένως στην αντίπαλη τάση τη θέση της πρωτοτυπίας, της καινοτομίας, αυξάνοντας το ενδιαφέρον γι’ αυτήν, ενώ για τον εαυτό του κρατά τη θέση της παράδοσης, της εγνωσμένης αυθεντίας/ αυθεντικότητας, αυτού που ξέραμε από πάντοτε.’''

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΔΙΚΉ ΜΟΥ Εδώ αρχίζω να καταλαβαίνω καλυτέρα την βασική παρανόηση που κάνει ο Άκη; . Νομίζει ότι με τον όρο μεταπολιτική εννοούμε κατι Που δεν είναι πολιτική ..

 

Μα όπως ειπα σε προηγούμενό σημείωμά είναι Πολιτική -νέου τύπου . (όπως κατά τις αρχες του προηγουμένου αιώνα το Κομμουνιστικό κόμμα θεωρήθηκε κόμμα ΝΕΟΥ ΤΥΠΟΥ,. )

 

Ας το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν . Η μεταπολιτική είναι πολιτική στα πλαίσια της Μεταμοντέρνας κατάστασης όπως την έδειξε π.Χ. ο Ντ Χαρβει ο Τζεημσον και άλλοι : Χαρακτηριστικό του Μεταμοντέρνου είναι η μείξη ετεροκλήτων υλικών και στυλ - όπως στην περίπτωση π.Χ. της ταινίας Blade runner όπου τα αρχιτεκτονικά στυλ (αρχαιοελληνικό – πυραμίδες – κίονες κλπ. συνδέονται αυθαίρετα με το νέο ) και η αποπλαισιωση και αναπλαισίωση /( με τρόπο που φαίνεται αυθαίρετος ) των νοημάτων ..

Πως να το πω : είναι σαν να παίζεις με τα νοηματα των λεξεων αλλάζοντας τα τοποθετώντας τα σε διαφορετική πρόταση.

 

Σαν ένα παιχνίδι Σκραμπλ με διαρκή μετατόπιση των σημαινόντων και διαρκές γλίστρημα των σημαινομένων

 

Εν προκειμένω : Ο Κασσελακης έρχεται σε μια χώρα , την Ελλάδα για να διεκδικήσει την αρχηγία ενός αριστερού κόμματος , του μεγαλύτερου της αντιπολίτευσης .

 

Το κόμμα αυτό όπως όλος ο πανεπιστημιακός κόσμος – καθηγητές , φοιτητές κα έχουν εμπλακεί τα τελευταία τέσσερα χρονιά – να μην πω τα τελευτά είκοσι – σε μια τεράστια σύγκρουση ,με πορείες ,κατάργηση Πανεπιστημιακού Ασύλου , αιματηρές συγκρούσεις με την αστυνομία , ίδρυση και κατάργηση Πανεπιστημιακής αστυνομίας κλπ. κλπ. … Και τι βρήκε να πει σε αυτό ΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ο Κασελάκης στο πρόγραμμα του διεκδικώντας μάλιστα την ηγεσία ; βρήκε να πει – τουλάχιστον όταν εγώ διάβασα το πρόγραμμα που διατύπωσε Δημόσια «να πληρώνουν οι φοιτητές τις ζημιές που κάνουν»

 

.

Έρχεται τώρα ο Γαβριηλίδης και θεωρεί ότι ..εγώ επικρίνω την θέση αυτή και αρχίζει να κεντάει.

 

Όμως εγώ δεν την επικρίνω …

 

Απλώς μένω με το στόμα ανοιχτό ..

Είναι μια θέση από άλλο πλαίσιο …

 

Δεν έχει σχέση με την τρέχουσα ατζέντα .

Αποπλασιώνει και Αναπλαισιώνει την συζήτηση

, Αυτό ακριβως που κανει η Μεταμοντερνα κατάσταση .

 

Αποπλαισιωνει και ΑΝΑΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΖΕΙ . Μας τοποθετεί ξαφνικά σε άλλο πλαίσιο

Αυτό ακριβως που κανει η Μεταμοντερνα κατάσταση .

 

Αποπλαισιωνει

 

και ΑΝΑΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΖΕΙ. Ειναι σαν να πετά τις λέξεις μιας πρότασης στο Πάτωμα και να σχηματίζει εντελώς καινούριες

 

Πριν συνεχίσω θελω να βάλω μερικά εμβόλιμα σχολια:

1.Η η Μεταπολιτικη δεν παύει να είναι και πολιτική όπως η μετανεωτερικότητα δεν παύει να είναι και Ύστερη νεωτερικότητα .Νομίζω ότι ο Ακης κανει μια παρανόηση του Μετά θεωρώντας ότι αναφέρεται σε κάτι πέραν της πολιτικής .. Όχι η Μεταπολιτικη είναι πολιτική Νέου Τύπου,που φυσικά παραμενει πολιτικη.Φυσικά και η Μετά πολιτική είναι Άκρως πολιτική , μια πολιτική που αντί να αποκαλύπτει το πολιτικό ( π.χ με την πολεμική έννοια που έδινε στο Πολιτικό ο Καρλ Σμιτ " η έννοια του Πολιτικού είναι η η Διάκριση του Φίλου από τον Εχθρό " η αντίθετα η Χάννα Αρρεντ " πολιτικό είναι ένα στρογγυλό τραπέζι ( ο Δημόσιος Χωρος) που μας χωρίζει αλλά και μας Ενώνει ,το Καλύπτει ,το κρύβει η μάλλον το απωθεί ,το αποστειρώνει ,το εντάσσει στα πλαίσια της κυρίαρχης πια εντελώς Νεοφιλελεύθερης Ιδεολογίας " Δεν υπάρχει κοινωνία παρά μόνον άτομα '" που έλεγε και η Θάτσερ κάνοντας βέβαια πολιτική επίθεσης ενάντια στην τότε Κοινωνία .Σήμερα η Μεταπολιτικη πολιτική ( που Σύμπτωμα της είναι ο Κασσελακης ) εκφράζεται σε σένα φαινομενικά απολιτικο τεχνοκρατικό ουδέτερο δήθεν πλαίσιο : Είμαι αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας άρα ικανός να διευθύνω - ως Ceo- το κόμμα σας : Δε με νοιάζουν οι θέσεις σας ,θα τις μάθω." Όμως αυτή η κατάργηση της διάκρισης Ιδιωτικού / δημοσίου ,αυτή η οικειοποίηση του Πολιτικού και Δημόσιου - ως απλή προέκταση του Ιδιωτικού Δεν αποτελεί ταυτόχρονα και εκδήλωση του Νεοφιλελευθερισμού ως ιδεολογίας ; Αρχη του Νεοφιλελευθερισμού δεν είναι η αντίληψη της κοινωνίας ως ιδιωτικής επιχείρησης ,;

Η ΜΕΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ τύπου Κασσελακη φυσικά και είναι Πολιτική .Νεοφιλελεύθερη Πολιτική .Πολιτική που αντιστρατεύεται την πολιτική όπως την ξέρουμε. ...

Για πολλά χρόνια η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΙΝΟΤΑΝ ΘΕΑΜΑ. Τώρα το Θέαμα Γίνεται ΠΟΛΙΤΙΚΗ ...

Το 2ο σχολιο αφορά στην για την Μεταπολιτικη ως πολιτική της εικόνας . Υπήρξαν θρησκείες της εικόνας και εποχές του γραπτου λόγου • θρησκείες σαν την ορθοδοξία και τον καθολικισμό που λατρεύουν την απεικόνιση του θείου άλλες σαν τον Ισλάμ που αποθεώνουν τον λόγο και απαγορεύουν την εικόνα • υπάρχουν επίσης και εποχές : η Νεωτερικότητα είναι η εποχή της Τυπογραφίας και ο Β.Άντερσον θέτει την τυπογραφία μαζί με άλλες προϋποθέσεις ως μια από τις πηγές του νεωτερική έθνους Η Επαναστατική ρητορική προϋποθέτει τον γραπτό Έντυπο λόγο και.από την Γαλλική επανάσταση με τις εφημερίδες της ως την Ρωσσικη επανάσταση οι ηγέτες ήταν πέρα από ρήτορες και δεξιοτέχνες της Γραφής έγραφαν βιβλία και μπροσούρες κλπ .Η εικόνα της εποχής του Στάλιν ήταν της εποχής της φωτογραφίας και του εντύπου ,της ασπρόμαυρης αναλογικής φωτογραφίας .Σήμερα ζούμε αντίθετα , σε μια σχεδόν ΟΝΕΙΡΙΚΗ στη δομή της ΜΕΤΑ νεωτερική εποχή όπου μας έχουν πλημμυρίσει εικόνες : Ψηφιακές εικόνες ,τηλεοπτικές εικόνες ,τηλεόραση ,βίντεο .Ηγέτες πλέον όπως ο Κασσελακης χρησιμοποιούν την ολιγόλεπτη εικόνα του τικ τοκ παρουσιάζοντας τον εαυτό τους ως Ευπωλητο προϊόν : δόντια με λευκανση προσεγμένη εικόνα σε κάθε λεπτομέρεια εικόνα όχι ακίνητη αλλά διαρκώς εν κινήσει έτσι ώστε να ταιριάζει στη νεωτερική κοινωνία της Επιτάχυνσης Όπως και κάθε εποχή έχει το είδος της επικοινωνίας που της ταιριάζει έτσι και η Μετά νεωτερική εποχή μας έχει και την Μεταπολιτικη της Εικόνας της Η κουλτούρα του Ναρκισσισμού εκφράζεται όντως από την λατρεία της Τηλε οπτικής εικόνας του Ντόριαν Γκρέυ ..

ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΑΡΓΟΤΕΡΑ (ανάλογα με τις εξελίξεις και τα κέφια ,,)

.ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.  Υ.Γ             Η ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗς ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΤΑΣΗΣ ΓΙΝΕΤΑΙ  ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΥΠΟΠΟΛΙΤΙΚΗ                                    Ένα άλλο σημείο της κριτικής του Άκη Γαβριηλίδη που νομίζω ότι αφορά και μένα είναι το περί " ουσιοκρατιας " της Μεταπολιτικης . Εχει  κάποιο  δίκιο διότι όντως χρησιμοποίησα καταχρηστικά την λέξη Ουσία .Όμως δεν εννοούσα φυσικά κάτι ουσιοκρατικο αλλά αυτό που  ονομάζουμε '" έννοια η ορισμο του Πολιτικού ,αυτό για παράδειγμα που ο Καρλ Σμιτ στο ομώνυμο βιβλίο του   θεώρησε ότι είναι( ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ )  ' η Διάκριση του Φίλου από τον Εχθρό ."(χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι αποδέχομαι τον ορισμό του Κ.Σμιτ ) .              Ένα άλλο βιβλίο που επικαλουμαι( δεν το έχω μπροστά μου , αλλά τι θυμάμαι από μνήμης - όπως και τον πρόλογο σε αυτό στην ελληνική έκδοση από τον  Γ  Σταυρακάκη ) είναι της Σάντα Μουφ ,το δημοκρατικό παράδοξο  ,όπου ακριβώς ,αν  θυμάμαι καλά   θεωρείται ότι η " ουσία ' της Δημοκρατίας έγκειται ακριβώς στην έλλειψη ουσίας : η Δημοκρατία συνιστάται στον αγώνα ,τον ανταγωνισμό ,ο οποίος όμως έχει κανόνες και πλαίσιο ,είναι αγώνας τιθασσευμενος και όχι ανεξέλεγκτος.                                                                Άρα για να το πω αλλιώς ,η Μετά πολιτική(  που είναι πολιτική Νέου τύπου  ,πολιτική της Μεταμοντέρνας κατάστασης ,η αλλιώς πολιτική που συγχέεται με αυτό που ο Ουρλιχ Μπεκ στο προ τριακοναετιαε περίπου βιβλίου του " Η Επινόηση του Πολιτικού ",ΥΠΟΠΟΛΙΤΙΚΗ.   είναι μια πολιτική μεν σκληρή και αδυσώπητη χωρίς πλέον κανόνες ,όπου το αγωνιστικό  πεδίο έχει διαφύγει από τα  Γήπεδα της νεωτερικής  πολιτικής και έχει διαχυθεί Τριχοειδώς ,θα έλεγε ο Φουκώ ,σε όλα τα πεδία μακροσκοπικά και μικροσκοπικά του κοινωνικού ..Η Μεταπολιτικη γίνεται και Υποπολιτικη.   Αν θέλετε να το καταλάβετε με ένα in vivo παράδειγμα  δείτε αυτό που γίνεται ,στα Μουλωχτα ,με χτυπήματα κυριολεκτικά κάτω από τη Ζώνη στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ ,με την περίπτωση και τους  οπαδούς Κασσελακη όσο αυτός σκορπά τα λαμπερά του χαμόγελα στην κάμερα.

Ο αυτοκράτορας θεος στη Ρώμη

 Η ΓΕΝΕΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ

Η θεοποίηση ενός ανθρώπου δεν ήταν άγνωστη στην παλαιά Ρώμη. 

Την αποδέχονταν όλοι όχι μόνο η κοινή γνώμη αλλά και οι φιλόσοφοι, πολλοί από τους οποίους υπογράμμιζαν τη συγγένεια της ανθρώπινης ψυχής με το θείον. 

Στην ουσία, σήμαινε ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος όσο ζούσε είχε αποδείξει ότι εμψυχωνόταν από μια ιδιαίτερα αποτελεσματική δύναμη και ότι σε κάθε εγχείρημα του υπήρξε ένας δημόσιος άνδρας ευδαίμων και συνεπώς με έργο θετικό για την πατρίδα του. 

Αυτό ήταν το νόημα του τίτλου «Αύγουστος» (=σεβαστός) που έδωσε η Σύγκλητος στον Οκταβιανό, τον Ιανουάριο του 27 π.Χ. Πενήντα χρόνια νωρίτερα ο δικτάτορας Σύλλας είχε χαρακτηριστεί, με τον ίδιο τρόπο, felis, αλλά ήταν προφανώς αδύνατον να δοθεί το ίδιο επίθετο και στον 0κταβιανό: η εποχή του Σύλλα είχε αφήσει πολλές δυσάρεστες ανα-μνήσεις! Η φαντασία των συγκλητικών κατάφερε να του βρει ένα απ Ευπρεπές συνώνυμο.

Αυτός ο τίτλος του Αύγουστου θα χρησιμοποιηθεί στη συνέχεια από όλους τους αυτοκράτορες, ακόμη κι από εκείνους που, όπως ο Τιβέριος, θα αρνηθούν τον τίτλο του imperator. Το αυτοκρατορικό λειτούργημα θα είναι πλέον αδιαχώριστο από την ιερότητα. Ο αυτοκράτορας είναι Αύγουστος, και μόνο από το γεγονός ότι έχει βρεθεί στην εξουσία. Δεν χρειάζεται άλλη νομιμοποίηση, πέρα από τις πράξεις του. Η θεϊκότητά του είναι εγγενής στον θεσμό της ηγεμο νίας, τον ακρογωνιαίο λίθο του πολιτικού οικοδομήματος της Αυτοκρατορίας. Σύμφωνα με τον Τάκιτο (Χρονικά ΙV, 56), οι κάτοικοι της Σμύρνης ήταν οι πρώτοι που καθιέρωσαν μια λατρεία προς τιμή της Ρώμης, θεωρούμενης ως θεότητας, το 195 π.Χ., τη χρονιά που ο Κάτ των ήταν κήνσορας.

Όσο είναι ζωντανός, ο αυτοκράτορας δεν θεωρείται ακόμη θεός. Είναι φορέας της θεϊκότητας· τουτέστιν, η ψυχή εκείνης της υπερβα τικής οντότητας που λέγεται Ρωμαϊκό Κράτος. Αυτή είναι η αποστολή που του ανατέθηκε. Αν αποδειχτεί αντάξιός της, ο ρωμαϊκός λαός θα τον αποθεώσει οριστικά όταν θα έχει εγκαταλείψει την εν πίγεια ζωή. Έτσι έγινε με τον Καίσαρα και κατόπιν με τον Αύγου στο. Όμως ούτε ο Τιβέριος ούτε ο Καλιγούλας θα γίνουν δεκτοί σε αυτό το πάνθεο δεν θα το επιτρέψει η κρίση για τη διακυβέρνησή τους. Η Ρώμη θα έχει να θυμάται «καλούς» και «κακούς» αυτοκράτ τορες μόνον οι πρώτοι θα τιμηθούν με ναούς και ιερείς – όλοι τους,

Σελ 

81

Ο Μπάουμαν για τις τρεις στρατηγικές που κάνουν βιώσιμη τη ζωή

 Ο ΤΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ο ΜΠΑΟΥΜΑΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΡΕΙΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΒΙΩΣΙΜΗ ΤΗ ΖΩΗ ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΤΙΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ 

Στο πεδίο μάχης της ρευστής μοντέρνας ζωής, οι αψιμαχίες ανα γνώρισης, με στόχο την ενημέρωση του ευρετηρίου απειλών και ευκαιριών, δεν τελειώνουν ποτέ. Μια στιγμιαία απροσεξία αρκεί για να γίνει ο αποκλείων αποκλειόμενος. Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από αυτό το πεδίο μάχης: το φάντασμα του αποκλεισμού, του μεταφορικού θανάτου, 

Επισκοπήσαμε εν συντομία τις τρεις βασικές στρατηγικές που απο βλέπουν στο να κάνουν βιώσιμη μια ζωή με την επίγνωση του επικείμενου θανάτου.                                                   Η πρώτη συνίσταται στη γεφύρωση της θνητής ζωής α) με την αιωνιότητα – στην ανασκευή του θανάτου ως νέου ξεκινήματος (μιας αθάνατης ζωής αυτή τη φορά) αντί ως έσχατου τέλους.                      Η δεύτερη στρατηγική συνίσταται στην εκτροπή της προσοχής (και της ανησυχίας) από τον ίδιο το θάνατο, ως οικουμενικό και αναπόδραστο συμβάν, στα " ειδικά αίτια» θανάτου, τα οποία χρήζουν εξουδε τέρωσης ή καταπολέμησης.                           Και η τρίτη συνίσταται σε μια καθημερινή «μεταφορική πρόβα» του θανάτου στην αποτρόπαια αλήθεια του ως «απόλυτου», «έσχατου», «ανεπανόρθωτου» και «αμετάκλητου» τέλους - ώστε αυτό το «τέλος», όπως στην περίπτωση των «ρετρό» μανιών και μοδών, να μπορεί να φθάσει να θεωρείται σημαντικά λι γότερο απόλυτο, ανακλητό και αναστρέψιμο, ένα ακόμα απλό και τετριμμένο συμβάν μεταξύ τόσων άλλων.

Δεν διατείνομαι ότι κάποια από αυτές τις στρατηγικές, ή και όλες τους, αν εφαρμοστούν μαζί, είναι πλήρως αποτελεσματική (δεν μπο ρούν να είναι, άλλωστε δεν είναι παρά υπεκφυγέςκαι παυσίπονα), ή ότι δεν έχουν ανεπιθύμητες και ενίοτε αρκούντως επιβλαβείς παρε- νέργειες. Μέχρι ενός σημείου όμως αφαιρούν το δηλητήριο από το κεντρί, κι έτσι κάνουν το αβάσταχτο υποφερτό, εξημερώνουν στο βιωμένο κόσμο-του-είναι την «απόλυτη ετερότητα» του μη-είναι.

Σελ 

71

Περί καλλιέργειας του Κακού

 ΠΕΡΙ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑΣ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ.                            Δεν  ξέρω πως να το πω αλλά αυτό - το να μην απλώνεις το  χέρι  για να βοηθήσεις κάποιον 

ανεβαίνει στο πλοίο αλλά αντίθετα  το να το σπρώχνεις στο νερό ,Δεν μου φαίνεται απλή  ,φυσική μοχθηρία και κακία ..                         Έχει. αιτία την αντιστροφή της Ηθικής :                 Από το " Αγαπά το Πλησίον σου " ως ηθική προσταγή στο " Σκότωσε  σαν το σκυλί " στην περίπτωση Ζακ .Από την απίστευτη αλληλεγγύη των γιαγιάδων που ταχταριζαν με αγάπη ένα μικρό προσφυγακι στη Λέσβο ,το 2015  ,στο " εγώ σε γκαστρωσα μωρη " ενός σιχαμερου ρατσιστή προς μια έγκυο προσφυγοπούλα το 2020 πάλι στο Ίδιο Νησί ...Κάτι  τρέχει ,κάτι άλλαξε στο κοινωνικό Υπερεγώ ,κάτι ανάλογο  με την αντικατάσταση  της Ηθικής προσταγης  " ΟΥ ΦΟΝΕΥΣΕΙΣ "  από την προσταγή ΣΚΟΤΩΣΕ  του Χίτλερ ( όπως το επισήμανε η Χάννα Αρρεντ στην Δικη του Άιχμαν ) Ξέρετε ,το Κακό καλλιεργείται άνωθεν •οπως και το καλό

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΙΚΗ ; Η περίπτωση Κασσελακη

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΙΚΗ ; 

 Η περίπτωση Κασσελακη ,πέραν της έκπληξης για το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί και μια σπάνια ευκαιρία να μελετηθεί in vivo το φαινόμενο της Μεταπολιτικης . 

 Ελπίζω πως αν αντιμετωπισθεί σαν ευρύτερο κοινωνιολογικό -πολιτικο φαινόμενο και όχι ως άτομο ,ίσως διευρυνθεί και το οπτικό πεδίο της και η κριτική της ματιά στην εποχή μας Έτσι λοιπόν λέω να αρχίσω να γράφω και περιμένω και δικές σας παρατηρήσεις και σχόλια . Λοιπόν μια γενική παρατήρηση πρώτα . 

 1ον Η ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΙΚΗ Διαπερνά όλο το πολιτικό φάσμα.Οχι μόνο την Αριστερά ,αλλά και την Δεξιά και την Άκρα δεξιά ... .Ακόμα και τον Φασισμό .Έχουμε φασισμό νεωτερικό, συμπαγή , που προβάλλει ανοιχτά τα σύμβολα του και την πειθαρχία του και φασισμό μεταπολιτικο ,ατομικιστικό γελαστό και διασκεδαστικό που ανθεί σε πρωιναδικα και ριάλιτι σώους ( βλεπε λινκ σε σχόλια ). 

 2. Η ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΙΚΗ έχει σχέση και με το περασμα από την συμπαγή ,σκληρή νεωτερικότητα της εποχής των Ακρων ( Χομπσμπαουμ) στην συγχρονη Ρευστή Νεωτερικότητα ( Μπάουμαν ) της κοινωνίας της Επιδοσης ( Μπιουγκ Τσουλ Χαν ,) όπου ο καταναγκασμός του Έξωθεν" ΠΡΕΠΕΙ" ( της εποχής του Φορντιστικου εργαστασιου π.χ ,) έχει αντικατασταθεί από τον εσωθεν καταναγκασμό του ΜΠΟΡΩ και της αντίληψης του Γίνε επιχειρηματίας του εαυτού σου ( βλ.τη ταινία του Κεν Λοουτς " Δυστυχώς απουσιάζετε " ) 

 3.Ας πάρουμε ως Δείγμα τον Κασσελακη : Ένα έντονο σημείο που παρατηρούμε είναι ο Ενσαρκωμενος. ΠΑΡΟΝΤΙΣΜΟΣ του .

 Όχι μόνο δεν έχει σχέση με την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και την Ιστορία του αλλά Ούτε καν με την Πολιτική..

Προέρχεται από αλλού ,εντελώς άλλου : τον κόσμο των επιχειρήσεων της Μπιζνας.

 Με την πολιτική ασχολείται εδώ και ...τρεις μήνες 

.Όμως υπάρχει κάτι ακόμα. 

 Δεν ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΑΘΕΙ ούτε για την Ιστορία του χώρου που θέλει να ηγηθεί ούτε για τις αξίες του

 . Θέλει να μεταφέρει στον χώρο του οποίου διεκδικεί την ηγεσία τις Δικές του αξίες που δεν διαφέρουν από εκείνες του υποτιθέμενου αντιπάλου

 ( π.χ σε ότι αφορά στα Πανεπιστήμια το μόνο που βρήκε να πει , στο συνονθύλευμα προτάσεων που είδα εγώ τουλάχιστον , ήταν: " να πληρώνουν οι φοιτητές τις ζημιές που κάνουν" Δεν πήρε χαμπάρι την επίθεση που κάνει η Δεξιά ενάντια στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο τέσσερα χρόνια τώρα.....) .

 Όμως δεν είναι μόνο αυτό . 

 Παρουσιάζει μέσω του πολιτικού Μάρκετιγκ όλα αυτά τα ακραία μειονεκτήματα του για ηγέτη κόμματος της αριστεράς (την πλήρη άγνοια της ιστορίας της αριστεράς και των αξιών της ,την πλήρη αντίθεση της για τις στοιχειώδεις θέσεις της στο εργασιακό η π.χ στην φορολογία . .( η αριστερά είναι υπέρ της μείωσης της έμμεσης φορολογίας ) αλλά και την άγνοια του για ζητήματα Δικαιοσύνης ( ζητώντας π.χ την συγχώνευση προανάκρισης- ανάκρισης ,) 

σε ...Πλεονεκτήματα μέσω τεχνικών χειραγώγησης της κοινής γνώμης . 

 Όταν π.χ δίνει συνέντευξη σε Δημοσιογράφο ,( Π.Χαριτο ) και στριμώχνεται λόγω παχυλής άγνοιας σε στοιχειώδη ,παρουσιάζει την παραδοχή της άγνοιας του ως ....πλεονέκτημα...

 Έτσι ,φτάνουμε σε ένα καίριο χαρακτηριστικό της ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΙΚΗΣ:

Την κενότητα . .. 

 Την ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗς ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΚΕΝΟΤΗΤΑΣ ( από περιεχόμενο και πολιτική ) σε ....Ουσία της Πολιτικής . 

 Η ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΙΚΗ είναι μια πολιτική χωρίς ...πολιτική 

η ακόμα περισσότερο μια Πολιτική της Αντιπολιτικής ,

μια πολιτική που αξιοποιεί την για διάφορους λόγους κούραση η δυσπιστία η Απέχθεια των Πολιτών προς τους πολιτικούς για να παρουσιάσει ένα Νέο Προϊόν:

 Ιδού η Αντιπολιτικη Πολιτική , μια Πολιτική Γενικό Ισοδύναμο όπως το Χρήμα : το Χρήμα δεν έχει από μόνο του καμμιά Ιδιότητα καμμιά χρήστικη αξία αλλά αγοράζει τα Πάντα.

 Ιδού λοιπόν ο Πολιτικός γενικό Ισοδύναμο ,παντος καιρού : Δεν ξέρει τίποτε δεν σκαμπαζει τίποτε αλλά μπορεί να ταιριάξει με τα πάντα.:

 Όπως ο Πήτερ Σέλερς στη ταινία : "Να είσαι εκεί κύριε Τσανς ". 

 4ον Τώρα κοιτάξτε. 

Μας γεννιέται ένα εύλογο ερώτημα .Πως είναι δυνατόν να διεκδικεί την ηγεσία ενός χώρου ενώ παράλληλα όχι μόνο ομολογεί ότι Δεν ξέρει τίποτε για τις θέσεις την ιστορία την κουλτούρα αυτού του χώρου αλλά και το παρουσιάζει αυτό ,την άγνοια του ,ως ..πλεονέκτημα ; 

 εδώ θα ήθελα να ανοίξω μια παρένθεση //: - σύμφωνα με τον Ρίτσαρντ Σενετ : ( η Κουλτούρα του Νέου Καπιταλισμού ) ( το λέω από μνήμης) , κάποτε κάποιος για να ανέβει στην ιεραρχία της διοίκησης μιας επιχείρησης έπρεπε να ξεκινήσει από χαμηλά να αποκτήσει εμπειρίες, από τα στάδια της παραγωγής ,από διάφορα τμήματα της επιχείρησης κλπ .. Τώρα αυτό , όχι μόνο δεν χρειάζεται αλλά αποτελεί και μειονέκτημα... Οι Μάνατζερς ,οι Ceo κλπ αποτελούν ένα ευκίνητο στρώμα που μετακινείται από εταιρεία σε εταιρεία χωρίς καν να ενδιαφέρεται για το συγκεκριμένο προϊόν που παράγεται : Απαιτείται μόνο γνώση χρηματοοικονομικών μεθόδων και μάρκετιγκ . Δουλειά τους είναι να εμφανίσουν την εταιρεία Δυναμική ώστε να προσελκύσουν επενδυτές η την άνοδο των μετοχών στο χρηματιστήριο .

. Ε κάπως έτσι δεν αυτοπαρουσιαζεται ο Κασσελακης ,; 

" Μπορεί να μην έχω ιδέα για το προϊόν που θα πουλήσω ως ..Ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ ,για τις αξίες του κόμματος ,την παράδοση της Αριστεράς ,από πού προήλθε κλπ ,μπορεί να μην με ενδιαφέρει Καν ,αλλά Πιστέψτε με ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΠΟΥΛΗΣΩ ,ΝΑ ΦΕΡΩ ΨΗΦΟΥΣ . Διότι για τον Μετά - Πολιτικό Κασσελακη είτε πουλάς χρώματα ,οδοντόκρεμες ,παπούτσια η πλοία είτε πουλάς πολιτικές ιδέες είναι το Ίδιο : μετράει η συσκευασία και το μάρκετινγκ ,το πλασάρισμα και η έκσταση της επικοινωνίας .Είπαμε. .Ο Μεταπολιτικος είναι ΠΑΝΤΟΣ ΚΑΙΡΟΥ .. 

 5ον Σε ότι αφορά το είδος επικοινωνίας που προωθεί η Μεταπολιτικη : Γυαλιστερές εικόνες ,μικρά βίντεο ολιγόλεπτα τύπου Τικ Τοκ.

Καθολου μα καθόλου Κείμενα .

 Η πολιτική σε βίντεο ολίγων λεπτών . Και τι δείχνουν τα βίντεο ; Κενό σημαίνον . Έναν καθρέφτη του Τίποτε. Αυτοαναφορικες Κενολογιες Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ ..

 6ον . Τώρα υπάρχει και κάτι άλλο στα βιντεάκια του κυρίου Κασσελακη που αξίζει να αναλυθεί ως σύμπτωμα - δείγμα Μεταπολιτικης . Η κίνηση ,ο κινητισμος το ότι μιλαει όρθιος και περπατώντας ------------------------------

- Εδώ θέλω να επισημάνω την διαφορά ανάμεσα στην έννοια της Πράξης ( όπως την ξέρουμε στην αριστερά ως προσπάθεια αλλαγής του κόσμου ) και της Δράσης που θυμίζει χαμστερακι που γυρίζει γύρω γύρω από τον τροχο και νομίζει ότι τρέχει .Να μια άλλη μεγάλη διαφορά της Πολιτικής ως εκδήλωσης της Νεωτερικότητας όπου η πράξη ,η συλλογική πράξη του αριστερού κόμματος ως Συλλογικού Διαννοουμενου επιδιωκει την αλλαγή του κόσμου από την Δράση της Μεταπολιτικης ,τον επίπεδο και χωρίς καμμία προοπτική η έστω επιθυμία. Κοινωνικής αλλαγής Κινητισμο ...Ας σημειωθεί πως η επίκληση της Δράσης και του Δυναμισμού έναντι του Αντιπάλου που πάλι προσωποποιείται ως " Κακός " (τύπου Μπατμαν εναντίον Τζόκερ ) συνδέεται στενά με την αποδοχή του υπάρχοντος την ΤΙΝΑ και τον Παροντισμο..

Η πολιτική γίνεται αντιληπτή Χολυγουντιανα ,θεαματικά και προσωποποιημένα ως πάλη Υπέρ Ηρώων τύπου ..Marvel κόμικ. Νομιζω λοιπόν ότι η δύναμη της Μεταπολιτικης ( και του Δείγματος του κ.Κασελακη.) έχει να κάνει ακριβώς με αυτήν την επιθυμία - νοσταλγία μιας Δικής μας παιδικής εφηβικής ηλικίας - όπου τα πράγματα ήταν πιο ...αγνά ( υποτίθεται ,) και η διαμάχη μεταξύ Κακού Καλού ήταν απλούστερη ,του τύπου Μίκυ Μαους εναντίον Μαύρου Πητ ...

.Για αυτό και η γοητεία του Μεταπολιτικου Κασσελακη συνοδεύεται και από έναν Αντιδιαννοουμενισμο ( " δεν χρειαζόμαστε " λέσχη συζητήσεων " αλλά Δράση και " καθαρό βλέμμα " - όπως μου είπε κάποιος οπαδός του ότι διαθέτει ο κύριος Κσααελακης - και μια λατρεία της " δύναμης της Θέλησης ...

Όμως υπάρχει εδώ πιθανόν και κάτι άλλο που συνδέεται και με την Τυραννία της οικειότητας που ανέλυσε παλιότερα ο Ρίτσαρντ Σεννετ και την Αλλοτρίωση που νιώθουμε έντονα όλοι: Ζούμε σε εποχές διαρκούς Διάψευσης και Πικρίας ,Ματαίωσης .

Και ο κόσμος μας έχει γίνει απίστευτα περίπλοκος : Τι επιθυμούμε λοιπόν ; 

Την εμπιστοσύνη ,ένα πρόσωπο που να νιώσουμε ότι ΔΕΝ θα μας προδώσει ,κάποιον με καθαρό Βλέμμα που θα ανοίξει την αγκαλιά του και θα μας σφίξει σε αυτήν λέγοντας : "',ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΠΡΟΔΩΣΩ ΠΟΤΕ " .

Ε αυτό ακριβώς έκανε ο Μεταπολιτικος κύριος Κασσελακης ακολουθώντας τις συμβουλές των image makers του και χειραγωγώντας την ανάγκη μας για εμπιστοσύνη και ,γιατί όχι ,αγάπη ... 

 7.Υπαρχει κάτι ακόμα που θα προσπαθήσω να διατυπώσω όσο γίνεται πιο ευκρινώς :Μια καινούρια αντίληψη της πολιτικής καινούρια παγκοσμίως ,καινούρια εδώ και καμμιά εικοσαρια Χρόνια   

.Η πολιτική όχι πλέον ως συμπερίληψη θέσεων ούτε ως διαλεκτική του σχήματος Θέση αντίθεση σύνθεση κλπ . Αλλά η πολιτική ως αντίδραση σε κάτι άλλο ,η πολιτική ως σκέτη αντίθεση χωρίς να πολύ νοιάζεται κανείς για το περιεχόμενο .: 

Η πολιτική ως Τρολλαρισμα. Δείτε λιγο τόσο τον πολιτικό λόγο και την εικόνα που εκπέμπει από τα βίντεο του ο Κασσελακης όταν λέει εν είδει ήρωα " τύπου Ματσιστα : ΧΤΥΠΑΤΕ ,αντέχω " 

η το πώς αναπροσανατολιζουν οι οπαδοί του έντεχνα στην ομοφοβία την κάθε , καπως βαθύτερη κριτική στις ανύπαρκτες θέσεις του ,η το πώς αντιλαμβάνονται οι οπαδοί του την όλη συζήτηση στο διαδίκτυο " για να τον ...χτυπάνε όλοι δικιό θα έχει .."

 Πρόκειται για μια πολιτική αντιπαράθεση άδεια από νόημα.... .

 8 Μεταπολιτικη είναι η απώθηση του πολιτικού σε βαθμό Υστερίας .

Υπάρχει διαφορά βαθμού που - όπως λέγαμε κάποτε - από την ποσότητα προχωρά στην ποιότητα./

Η Μεταπολιτικη πια γίνεται μια άλλη κατάσταση από την Φιλελεύθερη Απολιτικοποιηση του Πολιτικού που κατήγγειλε η Σανταλ Μουφ κατά την δεκαετία του 90 κλπ.( Το Δημοκρατικό Παράδοξο ) 

Τότε είχανε απλώς Απώθηση της Πολιτικής ..Τώρα έχουμε την επιστροφή του Απωθημενου με την μορφή της Αντιπολιτικης ως αντεπίθεσης...... ..

Η Μεταπολιτικη φυσικά και είναι Πολιτική συνεχίζει να είναι πολιτική. ...

. Και η πολιτική στην Δημοκρατία ( την αστική όπως λέγανε κάποτε) συνιστάται ανέκαθεν και στην απώθηση - μεταμφίεση του κοινωνικού πολέμου..

Όμως αυτή η απώθηση σήμερα έχει φτάσει σε βαθμό Υστερίας. ..

Σκεφτειτε μια νευρωτική νοικοκυρά που καθαρίζει μετά μανίας κάθε ίχνος σκόνης κάθε υποψία βρωμιάς .

Η Μεταπολιτικη είναι η Πολιτική της Υστερικης απωθησης - αποστείρωσης του Πολιτικού . Εκεί οπου υπήρχε το πολιτικό ως σύγκρουση τάξεων συμφερόντων και κοινωνικών ομάδων έρχεται πλέον η Απώθηση που εμφανίζεται ως Διαχείριση πραγμάτων και πληροφοριών....... ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ Π.Θ

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΡΟΣ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΔΙΑΦΥΓΕΙ (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΕΥΣΤΟ ΦΟΒΟ ΤΟΥ ΖΥΓΜΟΥΝΤ ΜΠΑΟΥΜΑΝ )

Και, σύμφωνα μ την περιεκτική σύνοψη του Μιλαν Κούντερα, μια τέτοια «ενότητα της ανθρωπότητας», όπως την επέφερε η παγκοσμιοποίηση, σημαίνει κατά πρώτο λόγο ότι «δεν υπάρχει μέρος στο οποίο να μπορεί κανείς να διαφύγει». 

Δεν απο μένει κανένα ασφαλές καταφύγιο όπου μπορεί κανείς να κρυφτεί,

 Στο ρευστό μοντέρνο κόσμο, οι κίνδυνοι και οι φόβοι είναι κι αυτοί ρευστοποιημένοι – ή μήπως αεριώδεις

 Ρέουν, στάζουν διαρρέουν, ξεχειλίζουν... Δεν έχουν εφευρεθεί ακόμα τείχη για να τους σταματήσουν, αν και πολλοί προσπαθούν να τα κτίσουν

 Το φάντασμα της τρωτότητας πλανιέται πάνω από τον «αρνητικά παγκοσμιοποιημένο» πλανήτη. 

Όλοι βρισκόμαστε σε κίνδυνο, και καθένας μας είναι επικίνδυνος για τον άλλο. 

Υπάρχουν τρεις μόνο διαθέσιμοι ρόλοι – δράστες, θύματα και παράπλευρες απώλειες : για τον πρώτο δεν υπάρχει έλλειψη πλειοδοτών, ενώ οι τάξεις εκεί νων που αναλαμβάνουν το δεύτερο και τον τρίτο ρόλο στη διανομή αυξάνονται ασταμάτητα. . Όσοι από εμάς υφιστάμεθα ήδη την αρνήτική παγκοσμιοποίηση αναζητούμε αλλόφρονες διαφυγή και πνέουμε μένεα. Όσοι έχουν γλιτώσει προς ώρας φρίττουν στην ιδέα ότι η σειρά τους να κάνουν το ίδιο μπορεί να -και θα έρθει. 

Σε έναν πλανήτη πέρα ως πέρα παγιδευμένο στον ιστό της ανθρώπινης αλληλεξάρτησης, για τίποτα από όσα κάνουν ή μπορούν να κάνουν οι άλλοι δεν είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα επηρεάσει το μέλλον, τις ευκαιρίες και τα όνειρά μας. Για τίποτα από όσα κάνουμε ή παυουμε να κάνουμε εμείς δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι δεν θα επηρεάσει το μέλλον, τις ευκαιρίες και τα όνειρα κάποιων άλλων, τους οποίους δεν γνωρίζουμε προσωπικά, ούτε καν εξ ακοής. Αποτελεί κοινό τόπο στις μέρες μας να συζητούμε τη νέα μας κατάσταση οικουμενικής και ολοσχερούς διασύνδεσης και αλληλεξάρτησης με όρους διακινδυνεύσεων και απρόβλεπτων συνεπειών – αναρωτιέται όμως κανείς αν η έννοια της διακινδύνευσης» συλλαμβάνει και με Σελ 131

Απόγνωση

Αν μεχρι προτινος η χωρα κυβερνιοταν χαρη στην Ελπιδα για ενα καλλλιτερο αυριο,τωρα θα κυβερνιεται χαρη στην Απογνωση .Με τρομαγμενους ,αποκαρδιωμενους κατοικους τα παντα κατεστραμμενα και ξεπουλημενα η χωρα μετρα τα αποκαιδια της ..Ο απεγνωσμενος δεν ειναι πια απελπισμενος • ειναι κατι χειροτερο.Ενω ο απελπισμενος μπορει να επιχειρησει μια ηρωικη εξοδο ο απεγνωσμενος δεν κανει τιποτε • βουλιαζει στη κατσθλιωη του..

Δυσφορία στη Δημοκρατία , του ΄Πέτρου Θεοδωρίδη ,/Απο το βιβλιο Η ΑΠΑΤΗΛΗ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΤΗς ΑΓΑΠΗΣ

1.          η δημοκρατία των αρχαίων .

Η  Δημοκρατία σήμερα μοιάζει σαν να αντανακλάται σε σπασμένο καθρέφτη: θρυμματισμένο ομοίωμα που εμπεριέχει αναμνήσεις, αναλαμπές., τα σημαινόμενα της γλιστρούν  ενώ εμείς –τα υποκείμενα της οι πολίτες αλλάζουμε .Η Ελευθερία των Μοντέρνων -σύμφωνα με την περίφημη φράση  του  Μπενζαμιν  Κονσταντ- προσδιορίζεται ως η ελευθερία των ατόμων ενώ για τους αρχαίους σήμαινε την ελευθερία μιας κοινότητας :της Πόλης .^[i] Η Δημοκρατία για τους αρχαίους Έλληνες ήταν μια «μαχητική» λέξη: απέπνεε ενθουσιασμό και, αρχικά συνδεόταν με τον πόλεμο και την αρρενωπότητα. Ο πολίτης στην αρχαία Αθήνα ήταν κυρίως ο Οπλίτης, και η Εκκλησία του Δήμου προήρθε από τη συνέλευση πολεμιστών. Παρόμοια στους Ρωμαίους η «αρετή » του πολίτη η virtus ενείχε μια σημασία πλησιέστερη στην έννοιας του «θάρρους»  και παράγεται από την λέξη vir (ανδρας)^[ii]. Η δημοκρατία -μας θυμίζει ο Jacues Ranciere σημαίνει την «εξουσία εκείνων που δεν έχουν κανένα τίτλο, καμία ειδική ικανότητα να ασκούν την εξουσία »^[iii]και στη σκέψη των αρχαίων Αθηναίων η δημοκρατία οριζόταν βάσει της ομοιότητας: υπήρχε μόνο εκεί όπου οι άρχοντες έμοιαζαν με τους  κυβερνώμενους. Ο μηχανισμός δημοκρατικής ανανέωσης ρυθμιζόταν με κλήρωση: η αρχή της ισότητας ερμηνευόταν σχεδόν κατά γράμμα και η εκλογική διαδικασία φαινόταν ως γνώρισμα ενός αριστοκρατικού πνεύματος Η δημοκρατία - σημαίνει «τη μη καθαρότητα της πολιτικής,» ^[iv]και, ήδη από τον Πλάτωνα η δημοκρατία θεωρείτο απ όλα τα πολιτεύματα πού έχουν νόμους ,τα «νόμιμα», η χειρότερη: καταπατά την ελευθερία στο όνομα της  ισοπεδωτικής ισότητας .Για τον Πλάτωνα η δημοκρατία σήμαινε την κυριαρχία της ‘’Δόξας’’, δηλαδή της άποψης έναντι της γνώσης: η πολιτεία θα έπρεπε να κυβερνάται από τους ανθρώπους πού διαθέτουν την «βασιλική επιστήμη»  Ο Πολιτικός του Πλάτωνα είναι ο  «επιστήμων, ,» που το έργο του μπορεί να συγκριθεί με το έργο του υφαντή: χρησιμοποιεί το ανθρώπινο υλικό για να κατασκευάσει το υφάδι ενός αρμονικού συνόλου^[v]  ΄Ο Αριστοτέλης από την πλευρά του θεωρούσε ότι η κυριαρχία ανήκε στον νόμο: η καλή διοίκηση -«ευνομία»- πρέπει να είναι μεικτό πολίτευμα: η πολιτεία διαθέτει μια απαραίτητη λαϊκή νομιμότητα που όμως μετριάζεται από την «αριστοκρατία» -με την στενή έννοια των «αρίστων » - αρχόντων της^[vi]

2.Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗ ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ

o        Οι αρχαίες Δημοκρατίες ήταν απομονωμένες νησίδες ισότητας μεταξύ ομοίων, ανδρών μικροϊδιοκτητών, δουλοκτητών, εν μέσω μιας γενικευμένης ανισότητας. Αντίθετα στη . νεωτερικοτητα συνεχίζουν βέβαια να υπάρχουν και να βαθαίνουν οι κοινωνικές ανισότητες όμως συνυπάρχουν με μια γενικευμένη προσδοκία ισότητας: η νεώτερη κοινωνία απαιτεί από τους ανθρώπους να είναι “συμβατοί» και ‘ομοιογενείς’ ώστε να προσαρμόζονται στις απαιτήσεις της έντονης κοινωνικής κινητικότητας ^[vii].

o        Η Νεωτερικοτητα σημαδεύτηκε από την Γαλλική επανάσταση, την επανεμφάνιση της Δημοκρατίας αλλά και του μίσους εναντίον της. Το 1790 ο ΄Εντμουντ Μπέρκ δημοσίευσε τους «Στοχασμούς για την Επανάσταση στη Γαλλία υποστηρίζοντας ότι οι γαιοκτήμονες  αριστοκράτες ήσαν οι φυσικοί άρχοντες της Γαλλίας. Ο ο ποιητής Νοβάλις, στο έργο του«Χριστιανοσύνη ή Ευρώπη;»(1799)ύμνησε τις «υπέροχες εκείνες ημέρες», όταν η Ευρώπη «ήταν ένα μια απέραντη πολιτική κι ηθική αυτοκρατορία του πνεύματος ,»: Για τον ντε Μαίστρ που το 1796 γράφει τους Συλλογισμούς για την Γαλλία ‘’Consideration Sur La France’’: « το θέλημα του θεού, και όχι ο ανθρώπινος λόγος είχε πλάσει τους νόμους, θεσμούς και κοινωνίες»..^[viii]

Η θεωρία του φιλελευθερισμού όπως την διατυπώνει ο Τζον Λοκ ,θεμελιώνει τα ατομικά συμφέροντα «Ο βασικός στόχος των ενωμένων σε μια κοινότητα ανθρώπων υπό την αιγίδα μιας κυβέρνησης είναι η διαφύλαξη της ιδιοκτησίας τους»^[ix] και η Νεωτερική Δημοκρατία εμφανίζεται πλέον  με την μορφή της αντιπροσώπευσης. Κατά τον 18ο αιώνα δεν τίθεται  πλέον θέμα άμεσης δημοκρατίας και ο ίδιος ο Ρουσσώ ήταν πεπεισμένος ότι μόνο μικρές κοινότητες θα την πλησίαζαν .

Οι Φιλελεύθεροι υποστήριζαν ότι κάθε είδους κυριαρχία πρέπει να στηρίζεται στη Βούληση του λαού. Από την άλλη όμως ήθελαν να διαφυλάξουν το δημοκρατικό πολίτευμα που προοριζόταν για δική τους χρήση. Η αρχή της  εκπροσώπησης ήρθε να ρυθμίσει το πρόβλημα της λαϊκής κυριαρχίας: επέτρεψε αφαιρεθούν οι εξουσίες από τον Κυρίαρχο λαό χωρίς να υπερβούν την αδιαίρετη φύση του. [x]Έτσι περάσαμε από την λαϊκή κυριαρχία στην κοινοβουλευτικής κυριαρχίας και η εκλογική διαδικασία σήμανε την επιστροφή στην καθησυχαστική επιλογή εκείνων που ο Τζον Ανταμς ονόμαζε:« οι Άριστοι και οι πιο σοφοί»^[xi]

Μπορούμε να διακρίνουμε μεταξύ πολλών δυο βασικές παραλλαγές της νεωτερικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Την Φιλελεύθερη και την Ρεπουμπλικανική .Η φιλελεύθερη εκδοχή καταγόταν από την Αγγλία. Έθετε ως αρχή την υπεροχή της κοινωνίας :το κράτος δεν μπορούσε  να παίρνει πρωτοβουλίες που να υπερβαίνουν τις περιορισμένες αρμοδιότητες που του έχουν παραχωρηθεί από τους πολίτες. Η Ρεπουμπλικανική εκδοχή υποστήριξε ότι οι πολίτες θα έπρεπε να υποταχθούν στην ιδέα της «κοινής βούλησης»: Το κράτος εμφανίζεται ως ένα εκπαιδευτικό σχέδιο ,ως προσηλυτισμός στη θρησκεία της αρετής του πολίτη ^[xii].Στην ρεπουμπλικανική εκδοχή ο απωθημένος Πλατωνικό Πολιτικός επιστρέφει .

Πως εξελίχθηκε η ιδιότητα του πολίτη στη  φιλελεύθερη αντιπροσωπευτική Δημοκρατία ; Ο Μακφερσον το 1977 διέκρινε τρία ιστορικά θεωρητικά μοντέλα  φιλελευθερισμού  από ένα τέταρτο (ως ευχή  μάλλον παρά ως ιστορικό προηγούμενο): την δημοκρατία της συμμετοχής . [xiii] :Ως  πρώτο ιστορικό μοντέλο  θεώρησε την  « Προστατευτική Δημοκρατία» με κύριους εκφραστές τους εκπρόσωπους του Ωφελιμιστικού φιλελευθερισμού :τον Bentham και τον Jameς Mill: στο μοντέλο ¨αυτό επιχείρημα ήταν η  προστασία του κυβερνώμενου από την κρατική καταπίεση. Το δεύτερο μοντέλο (με κύριο εκπρόσωπο τον John Stuart Mill ) το ονομάζει Αναπτυξιακή δημοκρατία: εδώ δίνεται μια νέα ηθική θεώρηση της δημοκρατίας ως μέσου για την  αυτό ανάπτυξη του ατόμου Στο τρίτο μοντέλο («Δημοκρατία της Ισορροπίας» με κύριο εκπρόσωπο τον Joseph Scumpeter και το βιβλίο του « Καπιταλισμός. Σοσιαλισμός και Δημοκρατία» 1942)το ηθικό αίτημα εγκαταλείπεται: οι θεωρητικοί της ισορροπίας αντιπροτείνουν εδώ μια περιγραφή της δημοκρατίας ως ανταγωνισμού μεταξύ ελίτ, χωρίς εκτεταμένη λαϊκή συμμετοχή: η δημοκρατία δεν αποτελεί σύνολο  ηθικών σκοπών. αλλά απλώς μηχανισμό επιλογής και εξουσιοδότησης κυβερνήσεων που συνίσταται σε έναν ανταγωνισμό μεταξύ δυο η περισσότερων  αυτοεπιλεγομενων ομάδων  πολιτικών ελίτ Ο ρόλος των εκλογέων δεν είναι να παίρνουν αποφάσεις αλλά να εκλέγουν τους ανθρώπους που θα το αποφασίζουν.

Το κλασσικό πια έργο του Τ .Marshall Citizenship and social class  βασίζεται στη διάκριση μεταξύ αστικών ,πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Για τον Μάρσαλ  η συμφιλίωση των αστικών,(18) αιώνα πολιτικών  (19ος )και κοινωνικών δικαιωμάτων (20ο αιώνας)  κατέληξε στο κράτος πρόνοιας  ως απόρροια μιας εξελικτικής διαδικασίας. Στην πλοκή της αφήγησης του Μάρσαλ, το επιστέγασμα των δικαιωμάτων, δηλαδή τα κοινωνικά δικαιώματα ενέχουν χαρακτήρα ενισχυτικό μιας αρχής ισότητας πού οδηγεί  στην άμεση αίσθηση συμμετοχής στην κοινότητα ,τη βασισμένη στην προσήλωση σε ένα κοινό πολιτισμό.’’^[xiv] Θεωρώντας ότι η ιδιότητα του πολίτη είναι αποτέλεσμα μιας σταδιακής εξέλιξης. ο Μάρσαλ μοιάζει να αγνοεί την ασυνέχεια και την διάσταση της πάλης των τάξεων στην διαμόρφωση της ιδιότητας του πολίτη καθώς και τον ρόλο εξωτερικών παραγόντων π.χ το πόλεμου ^[xv]. Η ιστορική αλήθεια είναι ότι τα δικαιώματα ακολούθησαν μια πολύπλοκη και αντιφατική ιστορική πορεία  Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε πιά , στην εποχή των μεταναστών το προφανές :ο «γυμνός άνθρωπος, ο άνθρωπος που δεν ανήκει σε μια συγκροτημένη εθνική ταυτότητα, δεν έχει κανένα δικαίωμα. »^[xvi] Η φιλελευθερη Δημοκρατία αποτελεί ένα σχετικά πρόσφατο ιστορικό μόρφωμα Δημοκρατία –προϋποθέτει τοτε, με βάση αυτά τα κριτήρια, δημοκρατία - με ελεύθερες εκλογές με καθολική, ισότιμη και μυστική ψηφοφορία για άνδρες και γυναίκες . ελευθερίες του λόγου, της συνείδησης, του συνέρχεσθαι, του συνεταιρίζεσθαι και της έκφρασης την απαγόρευση της φυλάκισης χωρίς δίκη -δεν υπήρχε σε κανένα μέρος της γης τον δέκατο ένατο αιώνα -, ενώ επιβλήθηκε σε τέσσερεις μόνο χώρες σ’ ολόκληρο τον κόσμο πριν από το 1914: στη Νέα Ζηλανδία (1893), την Αυστραλία (1903), τη Φινλανδία (1906) και τη Νορβηγία (1913)και ως ένα βαθμο στις ανδρικές δημοκρατίες της Γαλλίας και της Ελβετίας.[xvii] Η εγκαθίδρυση της σύγχρονης  δημοκρατίας συνοδεύτηκε αρχικά από έναν δραστικό  περιορισμό της ιδιότητας  του πολίτη με τη μορφή της τιμοκρατικής ψήφου: εκλογείς θεωρούνταν μόνο εκείνοι οι πολίτες μιας χώρας που κατεβάλλαν έναν ελάχιστο φόρο η που ηταν ιδιοκτήτες..Στα 1885, μόνο το 56% των βρετανών ενηλίκων ανδρών είχαν γίνει δεκτό στο εκλογικό σύστημα. Για την καθολική ψηφοφορία έπρεπε να περιμένουν μέχρι το 1918 ^[xviii] Το Γαλλικό επαναστατικό Σύνταγμα του 1791 αρχικά διαχώρισε τα τέσσερα εκατομμύρια τετρακόσες χιλιάδες «ενεργούς» πολίτες  από τα δυο εκατομμύρια χωρίς περιουσία και ψήφο...Φυσικά οι γυναίκες αποκλείονταν από την ιδιότητα του πολίτη και όπως διαμαρτυρήθηκε η Ολυμπία ντε Γκουζ στο αρθρο 10 της Διακήρυξης των δικαιωμάτων της  γυναίκας και της πολιτισσας: « Η γυναίκα έχει τα δικαίωμα να ανέβει στο ικρίωμα ¨πρέπει να έχει εξίσου το δικαίωμα να ανέβει στο βήμα  του κοινοβουλίου»^[xix] Το 1791 ήρθε μια νέα μορφή αποκλεισμού : η ψήφος κατά εκλογικά σώματα .^[xx]». Με την εφαρμογή της τιμοκρατικής  ψηφοφορίας της εποχής της Παλινόρθωσης  και της μοναρχίας του Ιουλιου (από το 1815 εως το1848) εμφανίζεται ως δημοκρατική πρόοδος: οι εκατόν δυο χιλιάδες εκλογείς του 120 διαθέτουν τουλάχιστον ψηφοδέλτια ίσης αξίας ^[xxi] Εν τέλει η καθολική ψηφοφορία συμπεριλήφθηκε στο σύνταγμα της Γαλλικής δεύτερης Δημοκρατίας όμως αντί να λειτουργήσει ως Δούρειος Ίππος της μεγάλης επαναστατικής πλημμυρίδας όπως πίστευε ο Μαρξ , η καθολική ψηφοφορία εμφανίστηκε ως πιο αποτελεσματικό φράγμα κατά ης επαναστατικής  ανατροπής απ ότι η στρατιωτική καταστολή: στις προεδρικές εκλογές του 1848 και στη συνέχεα οι βουλευτικές εκλογές του Μαΐου του 1849  εξασφάλισαν τη νίκη του Λουδοβίκου Ναπολέοντα Βοναπάρτη κι την εκλογή πεντακοσίων δεξιών η κεντρώων βουλευτών  επί επτακοσίων πενήντα εδρών^[xxii]

Συχνά ξεχνάμε ότι αρχιτέκτονας Του κράτους πρόνοιας ήταν ο Μπίσμαρκ που το επινόησε προκειμένου να εμποδίσει τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων  Μόλις τα έτη 1911-1913 άρχισε να διαμορφώνεται ένα υποτυπώδες πρόγραμμα  κοινωνικής προστασίας  στη Γαλλία και Σουηδία (σύνταξης) και την Μεγάλη Βρετανία (ιατρικής περίθαλψης) . Και είναι μάλλον ο Β παγκόσμιος πόλεμος που πιέζει την  αντιπροσωπευτική  Δημοκρατία  να στραφεί προς μια κατεύθυνση ανακατανομής του πλούτου αν θυμηθούμε  την  υπόσχεση της «αναφοράς Μπεβεριτζ ‘’το 1942, στους βρετανούς στρατιώτες (ένα κρατικο σύστημα δωρεάν ιατρικής περίθαλψης)  που πολύ αργότερα θα εμπνεύσει στον Μισελ Φουκώ την ρήση «Πηγαίνετε λοιπόν να σφαχτείτε  σας υποσχόμεθα μακρά κι ευχάριστη ζωή» ^[xxiii] 

Η «εκλογικη κωμωδία» για έναν αιώνα περίπου εμφανιζόταν ως απάτη που επέτρεπε τη συγκάλυψη των κοινωνικών ανισοτήτων. Οι αναρχικοί, αντιμετώπιζαν την δημοκρατία με τον ίδιο σεβασμό που θα έδειχναν σε οποιαδήποτε δικτατορία. Οι Μαρξιστές είδαν   στα δικαιώματα του πολίτη τη συγκάλυψη της  πραγματικότητα του ιδιοκτήτη, ο οποίος επιβάλλει τον νόμο του πλούτου, κάτω από το προσωπείο των ίσων δικαιωμάτων^[xxiv] Κιαν και ο ίδιος  ο Μαρξ είχε πιστέψει κάποτε ότι η η καθιέρωση της καθολικής  ψηφοφορίας στην Μεγάλη Βρετανία μπορούσε να συντελέσει σε ένα ειρηνικό πέρασμα προς  τον σοσιαλισμό. εν  γένει ο φορμαλισμός των εκλογών θεωρήθηκε από τους μαρξιστές ως  αστικό τέχνασμα. Υπήρχαν φορές όπου οι εργάτες ψηφοφόροι κινητοποιούταν για την ενίσχυση ν εργατικών κομμάτων και άλλες που αρνούνταν να αναγνωρίσουν μια ‘’εκλογική κωμωδία’’. Ήταν η μαρξιστική πειθαρχία της γερμανικής και αυστριακής σοσιαλδημοκρατίας και η ισχυρή συνδικαλιστική οργάνωση των σκανδιναβών εργατών που περιόρισαν ως ένα βαθμό την περιφρόνηση προς την  εκλογική διαδικασία.^[xxv]

3. Η Δημοκρατία μετά το 1990

η  αρχή της δεκαετία του 1990 χαιρετίστηκε ως ο θρίαμβος της Δημοκρατίας και του ατομικισμού. Βέβαια ήταν ο Τοκβλ που προανήγγειλε την «προσεχή αναπότρεπτη και καθολική επικράτηση της Δημοκρατίας στον κόσμο» και επισήμανε «τους κίνδυνους της τυραννίας της πλειοψηφίας» την έλλειψη ανεκτικότητας, την αποθέωση της μετριότητας, την έλλειψη ανοχής στην διαφοροποίηση. ,την παραγωγή μορφών πολιτικής νωθρότητας «Το πρώτο  πράγμα που μου έλκει την προσοχή έγραφε ο Τοκβιλ - είναι ένα αναρίθμητο πλήθος ανθρώπων ,όλων ισότιμων και παρόμοιων ,διαρκώς αναζητούντων τις ποταπές  και ευτελείς ηδονές». […]Καθένας από αυτούς, ζώντας απομονωμένος είναι αδιάφορος για την μοίρα όλων των άλλων[…]. Υπάρχει μόνο στον εαυτό  του και για τον εαυτό του [...].Πάνω  από αυτό το είδος  των ανθρώπων  βρίσκεται μια τεράστια και προστατευτική δύναμη[..] απόλυτη, ακριβής, σταθερή προνοητική κα ήπια . Προσιδιάζει προς την εξουσία ενός γονέα[..]Αλλά , επιδιώκει να τους κρατήσει διαρκώς στην παιδική ηλικία. Είναι ικανοποιημένη που οι άνθρωποι μπορούν να χαίρονται υπό τον όρο πως δεν ενδιαφέρονται για τίποτε  άλλο πέρα από την απόλαυση»^[xxvi]

Στα τέλη του περασμένου αιώνα συγγραφείς σαν τον Λιποβετσκι θεωρούσαν την προφητεία του Τοκβιλ πραγματοποιημένη: Ποτέ -δήλωναν-όσο σήμερα η δημοκρατία δεν ήταν τόσο «σίγουρη για την εγκυρότητα των πλουραλιστικών θεσμών τόσο εναρμονισμένη με τα ήθη, με το προφίλ ενός ατόμου αλλεργικού στο αυταρχισμό και τη βία, ανεκτικού και διψασμένου για συχνές αλλά όχι επικίνδυνες αλλαγές» Αιώνες τώρα, οι νεωτερικές κοινωνίες έχουν επινοήσει την ιδεολογία του ελευθέρου, αυτονόμου και ομοίου  με τους άλλους ατόμου. Ο ατομικισμός όμως εμποδίστηκε μέχρι πρόσφατα  από σκληρές ιδεολογικές πανοπλίες ,θεσμούς και ήθη παραδοσιακά ή πειθαρχικά –εξουσιαστικά. ‘’Αυτό ακριβώς το έσχατο σύνορο καταρρέει σήμερα με τρομερή ταχύτητα . Η διαδικασία προσωποποίησης ,που την ωθούν η επιτάχυνση των τεχνικών ,το management, η μαζική κατανάλωση τα ΜΜΕ ,ο ψυχολογισμός ,φέρνει σ το αποκορύφωμα της την βασιλεία του ατόμου, ρίχνει τους  τελευταίους φραγμούς’’ ^[xxvii]«Η μεταηθική κοινωνία-για τον Λιποβετσκι -φέρνει την εποχή όπου το καθήκον είναι γλυκανάλατο και αναιμικό, όπου η ηθική δεν απαιτεί πλέον την αφοσίωση σε κάποιον υπέρτατο αυτοσκοπό όπου τα υποκειμενικά δικαιώματα υπερισχύουν των  επιτακτικών προσταγών ,όπου τα ηθικά διδάγματα παρακάμπτονται από τα μηνύματα για καλύτερη ζωή, τον ήλιο των διακοπών , την μεντιακή ψυχαγωγία ».^[xxviii]

Όμως στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα αρκεί να κανείς απαριθμήσει -λεει ο  jacues Ranciere- τους κανόνες οι οποίοι  επιτρέπουν  στο αντιπροσωπευτικό σύστημα να ανακηρύσσεται δημοκρατικό για ν προκαλέσει θυμηδία.. ‘’Αυτό που αποκαλούμε δημοκρατία είναι ένας τρόπος κυβερνητικής λειτουργίας ολωσδιόλου αντίστροφος: αιώνιοι εκλεγμένοι που συσσωρεύουν αξιώματα κυβερνήσεις που φτιάχνουν οι ίδιες τους νόμους υπουργοί ή  συνεργάτες  υπουργών που βολεύονται σε δημόσιες επιχειρήσεις κόμματα που χρηματοδοτούνται από απάτες ‘’[xxix]. Και ο ^{Colin Crouch,} μας θυμιζει μερικά πολύ αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά της σύγχρονης ^{«Μετάδημοκρατίας» : ο προεκλογικός αγώνας είναι ένα πλήρως ελεγχόμενο θέαμα που ενορχηστρώνεται ειδικευμένους επαγγελματιών. Η πλειοψηφία των πολιτών κρατά μια απαθή στάση. Η πολιτική διαμορφώνεται με συνδιαλλαγές ανάμεσα στις εκλεγμένες κυβερνήσεις και τα κυρίαρχα συμφέροντα των επιχειρήσεων....'' Οι πολιτικοί} σύρονται πίσω από  ^{τις δημοσκοπήσεις η προσωποποίηση της εκλογικής διαμάχης τείνει  να υποκαταστήσει τον διάλογο ,ασήμαντα γεγονότα της ιδιωτικής ζωής των πολιτικών καθίστανται κεντρικά ζητήματα από τα ΜΜΕ. Το κενό που αφησε η πολυδιάσπαση της εργατικής τάξης το κατέλαβαν οι εταιρίες, οι πολιτικοί σύμβουλοι και οι επικοινωνιολόγοι, με το κράτος να εκχωρεί όλο και περισσότερες εξουσίες στα επιχειρηματικά συμφέροντα, Η εκχώρηση όλο και μεγαλύτερων αρμοδιοτήτων του δημόσιου τομέα στον ιδιωτικό, έχει ως  άμεσο αποτέλεσμα τη συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας, την περιθωριοποίηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων, την αύξηση των ανισοτήτων, τη μεταβίβαση φορολογικών βαρών στους ασθενέστερους.}

η  Δυσφορία στις Δημοκρατίες μας γίνεται όλο και πιο έντονη. H δυσφορία αυτή συνδέεται με συντριπτικές αλλαγές στη δομή των  Κοινωνιών  μας: Σήμερα- καθώς μεγάλο μέρος της εξουσίας μεταβιβάζεται στο πολιτικά ανεξέλεγκτο παγκόσμιο χώρο-  η πολιτική δράση και ο ατομικός βίος οδηγούνται στον κατακερματισμό σε μια σειρά από βραχυπρόθεσμα προγράμματα και επεισόδια :στον «πρωτεϊκό» άνθρωπο της νέας εποχής που αναπτύσσει πολλαπλούς χαρακτήρες –ρόλους, πού πορεύεται με θρύμματα μιας βραχύβιας συνείδησης πού χρησιμοποιούνται γα την εκάστοτε επικοινωνία του με τους εικονικούς του κόσμου ^[xxx].

Η παγκόσμια κοινωνία πια γίνεται όλο και περισσότερο Κοινωνία του ρίσκου  έννοια που πρώτος εισήγαγε ο U. Beck., από τα μέσα της δεκαετίας του 1980: οι συγκρούσεις για την κατανομή του πλούτου, έχουν επικαλυφθεί από τις συγκρούσεις για την κατανομή των κινδύνων, που προκαλούνται από την επιστημονικοτεχνική ανάπτυξη. Για τον            Κ Popper η Δημοκρατία ως «ανοιχτή κοινωνία» [xxxi]ορίζεται μάλλον ως το αντίθετο της Πλατωνικης ουτοπίας και ο Καστοριαδης επεμενε στην άρνηση κάθε απόπειρας ορισμού της τέλειας κοινωνίας «.Πρέπει να αποσκοπούμε στην εξεύρεση της πολιτείας πού επιτρέπει κάθε φορά και, στην αυτοαλλοιούμενη κοινωνικοιστορική πραγματικότητα να δώσει στον εαυτό της τη νομοθεσία πού της αντιστοιχεί..» Καστοριαδης(1999)2001: 82

Όμως στις μέρες μας Η «ανοιχτή κοινωνία »αντί για την αυτοδιάθεση μιας ελεύθερης κοινωνίας όπως την φαντάστηκε ο Καρλ Πόπερ φέρει στο νου των ανθρώπων την εμπειρία ενός ευάλωτου πληθυσμού που κατακλύζεται από δυνάμεις που δεν ελέγχει.^[xxxii] Στις μετανεωτερικες κοινωνιών μας ο φόβος μεταλλάσσεται σε αγωνία: Ο φόβος έχει ένα προσδιορισμένο αντικείμενο. Η αγωνία, παραβλέπει το αντικείμενο και διακρίνεται από τον φόβο –μας λέει ο Σαρτρ-«από το γεγονός ότι ο φόβος προκαλείται από τα όντα του κόσμου, ενώ η αγωνία από το εγώ μου,»^[xxxiii] Η αγωνία μεταλλάσσει και την έννοια της ιδιότητας του πολίτη: Η ιδιότητα του πολίτη ενείχε στην νεωτερικότητα μια συνδήλωση ενεργούς συμμετοχής, στα κοινα.Η ' (Μετα)νεωτερικότητα, μετατοπίζει το περιεχόμενο της έννοιας στον ''υπεύθυνο πολίτη'', πού συνεκτιμά ''σενάρια'' και  επιλέγει από την ποικιλία των πολιτικών ''lIfe -styles' . Ο κίνδυνος για το χειρότερο κλείνει και τον ορίζοντα του. Αυτός ο φοβικά υπεύθυνος, μελαγχολικός πολίτης διαθέτει  ακόμα τον ‘’εχθρό’’ του που κινείται πια στον νεφελώδη χώρο της ‘’ανευθυνότητας’’ πού περιέχει όσους δεν μπορούν να προσαρμοστούν  στο νέο , γεμάτο κινδύνους κοινωνικό-πολιτικό περιβάλλον Το άτομο γίνεται θεατής και καταναλωτής:. Στην κοινωνια των καταναλωτών , -λεει ο Ζ. Μπαουμαν : ‘’κανείς δεν μπορεί να γίνει υποκείμενο χωρίς να μετατραπεί πρώτα σε εμπόρευμα και κανείς δεν μπορεί να κρατήσει την υποκειμενικότητα του ασφαλή χωρίς να ανακινεί ,να ανασταίνει και να ανανεώνει τις ικανότητες που αναμένονται και απαιτούνται από ένα εμπόρευμα προς πώληση[xxxiv] .Ταχύτητα, καινοτομία, ανία, απόρριψη, γίνονται  σήμερα το μαγικό τετράπτυχο της κουλτούρας του καταναλωτισμού. Υπερβολή, ασωτία και εξωφρενική σπατάλη, τα ψυχοφάρμακα  της.Στην κοινωνία της κατανάλωσης,-γραφει ο  Γιαννης. Σταυρακάκης-το κύριο κοινωνικό καθήκον συνίσταται στην όλο και μεγαλύτερη απόλαυση. Όμως '' οπως το θέτει ο Λακάν στο σεμινάριο του Encore, «Δεν είναι αυτό! Αυτή είναι η ίδια η κραυγή μέσω της οποίας η απόλαυση (jouissance) που λαμβάνουμε διαφοροποιείται από την απόλαυση που περιμέναμε»'' .Η ικανοποίηση της επιθυμίας αναβάλλεται από φαντασίωση σε φαντασίωση, από προϊόν σε προϊόν. Είναι μάλιστα αυτή η ‘’συνεχής, άπληστη και ακόρεστη μετάθεση που συνιστά την ουσία του καταναλωτισμού. ''[xxxv]

Η Δυσφορία στον Πολιτισμό στην εποχή του Φρουντ προερχόταν από τις επιταγές ενός σκληρού Υπέρ- εγώ και τις απαγορεύσεις που αυτό έθετε,  όμως η μεταμοντερνα δυσφορία –γεννιέται από μάλλον από την ναυτία της καταναλωτικής  ελευθερίας. Και ο    μετανεωτερικος ’’υπεύθυνος’’  καταναλωτής-πολίτης συνεχίζει να ,αγνοεί τους ‘’αόρατους’’ :τους  πρόσφυγες,που θεωρούνται  σήμερα «περιττές’’ υπάρξεις .^[xxxvi] αλλά και την –κατά Μπαουμαν-  «υποτάξη» (underclass) :μια αφιλόξενη ομαδοποίηση για μεγάλες και ετερόκλητες κατηγορίες ανθρώπων οπου  στοιβάζονται εγκληματίες και ανύπαντρες μητέρες που ζουν από την πρόνοια, νεαροί παραβάτες και τοξικομανείς, αποφυλακισθέντες και άστεγοι, βαποράκια και  επαίτες που το μόνο κοινό χαρακτηριστικό τους είναι η αποτυχία τους να είναι καταναλωτές[xxxvii]

Ο Όρος λαϊκισμός αναφέρεται σε ρητορικές και ιδεολογίες στις οποίες ο « λαός» λειτουργεί ως κομβικό σημείο ^[xxxviii]Όμως ο σύγχρονος λαϊκισμός  που πλήττει τις Δυτικές Μεταδημοκρατιες μας έχει ελάχιστη σχέση με την  ιστορικοπολιτική έννοια του λαού Πολύ περισσότερο σχετίζεται με ότι η Hannah Arendt    αποκαλουσε «υπόλειμμα όλων των τάξεων » όχλο(mob) διακρίνοντας σε αυτόν χαρακτηριστικά ‘’μαζανθρωπου ‘’ και έναν ακραίο  ατομικισμό  ,.^[xxxix] Ο σύγχρονος λαϊκισμός θυμίζει και τον αγροτικό λαϊκισμό των μεσοδυτικών  και νότιων περιοχών  των ΗΠΑ όπου «όπου τον πρώτο λόγο θα έχει  ο απλός άνθρωπος  του λαού»:^[xl] θεωρούνται υπεύθυνοι για την τραγική κατάσταση των φτωχών αγροτών «η κυβέρνηση οι τραπεζίτες σιδηροδρομικές εταιρείες, η Καθολική εκκλησία , οι Εβραίοι κι οι μαύροι»^[xli] Σε μια εποχή όλο και πιο απρόσωπου και ακατανόητου για τους πολλούς κοινωνικού ανταγωνισμού οι εκπρόσωποι της Νέας Ακροδεξιάς εμφανίζονται σαν να λένε:«, η πραγματικότητα είναι απλή, επίτηδες την κάνουν να φαίνεται περίπλοκη γιατί υπάρχει συνομωσία»: σε μια επίδειξη δήθεν ειλικρίνειας. Έτσι ο Ακροδεξιός λόγος αποκτά ένα σχεδόν σαρκικό πλεονέκτημα εχθρός για αυτόν δεν είναι απρόσωπος ο αποδιοπομπαίος τράγος εξαθλιωμένος, κακοντυμένος, μυρίζει άσχημα ,μας κλέβει τις δουλειές ο εχθρός αποκτά πρόσωπο : ο μετανάστης.

Τηλελαικισμος  και τηλεδημοκρατια.

Το 1859 ο John Stuart Mill με το περίφημο δοκίμιο του On Liberty  διατύπωσε τρία επιχειρήματα υπέρ της διασφάλισης της ελεύθερης κυκλοφορίας  των ιδεών μέσω του τυπου.α) οι απόψεις που αποσιωπούνται από την κυβέρνηση η την κοινωνία μπορεί να αποδειχτούν σωστές. Β) ακόμα και αν μια άποψη αποδεδειχθεί λανθασμένη συχνά περιέχει ψήγματα αλήθειας Γ) ακόμα και αν κάποια άποψη ταυτίζεται με την αλήθεια, αν δεν αμφισβητηθεί σύντομα θ μετατραπεί σε νεκρό δόγμα αντί για ζώσα αλήθεια’’[xlii].Ο  Mill  διατυπώνοντας την θεωρία της ελευθερίας του τύπου δεν μπορούσε να φανταστεί τους πολύπλοκους τρόπους με τους οποίους τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας  κατασκευάζουν την κοινωνική πραγματικότητα περιορίζουν το εύρος των νοημάτων και διαμορφώνουν καθημερινά το περιεχόμενο των σκέψεων, συζητήσεων και πράξεων των ατόμων

Στην τηλεδημοκρατια  των ήμερων μας η διαφήμιση μεταμορφώνει τις εκπομπές σε υπηρέτες της . Τα τηλεοπτικά προγράμματα σχεδιάζονται για να προβάλλουν διαφημίσεις. Για να προσελκύσουν την προσοχή του κοινού και να υπάρξει χώρος για την επόμενη σειρά διαφημίσεων οι απόψεις πρέπει να αναπτύσσονται γρηγορα,τα πλάνα να είναι σύντομα και τα ηχητικά σήματα συντομότερα. Οι αφηγήσεις περικόπτονται [xliii].Και έτσι προκύπτει και η αλλαγή του τρόπου σκέψης : Το να σκέφτεσαι -σήμερα -ορθά, σημαίνει να σκέφτεσαι με ισομέρεια και ταχύτητα ,να αφαιρείς το βάθος των πραγμάτων ,να αρκείσαι σε μια  γρήγορη ανάγνωση των  αναφορών  και στοιχείων ,να μη βουλιάζεις στην υποκειμενικότητα του πάθους [xliv].

Στο 1984 του Οργουελ το Mintrue (Ministry of true)διέθετε ειδικό τμήμα για την ‘’ Προλετροφή’’ που στη ‘’Νεα ομιλια’’ της Ωκεανιας σήμαινε τα ηλίθια θεάματα που προσεφερε το κρατος στις μάζες^[xlv]   Σε αυτό παράγονταν σκουπιδοεφημεριδες που δεν περιείχαν τίποτε άλλο εκτός από αθλητικά , εγκλήματα κι αστρολογία , Υπήρχε ακόμη και μια ολόκληρη υποδιεύθυνση αποστολή της οποίας ήταν η παραγωγή πορνογραφίας .Σήμερα τα ρεαλιτυ σώους είναι ίσως η πιο παραδειγματική έκφραση του σύγχρονου ατομικιστικού τηλε λαϊκισμού: δημιουργούν την εντύπωση του νατουραλισμού καθώς παρατηρούμε τους άλλους οπως τους εαυτούς μας:το κοινότοπο βαφτίζεται «αυθεντικό» Τα ρεαλιτυς δίνουν στους θεατές την ψευδαίσθηση της λαϊκής εξουσίας επιβάλλοντας καταδίκες για το ποιος θα αποχωρήσει: Ως ενσάρκωση της κραυγαλέας ασημαντότητας τα reality showς δίνουν την ευκαιρία στο ανώνυμο «Μοναχικό »πλήθος να αντικρίσει τηλε ναρκισσιστικά την ίδια του την κενότητα.

Για την  ηθική της Μετα Δημοκρατιας .

Ως ο τελευταίος κρίκος της μακραίωνης δημοκρατικής  περιπέτειας θεωρήθηκε η Μόδα που με την επιλογή και τη συνεχή αλλαγή μας εκπαιδεύει στην ελευθερία. Όμως σ’ έναν κόσμο με τη μόδα ως αρχή, έχουμε περισσότερα κίνητρα αλλά και περισσότερη βαρεμάρα, μεγαλύτερη χειραφέτηση αλλά και αντίστοιχα μεγαλύτερη σκλαβιά, μεγαλύτερη εξατομίκευση αλλά και αποπροσωποποίηση.

Στις μελαγχολικές μετά Δημοκρατίες μας ο Δήμος διατήρησε την δυνατότητα επιλογής . Έχασε την δύναμη και την ικανότητα της απόφασης. Διακρίνουμε μια μάρκα ρούχων από μια άλλη, ένα τύπο ουίσκι από κάποιον άλλο, μια σεξουαλική στάση από μια άλλη. Ψάχνουμε απελπισμένα για διαφορές. Αυτό που μετρά είναι η διάκριση, όχι το περιεχόμενο, καθώς η ύπαρξη τέτοιων διαφορών μας κάνει να ελπίζουμε ότι υπάρχουν ακόμη  στον κόσμο ιδιότητες:^[xlvi]

Μάταια συγκαλύπτουμε-μας λέει ο Ζιζεκ - τον βαθια ανορθολογικό χαρακτήρα της αποκαλούμενης «τυπικής δημοκρατίας» Μόνο η αποδοχή μια τέτοιας διακινδύνευσης, να παραδώσουμε τη μοίρα μας στην «ανορθολογική τυχαιοτητα  καθιστά δυνατή την Δημοκρατία[xlvii]. Και ο Γιαννης Σταυρακακης  μας προτείνει μια νέα δημοκρατική ηθική μια ηθική χωρίς ιδεώδη: την θέση του ιδεώδους καταλαμβάνει η η αναγνώριση της ανταγωνιστικής φύσης της καταστατικής διαίρεσης στη καρδιά της κοινωνίας^[xlviii] O Σταυρακάκης προτείνει να στραφούμε στην ηθική τη ψυχανάλυσης  ώστε να βρεθεί το έρεισμα για μια νέα ηθική της Δημοκρατίας .Και αναφέρει ως παράδειγμα αυτής της ηθικής την φροϋδική έννοια της μετουσίωσης καθώς « η μετουσίωση δημιουργεί έναν δημόσιο χώρο». Το έργο τέχνης είναι καταρχήν ατομικό συνδέεται με τη λίμπιντο του καλλιτέχνη . Αλλά απευθύνεται επίσης στο κοινό : παράγει ένα διαφορετικό είδος δεσμού μεταξύ μας που συνδέει το ατομικό και το κοινό,: αναγνωρίζει την έλλειψη  καθώς η ίδια η έλλειψη λειτουργεί ως οργανωτική αρχή  του δημόσιου , κοινού χώρου που παράγει η μετουσίωση. [xlix] Μπορούμε όμως να αντικρίσουμε κατάματα την έλλειψη; Είναι σαν να αντικρίζαμε το ίδιο μας το Τραύμα  Προτού ο Πέρσεας αντιμετωπίσει τη Μέδουσα, η Αθηνά τον προειδοποίησε να μη κοιτάξει ευθέως τη γοργόνα. Στον μύθο  οποιοσδήποτε κοιτούσε την Μέδουσας κατάματα μεταμορφωνόταν σε πέτρα..Και μπορούμε να μη διακρίνουμε την προϊούσα σήμερα εμπορευματοποίηση της Τέχνης; Τι άλλο είναι σήμερα ο Δημόσιος  χώρος που παράγει υποτίθεται η Τέχνη  παρά μια αισθητική Ουτοπία που συγκαλύπτει σε δεύτερο βαθμό τον φετιχισμό του εμπορεύματος;. Τι άλλο θαυμάζει σήμερα το κοινό του καλλιτεχνικού έργου παρά  την μυστική ουσία του σύγχρονου καπιταλισμού δηλαδή αυτή που παράγει πλεόνασμα, υπεραξία;: Ο Zizek μας θυμίζει :το σοκολατένιο αυγό Κίντερ-έκπληξη:όταν ξετυλίγεις το σοκολατένιο κέλυφος, βρίσκεις στο εσωτερικό του ένα μικρό πλαστικό παιχνίδι. Το παιδί συχνά το ξετυλίγει νευρικά, χωρίς να μπαίνει στον κόπο να φάει τη σοκολάτα, ενδιαφερόμενος μόνο για το παιχνίδι στο εσωτερικό του. Έτσι «το αυγό της Κιντερ μας παρέχει τη φόρμουλα για κάθε προϊόν που υπόσχεται «περισσότερα» Γιατί «το εμπόρευμα είναι ένα συγκεκριμένο αντικείμενο που ικανοποιεί  μια συγκεκριμένη ανάγκη, αλλά ταυτόχρονα υπόσχεται και «κάτι περισσότερο» μια απύθμενη απόλαυση που ο αληθινός της τόπος είναι η φαντασίωση»,^[l]

«Τι μας υπόσχονται οι δημοκρατίες μας;-αναρωτιόταν ο Πασκαλ Μπρυκνέρ - Την ευτυχία τον πλούτο την προσωπική ολοκλήρωση. Με άλλα λόγια , το αδύνατο. Γι αυτό και αποτελούν το κατ¨ εξοχήν  πολίτευμα των παραπόνων, της διαμαρτυρίας του ατόμου γα την τύχη του. Θα έπρεπε μάλιστα να ιδρύσουμε στις χώρες μας ένα υπουργεία της Δυσαρέσκειας που θα έστελνε  προς όλες τις κατευθύνσεις Μεγάλους Παρηγορητές επιφορτισμένους να ακούν τα παράπονα μας  και ιδιαίτερα  αυτό που λέει  κατ ¨ιδίαν ο καθένας μας με σιγανή φωνή: « Αξίζω περισσότερα»^[li]

Όμως σήμερα οι παγκοσμιοποιημένες Δημοκρατίες  μας σε συνθήκες οικολογικής και οικονομικής Κρίσης απειλούνται  από ολοκληρωτικές αλλά και παρτικουλαριστικές τασεις : ‘’Οι δυο απειλές γα τη δημοκρατία διαμορφώνουν ένα φαύλο κύκλο : η απειλή του κατακερματισμού προκαλούνται αισθήματα μνησικακίας η εξάρθρωση ανοίγει επίσης το δρόμο για κύματα παρτικουλαρισμου που αντιτίθενται σε τάσεις ενοποίησης. Ο Ολοκληρωτισμός κατηγορεί την δημοκρατία ότι διαλύει την κοινωνική ενότητα ,ο παρτικουλαρισμος της προσάπτει ότι προσπαθεί να αρθρώσει μι ενότητα που θεωρεί ολοκληρωτικη [lii]Και τι θα απογίνει τωρα,στην εποχη της παγκοσμιας οικονομικης και οικολογικής κρισης  η διεκδίκηση του δικαιώματος  της απόλαυσης δισεκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν ή νομίζουν ότι ζουν στην πλανητική δημοκρατία;

Η δεκαετία του 90-φαινόταν να είναι η δεκαετία του θριάμβου της Φιλελευθερης Δημοκρατιας   σφραγίσθηκε από την lingua franca της παγκόσμιας ηθικής σκέψης την «παγκόσμια κοσμική θρησκεία» των Ανθρωπίνων δικαιωμάτων Ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Κοφι Αναν ,(το 1999)αποκάλεσε την Διακήρυξη το «μέτρο σύγκρισης με το οποίο μετρούμε την ανθρώπινη πρόοδο ».και η νομπελίστρια Ναντίν Γκόρντιμερ την περιέγραψε ως «το ουσιαστικό ντοκουμέντο , τη Λυδία λίθο ,το πιστεύω της ανθρωπότητας» ^[liii]. Όμως όπως έγραφε (σχεδόν προφητικά)ήδη από το 1991 ο Π.Κονδύλης «Τα ανθρώπινα δικαιώματα θα μπορούσαν να γίνουν υπόθεση εκρηκτική ,αν π.χ κάτω από δύσκολες οικολογικές συνθήκες εμπεριείχαν και το δικαίωμα για αέρα και νερό.»^[liv] Η ανεκτικότητα, η πίστη στα δικαιώματα γίνεται σχεδόν αβάσταχτη. στις συνθήκες παγκοσμιοποίημενης  ύστερης Δημοκρατιας  Συχνά τα άτομα μπροστά στη διαρκή κατάσταση αμφιθυμίας και αγωνίας, βρίσκουν  καταφύγιο στην ''κατασκευασμένη, ενεργητική ,συνειδητή εγκατάλειψη της αμφιβολίας''[lv] εγκαταλείπονται στη θαλπωρή ενός κόσμου αμυντικής αναδίπλωσης στην ψυχαναγκαστική «παραγωγή και ταυτότητας: «η γειτονιά μου, Η κοινότητα μου η πόλη μου ,το σχολείο μου το δέντρο μου ,ο ποταμός μου, η παραλία μου, το εκκλησάκι μου, το περιβάλλον μου»».^[lvi] μιας και   το ‘’να ζεις ως άτομο σε αυτόν τον συγκεχυμένο κόσμο είναι ένας ατέλειωτος εφιάλτης». ^[lvii]

ο σύγχρονος  μετανεωτερικος  πολίτης της Ύστερης παγκοσμιοποιημενης δημοκρατίας ‘’ ταλαντεύεται συνεχώς ανάμεσα στις παντόφλες και το οδόφραγμα» ^[lviii] και,ίσως, να νοσταλγεί την ‘’εποχή των άκρων ‘’,όπως θα προτιμούσε κάποιος να ενθυμείται την Δημοκρατία ως Τραγωδία παρά την ατέρμονη επανάληψη της ως Φάρσα ή να ‘’τελειώσει ο κόσμος με μια έκρηξη παρά με ένα άθλιο μικρό λυγμό» . [lix]

---